ตอนที่ 10 นางไม่เต็มใจตายไปอย่างนี้

๕อนที่ 10 นางไม่เต็มใจตายไปอย่างนี้ โม่จื่อฟงทั้งชีวิตนี้ออกรบมานับไม่ถ้วน ไม่เคยมีใครกล้าพูดด้วยน้ำเสียงสั่งเช่นนี้กับเขามาก่อน โดยเฉพาะเรื่องที่สั่งให้ ‘ถอดกางเกง’！ “ อีนาง ข้าจะฆ่าเจ้าตาย！”โม่จื่อฟงกัดฟันพูด “ก่อนจะฆ่าข้า ถอดกางเกงก่อนเถอะ!”หลินซีนเยียนไม่ได้ถอยหนีแม้แต่น้อย ตัดสินใจที่จะต่อกรกับเขา ความหนักแน่นของนางทำให้โม่จื่อฟงตกใจจนลืมตัวเป็นครั้งแรก หลังจากความเงียบสงัดไปสักพัก โม่จื่อฟงกลืนน้ำลายลงคอ สุดท้ายก็พูดเสียงลอดไรฟันออกมาสองคำ“ต่ำช้า！” “ต่ำช้าแล้วอย่างไร ยังดีกว่าไม่ต่ำช้าเช่นนี้อีก ก็แค่ผู้ชายที่ไม่ใส่กางเกง คนอย่างอาเจ๊ อย่างอื่นไม่กล้าพูด แต่ผู้ชายที่ไม่ใส่กางเกงก็เห็นมานักต่อนักแล้ว” คงจะเพื่อให้กำลังใจตนเอง หรือเพื่อเรียกความกล้าให้ตนเอง หลินซีนเยียนถึงได้พูดโวโอ้อวด “จริงหรือ”สายตาของโม่จื่อฟงมืดมัวลงอย่างน่ากลัว “ เจ้าเคยเห็นก้นของบุรุษมานับไม่ถ้วน งั้นข้าเองดูถูกเจ้าไปแล้ว！” บรรยากาศรอบ ๆ ของชายคนนี้เริ่มแผ่รังสีอันตรายออกมา ความรู้สึกอันตรายเช่นนี้ ทำให้หลินซีนเยียนตัวสั่นอย่างไม่รู้ตัว ไม่รู้เหตุใด นางถึงอยากเปิดปากอธิบาย “ก็ ก็ไม่เท่าไร…” เมื่อก่อนในหอพักโรงงาน มีหญิงที่เสน่ห์ยั่วยวน ชำนาญเรื่องระหว่างชายหญิงเป็นอย่างมาก ใช้คำพูดของนางก้คือ ผู้หญิงที่ทำงานได้ดีไม่สู้แต่งงานได้ดีมาแต่ถ้าอยากแต่งงานได้ดี ลีลาต้องยอดเยี่ยม ดังนั้นนางถึงลากคนในหอพักมาทดสอบกัน ในนามว่ารู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง อยากจะได้ใจของบุรุษ ย่อมต้องได้ร่างกายของบุรุษก่อน แม้หลินซีนเยียนจะไม่เคยมีแฟนอย่างจริง ๆ จัง ๆ แต่ด้วยบุญกุศลของเพื่อนร่วมห้องคนนั้น ร่างกายของหนุ่มหน้าใสเอย หน้าแก่เอย นางเห็นมาหมด เห็นมาเยอะแล้ว ก็เลยคิดว่าชำนาญเรื่องแบบนี้แล้ว “อื๋ม”โม่จื่อฟงไม่พอใจกับคำตอบของนางอย่างเห็นได้ชัด หลินซีนเยียนหน้าแดงเล็กน้อย และรีบเปลี่ยนเป็นอารมณ์เคร่งขรึมเอาจริงเอาจัง “ ข้าเคยเห็นหรือไม่เคยเห็น ก็ไม่เกี่ยวกับเจ้า ในเมื่อเจ้าไม่กล้าถอดกางเกง เช่นนั้นข้าจะช่วยจัดการแทนเจ้าเอง หากเจ้ารู้สึกเหนียมอายก็ปิดตาซะ” ท้องฟ้ายามแดดออก สว่างไปทั่วพื้นดิน ใครจะคิดว่าหญิงสาวที่อายุ 10 กว่าปี กล้าจะยื่นมือมาดึงกางเกงของชายแปลกหน้าคนหนึ่ง “เจ้ากล้า!”ไฟมรสุมก่อขึ้นในใจอย่างไม่มีสาเหตุ น้ำเสียงของโม่จื่อฟงใช้พูดออกมาราวกับน้ำแข็งเยือกเย็น เงินทองที่อยู่ตรงหน้า หลินซีนเยียนกัดฟัน มองผ่านความโกรธของเขา ยื่นมือไปอยู่ตรงสายคาดเอวของเขา ดึงอย่างรุนแรง สายคาดเอวหลุดออก เสื้อผ้าของเขาเปิดอ้าออกไป กล้ามหน้าท้องที่เต็มไปด้วยซิกแพคกับร่องสามเหลี่ยมส่วนล่าง จะให้พูดก็คือ ร่างกายของบุรุษผู้นี้ล้วนสมบูรณ์แบบอย่างยิ่ง หลินซีนเยียนขาดสติไปชั่วขณะหนึ่ง การกระทำกลับยิ่งบุ่มบ่ามขึ้น มือจับไปกางเกงของโม่จื่อฟง “ เป็นบุรุษแล้วต้องพูดคำไหนคำนั้น ข้าช่วยเจ้าดูดพิษ หลังจากจบเรื่องเจ้าต้องให้หยกข้าด้วย！” บรรยากาศหยุดชะงัก ในช่วงขณะนั้น ทุกอย่างในป่าราวกับเงียบสงัดปราศจากเสียงร้องใด ๆ บังเอิญมีใบไม้แห้งหนึ่งใบร่วงลงมาจากยอดต้นไม้ หล่นใส่ที่หน้าอกของโม่จื่อฟง เกิดความรู้สึกว่าสายไปเสียแล้ว “เจ้าขาดเงินมากขนาดนี้เลยรึ ”หลังจากผ่านไปนานๆ โม่จื่อฟงขมวดคิ้ จ้องหลินซีนเยียนตาไม่กระพริบ หลินซีนเยียนไม่ได้เงยหน้าขึ้น นางหลบสายตาของเข้า “ ในโลกนี้ มีใครจะไปรังเกียจว่าเงินเยอะหรือ” “เพื่อเงิน ไม่ว่าใคร ไม่ว่าให้เจ้าทำอะไร เจ้าล้วนทำรึ？”เสียงของโม่จื่อฟงดูเย็นชา ทันใดนั้นก็จับมือของนางที่ดึงกางเกงลงเขาอยู่ หลินซีนเยียนก้มหน้าต่ำ มุมปากเหยียดยิ้มอย่างเยาะเย้ยตนเอง “ใช่ ไม่มีเงินแล้วจะใช้ชีวิตได้อย่างไร” “เหอะ”โม่จื่อฟงส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างเหยียดหยาม เสี่ยววินาทีต่อไป เขาจับมือเล็กที่นุ่มนวลของนางและดึงลงมาที่ตำแหน่งสำคัญของบุรุษเพศพอดี “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เรามาเปลี่ยนวิธีถอนพิษดีกว่า！” ใต้มือสัมผัสถึงความรุ่มร้อน หลินซีนเยียนที่ผ่านเรื่องนี้มาก็รู้ดีว่านั่นมันหมายความว่าอย่างไร นางเบิกตาโตอย่าตกใจ เงยหน้าขึ้นมาและเหยียดยิ้ม “ผู้ชาย ที่แท้ล้วนเป็นสัตว์ที่ใช้ส่วนล่างคิด นี่มันยามไหนแล้ว ยังไม่ลืมเรื่องเช่นนั้นอีกรึ ” “เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือว่าให้เงินเจ้าก็พอแล้ว หยกนี่ข้าให้เจ้าได้ แต่ต้องใช้วิธีของข้าถอนพิษ ”โม่จื่อฟงส่งเสียง ‘ฮึ’ อย่างเยือกเย็น ใบหน้าปรากฏความเยือกเย็นและเหยียดหยาม การเหยียมหยามเช่นนี้มันทิ่มแทงตาของหลินซีนเยียนนัก นางกัดรีมฝีปากแน่น อยากจะตบหน้าชายไร้ยางอายผู้นี้ไปสักฉาด แต่มือของนางถูกเขาจับไว้อยู่ แม้แต่แรงดึงกลับยังไม่มีเลย “ เจ้าเห็นข้าเป็นเด็กสามขวบอยู่หรือ ทำเรื่องเช่นนี้แล้วมันจะถอนพิษงูได้อย่างไรกัน ”อย่างไรนางก็เรียนจบปริญญาโท เรื่องที่ฝืนกฏเกณฑ์ทางวิทยาศาสตร์เช่นนี้ นางจะไปเชื่อได้อย่างไร โม่จื่อฟงยักไหล่ขึ้นอย่างไม่รู้สึกหวั่นเกรง “ก็แค่พิษงูเท่านั้น”เพียงแค่พลังของเขาฟื้นฟูสองขั้น พิษงูเช่นนั้นก็ขับออกไปอย่างง่ายดาย หลินซีนเยียนพยายามเต็มที่คิดจะดึงมือกลับมา แต่แม้เขาจะอยู่ในสภาพจนมุมเช่นนี้ พละกำลังของเขา นางคงจะไม่สามารถขัดขืนได้ “ ดูเหมือนว่า เจ้าจะรู้สึกไม่ดีใจนัก”โม่จื่อฟงพูดเสียงเย็นชา “น่าเสียตาย ตอนนี้เจ้าไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว! สตรีที่เพื่อเงินทองยอมเสียสละทุกอย่าง ข้าไม่ต้องไปเอาอกเอาใจ!” พูดจบ ยาเม็ดหนึ่งก็ถูกใส่เข้าไปในปากของหลินซีนเยียน ยาเม็ดนั้นเมื่อเข้าปากแล้วก็จะละลายทันที ตอนที่หลินซีนเยียนคิดจะคายออกมาอย่างสุดชีวิต แต่มันได้ละลายเข้าไปในท้องแล้ว “เจ้าให้ข้ากินอะไร？”หลินซีนเยียนใช้มือล้วงเข้าไปในคอของตนเอง จนน้ำตาไหลออกมา แต่ยาเม็ดนั้นได้ละลายไปแล้ว นางจะพยายามอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ โม่จื่อฟงปล่อยมือนาง และยืนพิงต้นไม้ด้วยความเกียจคร้าน “ยังไม่เข้าใจอีกรึ เจ้าช่วยข้าถอนพิษ ข้าให้ยาแก้พิษกับเจ้า ทำไม หรือเจ้าคิดว่าคนอย่างเจ้า ข้าจะเชื่อคำสัญญาจากปากของเจ้ารึ” “เจ้า！”หลินซีนเยียนหวาดผวา ชายคนนี้เจ้าเล่ห์กว่าที่นางคิดไว้มาก “เร่งมือหน่อย เจ้าไม่ใช่ชอบถอดกางเกงรึ ครั้งนี้ ข้าให้เจ้าถอด！”โม่จื่อฟงหลับตาลง ตอนนั้นคล้ายกับว่ามีความเสียใจอยู่ในดวงตา หลินซีนเยียนมองหน้าที่บวมเป่งของเขา ไม่มีความหล่อเหลา แต่ลักษณะท่าทางของเขากลับเหมือนเทพเจ้า สูงส่งงามสง่า แต่ดูเย็นชาห้ามให้คนอื่นเข้าใกล้ ชายที่ไร้ยางอายผู้นี้ ทำไมถึงมีลักษณะท่าทางของผู้สูงส่งกัน ？ หลินซีนเยียนกัดปาก กำหมัดแน่นแล้วคลายออกเป็นหลายครั้ง ดวงตาเหมือนจะมีน้ำอยู่แต่ถูกนางบังคับให้กลับไป มีนักเชี่ยวชาญทางกฎหมายเคยกล่าวไว้ว่า หากผู้หญิงได้เผชิญหน้ากับอันตราย ทั้งหมดล้วนไม่สำคัญ ที่สำคัญก็คือรักษาชีวิตของตนเอง พูดมันง่าย แต่ตอนที่ตนเองต้องเผชิญกับทางเลือกแบบนี้ กลับยากลำบากอย่างมาก！เผชิญหน้ากับชายแปลกหน้าคนหนึ่ง จะไม่ต่อต้านและให้เขาทำลงไปได้อย่างไร แต่ว่า เพื่อศักด์ศรี เชิดหน้าเดินหนีไปอย่างถืออวด แล้วตายไปอย่างอนาถรึ？ นางไม่ยอม! หากตายเช่นนี้ นางไม่ยอม! หากไม่กลังความตาย แล้วจะห่วงเรื่องมีชีวิตอย่างอนาถอีกรึ？