ตอนที่ 16 เด็กที่ไร้เดียงสา

ต๭นที่16 เด็กที่ไร้เดียงสา “ไม่ดื่มแล้ว ไม่ดื่มแล้ว ดื่มจนอิ่นแล้ว”เพื่อยืนยันคำพูดของตนเอง นางจึงเรอออกมาอย่างไม่ห่วงภาพลักษณ์ ลุกขึ้นยืนอย่างเก้ๆ กังๆ จากนั้นก็เดินออกมาจากโรงน้ำชา นางเอกที่เดินทางข้ามภพมา มีเพียงนางคนเดียวที่จนถึงขนาดดื่มน้ำชาแทนข้าว หลินซีนเยียนเพียงเดินตลาดกลางคืนไปเรื่อยๆ อย่างน่าเวทนา ทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเงินติดตัวเลยสักแดงเดียว จึงพักที่โรงเตี๊ยมไม่ได้ หากสามารถหาที่พักที่กันลมกันฝนได้ แค่นี้ก็พอใจแล้ว ในตอนกลางคืน ตลาดกลางคืนของหมู่บ้านเล็กนี้เป็นที่โด่งดังไปทั่วและครึกครื้นอย่างมาก แม้มาอยู่ในโลกนี้มาสามปีแล้ว แต่หลินซีนเยียนยังไม่เคยเดินตลาดกลางคืน เมื่อเห็นสิ่งของมากมายหลากหลายที่ตั้งอยู่ข้างทาง จึงรู้สึกสนใจอย่างมาก “ ห้ามพลาดเด็ดขาด ลูกผสมชนเผ่าหมานมีหน้าตางดงาม และมีพละกำลังมาก ในแคว้นหนานเยว่มีเพียงคนเดียว！” ในที่โล่งไกลๆ มีคนจำนวนมากยืนรวมตัวกัน ท่ามกลางกลุ่มคนมีเวทีตั้งอยู่ บนเวทีมีชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายกวักมือเรียกลูกค้า “มีชนเผ่าหมาน！”คนบนถนนได้ยินต่างก็สนใจ แห่กันเดินรุมเข้าไปในพื้นที่ตรงนั้น หลินซีนเยียนไม่ได้สนใจแต่ถูกกลุ่มที่กรูกันเข้ามา เบียดเข้ามาจนดันตัวนางไปเดินข้างหน้า นางสงสัยจึงไปจับมือพี่สาวคนหนึ่งและถาม “ คนเผ่าหมานคือใครกัน พี่สาวรู้หรือไม่？” พี่สาวคนนั้นจ้องหน้านาง “แม้แต่ชนเผ่าหมานก็ไม่รู้จัก เจ้าเพิ่งเคยมาเขตชายแดนรึ？” “ได้ติดตามท่านพ่อกับท่านพี่มาเปิดหูเปิดตา ไม่เคยได้ยินมาก่อน รบกวนพี่สาวช่วยบอกกล่าวให้ทราบด้วย ”ออกข้างนอก ใครจะไปโง่บอกว่าตนเองมาคนเดียว ทางข้างหน้าคนเยอะมาก คนที่อยู่ด้านหน้าไม่ขยับเขยื้อนเลย พี่สาวคนนั้นเห็นว่ายังไงก็เบียดเข้าไปไม่ได้อีกนาน จึงเล่าให้หลินซีนเยียนฟัง “ชนเผ่าหมาน เป็นชนเผ่าที่พิเศษ อาศัยอยู่แถวหนองน้ำลึกลับที่อยู่ระหว่างแคว้นหนานเยว่กับแคว้นเป่ยหมิง ได้ยินว่าคนเผ่าหมานมีพละกำลังมหาศาล ล้วนเป็นนักรบแต่กำเนิด เพียงแต่มีประชากรน้อยมากและไม่ยอมสวามิภักดิ์แคว้นหนานเยว่หรือแคว้นเป่ยหมิง จึงได้ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวที่หนองน้ำ” ในขณะที่พี่สาวกำลังพูดอยู่นั้น ทั้งสองคนก็ถูกเบียดจนเข้าไปใกล้หน้าเวที เมื่อมองบนเวทีก็เห็นเด็กอายุ หก-เจ็ดขวบคนหนึ่งที่โดนขังอยู่ในกรงเหล็ก เด็กคนนั้นทั้งตัวดำสนิท ผมเผ้ายุ่งเหยิง มีคราบโคลนติด บนใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรกที่ไม่รู้ว่าคือสิ่งใด เหลือเพียงดวงตาที่ใสแจ๋ว จ้องมองเห็นคนที่ยืนรายล้อมอย่างไร้ความรู้สึก เด็กไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้โวยวาย เพียงนั่งกอดเข่าอย่างเงียบๆ ตรงมุมหนึ่ง สายตาของเขาได้ดึงความสนใจของหลินซีนเยียนในทันที สายตานั้น ราวกับไม่แยแสและสิ้นหวังอย่างมาก ซึ่งไม่ควรเกิดขึ้นกับเด็กเลย ชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายยืนอยู่หน้ากรง ในมือถือแส้ลายหนาม เขาตวัดแส้อย่างโหดเหี้ยม ไปที่กรงเหล็กจึงทำให้เกิดเสียงดังสนั่น “พี่น้องทุกคนมาดูกันเร็ว นี่คือลูกผสมชนเผ่าหมาน เจ็ดปีก่อน คนเผ่าหมานมาขโมยหมูแพะวัวที่หมู่บ้านของข้าไป แล้วยังปู้ยี่ปู้ยำสตรีในหมู่บ้านข้าอีก！ตอนนั้น เหล่าสตรีในหมู่บ้านข้าต่างก็โดนพวกคนเผ่าหมานปู้ยี่ปู้ยำ คนเผ่าหมานคือศัตรูคู่แค้นของหมู่บ้านข้า！” ชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายตวัดแส้ฟาดด้วยในขณะพูด เพื่อแสดงถึงไม่พอใจในความอยุติธรรม “ คนเผ่าหมานมีพละกำลังมหาศาล สตรีส่วนใหญ่โดนพวกมันปู้ยี่ปู้ยำจนตาย แต่มีสตรีไม่กี่คนที่รอดมารับความจริงไม่ไหว ไม่ก็ฆ่าตัวตาย ไม่ก็เป็นบ้า! พี่สาวของข้าเองก็เป็นหนึ่งในผู้เคราะห์ร้าย เป็นบ้ามาหกปีเต็มๆ ถึงจะได้สติ พอได้สติก็ไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย！” ชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายพูดมาถึงตรงนี้ สายตาที่โกรธแค้นจนลุกเป็นไฟ เขาตวัดแส้ไปที่กรงอีกครั้ง เพียงครั้งนี้ราวกับระบายความแค้น เขาเจตนาตวัดแส้ไปในทิศทางที่เด็กอยู่ในกรง ถึงจะมีลูกกรงกั้นไว้อยู่ แต่ที่แขนของเด็กก็โดนตีจนเนื้อปริแตกออกมาทันที เด็กคนนั้นเหมือนจะคุ้นชินกับการถูกตีด้วยแส้แล้ว จึงไม่ได้ร้องไห้ออกมาสักแอะ เพียงนั่งขดตัวอยู่ตรงมุมนั้นอย่างทนไม่ไหว “ตอนนี้ พี่สาวของข้าตายแล้ว เหลือไว้เพียงมารหัวขนเผ่าหมาน！อย่ามองเป็นเพียงแค่ลูกผสมอายุหกขวบ แต่มันมีพละกำลังมาก งานหนักงานสกปรกในบ้านให้มันทำได้ มันทนมือทนเท้าได้ดี ไม่ให้ข้าวมันกินวันหนึ่ง มันก็ไม่ตาย เถ้าแก่ทุกท่าน หากใครซื้อมันไป มันสามารถช่วยระบายความแค้นให้ท่านได้ ข้ารับรองว่ามันไม่กล้าโกรธเคืองท่านอย่างแน่นอน หากเถ้าแก่ท่านไหนสนใจ ให้ลองมาทดสอบดูได้ตอนนี้เลย ” เมื่อชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายพูดขึ้น คนจำนวนมากที่อยู่ด้านล่างเวทีต่างก็แสดงท่าทางสนใจ มองไปที่เด็กคนนั้นอีกครั้งอย่างดูถูกเหยียดหยาด ในสายตาของพวกเขา เด็กคนนั้นไม่ใช่เด็กต่อไปอีกแล้ว เป็นเพียงมารหัวขนที่เหลือหลังจากพวกเผ่าหมานฆ่าคนปล้นสะดมไป มีเพียงหลินซีนเยียนที่เริ่มมีสีหน้าซีดขาว เป็นเพียงเด็กคนหนึ่งที่เกิดมาก็โดนญาติของตนเองเกลียดเข้าไส้ ทั้งยังถูกทรมานจากญาติอีกหลายครั้ง ตั้งแต่ลืมตาดูโลกก็มีชีวิตที่ทุกข์ทรมานแล้ว แต่ทว่า เขาไม่มีความผิดอะไรเลย เขาคือสิ่งที่เหลือหลังจากท่านแม่ของเขาถูกคนหยามเกียรติ ท่านแม่ของเขาเป็นคนที่น่าสงสาร แต่ว่าเขาได้กลายเป็นสิ่งที่ทุกคนต่างก็รังเกียจ！ “ข้าให้100เงินเหรียญ มารหัวขนตัวนี้ข้าอยากได้！”ในกลุ่มคน มีเสียงตะโกนเสนอราคาเป็นคนแรก เป็นชายวัยกลางคน รูปร่างกำยำล่ำสัน หน้าตาเหี้ยมโหด เขาตะโกนและข้อมือของเขาก็สั่นไปพราง“ ไอ้พวกชั่วช้า กล้ามาปล้นหมู่บ้านและกล้าขืนใจสตรีแคว้นหนานเยว่ของเรา เห็นทีข้าจะเอามารหัวขนเผ่าหมานกลับไปสั่งสอนให้มันรู้แล้วรู้รอด！ ” “ข้าให้ 150 เงินเหรียญ！ซื้อมารหัวขนตัวนี้กลับไประบายความโกรธแทนคนแคว้นหนานเยว่ของพวกเรา！” “ข้าให้ 200เงินเหรียญ！” เสียงตะโกนเสนอราคาดังขึ้นทางนี้ที ทางโน้นที บางทีชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายก็ใช้คำพูดให้คนอยากซื้อ เพื่อทวงคืนความยุติธรรมให้กับบ้านเมือง เช่นนั้นราคาจึงเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าของชายหนุ่มสวมชุดผ้าฝ้ายยิ้มจนหุบไม่อยู่ ในมือที่ถือแส้ ตวัดไปที่ร่างของเด็กอยู่ตรงมุมในกรง“ใช่แล้ว ไอ้มารหัวขนนี่ ข้าควรระบายความแค้นแทนพวกเรา！” เมื่อมาถึงขั้นนี้ เด็กที่นั่งขดตัวอยู่ตรงมุม ราวกับเป็นร่างที่ไร้วิญญาณ บนตัวมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด กลับไม่มีเสียงร้องสักแอะ ดวงตาที่เบิกโพลงกว้างตั้งแต่แรก คล้ายกับต้องการจ้องมองทุกสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน “ข้าให้500เงินเหรียญ！”ในที่สุดก็มีชายแก่อายุประมาณเกือบร้อยปีตะโกนเสนอราคา ชายแก่คนนั้นผอมจนหนังหุ้มกระดูก คนติดตามสองคนประคองเขาเดินมาข้างหน้า เพื่อเข้ามาดูใบหน้าของเด็กที่อยู่ในกรงอย่างชัดๆ“รูปร่างเล็กเช่นนี้ถือว่างดงาม ไม่เลว ไม่เลว ” หลินซีนเยียนอดคิดไม่ได้ ชายแก่คนนี้ดูเหมือนเป็นผู้มีปัญญา ไม่เหมือนกับคนอื่นที่เสนอราคาไปก่อนหน้านี้ หากเด็กคนนี้โดนเขาซื้อไปคงจะไม่ถูกทรมาน “นี่ไม่ใช่คหบดีหลิวของหมู่บ้านหรอกหรือ？”พี่สาวที่ยืนอยู่ข้างๆ เปิดปากพูดอย่างสงสัย ตอนที่พูด ยังถ่มน้ำลายแสดงความไม่พอใจ“ ใกล้จะเข้าโลงอยู่แล้ว ยังไม่ยอมรับว่าแก่อีก เด็กหนุ่มบำเรอกามโดนตาเฒ่านี่ฆ่าตายไปไม่รู้ตั้งเท่าไร” เล่นเด็กหนุ่มบำเรอ？ หลินซีนเยียนใจเต้นแรง มองไปที่ชายแก่คนนั้นอีกที ที่แท้ในสายตาของเขาก็แสดงออกถึงความปรารถนาอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีความเมตตากรุณาใดๆ