已经是第一章了
ตอนที่ 207 สูงขนาดนี้จูบด้วยแล้วเมื่อย
ตอนที่ 207 สูงขนาดนี้จูบด้วยแล้วเมื่อย
หลังงานเลี้ยงบริษัทอีกสามวันก็สิ้นปีแล้ว ณัชชนม์บังคับให้นัชชากลับบ้าน และนี่เป็นเรื่องที่นัชชาทำทุกปี ทุกๆปีใหม่เธอต้องกลับบ้าน
นัชชากลับไปเก็บของที่บ้าน เพราะทั้งสองยังไม่ได้เจอพ่อแม่เป็นทางการ นัชชาก็ไม่สะดวกที่จะชวนเตชิตไปบ้าน แต่ไม่นึกว่าเขาจะแอบให้ตรัณเตรียมของเยี่ยมไว้แล้ว
มีเครื่องใช้ไฟฟ้าใหม่ล่าสุด เขาซื้อยาบำรุงต่างๆให้เมทนี ส่วนของที่จะให้ณัชชนม์มีหลายอย่างเป็นกล่องๆเต็มไปหมด
นัชชารู้สึกว่ามันเยอะจะหนักเกินไป “คุณเอาออกมาไว้ใช้ที่บ้านเองหน่อยมั้ย”
“เยอะหรอ” เตชิตมองดู แล้วส่ายหน้า “ตอนแรกฉันกะจะซื้อให้ทั้งหมดคนละชุดแต่ตรัณห้ามฉันไว้ก่อน”
นัชชาแอบยกนิ้วให้ตรัณในใจ
“ฉันกลับไปเยี่ยมบ้านไม่ได้กลับไปแจกของ คุณให้เยอะแยะขนาดนี้แม่ฉันก็คงจะเอาไปแบ่งให้คนอื่นอยู่ดี” ครอบครัวเธอมีฐานะธรรมดา ไม่ได้มีธรรมเนียมอะไรมาก ของมากเกินก็อาจทำให้รู้สึกแปลกๆ
เมทนีและณัชชนม์ไม่ใช่คนที่เห็นแก่เงิน รับของมากมายขนาดนี้จะทำให้พวกเขากดดัน
เตชิตไม่รู้สึกแปลก เขาให้ของว่าที่พ่อและแม่มันผิดตรงไหน
ถ้าเกิดไม่ใช่เพราะกลัวว่านัชชาจะไม่สบายใจ เขากะจะซื้อบ้านที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่ให้พวกท่านอยู่
ขนของทุกอย่างขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว เตชิตอาสาขับไปส่งเธอด้วยตัวเอง
ใกล้สิ้นปี ทุกคนต่างกลับบ้านกัน ปกติถนนรถติดมากแต่วันนี้กลับไม่ค่อยมีรถบนถนน เตชิตขับรถได้ช้ามาก ความเร็วประมาณสี่สิบกว่าๆ พอนึกถึงต้องจากกันเขาก็ไม่มีแรงเหยียบคันเร่ง
นัชชาทนดูไม่ไหว เธอบอกยิ้มๆ “คุณขับเร็วอีกหน่อย แม่รอกินข้าวกลางวันพร้อมฉันอยู่”
ถ้าขับต่อในความเร็วนี้ ตอนเย็นก็ไม่ถึงบ้าน
เตชิตไม่สนใจเธอ เหล่มองแววตายิ้มๆของเธอ เหมือนแกะน้อยที่ถูกเจ้าของปล่อยกลับป่า
“ดีใจขนาดนั้นเลยหรอที่จะได้กลับบ้าน” เขารู้สึกเศร้าแต่เธอกลับดีใจ พอเห็นดังนี้เขาเริ่มทำหน้าบูดไม่พอใจ
นัชชารู้ว่าเขาอยู่บ้านคนเดียว ไม่ได้พูดอะไรมาก “คุณอย่าเสียใจไปเลย ไม่นานคุณอาจจะได้กลับมาปีใหม่ที่บ้านพร้อมฉันก็ได้”
และแล้ว พอได้ยินดังนี้สีหน้าเขาก็เริ่มดีขึ้น
เมื่อก่อนนัชชาคิดว่าเขาเป็นคนไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมใดๆ แต่พอได้สนิทรู้จักมากขึ้นเขาเป็นคนที่ง้อง่านมาก
“รอฉันกลับมาแล้วจะของอร่อยๆมาฝาก”
“เอาอะไร” ถามหน้านิ่งแต่ใจจริงเขาอยากได้มาก
“ไส้อั่วไง เป็นสูตรของที่บ้านทำเอง ถ้ามีอะไรอย่างอื่นนอกจากนี้จะเอามาฝากด้วย” นัชชายกมือไปแตะหัวเขาเบาๆ “อย่าเศร้าไปเลย เดี๋ยวฉันหาเวลากลับมาหาคุณเช้าๆ”
“กลับมาหาฉันหรอ” เขาหัวเราะเยาะ “เธอกลับมาวันที่5 ก็ต้องเริ่มงานแล้วไม่ได้กลับมาเพื่อฉันสักหน่อย”
นัชชาไม่นึกว่าเขาจะจำเรื่องพวกนี้ได้แม่นยำขนาดนี้ เธอพูดเสียงหวาน “โอ๋ๆ งั้นเดี๋ยวฉันกลับวันที่สามเลย กลับมาอยู่เป็นเพื่อนคุณสองวัน”
เตชิตคิดคำนวณวันเวลา “ค่อยกลับมาวันที่สี่แล้วกัน”
นัชชากระพริบตา นึกว่าตัวเองฟังผิด ที่เขายอมเลื่อนวันให้เธอ
“วันที่สามคุณมีธุระหรอ”
“อืม วันที่หนึ่งจะไปเกาะกับชนัยสักสามวัน”
เกาะหรอ
นัชชาคิดถึงคนที่อยู่บ้าน “แล้วจินต์ล่ะ”
“ให้น้ารินมาดูแลเธอ ให้เงินห้าเท่าในการช่วยมาดูเธอ ฉันให้เข้ามาดูวันที่หนึ่ง”
นัชชายกคิ้วเลียนแบบเขา “ยังไงคุณก็สั่งทุกอย่างไว้แล้วตั้งแต่แรก แต่กลับไม่บอกฉัน”
“ถ้าฉันบอกเธอจะไปเป็นเพื่อนฉันหรอ”
นัชชาเบ้ปาก เธอก็ไปเพื่อนเขาไม่ได้จริงๆแหละ
เธอพูดขึ้น “เฮ้อ คนรวยนี่ดีเนอะ ยากไปเที่ยวไหนก็ได้ ไม่เหมือนคนธรรมดาอย่างเราๆ ต้องคอยดิ้นร้นสู้ชีวิต............”
เตชิตดึงหน้า ได้ยินเธอล้อเลียนเขา ยื่นมือจะไปหยิกเอวเธอ “อยากโดนใช่มั้ย”
นัชชาขยับหนี “อย่าๆ ฉันผิดไปแล้ว”
พูดคุยเล่นกันมาตลอดทาง รถก็ขับมาถูกจอดอยู่ที่หน้าหมู่บ้าน ก็ประมาณเที่ยงครึ่ง นัชชาลงไปหยิบของ คนรถไม่อยู่ เตชิตก็ไม่สะดวกที่จะขึ้นไปส่ง เธอเลยต้องหิ้วของขึ้นไปเอง
“ฉันจะขึ้นไปแล้ว คุณกลับไปได้แล้ว”
เตชิตยืนพิงประตู “ฉันรอให้เธอขึ้นไปก่อนแล้วค่อยกลับ”
นัชชาเห็นว่าเขาพูดจริง เธอเลยหันหลังเดินขึ้นบันไดไป เดินได้เพียงไม่กี่ขั้น เธอหันหลังยังเห็นเขายืนอยู่กับที่ไม่ไปไหน
จู่ๆนัชชาก็ทำใจไม่ได้ เธอกลับบ้านมาอย่างสบายใจทิ้งให้เขาอยู่บ้านเองคนเดียว แล้วตอนนี้ยังมองดูข้างหลังเธออย่างเศร้าสร้อย
ไม่ได้
ทนไม่ไหวแล้ว
เธอวางของไว้ที่บันได หันหลังเดินลงไปยืนอยู่หน้าเขา เธอเขย่งเท้าขึ้นไปจูบปากเขา เตชิตยืนงงไม่เข้าใจ
ยากที่จะทำให้เขาทำหน้างงได้ขนาดนี้ นัชชายิ้ม แล้วเขย่งไปจูบเขาอีกรอบ “ให้รางวัลคุณ”
เขายิ้มออกมา “แค่นี้เองหรอ”
อยู่ด้วยกันมานาน มองตาก็รู้ใจ ได้ยินดังนี้ นัชชาหันมองดูรอบๆเห็นว่าไม่มีคนเธอยื่นมือไปคล้องคอเขาแล้วเขย่งไปจูบเขา
เตชิตเองก็ก้มหน้าลงมาเพื่อให้เธอจูบได้ง่ายๆ ทั้งสองจูบกันเนิ่นนาน จูบนี้แทนอารมณ์มากมาย คิดถึง ทำใจไม่ได้
จูบเสร็จ นัชชาก็บ่นขึ้นเบาๆ “คุณสูงเกิน ฉันเขย่งจนเหนี่อยแล้ว”
“ไม่เป็นไร บนเตียงก็ไม่เมื่อยแล้ว” เขายื่นจมูกไปใกล้เธอ พูดเรื่องอย่างว่าด้วยหน้าตานิ่งเฉย
แต่พอเห็นว่ามีคนเดินมา นัชชาก็ผลักออกจากตัวเขา “คุณไปได้แล้ว ฉันจะรอให้คุณไปก่อนแล้วค่อยขึ้นไป”
เตชิตกำลังจะเถียง แต่เธอก็พูดต่อ “คุณไปก่อนไม่งั้นฉันจะทำใจไม่ได้”
เธอยืนยิ้มอยู่หน้าตึก ข้างหลังเขาเป็นตึกค่อนข้างเก่าแก่ แสงดวงอาทิตย์ส่อง ทำให้คนมีความรู้สึกชอบวันธรรมดาๆในชีวิต
เตชิตยิ้มเล็กน้อย เขาหักห้ามใจไม่ให้ตัวเองอุ้มเธอกลับบ้าน เขาหันหลังเดินไปขึ้นรถ
已经是最新一章了
加载中
