已经是第一章了
ตอนที่ 210 แอบย่องเข้าห้องเขากลางดึก
ตอนที่ 210 แอบย่องเข้าห้องเขากลางดึก
“ฉันไม่หนีหรอก” เธอปากแข็ง แต่ในใจก็แอบกลัว เพราะเธอเคยเจอตายายเขาแล้ว เรื่องไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น แต่พอนึกถึง พ่อแม่ของเขา ในใจก็รู้สึกกังวลขึ้นมา
มันก็เหมือนที่เขาพูด ไม่ว่ายังไงเรื่องมันก็ต้องเกิด เธอจะยอมถอยตอนนี้ไม่ได้
มีเขาอยู่จะกลัวอะไร
ทั้งสองคุยกันสักพัก ณัชชนม์เคาะประตูเรียกให้เธอออกไปกินข้าว เธอเลยขอกดวางสายไป
เตชิตเก็บโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋า ลงจากรถเดินเข้าไปในบ้าน
บนห้องรับแขกชั้นสอง หลังม่านมีคนแอบยืนดูเขาอยู่ เขาอยู่ในรถนานแค่ไหน จินต์ก็ยืนดูเขานานเท่านั้น
ไม่ต้องคิด ดูก็รู้ว่าคุยกับนัชชา
ในตาเธอเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา
แต่มันก็ยังดีที่ตอนนี้นัชชาไม่อยู่แล้ว สองสามสันนี้ไม่เห็นเธอ ในสายตาเตชิตก็จะเหลือแต่เธอ
พอคิดดังนี้ จินต์ก็หายโกรธไปมาก ถึงเธอจะออกไปไหนไม่ได้ ต้องคอยอยู่แต่ในบ้าน ขอแค่มีเตชิตคอยอยู่เป็นเพื่อน เธอก็ไม่รู้ สึกอึดอัดแล้ว
เตชิตเปิดประตูเดินออกมาจากห้อ กำลังจะลงไปข้างล่าง แต่ก็ชะงักเท้าเมื่อก่อนนัชชากับเตชิตอยู่ แต่ตอนนี้เธอไม่อยู่แล้ว................
จินต์คิดอะไรขึ้นมาได้ เธอละสายตาออก แล้วเดินลงบันไดไป
เตชิตเพิ่งเปลี่ยนรองเท้าเสร็จ ตอนนี้ก็บ่ายสองแล้ว เขาไปๆกลับๆ ยังไม่ทันได้กินอะไรเลย จินต์เดินเข้าไปถามเขา “เต เดี๋ยว ให้น้ารินทำอะไรให้คุณกินหน่อยดีมั้ย”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันมีประชุมทางไกล”
“มีประชุมหรอ”
“มีประชุมกับต่างประเทศ ประชุมสุดท้ายของปีนี้” เตชิตอารมณ์ดี อธิบายให้เธอฟัง แต่ก็ไม่ได้คุยอะไรกันมาก เว้นระยะห่างไว้นิดๆ
“แล้วกลางคืนจะอยู่กินที่บ้านมั้ย” จินต์เห็นเขากำลังจะเดินขึ้นข้างบน เธอเรียกเขาไว้ เธอกลัวเขาจะปฏิเสธเธอ “หลายปีที่ผ่านมาที่บ้านจะห่อเกี๋ยวกันในวันปีใหม่ ถึงแม้ปีนี้เหลือแค่เราสองคน คุณอยู่เป็นเพื่อน.........ฉันได้มั้ย”
เธอจงใจใช้น้ำเสียงขอร้อง ขอให้เขาสงสารเธอ ทำตัวเหมือนจะบอกว่าถ้าตอนนี้พ่อกับแม่ยังอยู่ก็คง.................
เตชิตสูดหายใจ หลับตา ตอบตกลง “อืม”
พูดจบ เขาก็หันหลังเดินขึ้นไปบนห้องหนังสือชั้นสาม
จินต์เห็นว่าเขาเดินหายไปแล้ว เธอยกยิ้ม หันหลังไปสั่งงานน้าริน ให้เตรียมไส้ไว้ให้เธอ คาดไม่ถึง พอหันไปปุ้บเธอก็ถูกน้ารินมองไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว
เธอหุบยิ้มไม่ทัน แต่ไม่นานก็ปิดบังเอาไว้ “น้าริน ได้ยินแล้วใช่มั้ย”
น้ารินเห็นสีหน้าน่าสงสารของเธอเมื่อครู่ แต่พอวินาทีต่อมาเธอกลับยกยิ้มด้วยความสะใจ เธอไม่เข้าใจเด็กสมัยนี้ เธอขนลุกกลัว
เธอไม่เคยรู้สึกถูกชะตากับจินต์ตั้งแต่แรก แต่ไม่นึกว่าเธอจะเป็นคนที่ร้ายกาจได้ขนาดนี้
“น้าริน เป็นอะไรรึเปล่า” กำลังคิดอยู่ จินต์เดินมาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
น้ารินตกใจ แต่ก็ยิ้มแห้งๆ “เปล่า นึกขึ้นได้ว่าในตู้เย็นไม่มีเนื้อแล้ว เดี๋ยวขอตัวออกไปซื้อก่อนนะคะ”
เห็นเธอกำลังจะเดินไป จินต์ก็พูดขึ้นตามหลังเธอ “น้าริน สบายใจได้ หลังจากนี้ฉันจะคอยช่วยไม่ให้ใครรังแกน้าได้”
น้ารินสะดุ้ง รู้ตัวว่าเธอเป็นเพียงแม่บ้าน ไม่สามารถพูดอะไรได้ ที่จินต์พูดแบบนี้เป็นเหมือนการพูดขู่เธอ
แต่................
น้ารินหันกลับไปตอบยิ้มๆ “คุณจินต์ น้าเป็นแค่แม่บ้าน จะยังไงก็คงไม่ต่างกัน”
ได้ยินดังนี้ นัชชาพยักหน้าอย่างพอใจ “น้าไปได้แล้ว”
น้ารินเดินออกมาอย่างเร็ว เธอปิดประตูลง ยืนคิดว่าคอยเตือนนัชชาดีมั้ย
จินต์ผู้นี้ไม่ได้มองเตชิตเหมือนเป็นแค่พี่ชาย แต่ทำเหมือนเป็นผู้ชายของตัวเอง
....................
ประมาณหนึ่งทุ่ม น้ารินยกเกี๊ยวมาวางไว้ที่โต๊ะอาหาร เธอหอไว้สองไส้ ไส้แรกเป็นไส้แครอทเนื้อแพะ อีกอันเป็นไส้ปลาอินทรี เตชิตชอบกินปลา
จินต์ใช้ให้เธอทำอาหารมาอีกหลายๆอย่าง น้ารินทำซุปกระดูกหมู ลูกชิ้น แล้วยังมีกุ้ง เป็นเมนูที่คนชอบกินกันวันปีใหม่
เตชิตมองดูอาหารที่อยู่บนโต๊ะ ไม่พูดไม่ได้น้ารินเป็นแม่บ้านที่ดี ทำอาหารได้อร่อยมาก เพียงแค่เห็นก็ทำให้คนหิวแล้ว
เขาชิมเกี๊ยวไส้ปลาอินทรี รสชาตินุ่ม ถูกปากเขา “ใช้ได้”
จินต์เห็นเขาชอบกิน เธอก็อารมณ์ดีขึ้น เธอคอยคีบให้เขาไม่หยุด เตชิตไม่อยากให้เสียบรรยากาศเลยไม่ได้ห้ามอะไร
หลังกินเสร็จ เตชิตนั่งดูทีวีเป็นเพื่อนเธอ และระหว่างนั้นเขาก็ลุกออกไปคุยเรื่องงานประมาณสี่สิบกว่านาทีถึงจะคุยกันจบ
หลังคุยจบ เขามองดูห้องที่มืดสนิท ในใจรู้สึกโหว่งๆ ปกติจะมีเหงาของผู้หญิงตัวน้อยๆที่คอยเดินไปมา ตอนนี้เธอไม่อยู่แล้ว ในบ้านรู้สึกเงียบเหงา
กวาดสายตามองไปภายในห้อง เห็นมีปฏิทินวางอยู่บนโต๊ะ บนตู้เหล้ามีแจกันดอกไม้ จะว่าไปทุกมุมในบ้านเหมือนจะมีร่องรอย ของเธอ
เตชิตคิดไปคิดมาก็ต้องตกใจกับความรู้สึกของตัวเอง แค่ไม่กี่วัน เขากลับรู้สึกอาลัยอาวอนขนาดนี้ พูดออกไปคงโดนหัวเราะ เยาะตายเลย
“เต เข้ามาเร็วๆ ข้างนอกมันหนาว” จินต์หันหน้ามองผู้ชายที่อยู่ตรงกระจก พูดเตือนเขา
เตชิตก้าวเดินตามเข้าไป เขามองดูเธออย่างแปลกใจ รู้สึกว่าวันนี้เธอแปลกๆ แต่ก็บอกไม่ได้ว่าเธอแปลกตรงไหน
ประมาณตีสาม เขาลุกมาเข้าห้องน้ำ เมื่อคืนดื่มชามากไปหน่อย เขาไม่ได้เปิดไฟดวงใหญ่ในห้อง เห็นภาพตรงหน้ามัวๆเห็นไม่ ค่อยชัด
หลังเสร็จกิจธุระ เขาปิดไปแล้วเดินกลับไปที่เตียง ตอนร่างใหญ่นอนลงไปเตียงก็เด้งขึ้นเล็กน้อย
เขาเริ่มง่วง หลับตาลง แต่ไม่นานก็ต้องลืมตาขึ้น เขาตื่นตัวขึ้นมาเล็กน้อย เพราะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่แปลกๆ เขาขมวด คิ้ว แล้วดึงผ้าห่มลง เห็นจินต์นอนอยู่ข้างเขา และที่ตรงนั้นมันเป็นที่ของนัชชา
已经是最新一章了
加载中
