ตอนที่ 205 เซอร์ไพรสที่เขาเตรียมไว้

ตอนที่ 205 เซอร์ไพรสที่เขาเตรียมไว้ จินต์เดินกลับขึ้นไปในห้องนอนของตัวเอง เธอรอแล้วรออีก หวังให้เตชิตกลับมา ทำไมถึงรอเพราะเธอมั่นใจว่าเขาต้องกลับมา เมื่อก่อนเธอทำแบบนี้เขาก็จะกลับมาเธอทุกครั้งและครั้งนี้ก็จะเป็นแบบนั้น นั่งรออยู่บนเตียงมานานเท่าไหร่ไม่รู้ พอได้ยินเสียงมาจากส่วน จินต์รีบใส่รองเท้าวิ่งไป วิ่งลมาถึงทางบันไดชั้นสอง ประตูก็ถูกเปิดออกพอดีทำให้เห็นเงาดำเดินเข้ามาจากหน้าประตู เธอกำลังดีใจแต่ก็ต้องผิดหวัง ทำไมถึงเป็นปวีณ จินต์ผิดหวัง อาการดีใจเมื่อครู่หายไปเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวด “นายมาได้ยังไง” ปวีณมองตามเสียง ก้าวเดินขึ้นบันไดพร้อมกันหลายๆขั้นมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เขามองดูเธอหลายรอบ พอรู้ว่าเธอไม่ได้เป็นอะไร เขาก็โล่งอก “คุณเตชิตให้ผมมา” จินต์อึ้ง เธอกลัวว่าจะฟังผิดเลยย้อนถามเขา “เต....ชิตหรอ” ปวีณพยักหน้า “ครับ” จินต์มองดูตัวเองเมื่อกี้ที่เต็มไปด้วยความหวัง เธอหัวเราะเยาะตัวเอง ไม่นึกว่าเขาจะไว้ใจทิ้งให้คนอื่นมาดูเธอแทนตัวเอง จินต์กัดปากตัวเองแน่น รู้สึกโกรธแค้น ไม่สนใจความเป็นห่วงของปวีณ เดินกลับหลังเข้าห้องไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง ‘ปัง’ เสียงปิดประตู เกือบจะโดนจมูกของเขาเพราะเขาเดินตามเธอมาติดๆ เขาถอยหลังไปหนึ่งก้าว ยกมือเคาะประตู “จิ......คุณจินต์ครับเปิดประตู” “ไสหัวไปไกลๆ” จินต์ตะคอกกลับมา และตามมาด้วยเสียงของอะไรบางอย่างกระทบกับประตู ความอดทนที่พยายามอดกลั้นของเธอขาด เธอเกลียด เกลียดนัชชา รวมถึงเตชิตด้วยเธอเกลียดที่เขาไม่เห็นความสำคัญของเธอ ปวีณได้ยินคำนี้ ทำให้เขาเจ็บปวด ตอนแรกนึกว่าที่ผ่านมาที่คอยเป็นห่วงและทำทุกอย่าเพื่อเธอจะทำให้เธอเริ่มเปิดใจให้เขา แต่ที่ไหนได้มันไม่พอและเขาไม่ได้เป็นอะไรในสายตาของเธอเลย น้ารินรู้สึกไม่สบายใจ เลยถามขึ้น “เราคงต้องโทรบอกคุณเตแล้วล่ะคะ” “ไม่ต้อง” ปวีณรู้ว่าจินต์คงไม่อยากให้เตชิตเห็นสภาพเธอตอนนี้ เขารู้ตัวว่าใส่อารมณ์มากไปหน่อย เลยพูดเสริม “คุณเตกำลังยุ่งอยู่ เดี๋ยวผมจะคอยเฝ้าไว้เอง” น้ารินพยักหน้า “ก็คงต้องแบบนั้น” ……………….. อีกฝั่ง เตชิตจัดการทุกอย่างเสร็จขึ้นไปบนห้อง ก็ผ่านไปแล้วประมาณสี่สิบนาที ตรัณแจงงานสุดท้ายกับเขา เตชิตรีบร้อนจะ กลับห้องพอถึงห้องตัเล็กกลับยังไม่นอน ในมือนัชชาถือโทรศัพท์ เธอกำลังเล่นเกมส์อยู่ เธอติดอยู่ที่ด้านห้าสิบกว่าๆไม่ว่าจะเล่นยังก็ไม่ผ่าน นัชชาเห็นเตชิตเธอก็ขอให้เขาช่วยเธอเล่นให้ผ่านด่าน เตชิตยอมแพ้ เขาปลดเสื้อถอดหูกระต่ายออก ดึงเอามือถือของเธอมาเล่นให้ และไม่นานเขาก็มันผ่าน “ว้าว คุณเก่งมากเลย” นัชชาชื่นชมเขา “ฉันนั่งเล่นมาตั้งสองวันไม่ผ่าน แต่คุณเล่นแค่เดียวก็ผ่านแล้ว” เตชิตฟังดูเขาชมเธอ ทั้งรู้สึกตลกและไม่พอใจในเวลาเดียวกัน ปกติเขาพูดและแนะนำเกี่ยวกับงานตั้งมากมาย ไม่เห็นเธอจะชมว่าเขาเก่ง แต่กลับชมและตื่นเต้นเพียงแค่เขาเล่นเกมส์ผ่านด่าน “ยังเวียนหัวอยู่มั้ย” นัชชาส่ายหน้า “ดีขึ้นมากแล้ว” ระหว่างนั้นเธอเข้าห้องน้ำไปหลายรอบและดูเหมือนจะช่วยได้เยอะ “อาบน้ำแล้วไปนอนที่เตียงดีมั้ย” เขายกมือจับหน้าผากเธอ พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม เหมือนใช้กับเธอแค่คนเดียว นัชชามองดูเขา ด้วยสายตาร้อนแรง “เตชิต เรารู้จักกันมาหกเดือนกว่าๆแล้ว” เขายกคิ้ว “แค่หกเดือนเองหรอ” นัชชาพูดแก้ “อะไรคือแค่” “ฉันรู้สึกเหมือนรูจักเธอมานาน” เขารู้สึกว่าอยู่กับเธอมานานแล้ว เหมือนว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขามานานแล้ว แต่พอคิด ย้อนดีๆมันเพิ่งจะแค่หกเดือนจริงๆ เขาหัวเราะ “อาจเป็นเพราะว่าเราเริ่มกันเร็วไปหน่อย เลยทำให้มีความรู้สึกแบบนั้น” “………….” นัชชากำมัดทุบเขา “คุณยังกล้าพูดอยู่ เป็นเพราะคุณนั่นแหละบังคับฉัน” “ถ้าฉันไม่บังคับเธอ ก็คงไม่มีวันนี้” พอคิดไปคิดมา โชคชะตาก็เป็นอะไรที่แปลกประหลาด คนที่ไม่แสดงออกเก็บตัวเงียบๆทั้งสองคน ตอนเจอกันแรกก็ทำให้มีเรื่องร้อนแรงเกิดขึ้น “หลังจากนี้ คุณห้ามหาเรื่องแกล้งฉันกลางผู้คน” นัชชานึกถึงเธอก็ไม่พอใจ ตอนมอบรางวัลการกระทำของเขาเธอเกือบจะรับมือไม่ไหว เขาตอบรับง่ายๆ “ได้ ฉันรับปาก” นัชชาก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ เธอยกมือชี้มาที่ชุดบนตัวเธอ ยกยิ้ม “สวยมั้ย ฉันใส่ชุดนี้มีคนมากมายชมฉัน” “สวย” เตชิตมองดูเธอ และหยุดอยู่ที่ต้นคอของเธอมีรอยบางอย่างอยู่ตรงนั้น “ที่พวกเขามองดูเธออาจจะเพราะอีกเหตุผลหนึ่ง” นัชชาไม่เข้าใจที่เขาพูด “ว่าไงนะ” “ตรงนี้” เขาสัมผัสมัน “รอยที่ฉันทำไว้เมื่อคืน” “………..” ได้ยินดังนี้ นัชชาตกใจตื่น เธอรีบกลิ้งลุกจากโซฟาวิ่งเขาไปในห้องน้ำ เธอหันหลังให้กระจก เห็นมีรอยแดงๆอยู่ตรงหลังต้นคอของเธอจริงๆด้วย ไม่แปลกที่ใครก็มองเธอ จริงๆแล้ว.......และไม่แปลกที่ไม่มีใครเตือนเธอ ตรงจุดนี้ ไม่เล็กไม่ใหญ่.......ดูแค่แวบเดียวก็รู้ว่ามันคือรอยดูด นัชชาถอยหลังไปพิงพนัง พนังที่หนาวเย็นแต่ตัวเธอกับรู้สึกร้อน “จบกันๆ น่าอายมาก ฉันกลับขึ้นไปรับรางวัลแบบนี้............” นัชชานั่งลงบนพื้น เธอโกรธอยากจะบีบคอตัวเอง “ทำไงดี ทุกคนคงคิดมากันไปแล้ว...........” “โตๆกันแล้ว มันก็..........” ปกติยังไม่ทันได้พดออกมา นัชชาหันไปมองแรงเขา “คุณเห็นรอยเมื่อไหร่” เตชิตตอบไปตามตรง “ตอนมอบรางวัลให้เธอ” “แล้วทำไมคุณไม่บอกฉัน” “จะบอกยังไง ให้บอกต่อหน้าทุกคนหรอ” เตชิตนั่งลงข้างๆมองดูเธอ “คืนนี้เธอมัวแต่หลบๆซ่อนๆ ฉันอยากบอกก็ไม่มีโอกาส” “ฉันจะไปรู้ได้ยังไง...........” นัชชากุมเข่าขึ้นบังหน้าตัวเอง เธอไม่กล้าพบหน้าใคร ความอายของเธอทำให้เธออยากตาย เตชิตเห็นท่าทางของเธอ มันน่ารักจนทำให้ใจเขาละลาย เขาเอื้อมมือไปอุ้มเธอขึ้นมา นัชชาตกใจ ร้องออกมา “เฮ้ย คุณจะทำอะไร” “ไม่ได้ทำไร” เขาก้าวเดิน วางเธอลงบนเตียงเบาๆ เขาทับอยู่บนตัวเธอ ทั้งสองสบตากันเธอหนีไปไหนไม่ได้ นัชชาได้ยินแต่เสียงเต้นของหัวใจตัวเอง เธอกลืนน้ำลาย “คุ คุณ..........” เธอพูดอะไรไม่ออกนอกจากคำนี้ เห็นเขาเอื้อมมือไปหยิบกล่องบางอย่างออกมาจากเสื้อ นัชชาเห็นไม่ชัด ได้ยินเขากระซิบ ข้างหูเธอ “หลับตา”