ตอนที่19 ไม่ทำการค้าขายที่ต้องขัดทุน

ต๭นที่19 ไม่ทำการค้าขายที่ต้องขัดทุน ในรถม้า เงียบกริบอย่างแปลกประหลาด โม่จื่อฟงนั่งพิงข้างหน้าต่าง เขาไม่ได้รับปากคำขอร้องของนาง แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ หลินซีนเยียนรู้สึกกังวลอย่างมาก นางเกือบลืมว่าตอนนี้ตัวนางกำลังเปลือยเปล่าอยู่ นางลังเลอยู่หลายครั้ง พอคิดจะเปิดปากถาม ทันใดนั้นที่ด้านนอกรถม้าก็มีเสียงใสของสตรีดังเข้ามา “ท่านอ๋อง ตอนนี้ก็สายมากแล้ว เหตุใดพวกเราถึงหยุด ไม่เคลื่อนขบวน？หรือท่านอ๋องจะไม่สบาย？หากเป็นเช่นนั้น ต้องรีบไปเชิญหมอมาตรวจอาการให้ ” ใบหน้าของเซียวฉางเยว่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ทุกคำพูดล้วนมาจากความเป็นห่วง จินมู่ให้คนเฝ้ายืนห่างจากรถม้าสิบจั้ง เช่นนั้นนางจึงไม่มีทางเข้ามาใกล้ ตอนที่พูดจำเป็นต้องตะโกนเสียงดังๆ ทำเสียงใหญ่เพื่อจะได้แสดงถึงความรู้สึกที่อ่อนโยน เป็นเรื่องที่หาได้ยาก แต่น่าเสียดาย คนในรถม้าไม่ได้มีการเคลื่อนไหวใดๆ แม้แต่ม่านในรถก็ไม่เปิดออก “ไม่มีอะไร คุณหนูใหญ่เซียวกลับไปเถิด”เสียงของโม่จื่อฟงเย็นชาไร้ความรู้สึก และกำชับจินมู่อีกว่า“จินมู่ กำชับไปว่าเริ่มออกเดินทางต่อได้” ตอนที่เสียงของเซียวฉางเยว่ดังเข้ามาหลินซีนเยียนหน้าซีดทันที แม้ว่านางไม่ทำอะไรผิด แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด กลับรู้สึกที่ตนเองทำเรื่องเลวร้ายโดนคนจับได้ มองไปที่โม่จื่อฟง ใบหน้าที่ไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไร ราวกับว่าไม่รู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นในรถม้า หน้าหนาหน้าทนดั่งพื้นพสุธา ทำให้หลินซีนเยียนรู้สึกว่าตรงมุมปากกระตุกอย่างอดไม่ได้ “ท่านอ๋อง ข้ายังไม่วางใจ หากว่า ไม่ตามหมอมาตรวจอาการให้ท่าน อาจไม่ทันกาลเอาได้” เซียวฉางเยว่ยังไม่ตายใจ หากไม่มีองครักษ์ขวางไว้ นางคงเดินเข้าไปอย่างแน่นอน แม้ว่า นางจะรู้ บางทีการเห็นภาพในรถม้าเอง อาจจะทำให้เสียใจยิ่งกว่า แต่สตรีที่รู้สึกถึงความโดดเดี่ยว มีหรือที่จะควบคุมความอิจฉาของตนเองได้？ ถึงจะรู้ผลที่ตามมาดีอยู่แล้ว แต่ก็ยอมเป็นแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ เข้าไปดูว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ “ฮึ！”โม่จื่อฟงสทำสายตาเยือกเย็น ราวกับรู้ว่านางกำลังคิดอะไรอยู่ เสียงเงียบไปสักพัก ทันใดนั้นที่มุมปากก็ปรากฏรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา เขาหันไปพูดกับหลินซีนเยียนที่อยู่ข้างๆ “ชีวิตคนเรามันน่าเบื่อ บางทียังมีเรื่องที่น่าสนุก สามารถทำให้ชีวิตคนเราครื้นเครงยิ่งขึ้น แต่ไหนแต่ไรมาเปิ่นหวางไม่เคยเสียเปรียบในการค้าขาย เจ้าอยากจะให้ข้าช่วยเจ้า ไม่สู้ทำให้เปิ่นหวางดีใจซะหน่อยล่ะ” ตอนที่มุมปากของโม่จื่อฟงปรากฏยิ้มขึ้นหลินซีนเยียนก็นั่งขดตัวไปด้านหลัง “ ท่านอ๋อง ท่านคิดจะให้ข้าทำอะไร？” “อืมม...ที่จริงแล้ว เจ้าไม่ต้องทำอะไรเลย...”เขายังพูดไม่จบ มือของเขาก็ยกขึ้นช้าๆ ไปจับที่ม่านในรถ การกระทำนั้นทำให้หลินซีนเยียนตกใจแทบหน้าเขียว มือของเขา เพียงอยากจะดึงม่านออก ทำให้คนที่อยู่นอกรถม้าเห็นสภาพที่เปลือยเปล่าของนางในตอนนี้！ “เจ้าเพียงนั่งเฉยๆ ก็พอแล้ว”เห็นความหวาดกลัวในตาของนาง โม่จื่อฟงราวกับพึงพอใจอย่างมาก จึงไปพูดกับคนที่อยู่ข้างนอกด้วยเสียงเย็นชา“จินมู่ ให้แม่นางเซียวมาอยู่หน้ารถม้า” ถึงจินมู่จะไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่เคยสงสัยคำสั่งของท่านอ๋อง เขาจึงบอกให้องครักษ์หลบทางทันที ในตอนนี้ ใบหน้าของเซียวฉางเยว่ก็หุบยิ้มด้วยความดีใจไม่อยู่ ตอนนี้อ๋องอู่เสวียนให้นางเข้าไปได้ หรือจะพูดกับเขาว่า นางไม่เหมือนเดิมแล้ว เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว เซียวฉางเยว่ก็ก้าวเดินไปอย่างรวดเร็ว แต่เพื่อภาพลักษณ์ของการเป็นบุตรสาวตระกูลสูงศักดิ์ นางจึงว่างมาดก้าวเดินออกไปอย่างช้าๆ พอเซียวฉางเยว่เข้ามาใกล้หน้ารถม้าหนึ่งจั้ง ทันใดนั้น ม่านในรถม้าก็เปิดออกด้วยมือที่เรียวยาวราวหยกหยก ตรงมุมที่เปิดม่านในรถขึ้น ได้เหลือช่องไม่ใหญ่มาก แต่ก็ทำให้นางสามารถเห็นหลินซีนเยียนที่นั่งขดตัวอยู่ในมุมหนึ่งของรถม้าได้พอดี สตรีที่เรือนร่างเปลือนเปล่า ทั้งตัวมีร่องรอยที่เกิดจากหลังร่วมรัก แม้จะมีรอยฟกช้ำที่น่ากลัวอยู่หลายแห่ง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างได้บอกนางหมดแล้ว ว่าเพิ่งจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นในรถม้า เซียวฉางเยว่มีสีหน้าขาวซีด สองมือของนางกำแน่น ภาพลักษณ์ที่สร้างมาได้พังทลายหายไปหมดแล้ว ตอนนี้นาง ทำหน้าถมึงทึงแสดงอาการเกรี้ยวกราดดุดัน “เหอะๆ...”ในขณะนั้น เสียงหัวเราะของโม่จื่อฟงก็ดังขึ้น แสดงถึงความสุข เขาปิดม่านลง และตอนที่หันกลับมา ก็เห็นในตาของหลินซีนเยียนมีน้ำตาไหลริน“ทำไม รู้สึกน้อยใจรึ？ ” แล้วมันไม่น่าน้อยใจอย่างไร？ เขาตั้งใจให้ผู้หญิงคนอื่นเห็นสภาพที่เปลือยเปล่าของนาง เขาหยามเกียรติของนางอย่างไม่สนใจใยดี บุรุษผู้นี้ โหดร้ายอย่างมาก “อย่าเศร้าไปเลย เปิ่นหวางบอกแล้ว ไม่เคยเสียเปรียบในการค้าขาย”โม่จื่อฟงพูดอย่างราบเรียบ จาก ล้อรถหมุน ขบวนรถม้าเริ่มออกเดินทาง เซียวอวิ๋นฉินประคองเซียวฉางเยว่เดินกลับไป องครักษ์ที่ยืนอยู่ ทำเหมือนไม่เห็นบุตรีของเมืองหลวง จินมู่เดินมาข้างรถม้า โม่จื่อฟงยังคงรักษาสัญญา จึงส่งคนไปที่จวนของคหบดีหลิวนั่น ผ่านไปไม่นาน ขบวนรถก็มาถึงอี้ก่วนในเมือง คนในอี้ก่วนเหมือนรู้ว่าขบวนของอ๋องอู่เสวียนจะมา จึงได้ทำความสะอาดที่พักเป็นอย่างดี ว่ากันว่า แม้แต่หญ้าในสวนก็ตัดแต่งเป็นอย่างดี ได้ยินว่าอ๋องอู่เสวียนเข้าหาด้วยยาก หากว่าใครทำอะไรที่ไม่เหมาะสม หัวอาจจะขาดได้ คนในเมืองเขตชายแดนไม่มีใครเคยเห็นอ๋องอู่เสวียน แค่ได้ยินคำเล่าลือต่างก็หวาดกลัวกันถ้วนหน้า แต่ว่า พวกสาวใช้ในอี้ก่วน เมื่อเห็นบุรุษเสื้อคลุมที่เดินลงมาจากรถม้า ตาทุกคู่ต่างก็จ้องมองอย่างไม่ละสายตา บุรุษที่มีรูปโฉมงดงามราวกับเทพบุตร จะโหดร้ายเหมือนคำเล่าลือได้อย่างไรกัน？ แต่น่าเสียดาย เสี่ยววินาทีต่อ เทพบุตรเสื้อคลุมก้าวเดินไปสักพักก็ชะงัดหยุดลง และกวาดสายตาราวกับคมมีดมองมา คนที่ยืนมองต่างก็ตกใจจนนั่งคุกเข่าหัวโขกพื้นทันที เขาเลิกมองและเดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมก่อน แต่ยังไม่ลืมกำชับคนข้างกาย “นำเสื้อผ้าไปส่งที่รถม้า！” “พ่ะย่ะค่ะ！”คนข้างกายตอบรับและไปจัดการทันที ไม่นานชุดผ้าแพรปักด้ายทองอย่างหรูหราก็มาส่งที่รถม้า ผ่านไปสักพัก ทุกคนต่างก็เห็นสตรีที่งดงามไร้เครื่องประดับเดินลงมาจากรถม้า การเคลื่อนไหวของนางถือว่าไม่สง่างามมาก การแสดงออกก็ถือว่าไม่น่ามอง แต่ด้วยใบหน้าที่งดงาม แม้จะไม่ใช่หญิงงามล่มเมือง แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด ดวงตาที่สดใสคู่นั้นได้สะกดใจของผู้คนแล้ว หลินซีนเยียนยืนอยู่หน้าประตูอี้ก่วน ไม่รีบร้อนเข้าไปในห้อง พอเห็นกลุ่มของจินมู่ควบม้ามาอย่างรวดเร็ว บนหลังม้ามีเด็กชายที่ใบหน้าเปรอะเปื้อนได้ด้วยสิ่งสกปรก นางก็โล่งใจทันที จินมู่ขี่ม้าเข้ามาในอี้ก่วน เมื่อกระโดดลงจากหลังม้าแล้ว ก็เอื้อมมือไปอุ้มเด็กลงจากหลังม้า เด็กชายที่มีดวงตาสดใส ไม่ได้ร้องไห้ ไม่ได้ยิ้ม สายตายังคงมองไปรอบๆ อย่างเมินเฉย