ตอนที่23 ถ้าลำบากก็ไปขอให้สุมิตรช่วยสิ

ตอนที่23 ถ้าลำบากก็ไปขอให้สุมิตรช่วยสิ กนกอรนั่งข้างๆแต่บางทีก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง คอยฟังพัชรีแซวจันวิภา “เธอยังจะแซวฉันอีก ตอนเด็กใครนะวันๆถือไม้พลองเดินไปบอกคนว่าตัวเองอยากจะไปท่องยุทธภพ? แล้วดูสิตอนนี้เป็นไง ใครจะไม่กล้าเชื่อว่าเธอเป็นผู้หญิงแกร่งล่ะ?”จันวิภามองไปที่พัชรีและอดขำออกมาไม่ได้ “อะไรเล่า! ทำไมเธออยู่ๆพูดเรื่องตอนนั้นขึ้นมาล่ะ! ฉันเดินสายสาวน้อยมาตั้งนานแล้วโอเคไหม? กนกอรใช่ปะใช่ปะ?”พัชรีรีบย้ายไปยื่นข้างๆกนกอร จากนั้นกนกอรสายหน้าและหัวเราะพูดขึ้น“พวกเธอจัดการกันเองล่ะกัน ฉันไม่เกี่ยวฮ่าๆ” จันวิภารู้สึกประหลาดใจ ไม่ค่อยได้สนใจกนกอรสักเท่าไหร่ เธอรู้สึกว่ากนกอรวันนี้ดูแปลกแปลก แต่ไม่ค่อยคิดมาก ทั้งสามเลยสนทนากันต่อไป เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว จันวิภารู้สึกเหมือนผ่านไปไม่นานแต่รู้สึกได้ว่าตอนนี้ก็เย็นแล้ว พัชรีก็พูดไม่หยุดไม่หย่อนจนคอแห้งดื่มน้ำสักนิดแล้วก็จะกลับ จันวิภาจึงพาทั้งสองไปส่งที่หน้าประตู พัชรีเดินไปถึงหน้าประตูพร้อมจูงมือกนกอร และบอกลาจันวิภา“งั้นพวกเราไปก่อนนะ” พูดจบก็จูงกนกอรเดินออกไป กนกอรกับอ่ำๆอึ้งๆเหมือนกับมีเรื่องอะไรอยู่ ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกไม่เข้าใจ พัชรีสงสัยเลยถามขึ้น“กอรเป็นอะไรหรือเปล่า?” กนกอรคิดเล็กน้อยและพูดขึ้น“พัชรีเธอไปก่อนเลย ฉันมีเรื่องต้องคุยกับจันนิดหน่อย” พอพัชรีมองไปที่หน้านิ่งๆของกนกอรก็หงุดหงิดและพูดขึ้น“ได้ พวกเธอมีความลับอะไรถึงไม่บอกฉัน!” แม้พัชรีจะพูดแบบนี้แต่ก็พยัดหน้าและพูดขึ้นอีก“ช่างมัน พวกเราโตแล้วเรื่องแค่นี้เองไม่เก็บไปคิดเล็กคิดน้อยหรอก พวกเธอค่อยๆคุยกันไปแล้วกันฉันกลับบ้านไปนอนก่อนนะ ฝันดีนะทั้งคู่” พูดจบก็เดินไปทันที หลังจากพัชรีไปแล้ว จันวิภาก็จูงกนกอร เธอไม่รู้ว่ากนกอรต้องการพูดอะไรแต่รู้สึกได้ว่าน่าจะมีอะไรบ้างอย่างอยู่เลยยิ้มและพูดขึ้น“พัชรีก็ห้าวหาวแบบนี้ตั้งนานแล้ว แต่บางทีก็อ่อนโยนขึ้นมาเหมือนกัน!” กนกอรพยักหน้าพูดขึ้น“พวกเราคุยกันข้างในกันเถอะ” พอทั้งสองเดินเข้าไปในบ้านกนกอรก็เปลี่ยนเป็นร้อนรน เธอจับมือจันวิภาพร้อมพูดขึ้น“จันวิภาเธอต้องช่วยฉันนะ”ขณะพูดน้ำตาก็ไหลออกมา จันวิภารีบพากนกอรนั่งลงและพูดขึ้น“ค่อยค่อยเล่ามาไม่ต้องรีบ วันนี้ฉันรู้สึกได้ว่าเธอน่าจะมีเรื่องอะไรในใจอยู่แล้ว แม่เลี้ยงนั้นทำให้เธอลำบากใจเหรอ?” กนกอรพยักหน้าและพูดขึ้น“เขาไล่ฉันออกจากบ้านไม่รู้ฉันควรทำยังไงดี”ขณะพูดกนกอรที่นั่งข้างๆก็สะอึกสะอื้นออกมา จันวิภาก็เหมือนกับกนกอรทั้งสอบมีแม่เลี้ยงที่ไม่ดีทั้งคู่ เพราะว่าเจอเรื่องเลวร้ายคล้ายๆกันกัน ทำให้จันวิภามักจะปกป้องกนกอรเสมอ จันวิภาคิดสักพักและถามขึ้น“ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนแล้วจะให้ฉันช่วยยังไงล่ะ?” อยู่ๆกนกอรทั้งสะอื้นและพูดขึ้น“ตอนนี้ฉันไม่มีบ้านให้กลับแล้ว จันฉันขออยู่ที่นี้สักพักได้ไหม?” กนกอรไม่รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ของจันวิภาเป็นยังไง พูดแบบนี้ออกมาก้ไม่น่าแปลก แต่นี้ก็ทำให้จันวิภาตกใจสุดๆ ถ้าพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างสุมิตรและเธอก็...... “จัน เธอไม่สะดวกเหรอ? เธอบอกฉันทีฉันควรทำยังไงดี”กนกอรพูดอย่างตะกุกตะกัก จันวิภาเห็นกนกอรเป็นแบบนี้ก็เมมปากไม่รู้จะปฏิเสธยังไง หลังจากคิดไปสักพัก จันวิภาพูก็จับมือกนกอรและพูดขึ้น“กนกอรไม่ต้องรีบ ฉันเข้าใจเธอนะ เอางี้ไหม ฉันขอปรึกษาสุมิตรก่อนโอเคไหม? พวกเราพึ่งจะแต่งงานกันแล้วนี่ก็บ้านของเขาอีก ฉันต้องถามความเห็นเขาถึงจะดี เธอว่าแบบนี้โอเคไหมล่ะ?” กนกอรพยักหน้า จันวิภาให้กนกอรนั่งรออยู่ที่ห้องสักพักก็เตรียมตัวออกไปหาสุมิตรและตอนนี้เธอรู้สึกลังเล กนกอรสัมผัสได้ว่าจันวิภามีบางอย่างไม่ค่อยโอเคก็เลยลองถามดู“สามีของเธอจะให้ฉันพักอยู่ทีนี้ไหม?” สถานการณ์ในตอนนี้จันวิภารู้ได้เลยว่ากนกอรสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง แต่จันวิภาก็โบกมือและพูดปลอบขึ้น“เธอไม่ต้องกังวลหรอก ฉันต้องให้เธออยู่ที่นี้ให้ได้!” พอกนกนกอรฟังแบบนี้ก็รู้สึกโล่งอกและจับมือของจันวิภา“ จันวิภารบกวนเธอด้วยนะ” จันวิภาเมมปาก ปกติสุมิตรทรมานเธอแบบนั้น ทำให้เธอไม่รู้ความคิดของสุมิตร แต่เพื่อกนกอรแล้วเธอต้องไปลองดูสักหน่อย กำลังคิดจันวิภาก็สูดลมหายใจลึกลึกหนึ่งที เคราะประตูห้องของสุมิตรแล้วผลักประตูเปิดออกเดินเข้าไป “พูดมา มาหาฉันมีเรื่องอะไร? เธอคงไม่ใช่มีเรื่องให้ฉันช่วยหรอกนะ?”สุมิตรเสยะยิ้มพูดกับจันวิภาอย่างเย็นชา จันวิภาตกใจ และเงยหน้ามองที่เขาอย่างประหลาดใจ ทำไม ทำไมเขาถึงรู้ล่ะว่าฉันมีเรื่องของให้เขาช่วย?! จันวิภาคอตกพูดอย่างตะกุกตะกักขึ้น“ คือว่า.....เธอให้กนกอรพักที่นี้สักพักได้ไหม? ตอนนี้เธอไม่มีบ้านให้กลับแล้ว” “ขอเหตุผลหนึ่งข้อที่จะให้เขาอยู่ที่นี้”สุมิตรพูดอย่างเย็นชา จริงๆแล้วสุมิตรไม่อยากรู้หรอกว่าทำไมกนกอรถึงจะพักที่นี่ เขาแค่อยากให้จันวิภาขอร้องเขาแค่นั้น จันวิภาไม่รู้จะตอบกลับยังไง กำมือจิตใจร้อนรน“ช่วยเธอเถอะ กนกอร..กนกอรน่าสนสารมากจริงๆนะ และเธอยังเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉันอีก!” “เหตุผลแค่นี้เหรอ? จันวิภาเธอคิดดีๆนะที่นี่ไม่ใช่สถานสงเคราะห์”สุมิตรหัวเราะและพูดอย่างไม่แยแส คำตอบของสุมิตรทำให้ใจของจันวิภาเย็นลง เธอไม่รู้จะทำยังไง กำลังจะเดินออก สุมิตรก็หัวเราะและพูดขึ้น“แต่ ให้เพื่อนเธออยู่ล่ะก็ได้.....” “จริงเหรอ?”จันวิภาเงยหน้าขึ้น มองไปข้างหน้าพร้อมนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยความหวัง “อ่าหะ แต่มีข้อแม้อยู่อย่างหนึ่ง”สุมิตรนัยน์ตาแฝงความอันตรายไว้ จันวิภาขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกไม่ปลอดภัยขึ้น แต่ก็เปิดปากถามกลับ“ข้อแม้อะไร?” ไม่ว่าจะยังไง เธอก็ทำเพื่อช่วยกนกอร ดูเหมือนสุดมิตรจะพอใจกับคำตอบของจันวิภา มุมปากมีรอยยิ้มเล็กน้อย แต่น้ำเสียงที่พูดออกมากลับเย็นชา“ก็ไม่ยากหรอก เธอแค่ต้องปรนนิบัติฉันจนกว่าฉันจะพอใจก็แค่นั้นล่ะ” “ปรนนิบัติ”จันวิภาหน้าซีดขึ้นทันที คิดไม่ถึงว่าสุมิตรจะใช้ข้อแม้นี้ น้ำเสียงเข็นขึ้นทันทีและพูดขึ้น“ไม่มีทาง!”