ตอนที่1 แขกรอบดึก

ตอนที่1 แขกรอบดึก “แพรวา วันนี้ตอนที่ฉันอยู่โรงแรมฉันเห็นปิยะวัฒน์กับผู้หญิงคนนึ่งกำลังนัวเนียกันเข้าไปในห้อง” ขณะที่แพรวาเพิ่งลงจากเครื่องก็ได้รับโทรศัพท์ ปลายสายนั้นก็คือนิรมลเธอพูดอย่างระมัดระวังและเป็นน้ำเสียงที่มีความนัยแฝงอยู่ “แพรวาอึ้งไปพักใหญ่ เธอกัดริมฝีปากแน่นจากนั้นก็ยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “ฉันเพิ่งจะคุยโทรศัพท์กับเขา เขาพูดกับฉันว่าเขากำลังประชุม เธอจำผิดคนหรือเปล่า” “ฉันพูดจริงๆน่ะ” นิรมลพูดอย่างลุกลี้ลุกลนว่า “เอาอย่างงี้เดี๋ยวฉันส่งรูปให้ดูก็แล้วกัน” จากนั้นทั้งคู่ก็ได้วางสายโทรศัพท์ ซักพักก็มีเสียงแจ้งเตือนจากวีแชทดังขึ้นมา นิรมลส่งรูปผู้ชายกับผู้หญิงที่กำลังนัวเนียกันเข้าไปในห้องให้แพรวาดู แน่นอนว่าหลังจากที่เธอดูเสร็จเธอมั่นใจมากว่าในรูปนั้นเป็นปิยะวัฒน์เพราะในรูปที่นิรมลถ่ายและส่งมานั้นมันชัดเจนมาก เธอเงียบและนึ่งไปซักพัก ไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้ เธอยังกำลังคิดว่าเขาจะชอบของขวัญที่เธอให้ไหมนะ หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็เหมือนโดนน้ำเย็นสาดเข้าหน้าอย่างจังทำให้เธอตื่นขึ้นมาจากความคิดนั้น ตลกที่สุด มือของเธอกำโทรศัพท์ไว้แน่น สีหน้าของเธอไร้ชีวิตชีวา ทำให้ไม่มีใครเดาออกเลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จนกระทั้งมีเสียงของจิตราพูดขึ้นมาว่า “ไปกันเถอะ” แพรวาเงยหน้าขึ้นเห็นเป็นภาพเบลอก่อนที่จะเห็นหน้าของจิตราอย่างชัดเจน จิตราเป็นทั้งผู้จัดการเป็นทั้งเพื่อนของแพรวา จิตราเป็นหญิงสาวที่นับว่าเป็นคนที่มีความรู้ความสามารถมากคนนึ่ง อีกฝ่ายถือร่มขึ้นมาพร้อมพยักหน้าแล้วพูดว่า “รถมาถึงแล้ว” แพรวาหันกลับมาเอาโทรศัพท์มือถือใส่ลงไปในกระเป๋าจากนั้นเธอนำของขวัญที่อยู่ในถุงออกมาแล้วเดินตรงไปที่ทิ้งที่ถังขยะข้างๆ จิตราตกใจที่แพราวาทำแบบนั้น จึงตะโกนออกไปว่า “บ้าไปแล้วหรอ ของชิ้นนั้นมันแพงกว่าค่าตัวเธออีกน่ะ เธอทิ้งมันไปได้ยังไง” แพรวาตะคอกตอบออกไปว่า “ ใช่！ฉันมันบ้า ทั้งบ้าทั้งโง่ โง่มาแล้วสามปี วันนี้เงินของฉันจะสูญเสียไปอย่างไรประโยชน์ บางทีมันอาจจะทำให้วันพรุ่งนี้มีแต่เรื่องดีๆก็ได้ “จิตรามองหน้าแพรวาอย่างสงสัย แล้วพูดว่า “ไม่อยากโง่อีก ก็เลิกกับปิยะวัฒน์สักทีสิ” แพรวาได้แต่ยิ้มไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอเข้าวงการบันเทิงมาแล้วสามปี แต่ยังเป็นนักแสดงที่ยังไม่เป็นที่รู้จักสักเท่าไหร่ ไม่ใช่เพราว่าแพรวาไม่สวยและไม่ใช่เพราะว่าแพรวาไม่รวย ในทางกลับกันคือรูปลักษณ์ภายนอกของเธอดูดีมากแถมการแสดงของเธอก็โดนเด่นอีกด้วยแต่ปัญหาก็คือในตอนแรกที่เธอเซ็นสัญญากับบริษัทในสัญญากล่าวว่าจะไม่รับถ่ายงานที่มีฉากจูบหรือฉากเปลือยกาย เป็นนักแสดงหญิงที่ไม่รับถ่ายงานที่มีการจูบหรือฉากที่มีการแสดงแบบแนบเนื้อ อีกทั้งเธอยังปฏิเสธงานประเภทที่ต้องเข้าสังคมพบปะสังสรรค์ ในบรรดาสื่อมวลชนกล่าวถึงเธอว่าเธอคือสาวน้อยผู้ไร้เดียงสา ในสายตาคนรอบข้างเธอเป็นคนที่ปลอม เป็นคนที่สร้างภาพ อีกทั้งยังคิดว่าแพรวาจะต้องมีคนสนับสนุนอยู่เบื้องหลังเป็นแน่ ถ้าไม่อย่างนั้นเธอคงไม่สามารถหลีกเลียงงานเหล่านี้ไปได้หรอก แถมยังอยู่ในวงการนี้ได้อย่างสบายๆ แต่ว่าคนที่คอยช่วยเธอตั้งแต่ไหนแต่ไรกลับไม่มีใครเจอเขาเลย ทำให้ข่าวลือนี้ไม่มีความชัดเจน เวลานานไปก็ทำให้ผู้คนเริ่มลืมเรื่องนี้ไป แต่แพรวาเองกลับกลายเป็นแค่วงกลมเล็กๆเปรียบเสมือน “แจกัน”ที่ดูสวยงามแต่ไร้ประโยชน์ แพรวานั่งส่องกระจกแล้วค่อยๆดึงแผ่นมาร์คหน้าออก จากนั้นพูดกับตัวเองในใจว่า แจกันมีอะไรไม่ดีหรอ!มันออกจะดูสวยงามแถมยังทำให้คนที่ได้พบเห็นอารมณ์ดีตามไปด้วย ในขณะที่กำลังเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำทั้นใดนั้นเองไฟในห้องก็ได้ดับลง แพรวาตกใจมาก ในใจคิดว่ามันคงไม่ใช่เพราะไฟดับแน่ๆ เมื่อคิดแบบนั้นแล้ว เธอจึงคลำหาคัทเอาท์ ภายในห้องนั้นมืดมากไม่สามารถมองเห็นอะไรได้ อีกทั้งมีลมพัดปะทะใบหน้าของเธอทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว จากนั้นเธอก็เดินย่องเข้าไปใกล้ๆสวิตซ์ มือของเธอเพิ่งจะแตะโดนขอบสวิตซ์ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างมาเกี่ยวเข้าที่เอวของเธออย่างจัง ไม่กี่วินาทีหลังจาก เธอก็โดนอุ้มไปไว้ที่เตียง จากนั้นก็มีเงาดำขึ้นคร่อมอยู่บนร่างของเธอ บนร่างกายของเงาดำนั้นมีกลิ่นมินต์จาง ๆผสมกับกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงซึ่งมันทำให้อารมณ์เสียอย่างแปลกๆ ผ้าเช็ดตัวที่เธอสวมอยู่นั้นถูกเขาดึงออกอย่างง่ายดายเขาได้ขึ้นไปคร่อมมบนร่างกายของเธออีกครั้ง จากนั้นบทรักอันร้อนแรงก็ได้เริ่มขึ้น ร่างหนาขยับร่างไปตามจังหวะจนทำให้เธอเสียวซ่าน แพรวาจึงเผลอไปดึงผมของร่างหนาอย่างทนไม่ไหว ไม่กี่วินาทีจากนั้นทั้งสองได้หล่อหลอมเป็นหนึ่ง ไม่นานแพรวาได้ถูกนำเข้าไปในห่วงเวลาแห่งความสุข เมื่อกิจกรรมสวาทได้สิ้นสุดลง ภายในห้องเต็มไปด้วยกลิ่นอายความสุขและความโรแมนติก แสงจันทร์สีขาวส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาทำให้เห็นเป็นเงารางๆ แพรวาก้มลงมองผู้ชายที่นอนอยู่ข้างกายเธอทำให้ใจของเธอเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ จากนั้นเธอก้มลงจูบข้างๆหูของเขาด้วยความพอใจ ชายคนนั้นขมวดคิ้วและผลักเธอออกไปอย่างไร้เยื่อใย แพรวาถูกผละออกจากตัวเขา จากนั้นเธอก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาปกปิดเรือนร่างของเธอเอาไว้ มือนึงจับที่หัวของเขา เธอมองผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาที่อยู่ตรงหน้าของเธอ ดวงตาที่เป็นประกายมิอาจซ่อนความรู้สึกที่อยู่ข้างในได้ ผู้ชายคนนี้ช่างมีหน้าตาคมคาย คิ้วของเขาเข้มหนาดกดำราวกับภาพวาดที่วาดด้วยน้ำหมึก จมูกโด่งเป็นสันราวกับภูเขา ริมฝีปากหยักหนาได้รูป มันช่างเป็นริมฝีปากที่เหมาะแกการจุมพิตยิ่งนัก ทรงผมของเขาเป็นรองทรงสีดำนุ่มละเอียดปราศจากเจล เนื่องจากเขาหลับตาจึงดูเหมือนว่ามันอ่อนโยนกว่าปกติ เวลานี้เธอไม่สามารถซ่อนความรู้สึกของตัวได้ เธอได้แต่จ้องมองเขา เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงแค่พริบตาเวลาก็ผ่านไปสามปี เธอหันไปมองเขาจากนั้นเธอก็สกิดเขาเบาๆ “ได้เวลาที่คุณต้องไปแล้ว”