已经是第一章了
ตอนที่20 โลกนี้ไม่มีของได้มาง่ายๆหรอก
ตนที่20 โลกนี้ไม่มีของได้มาง่ายๆหรอก
สิ่งแวดล้อมแปลกหน้า สำหรับเด็กชายแล้ว ไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยสักนิด บางทีการมีชีวิตที่น่าเวทนามาเกินพอ จึงไม่ได้ทำให้เขาตื่นตระหนกเลย
ไม่รู้เพราะเหตุใดหลินซีนเยียนรู้สึกจุกที่กลางอก แม้ว่าทั้งร่างของเด็กจะเปรอะเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรก แต่นางก็ค่อยๆ เอื้อมมือไปดึงเขาเข้ามาในอกของตนเองอย่างอ่อนโยน
ในช่วงเวลานั้น ดวงตาที่เมินเฉยของเด็กชายก็ได้สะท้อนความประหลาดใจออกมา
“น้องชาย ข้าหาเจ้าพบแล้ว”หลินซีนเยียนกอดและเอามือลูบหัวของเขา อีกมือหนึ่งก็ตบหลังเขาเบาๆ “ไม่ว่าเมื่อก่อนได้ทุกข์ทรมานแค่ไหน แต่ไม่เป็นไรแล้ว ต่อไปพี่จะดูแลเจ้าเอง”
เด็กชายเงยหน้าขึ้นมาอย่างงุนงง จ้องมองนางตาไม่กระพริบ ราวกับคิดว่านางมีแผนการร้ายอะไร จากนั้นเขาก็ผลักนาง คล้ายกับคิดอยากจะผลักนางออกไป
“อย่ากลัวไปเลย ข้าไม่ทำร้ายเจ้า”หลินซีนเยียนจับมือของเขาเบาๆ จากนั้นก็จูงมือเขาเดินเข้าไปในอี้ก่วน “พวกเราไปอาบน้ำก่อน จากนั้นก็ค่อยเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ให้เจ้า”
เด็กชายแสดงความหวาดระแวง จากใบหน้าของเขา หลินซีนเยียนเห็นความดูถูกเหยียดหยามออกมาจากเขาอย่างไม่ต้องสงสัยเขาไม่ได้ปิดบังความเมินเฉยที่มีต่อนางเลยสักนิด
ในโลกนี้ ไม่มีอะไรที่กินฟรี อยู่ฟรี เขาจึงไม่เชื่อว่าจะมีคนแปลกหน้ามาทำดีกับตนเอง
เด็กชายสะบัดมือของนางออก และจ้องไปที่นาง
“นี่...”หลินซีนเยียนถอนหายใจ แล้วก็จูงมือของเขาต่อไป แต่ครั้งนี้ได้ใช้แรงเล็กน้อย
ครั้งนี้ เด็กชายไม่ได้ขัดขืนอะไร แต่หลินซีนเยียนรู้ดีว่าที่เขาไม่ขัดขืน ไม่ใช่ว่าเขายอมรับความ หวังดี เพราะเขาเคยอยู่ในสภาพเช่นนั้นมาก่อน ในที่แห่งนี้ เขาจึงไม่คิดที่จะทำให้ใครโกรธเคือง จนทำให้ตนเองต้องถูกเฆี่ยนตี เช่นนั้น เขาจึงระมัดระวังทุกฝีก้าว
ห้องพักของหลินซีนเยียนอยู่ในมุมด้านหลังของอี้ก่วน ในห้องไม่ใหญ่มาก ภายในมีเตียงสะอาด สอง เตียง ตรงกลางห้องมีโต๊ะกลมเล็กตั้งอยู่ บนโต๊ะมีอ่างอาบน้ำที่มีน้ำร้อนเต็มอ่าง ไอน้ำที่ลอยฟุ้งไปทั่วห้อง ในฤดูหนาว เพียงแค่มองก็รู้สึกอบอุ่นอย่างมาก
เด็กชายยืนอยู่หน้าประตูไม่กล้าเข้าไปในห้อง บนตัวของเขาสวมเพียงผ้าที่ปะติดกันเป็นเสื้อชั้นเดียว เมื่อลมหนาวพัดมา ทำให้เขารู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว
หลินซีนเยียนยิ้มและพาเขาเข้าไปในห้อง จากนั้นก็ปิดประตู เพื่อกั้นไม่ให้ลมหนาวเข้ามาในห้อง“มา ข้าจะอาบน้ำให้เจ้า”
เด็กชายตกใจจนก้าวถอยหลังไปยืนชิดขอบประตู เขาก้มหน้าลง มือที่มีโคลนแห้งติดอยู่ เมื่อไปโดนขอบประตู โคลนแห้งนั้นก็แตกกลายเป็นฝุ่นร่วงสู่พื้น สายตาของเขายิ่งดูมัวหมอง จึงก้มหน้าต่ำลง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวอาบน้ำก็สะอาดแล้ว”หลินซีนเยียนแสร้งทำเป็นไม่เห็นสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้ จึงพาเขาไปที่อ่างอาบน้ำ จากนั้นก็ยื่นมือไปถอดเสื้อผ้าของเขา
“อย่า...”เด็กชายพูดเสียงแหบออกมา มือจับที่คอเสื้อของตนเองไม่ยอมปล่อย ดวงตาคู่นั้นได้แสดงถึงความดื้อรั้น
ฉินลั่วเยีนนเห็นเขาแสดงออกอย่างตั้งใจ จึงกลั้นขำไว้ไม่อยู่“ได้ ข้าไม่ดู ข้าจะหันหลังไปแล้วกัน เจ้าก็ถอดเสื้อผ้าเอง แล้วลงในอ่างอาบน้ำด้วย ไม่เช่นนั้น ข้าจะลงมือด้วยตนเอง”
เด็กชายเริ่มหน้าแดง จากนั้นก็พยักหน้า พอหลินซีนเยียนหันหลังไป ใบหน้าที่แดงก่ำก็หายไป จนเปลี่ยนมาเป็นใบหน้าเมินเฉยดั้งเดิม
ที่หลินซีนเยียนไม่รู้ก็คือ ก่อนหน้านี้ เคยมีพี่สาวใจดี เห็นว่าเขาน่าสงสารจึงอยากจะช่วยเขา แต่ผู้หญิงไม่มีสิทธิ์อะไรในสังคมที่ชายเป็นใหญ่ สุดท้ายแล้ว พวกผู้ใหญ่และพวกผู้ชายในเรือน พอโกรธขึ้นมาก็จะไล่เขาออกไปจากบ้านเหมือนกัน
ทุกครั้ง เขาโดนไล่กลับไปที่หมู่บ้านนั่น ลุงของเขาก็ใช้วิธีที่โหดร้ายไปทรมานเขา คนในหมู่บ้านก็พูดกัน ดูนี่ ลูกผสมชนเผ่าหมาน ตระกูลใหญ่ที่ซื้อเขาไป เขาก็จะโดนไล่กลับมาที่นี่ตลอด ได้ยินว่าลูกผสมชนเผ่าหมานได้นำหายนะมาสู่ตระกูลเหล่านั้น...
ทุกคำพูด เขาได้ยินมาเยอะแล้ว เหล่าคุณหนูที่แสดงว่าตรเองมีจิตใจดีงาม เขาก็เห็นมาเยอะแล้ว แต่ว่าคนนี้ จะทนเขาได้นานแค่ไหน？
หลินซีนเยียนได้ยินเสียงน้ำคนลงไปในอ่างน้ำ นางจึงหันหน้ากลับมา เห็นเด็กชายอยู่ในอ่างอาบน้ำแล้ว นางรู้สึกดีใจและหยิบผ้าขาวที่วางอยู่ข้างๆ มาขัดตัวให้เขา
เด็กอายุหกขวบคนหนึ่ง ทั้งร่างเต็มไปด้วยบาดแผล แผลใหม่ทับรอยแผลเก่า ทำให้หลินซีนเยียนอดนึกถึงข่าวที่เคยได้ยินมาไม่ได้ ในข่าว เด็กหลายคนถูกแม่เลี้ยงของตนเองตีจนเป็นแผลไปทั่วตัว และที่เลวร้ายไปกว่านั้น บางคนถึงกับตายไปเลย
“เฮอ...”หลินซีนเยียนถอนหายใจอีกครั้ง เด็กคนนี้ สูงยังไม่ถึงเอวของนางด้วยซ้ำ ไม่เข้าใจจริงๆ เลยว่าคนพวกนั้นถึงกล้าลงมือได้ขนาดนี้
สายตาของเด็กชายมองไปที่ผ้าสีขาวในมือของนาง หลังจากที่ผ้าสีขาวได้เช็ดตัวของเขา มันก็มีคราบโคลนสีดำติด แต่นางก็ยังจับมันโดยไม่รู้สึกรังเกียจแม้แต่น้อย
คุณหนูใจดีเหล่านั้นไม่เคยทำเช่นนี้มาก่อน แม้พวกนางอยากจะช่วยเขา ก็ทำได้แค่ให้เงินหรือไม่ก็แอบส่งคนพาเขาไปเลี้ยงดูในจวน แต่ไม่เคยมีใครทำเหมือนคนนี้เลย ที่เข้ามากอดเขา และอาบน้ำให้เขา
“เจ้ามีชื่อหรือไม่？”หลินซีนเยียนบิดผ้าขาวหมาดๆ และไปเช็ดที่ผมให้เขา
เด็กชายเรียกสติคืนมา เงียบไปสักพักและพูดเพียง สอง คำออกมา“เอ้อโก่ว”
“ฮะ...”หลินซีนเยียนตกตะลึง เมื่อได้ยิน สอง คำนี้ เมื่อได้สติคืนมาก็อยากจะขำ แต่เมื่อยิ้มมาถึงมุมปาก ก็หยุดชะงักทันที เด็กคนนี้ โดนคนเคียดแค้นและทรมานมาตั้งแต่เด็ก แม้แต่ชื่อ ก็ยังดูถูกเหยียดหยาม นางรู้สึกจุกที่กลางอก ทันใดนั้นก็ไม่รู้สึกน่าขำอีกเลย
นางเช็ดผมให้เด็กชายจนแห้ง เมื่อเห็นว่าน้ำในอ่างเย็นหมดแล้วจึงรีบพูด“ลุกขึ้นมาสวมเสื้อผ้าเถิด แช่อยู่ในน้ำเย็น ทำให้ไม่สบายได้ง่าย จริงสิ หากเจ้าต้องการ ข้าจะเปลี่ยนชื่อให้เจ้าใหม่ ต่อไปก็ใช้ชื่อใหม่และเริ่มต้นชีวิตใหม่ดีหรือไม่？”
เด็กชายมองจ้องมองนางอย่างรู้สึกแปลกใจ นางพาขึ้นมาเปลี่ยนชุดให้เขาจนลืมเขินอาย เขาเพียงมองไปที่นาง ไม่ได้พูดอะไร
หลินซีนเยียนรีบหยิบชุดที่อยู่ข้างๆ มาเปลี่ยนใหเขา“นี่เป็นชุดของผู้ดูแลที่นี่ ได้ยินว่าลูกชายของเขาเคยสวมชุดนี้มาก่อน เจ้าก็สวมไปก่อนแล้วกัน รอให้พี่สาวร่ำรวยมีเงินทองก่อน แล้วจะซื้อชุดใหม่หลายๆ ตัวมาให้เจ้าสวมอย่างแน่นอน และก็จะซื้อของเล่นให้เจ้าด้วย！”
นางยิ้มและผูกผ้าคาดเอวให้เขาไปพลาง รอยยิ้มของนางสดใสอย่างมาก มีช่วงหนึ่ง เด็กชายจ้องอย่างตกตะลึง จนต้องหลบสายตาไปอย่างอดไม่ได้
“ข้าจะต้องคิดชื่อใหม่ให้เจ้า”เมื่อหลินซีนเยียนสวมชุดให้เขาเสร็จแล้ว ก็พาไปนอนบนเตียง หลังจากที่ห่มผ้าให้เขาอย่างตั้งใจแล้วก็นั่งอยู่ตรงริมเตียง เอียงหัวคิดชื่อให้เขาใหม่
已经是最新一章了
加载中
