ตอนที่ 4 เจ็บถึงที่สุด

ตอนที่ 4 เจ็บถึงที่สุด ที.เอส คลับ นีรชารีบวิ่งเข้ามาในคลับ เธอสวมกระโปรงสีฟ้าที่ซักบ่อยจนสีซีด ผมตรงสีดำขลับยาวประบ่า ดวงตาสดใส ใบหน้าขาวนวลเต็มไปด้วยความวิตกกังวล พนักงานที่เฝ้าหน้าประตูมองดูเธอแล้วพยักหน้าเล็กน้อย ใช่แล้ว ต้องเป็นผู้หญิงคนนี้แน่ๆ สุทินทร์สั่งไว้ว่า คืนนี้จะมีผู้หญิงสวยแต่แต่งตัวซอมซ่อมานอนค้างกับท่านประธาน “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าห้อง 1806 ไปทางไหนคะ” นีรชาถามอย่างใจจดใจจ่อ “ขอโทษนะครับ ใช่คุณนีรชาหรือเปล่าครับ” พนักงานเฝ้าประตูถามขึ้นมา เขาคิดในใจว่า หญิงสาวบริสุทธิ์ผ่องแผ่วคนนี้จะต้องทำให้คุณภัสกรณ์สุขสมมากแน่ๆ เป็นคนรวยมันก็ดีอย่างนี้นี่เอง “ใช่ค่ะ ดิฉันนีรชา โทษนะคะ ห้อง 1806 ไปทางไหนเหรอคะ” “ขึ้นลิฟต์ทางด้านซ้ายของล็อบบี้ไปที่ชั้น 18 เดินเข้าไปสุดซอยจะเจอห้องสวีทที่ใหญ่และหรูหราที่สุดครับ” เธอกล่าวขอบคุณพนักงานเฝ้าประตู และรีบวิ่งไปที่ลิฟต์ ทำไมถึงมีผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้โทรหา และพี่มุกมาอยู่ที่คลับของคนชั้นสูงนี่ได้ยังไงกัน เธอชักจะสงสัย ในที่สุดนีรชาก็ขึ้นมาถึงชั้น 18 ทางเดินที่เงียบสงัด บนพื้นถูกปูด้วยพรมขนสัตว์หนาสีขาว ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงฝีเท้าของนีรชา ความเงียบผิดปกติแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกหวั่นใจ ภาพวาดที่มีชื่อเสียงระดับโลกแขวนอยู่เต็มฝาผนัง ราคาแพงและเป็นของจริงทั้งหมด ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงจะกรีดร้องออกมาด้วยความตื่นตาตื่นใจ แต่เวลานี้ เธอไม่มีอารมณ์ชื่นชมอะไรทั้งนั้น ท่ามกลางบรรยากาศที่กดดัน นีรชาเดินไปทีละก้าวๆ จนสุดทาง หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง 1806 ตัวเลขทั้งสี่ปรากฏอยู่ต่อหน้า พี่สาวของเธอต้องอยู่ข้างในนี้แน่ ๆ นีรชายื่นมือเรียวบางของเธอออกไปเคาะประตู แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ กลับมา เธอหวั่นวิตกมาก จึงทุบประตูแรงขึ้นอีก “แอ๊ด…… ” เสียงแง้มของประตูไม้โอ๊คหนาทึบที่ถูกเธอทุบจนเปิดออกดังขึ้น ประตูไม่ได้ล็อคหนิ ภายในห้องทั้งมืดทั้งเงียบ “พี่มุก……อยู่ที่นี่หรือเปล่าค่ะ” จู่ๆ นีรชารู้สึกว่าแผ่นหลังเย็นยะเยือกขึ้นมาจนเธอกลัว ไม่มีเสียงตอบกลับจากมุกมณีเลย ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจแผ่วเบาที่ดูเหมือนว่ากำลังทนต่อความเจ็บปวดจากอะไรบางอย่างอยู่ “โถ่……พี่มุก” นีรชาพูดพร้อมกับเดินไปตามเสียงนั้น พี่สาวของเธอต้องเมาหนักมากแน่ๆ จะต้องรีบพากลับบ้านโดยเร็ว และทำซุปให้กิน จะได้สร่างเมา เสียงหอบหายใจใกล้เธอเข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ ทันใดนั้นเอง นีรชารู้สึกขนลุก เหมือนมีอะไรสัมผัสด้านหลัง ยังไม่ทันได้หันกลับไปมอง เสี่ยววินาทีต่อจากนั้น เธอก็ถูกมือหนากอดรัดเอาไว้ ซึ่งไม่ใช่พี่สาวของเธอ แต่เป็นมือของผู้ชายที่ร้อนดั่งไฟ และพร้อมจะทำลายทุกอย่าง “อ๊าย…… นี่นายเป็นใคร” นีรชากรีดร้อง เธอดิ้นรนสุดฤทธิ์ พยายามบิดกายให้หลุดจากพันธนาการของชายคนนี้ ผู้ชายที่อยู่ในเงามืดไม่ตอบ เขาใช้ร่างกายอันแข็งแกร่งรั้งเธอไว้ มือข้างหนึ่งสอดเข้าไปที่ต้นขา และมืออีกข้างหนึ่งลูบไล้บนเรือนกายของเธอ นีรชาดิ้นรนจนสุดความสามารถ “ไม่……. ปล่อยฉัน” เธอตะโกนออกมาจนแทบไม่เป็นภาษา ร่างกายสั่นเครือด้วยความกลัว เขาไม่คิดที่จะหยุด และริมฝีปากอันเร้าร้อนของเขาก็บดขยี้ลงบนริมฝีปากของเธออย่างแรง นีรชาตกใจมาก กัดเข้าไปที่ปากเขาจนเลือดสาด เขาร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด รู้สึกโมโหมาก “อ๊าย……” นีรชากรีดร้องเสียงดังด้วยความกลัวอันแรงกล้า เอานิ้วข่วนไปที่ตัวของเขา และถึงแม้ว่าเล็บจะจิกลงลึกแค่ไหน ฟันของเธอจะกัดแน่นเพียงใด เสียงร้องดัง มันก็ไร้ประโยชน์ เพราะเขายังคงบดเบียดเข้าไปในกายของเธออย่างไม่ปราณี “อย่า” ความเจ็บปวดแสนสาหัสทำให้เธอแทบจะเป็นลม ความรู้สึกฉีกขาดนั้นทำหัวใจแทบหยุดเต้น สิ่งเดียวที่บอกได้ตอนนี้คือ “เธอเสียตัวแล้ว โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร แม้กระทั้งหน้าตาเขาเป็นยังไงก็ยังไม่รู้เลย น้ำตาแห่งความขมขื่นไหลนองลงมาไม่หยุดหย่อน คืนมืดมนที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เพราะเธอเจ็บจนชาไปหมด รู้แค่ว่า ดวงตาของเธอถูกกลืนลงไปในความมืดพร้อมกับหัวใจที่แตกสลาย……