ตอนที่ 204 ตอนเช้าเป็นเจ้านายแต่ตกเย็นมาเป็นสามี

ตอนที่ 204 ตอนเช้าเป็นเจ้านายแต่ตกเย็นมาเป็นสามี นัชชารู้ว่าเธอล้อเล่น เธอยิ้มแล้วตอบกลับ “ข้อนี้เธอไม่ต้องถามฉันเธอก็เป็นเหมือนกันหนิ” แก๋คิดถึงตรัณขึ้นมา เธอหัวเราะกลบเกลื่อน “มาๆ กินช็อกโกแลตเพิ่มน้ำตาลในเลือด ดูเหมือนเธอจะไม่มีแรงยืนแล้ว...............” งานดำเนินมาตลอดจนกระทั่งสี่ทุ่ม นี่เป็นครั้งแรกที่นัชชารู้สึกว่าการพบปะผู้คนในงานเลี้ยงต่างๆเป็นเรื่องยุ่งยาก ไม่ว่าจะเป็นคนใหญ่หรือเล็ก แค่มีตำแหน่งงานสูงกว่า เธอจะตกยกดื่มแบบปฏิเสธไม่ได้ ไม่สามารถชนได้ทีละสองคน ต้องชนทีละคนเพื่อเป็นการให้เกรียติ เธอดื่มจนเริ่มเวียนหัว ของที่เพิ่งกินลงไปเหมือนจะออกมาอยู่ตรงลำคอ เธอทนไม่ไหว เลยบอกกับแก๋แล้วเดินออกไปเข้าห้องน้ำ มีคนมากมายอยู่ในห้องน้ำ แต่ละคนดื่มไปไม่ใช่น้อย นัชชาเข้าห้องน้ำเสร็จ เธอแตะๆน้ำเพื่อช่วยให้ตัวเองตื่นตัว เธอก้มหัว เพื่อลดความไม่สบายของท้อง ไม่ได้ดูทาง ท่าทางก็ช้า รู้สึกเหมือนจะเดินไปถึงประตูแล้ว แต่เธอก็ชนเข้ากับร่างใหญ่ของใครบางคน เธอเซถอยหลัง แต่ก็มีคนคว้าเอวเธอไว้ ช่วยพยุงไม่ให้ล้มลงไป กลิ่นหอมอ่อนปนกับเหล้าเบาๆบนตัวเขา นัชชาไม่จำเป็นต้องเงยหน้ามองก็รู้ว่าคนคนนี้คือใคร เธอกำลังจะพูด แต่เพียงแค่อ้าปากก็รู้สึกคลื่นไส้ เธอยกมือกดไว้ที่หน้าอก ขมวดคิ้ว เตชิตเห็นว่าเธอไม่สบายตัว เขาลากเธอเข้าไปในลิฟท์วีไอพี ล้วงหยิบการ์ดจากกระเปาเสื้อขึ้นมาสแกน เขาโอบอุ้มพาเธอเข้ามาในห้องนอนชั้นบนของโรงแรม นัชชาเข้ามาในห้อง เธอมองหาโซฟาแล้วเดินลงไปนั่ง “อ้า สบายจัง” เตชิตมองดูชุดกระโปรงของเธอ เขากดเปิดแอร์ในห้อง กลัวว่าเธอจะหนาวเลยถอดเสื้อสูทไปคลุมให้เธอ ตอนก้มเขาได้กลิ่นเหล้าในปากของเธอ ขมวดคิ้ว “ดื่มไปเท่าไหร่” นัชชายกมือขึ้นพร้อมทำท่าให้เขาดู “นิดเดียว……” “เหอะ” เขายิ้ม พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “คงไม่ใช่แค่นิดเดียว” นัชชาเงียบ เธอไม่ได้ถึงกับเมาไม่รู้เรื่อง แต่การกระทำหลายอย่างเธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ คือ.........มันไม่ใช่นิดเดียวจริงๆ เหมือนตอนนี้ เธอกลับกล้ายื่นมือไปดึงคอเสื้อของเขา “ไปงานเลี้ยงมันเป็นเรื่องที่ยุ่งยาก คุณคงรู้สึกแบบนี้มาตลอดเลยใช่มั้ย” แรงแค่นี้ของเธอทำอะไรเขาไม่ได้ แต่เตชิตก็แกล้งเซเข้าไปใกล้เธอตามแรงดึงของเธอ “ใครให้เธอดื่มไปบ้าง หืม” เขาจะได้กลับไปจัดการเรียงคน แต่เมื่อไหร่ที่มีงานเลี้ยงก็ใช้ให้คนพวกนี้ออกหน้าแทน นัชชาย้อนคิด แต่ในหัวกลับคิดอะไรไม่ออก เหมือนยิ่งตั้งใจคิดยิ่งคิดไม่ออก เธอยอมแพ้ “จำไม่ได้...........” เหมือนเขาจะรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ เตชิตถอนหายใจ หันหลังเดินไปหยิบหมอนบนเตียงออกมารองไว้ให้เธอหนุน ข้างล่างยังมีคนกลุ่มหนึ่งกำลังรอเขาอยู่ มีเรื่องที่ยังจัดการไม่เสร็จ เขามองดูผู้หญิงที่นอนนิ่งอยู่บนโซฟา แล้วพูดขึ้น “เธอนอน พักคนเดียวไปก่อน ถ้าเกิดอยากอ้วกก็อ้วกออกมา ถ้าง่วงก็นอน” นัชชาสติเชื่องช้า เธอต้องคอยประมวนกว่าจะตอบได้แต่ละที เธอพยักหน้ารับ “อืม งั้นคุณเร็วๆนะ...........” เขายกนิ้วไปแตะหน้าผากเธอ “โอเค” ……………… ตรัณกำลังหาตัวเขาทั่ว เห็นเขาลงมาจากชั้นบน แล้วย้อนคิดถึงสิ่งที่แก๋พูดว่าหาตัวนัชชาไม่เจอ เขาก็เข้าใจขึ้นมา คุณเตนี่ใจร้อนจริงๆ ทนรออีกหน่อยก็ไม่ได้….. เตชิตเดินกลับเข้าไปในงาน ผู้บริหารหลายคนก็ดื่มไปพอสมควร เห็นเตชิตเดินแต่ละคนก็เดินตรงมาหาเขา ทุกคนรอมาบอกลาเขา ใจจริงเตชิตก็หวังให้พวกเขากลับไปเร็วๆ บนห้องยังมีตัวเล็กที่ทำให้เขาอดห่วงไม่ได้ ธนัทดูออกว่าเขารีบร้อนเลยเปิดปากพูด “ถ้าแกเป็นห่วงก็ขึ้นไปเลย เดี๋ยวตรงนี้ฉันรับหน้าเอง” “ไม่เป็นไร” ธนัทเห็นเขาไม่แสดงสีหน้าใดๆ “ใช่ ฉันได้ยินมาว่าแกมอบรางวัลให้นัชชาด้วยหรอ ร้ายเหมือนกันหนิ.............” เตชิตหันมองหน้าเขา “ถ้าว่างมากก็เอาเวลาไปจัดการเรื่องของตัวเอง อย่ามาทำให้แฟนฉันไม่สบายใจ” พูดจบ เขาเดินตรงออกไปที่ประตู ทิ้งธนัทไว้ให้ยืนงงอยู่คนเดียว ทำให้นัชชาไม่สบายใจ เขาทำอะไร............ ภาพใบหน้าเล็กของเธอลอยเข้ามาในหัว ธนัทยืนชะงัก เข้าใจขึ้นมาว่าเขาหมายความว่ายังไง เตชิตเดินมาถึงหน้าประตู ยืนคุยกับคนเก่าคนแก่ของบริษัท ไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องงานแต่ถามสารทุกข์สุขดิบของกันและกัน พูดอยู่ ก็มีสายเรียกเข้า เตชิตขอตัวเดินออกมารับข้างๆ “ฮัลโหล” “เต คุณยังยุ่งอยู่หรอ” เสียงหวานของจินต์ถามขึ้น “ได้ยินว่าวันนี้มีงานเลี้ยงส่งท้ายปี ฉันเลยต้มยาแก้เมาไว้ รอคุณกลับ มา.................” “ไม่ต้องแล้ว” เตชิตพูดขัดขึ้น มองดูหิมะตกผ่านกระจก “วันนี้คงไม่ได้กลับไป” จินต์ชะงัก “ไม่กลับมาหรอ แล้วคุณไปนอนที่ไหน ข้างนอกหิมะตก คุณจะสะดวกหรอ” ถึงเธอจะพูดด้วยความเป็นห่วง แต่เตชิตฟังออกว่าจะแอบมีการบังคับปนขอร้อง เธอกำลังขอร้องเขา ขอร้องด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน เตชิตรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาดื้อๆ “จินต์ ฉันบอกว่าวันนี้ไม่กลับ” รู้จักกันมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่เตชิตใช้น้ำเสียงเหมือนรำคาญ เธอเพียงแค่ถามว่าจะกลับมั้ยแค่นี้ทำไมเขาต้องรำคาญด้วย จินต์มองดูน้ำในหม้อ ยาแก้เมาก็ยังไม่ทันได้ทำ ตอนนี้คงไม่มีความจำเป็นแล้ว เธอรู้สึกจุกหายใจไม่ออก “เต คุณรู้สึกว่าฉันเข้ามาวุ่นวายในชีวิตคุณกับคุณนัชใช่มั้ย งั้นก็ได้ เดี๋ยวฉันจะย้ายออกคืนนี้เลย” พูดจบเธอก็ตัดสายทิ้ง ไม่เปิดโอกาสให้เตชิตได้พูด เห็นสายที่ตัดไป เตชิตสบทออกมา ไม่สบายใจกลัวว่าเธอจะทำอะไรโง่ๆขึ้นมาอีก รีบเดินออกจากโรงแรมแต่ก็หยุดเท้า แล้ว ล้วงโทรศัพท์ออกมาอีกครั้งกดเบอร์โทรหาปวีณ “ขับรถกลับไปที่วิลล่า ตอนนี้จินต์อาการไม่ค่อยดี ช่วยตามไปดูที” ได้ยินดังนี้ ปวีณใจหาย “คุณจินต์ มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอหรอ” เตชิตรู้สึกว่าเขาผิดปกติ เขายกคิ้วเหมือนรู้อะไรบ้างอย่าง “ปวีน ใจเย็นๆตั้งสติ” ปวีณเพิ่งรู้ตัวว่าทำเกินไป เขารีบเก็บอารมณ์ตอบด้วยน้ำเสียงปกติ “ขอโทษครับ เดี๋ยวผมจะรีบไปดูให้ครับ”