ตอนที่ 208 สายจากพ่อตา

ตอนที่ 208 สายจากพ่อตา นัชชายืนดูเขาห่างหายไปจากสายตา เธอเดินหิ้วของขึ้นบ้านไป พอถึงชั้นสี่เหงื่อก็ท่วม เพิ่งถึงหน้าประตู นัชชายังไม่ทันได้เคาะประตู ประตูของถูกเปิดออกมา “ได้ยินเสียงตั้งแต่เมื่อกี้แล้วทำไมถึงเพิ่งขึ้นมา นี่....เธอย้ายบ้านหรอ” ณัชชนม์เห็นของมากมายในมือเธอ ตัวน้อยๆของเธอเหมือนจะเซล้ม เธอก้าวเข้าไปรับของในมือนัชชา เข้ามาในบ้าน เมทนีเห็นสองแม่ลูกหิ้วของอะไรไม่รู้มากมาย ถามขึ้นด้วยความสงสัย “ของอะไรเยอะแยะ” นัชชาก้มไปวางของลงที่พื้น เธอไม่รู้จะอธิบายยังไง เธอเลยโม้ออกไป “เป็นของแจกจากบริษัท และของที่หนูซื้อมาแล้วรวมถึงของที่ไม่ได้ใช้ เลยเอากลับมาให้ที่บ้าน” “เหอะ” เมทนีแสยะยิ้ม บ่งบอกถึงความไม่เชื่อ “เธอคิดว่าฉันกับเธอจะเชื่อหรอ ของเยอะแยะขนาดนี้เธอมีปัญญาซื้อหรอ” นัชชาจับจมูกด้วยความเขินอาย “พ่อ ดูถูกหนูเกินไปแล้ว” ตอนทำงาน มีคนมากมายส่งของขวัญให้เขา มีของมากมายเขารู้ว่าเงินเดือนแค่นั้นที่เธอได้มันไม่พอซื้อของพวกนี้หรอก ณัชชม์ก้มไปแกะถุงดู มันเป็นโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุด เธอขมวดคิ้วแล้วปิดถุงให้เหมือนเดิม “นัช ลูกไปเอามาจากไหนกันแน่” นัชชาตอบไปตามตรง “นี่เป็นของเยี่ยมจากเตชิต.................” “เตชิตหรอ” “อืม.......” นัชชาก้มหน้าลง “เขาบอกเป็นของเล็กน้อยจากเขา ขอให้พ่อกับแม่ช่วยรับไว้ด้วย” ความจริงเตชิตหมายถึง นี่เป็นของเล็กน้อย วันหลังเดี๋ยวเขาจะมาเจอเป็นทางการ แต่เธอไม่กล้าพูดออกไปหมดกลัวว่าเมทนีจะไล่ให้เธอออกจากบ้าน ทั้งสองคนมองดูของที่อยู่ตรงพื้น หันมาสบตากัน ลังเลไม่รู้จะเอายังไงต่อ ณัชชนม์จูงมือนัชชาให้เดินมานั่งที่โซฟา “นัชลูก มันไม่ใช่แค่ของเล็กน้อย พ่อกับแม่รับไว้ไม่ได้ ลูกเอากลับไปคืนเถอะ..............” “แม่ ไหนๆหนูก็เอามาแล้วแม่ก็ช่วยรับๆไป แล้วอีกอย่างเขาคงไม่เอากลับไปหรอกให้เรามาขนาดนี้” พอนัชชาถึงภาพขนของ เอาไปคืน เตชิตต้องไม่พอใจแล้วผิดใจกันอีก เขาคงไม่ยอมง่ายๆเดี๋ยวก็เอาของมาส่งใหม่อยู่ดี เมทนีไดยิน เขาก็อารมณ์เสียขึ้นมา “ตอนนี้เธอสองคนเป็นอะไรกัน ฉันกับแม่ของเธอไม่มีทางรับของจากคนแปลกหน้า” ทั้งสองคนเป็นคนซื่อตรง ไมเคยรับของจากใครง่ายๆ ถึงแม้จะรับของมามากแต่ก็ไม่เคยรับอะไรง่ายๆจากคนไม่รู้จัก “พ่อ” นัชชาเองก็เริ่มโมโห “คิดว่าหนูเป็นคนยังไง” “งั้นลูกก็บอกมาสิ มันเป็นยังไงกันแน่” ณัชชนม์พูดขัดขึ้น กลัวว่าทั้งสองจะทะเลาะกันขึ้นมาจริงๆ นัชชาถอนหายใจ เธอถูกบังคับไม่รู้จะเลี่ยงยังไง เลยตอบไปตามตรง “หนูกับเขาเป็นแฟนกันเหมือนคนธรรมดาทั่วไป” “เป็นแฟนกันแต่เธอก็ไม่ควรรับของราคาแพงขนาดนี้” เมทนีชี้ไปที่ของทั้งหมด “เอากลับไปคืนเขา” “พ่อ” นัชชาเรียกเสียงดัง เธอรู้ว่าเมทนีคิดอะไรอยู่ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอมันไม่ได้เกินเลยอย่างที่เขาคิด “ของพวกนี้สำหรับเขามันไม่ได้อะไรมาก” “เธอยังกล้าพูดอยู่” เมทนีอารมณ์เสียกว่าเดิม ขมวดคิ้ว “ถึงจะไม่อะไรสำหรับเขา เธอก็ห้ามรับ แม่เธอสอนมาตั้งแต่เด็กไม่มีประโยชน์อะไรเลยใช่มั้ย” นัชชาเริ่มเสียใจที่พวกเขามองว่าเธอเป็นคนแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะเตชิตบังคับ เธอก็คงไม่มีทางเอ่ยปากขออะไรจากเขา พอเห็นว่าพ่อแม่ไม่เข้าใจเธอ เธอก็เริ่มไม่พอใจ หลุดปากออกมา “ก็ได้ๆ ไม่ยอมรับไว้ รอวันไหนเขามาให้กับมือเอง เดี๋ยวพ่อแม่ก็คงรับไว้เอง” พูดจบ ทั้งสามยืนนิ่งเงียบ สบตากันและกัน โดยเฉพาะนัชชา เธอตกใจที่ตัวเองพูดพล่ามออกมา........เธอบ้าไปแล้วหรอนัชชา เธอกำลังจะพูดอธิบาย ณัชชนม์ก็ถามขึ้นมา “ลูกกับเขามาถึงขั้นนี้กันแล้วหรอ” “………” เอาแล้วไง นัชชาร้อนรน “ไม่ ไม่ใช่ แม่ หนูไม่ได้หมายความวาแบบนั้น หนู.............” “เธอหมายความว่ายังไง” เมทนีถามขึ้น “บอกมาตามตรง พวกเธอสองคนวางแผนจะทำอะไรกันใช่มั้ย” สายตาของพวกเขาจ้องมองเธอ ไม่ต้องพูดอะไรมากอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ แค่เพียงมองตาก็รู้แล้วว่าคิดอะไรอยู่ นัชชาไม่รู้จะปิดบังยังไง เธอถอนหายใจยอมรับ“ใช่............” ตอนนี้ณัชชนม์กับเมทนียิ่งหมดคำพูด มองดูของในถุง ทั้งหมดนี้รวมกันน่าจะหลายแสน มันไม่ใช่คนปกติที่จะมีปัญญา นี่................ ณัชชนม์มองสองพ่อลูกสลับกัน พูดขึ้น “ฉันกับพ่อของลูก ก็แค่เป็นห่วง ถ้าเกิดลูก ลูกบอกตามตรงตั้งแต่แรกก็จบแล้ว ก็เล่น เอาของแพงมากมายขนาดนี้กลับมา พ่อกับแม่ก็ต้องรู้สึกไม่สบายใจเป็นธรรมดาอยู่แล้ว” “หนูพูดไปพ่อกับเม่ก็ไม่ฟังอยู่ดี” นัชชาเถียงกลับเสียงเบา “หนูโตแล้ว จะทำอะไรรู้ตัวเอง พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วง หนูไม่ใช่คนที่จะเอาเปรียบใครง่ายๆสักหน่อย” “ไม่ว่าจะโตแค่ไหน ในสายตาพ่อกับแม่หนูก็ยังเป็นเด็กอยู่” ณัชชนม์ตบบ่าเธอ “ลูกไปพักผ่อนในห้องไป เดี๋ยวแม่อุ่นกับข้าวเสร็จแล้วแม่จะเรียกให้มากิน” “ไม่ได้” อยู่ๆเมมนีก็ตะโกนขึ้นห้ามทั้งสองไว้ นัชชาตกใจ เธอยกมือทุบอกตัวเอง “มีอะไรอีกอ่ะพ่อ” “เขาให้ของมามากมายขนาดนี้ พวกเราก็ต้องขอบคุณเขาด้วยตัวเองซิ” เมทนีพูดจบ ใช้ให้นัชชาโทรหาเขา “เธอโทรไปหาเขา เดี๋ยวพ่อจะคุยเอง” “ห้ะ” คำเดียว ทำให้เธอตกใจตาโต ลูกตานัชชาแทบหล่นออกมา “พ่อ พูดเล่นใช่มั้ย” เธอมองเขาด้วยสายตาคาดหวัง แต่ก็ต้องผิดหวัง เห็นเมทนีปัดมือ “อย่าลีลา รีบๆโทร”