ตอนที่ 164 สถานะของหมิงฉี

ต๭นที่ 164 สถานะของหมิงฉี ถูกต้อง ช่วยนาง...เหตุไฉนต้องช่วย “ข้ารู้ว่าข้าไม่มีเหตุผลที่จะวิงวอนท่านให้ช่วยข้า ฉะนั้น ข้ากำลังขอร้องท่าน มิใช่ว่าจะมีข้อต่อรองหรือข้อแลกเปลี่ยนใดๆ กับท่าน” แววตาของหลินซินเยียนค่อยๆ มืดสลัวพลางก้มศีรษะลงต่ำ เสียงฝีเท้าของม้าที่อยู่ไกลๆ ดังเข้ามาแทบจะชัดเจนขึ้นแล้ว หมิงฉีหัวเราะเยือกเย็น เคาะนิ้วลงบนกำแพงไม้ของรถม้า เสียงนั้นดังเป็นจังหวะ แต่กลับเจือความรีบร้อน ก็เหมือนกับอัตราการเต้นหัวใจของหลินซินเยียน ทุกครั้งราวกับเสียงกลองที่อึกทึกครึกโครม “ข้านั้น...แต่ไหนแต่ไรมาไม่ใช่คนที่มีเมตตา ชั่วชีวิตนี้ก็มิเคยทำเรื่องปราณีใดๆ ด้วยจิตใจอันบริสุทธิ์อยู่แล้ว เจ้าขอร้องข้า ฮ่าๆ...” เขาหัวเราะ จากนั้นก็มองเห็นสีหน้าของหลินซินเยียนค่อยๆ ไร้สีเลือด เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว หลินซินเยียนทำเพียงถอนหายใจยาวเหยียด ดีที่อู๋อี้จากไปแล้ว ยังดี...ในเมืองเฟิ่งชีไม่มีคนที่นางต้องเป็นกังวลอีก ต่อให้โม่จื่อเฟิงจับตัวนางกลับไป ก็ทำได้เพียงระเบิดเพลิงโทสะใส่นาง แต่ไม่สามารถเอาแค้นไปลงกับคนรอบตัวนางได้ แต่ไหนแต่ไรมานางมิใช่คนที่จะหมดหวังง่ายๆ ต่อให้เป็นเวลาเช่นนี้ นางก็ยังสามารถเฟ้นหาเหตุผลที่ตนเองได้มีชีวิตรอดต่อไปได้ ฉะนั้นนางจึงค่อยๆ สงบลง และไม่มีแววเวทนาน่าสงสารเฉกเช่นเดิมอีก นางเป็นเป็นเช่นนี้ หากบนทางนี้ได้ถูกกำหนดแล้วว่าต้องเป็นเส้นทางมรณะ เช่นนั้นนางก็หันเหไปยังเส้นที่ทางสามารถเดินต่อไปได้ ต่อให้ทางเส้นนั้นจะทั้งลำบากทั้งอันตราย “ผู้หญิงเปลี่ยนง่ายเสียจริง นี่เพิ่งจะผ่านไปไม่กี่ยาม ที่แท้เจ้าก็ไม่หวาดกลัวแล้วรึ ไฉนเจ้าถึงไม่วิงวอนข้าอีก ไม่แน่ว่าข้าอาจจะใจอ่อนแล้วก็ได้ มิแน่ว่าข้าไม่อาจทนเห็นเจ้าน่าเวทนาจนยอมตกลงแล้วล่ะ” นางผ่อนคลายอย่างฉับพลัน หมิงฉีกลับไม่ยินดีเลย ขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกัน ในที่สุดเสียงฝีเท้าอาชาก็ใกล้เข้ามาประชิดแล้ว แค่ได้ยินเสียง “อวี” ดังเข้ามาจากข้างนอกรถม้า กองทัพคนจำนวนมากที่อยู่นอกรถได้ดึงบังเหียนหยุดม้าเป็นที่เรียบร้อย พลม้าจำนวนกว่าร้อยได้ล้อมรอบรถม้าเอาไว้ แวบเดียวก็มองเห็นขบวนคนบนหลังม้าที่แน่นขนัด คนของหมิงฉีก็ถูกปิดล้อมบริเวณรถม้า แม้ว่าคนจำนวนนั้นจะเคยออกรบกว่าร้อยสนามก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเกรงกลัว พวกเขามิใช่คนธรรมดาทั่วไป ธรรมชาติก็มีแววตาที่ไม่ธรรมดา พวกเขามองออกว่าคนที่ปิดล้อมรถม้าเอาไว้นั้นจะต้องไม่ใช่องครักษ์ของบุคคลทั่วไปเป็นแน่ พลม้าเหล่านี้ เป็นทหาร! แต่ว่าในแคว้นหนานเยว่ มีเพียงกองทัพทหารกองเดียวที่สามารถทำให้พวกเขารับรู้ได้ถึงความแข็งแกร่งยิ่งใหญ่ นั่นก็คือกองทัพอุทัยที่อู่เซวียนอ๋องเป็นหัวหน้าทัพ! เครื่องแบบที่พลม้าเหล่านี้สวม...ก็เป็นชุดเครื่องแบบของกองทัพอุทัย แต่ว่า เขตแบ่งแคว้นเยี่ยงนี้ก็มิใช่บริเวณเขตอำนาจของกองทัพอุทัย พวกเขาเลือกเส้นทางจุดตรวจนี้หลังจากที่สืบค้นข้อมูลเชิงลึกแล้ว ปัจจุบัน ไฉนกองทัพอุทัยจึงปรากฏที่นี่ได้อีก โม่จือเฟิงรู้ถึงสถานะที่แท้จริงของนายท่านแล้วรึ หากว่านายท่านเกิดเรื่องขึ้นที่นี่แล้วล่ะก็ เช่นนั้นพวกเขานับว่าตายไปหมื่นครั้งก็ไม่สามารถทดแทนความผิดในครั้งนี้ได้เลย คนจำนวนหนึ่งกำลังกังขา ก็มองเห็นกองทัพอุทัพที่กำลังปิดล้อมรถม้าเปิดทางออกเส้นหนึ่ง ถนนถูกระเส้นออก หนึ่งคนควบอาชารุดหน้าเข้ามา เขาสวมอาภรณ์สีขลับสง่างาม ขอบข้างล้วนเย็บปักรูปเมฆา เมื่อยามที่พระอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า แสงแดดกระทบบนเรือนร่างของเขา ทำให้รูปลักษณ์ของเขายิ่งฉายแววสะกดตามากยิ่งขึ้น ชายชาตรีหนึ่งนาย กำเนิดมาด้วยรูปลักษณ์หล่อเหลาเช่นนี้ หากว่าอยู่ในครอบครัวสามัญชน นั่นมิใช่เรื่องดี แต่กลับเป็นเรื่องโศกราฏกรรม เนื่องจากในหมู่คนสูงศักดิ์ หนานฉ่ง...ชายงามแต่กลับเป็นความลับที่เปิดเผย ทว่าชายตรงหน้านี้ ไม่เพียงแต่รูปลักษณ์หล่อเหลาคมคาย ยิ่งไปกว่านั้นยังมีกลิ่นอายแห่งการเข่นฆ่าพวยพุ่งออกมารอบตัว ผู้คนเหล่านี้ล้วนเป็นพวกคมดาบอาบเลือดทั้งสิ้น ดังนั้นพวกเขารู้ คนที่จะมีกลิ่นอายเช่นนี้ได้ จะต้องผ่านการเข่นฆ่ามานับครั้งมิถ้วน ต้องสังหารคนสักกี่มากน้อย ถึงได้มีกลิ่นอายอาฆาตพยาบาทรุนแรงเพียงนี้ ตำนานกล่าวว่า อู่เซวียนอ๋องโม่จือเฟิงกำเนิดมาพร้อมใบหน้าที่กังขา ชายตรงหน้าผู้นั้น จะเป็นอู่เซวียนอ๋องอย่างที่ตำนานกล่าวไว้ใช่หรือไม่ ผู้คนจำนวนมากยังคงคาดเดา โม่จื่อเฟิงกลับเอ่ยด้วยความเย็นยะเยือก “หลินซินเยียน จะต้องให้ข้าอัญเชิญเจ้าออกมาหรือไม่” คนจำนวนมากตกอกตกใจ ที่แท้โม่จื่อเฟิงผู้นี้นำทัพทหารกองอุทัยตามมา ก็เพียงเพื่อผู้หญิงนางหนึ่งเช่นนั้นหรือ แต่ว่าพวกเขามิใช่องครักษ์ธรรมดา ฉะนั้นต่อให้ภายในใจจะวิตกเพียงใด ใบหน้ากลับไม่ได้แสดงออกมา ทำเพียงก่นด่าผู้หญิงที่เป็นตัวปัญหาอยู่ในใจเท่านั้น จนถึงตอนนี้ พวกเขายังเดาไม่ออก แม่นางที่รู้จักกันในนาม “หลัวเหยียน” เดาว่าคงเป็นหลินซินเยียนที่อู่เซวียนอ๋องเอ่ยถึง ซินเยียน หลัวเหยียน แม้แต่การออกเสียงยังเหมือนกัน หญิงนางนี้ไม่เพียงแต่ทำให้เฉินซานบาดเจ็บสาหัส ขณะนี้ยังก่อปัญหาให้กับนายท่านจนถูกปิดล้อม สรุปก็คือเป็นตัวปัญหา! เสียงของโม่จื่อเฟิงเล็ดลอดเข้ามาภายในรถม้า ทำให้หัวคิ้วของหมิงชัขมวดเข้าหากันเป็นปมแน่น เขามองไปยังทิศทางของหลินซินเยียน แววตาคู่นั้นทอประกายไม่พอใจและเสียดสี หลินซินเยียน นี่ถึงเป็นชื่อแซ่ที่แท้จริงของนาง หลินซินเยียนมิได้อยากใส่ใจแววตาของเขาทั้งซ้ายและขวามิสามารถหลบหนีได้ ดังนั้นนางก็จึงทุเลาลง นางยกชายกระโปรงขึ้นเตรียมจะยันกายเดินออกจากรถม้า ใครจะรู้ว่าเพียงขยับ ก็เห็นมิงชีที่อยู่ตรงข้ามใช้มือกดลงที่หัวไหล่ของนาง จากนั้นมิรู้ว่าเขากดเปิดเครื่องมือจากที่แห่งใด นางเพียงแต่รู้สึกว่าข้างหน้านั้นมืดสนิทและได้ตกลงมาในสถานที่ที่มืดมิดเสียแล้ว รอจนนางได้สติกลับมาแล้ว แผ่นไม้ที่อยู่บนศีรษะก็ถูกปิดเอาไว้ ชั่วขณะนั้นนางรับรู้ได้ นางตกลงมายังหลุมหลบภัยใต้รถม้า รถม้าหนึ่งคันยังซ่อนหลุมหลบภัย...หมิงฉีช่างละเอียดรอบคอบเหนือคนทั่วไป หมิงฉีเริกม่านรถม้าขึ้นแล้วออกมาข้างนอก มองไปยังกลุ่มคนที่เนืองแน่น หัวคิ้วขมวดมุ่น ทว่าในแววตากลับไม่มีความหวาดเกรง “หลินซินเยียน ใต้เท้าท่านนี้ ท่านกำลังหาใครอยู่รึ” โม่จื่อเฟิงมองไปทางหมิงฉี สายตาคู่นั้นฉายแววขำขันทีไม่ขำขันที เขาควบม้าเข้าไปประชิด “หมิงฉี...ผู้องค์รักษ์อาณาจักรเป่ยหมิง ช่างกล้าหาญยิ่ง ที่แอบเข้ามาในดินแดนแห่งอิทธิพลของแคว้นหนานเยว่ มาเพื่อประจักษ์แก่ข้า มิต้องเรียกข้าว่าใต้เท้าหรอก ผู้องค์รักษ์อาณาจักรเป่ยหมิงหมิงฉี กลยุทธ์เป็นที่ประจักษ์เลืองลั่น คงมิอาจว่าจะเดาตัวตนที่แท้จริงของข้าไม่ออกหรอกกระมัง” ประโยคเดียวของเขาได้เปิดเผยสถานะที่แท้จริงของหมิงฉี หมิงฉีกลับไหวไหล่อย่างไม่มีความพิศวงใดๆ ทว่าหลินซินเยียนที่หลบอยู่ในหลุมหลบภัยได้ฟังคำพูดนี้กลางใจก็มีความเกลียดชังไหวระริกชั่วขณะ ที่แท้ คนผู้นี้ก็คือผู้องค์รักษ์อาณาจักรเป่ยหมิง บุคคลที่มีชื่อเสียงเรียงนามพอๆ กับโม่จื่อเฟิง จึงไม่น่าแปลกใจที่เจ้าหน้าที่หนานกงสามารถติดต่อเขาได้อย่างรวดเร็ว ที่แท้เวลานั้นเขาก็อยู่ที่เมืองเฟิ่งชีด้วย คิดว่าเขาก็อาจจะเดาตัวตนของนางออกตั้งนานแล้ว ยิ่งกว่านั้นยามที่เจ้าหน้าที่หนานกงวางแผนหลบหนีให้นางกับอู๋อี้ ล้วนแต่ต้องผ่านการอนุมัติจากเขาทั้งสิ้น เดิมทีนางยังรู้สึกแปลกใจ หมิงฉีคนที่มีอุปนิสัยเช่นนี้ จะให้หญิงคนหนึ่งเช่นนางเดินทางร่วมกัน ทั้งยังสามารถเดินทางโดยรอดพ้นจากเงื้อมมือของโม่จื่อเฟิงตลอดทาง ตอนนี้หวนนึกขึ้นมา บางทีเขาอาจจะรู้มาตั้งนานแล้ว ฉะนั้นจึงเล่นไปตามแผนเท่านั้น ดังนั้นต่อให้เมื่อครู่นางไม่วิงวอนเขา เขาก็มิอาจไม่ใส่ใจได้ สรุปแล้ว ตอนที่เขายินยอมให้เจ้าหน้าที่หนานกงวางแผนหลบหนีแทนเขา ก็ได้ตกลงกับโม่จื่อเฟิงไว้แล้ว