ตอนที่ 7 วางแผนล่วงหน้า

ต๭นที่ 7 วางแผนล่วงหน้า “ไปเถอะ พวกเจ้าคิดจะทำที่ไหน”ทนมองใบหน้าที่เสียใจอย่างเจ็บปวดของเสี่ยวอวี่ไม่ได้ หลินซีนเยียนรีบเร่งรัดนักฆ่าทั้งสอง “คนสวยตุ้งติ้งจริงๆ รีบร้อนกว่าพวกเราซะอีก”ตอนที่ชายชุดดำที่จับแขนของหลินซีนเยียนพูด ก็ใช้ร่างกายเข้ามาเสียดสีที่หลังของหลินซีนเยียนไปด้วย ยิ่งดมกลิ่นหอมบนตัวของนางก็ยิ่งอดใจไม่อยู่ จึงเร่งรัดให้อีกคนรีบไป นักฆ่าคนหนึ่งแบกหลินซีนเยียนขึ้นบนบ่า แล้วใช้กริชจ่อที่คอต่อหน้าเสี่ยวอวี่เพื่อขู่ขวัญนาง จากนั้นจึงเดินออกไป เสี่ยวอวี่หดตัวอยู่ที่มุมเตียง ร้องไห้จนไม่มีเสียง หลายครั้งที่นางอยากจะพุ่งเข้าไปสู้กับพวกเขา แต่สุดท้ายเพราะความกลัวจึงก้าวขาไม่ออก นอกหน้าต่าง ลมพัดแรงจนเกร็ดหิมะลอยเข้ามาให้ห้อง เงาดำขึ้นบุกเข้ามา เสี่ยวอวี่ยังไม่ทันมองเห็นคนที่อยู่ตรงหน้า ก็ได้ยินเสียงสดสใสของบุรุษ “เกิดอะไรขึ้น” เสี่ยวอวี่เงยหน้าขึ้น เห็นว่าเป็นชายแก่ที่ต้มสุราให้หลินซีนเยียนดื่มเมื่อตอนเย็นนั้น ก็รีบร้องไห้อย่างเสียงดัง“คุณ คุณหนูถูจับตัวไปแล้ว…” ในสถานการณ์นั้น แค่เป็นคนหน้าคุ้น ก็ทำให้คนหลุดความอ่อนแออยู่ส่วนลึกภายในใจออกมา “คุณหนู？”สายตาของชายแก่มีประกายออกมา “ไปทางไหนแล้ว” เสี่ยวอวี่รีบยกมือขึ้นมาชี้ไปทางหน้าประตู แต่ที่นอกประตูไม่มีเงาคนอยู่แล้ว ตอนนี้ไม่มีร่องรอยให้ไล่ตามไปแล้ว เห็นนางตกใจจนเสียสติ ชายแก่ขมวดคิ้ว รีบออกคำสั่งกับคนติดตามที่อยู่ด้านหลัง “ให้คนของเราทั้งหมดออกตามหา！หากจำเป็นก็สามารถใช้คนที่เราซ่อนอยู่ที่นี่ได้ จำไว้ ต้องพานางกลับมาให้ได้！” ซานป่ายที่อยู่ด้านหลังรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก อิทธิพลของพวกเขากระจายอยู่ไปทั่วภาคเหนือและภาคใต้ แต่ก็เป็นกำลังหลบซ่อนอยู่ ถ้าไม่ใช่เวลาวิกฤติ ก็ไม่มีใครอยากจะเสี่ยงใช้กำลังพวกนี้ เพื่อหาคนที่เจอหน้ากันเพียงครั้งเดียว นายท่านถึงขนาดใช้อิทธิพลที่ซ่อนอยู่ที่นี่เลยหรือ？ “มัวยืนบื้ออยู่ทำไม ไม่เข้าใจที่ข้าพูดหรือ？”ชายแก่หรี่ตาลงเล็กน้อย ทำให้ซานป่ายตกใจจนถอยหลังไปก้าวหนึ่ง “รับทราบขอรับ ！” ชายแก่เอามือไขว้หลังอยู่ทางหน้าต่าง สายตาหยุดชะงักอยู่เสื้อผ้าบุรุษบนเตียงอยู่นาน มิน่าล่ะ ตอนที่นางยิ้มงามกว่าสตรีออีก ที่แท้เป็นสตรีนี่เอง “สตรีหนึ่งคน เชี่ยวชาญด้านกลไกอาวุธ น่าสนใจจริง ๆ”เสียงพึมพำของชายแก่นั้นหายในลมหิมะ เขาหันหลังก้าวเท้าออกไป การกระทำที่รวดเร็วราวกับมองไม่เห็น ในชั่วพริบตา เงาของเขาไปถึงตรงขอบลานซะแล้ว นี่ทำให้เสี่ยวอวี่ตกใจเป็นอย่างมาก แต่ในใจกลับมีความหวังบุกขึ้นมา วรยุทธของคนเหล่านี้ช่างเก่งกาจ ต้องช่วยคุณหนูกลับมาได้แน่ ต้องช่วยมาให้ได้… คิดอย่างนี้แล้ว เสี่ยวอวี่กลับหดตัวร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด ใครจะไปรู้ว่าในช่วงเวลานั้น เสี่ยวอวี่ที่สำนึกผิดเกิดความตัดสินใจที่จะเปลี่ยนโชคชะตาอยู่ในใจอย่างเงียบ ๆ ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้น ประตูเมืองอวิ้นเปิดแล้ว หลังจากนักฆ่าสองคนพาตัวหลินซีนเยียนออกจากเมืองแล้ว ก็รอไม่ไหวที่จะหาสถานที่ไร้ผู้คนจัดการหลินซีนเยียน แต่ทว่า วันนี้ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น บนถนนใหญ่มีกองทัพใหญ่เคลื่อนทัพไปมาทุกพักหนึ่ง เหมือนจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น โดยอาชีพของพวกเขา คนที่เกรงกลัวที่สุดคือคนจากราชสำนัก ดังนั้นพวกเขาจึงหวาดระแวงขึ้น และโยนหลินซีนเยียนขึ้นหลังม้าแล้วรีบเดินทาง เดินทางมาเกือบ 10 ลี้ถึงจะหนีกองทัพใหญ่นั้นได้ “โชคร้ายจริง ๆ นี่ใกล้ถึงเนินลาดสิบลี้แล้ว ”นักฆ่าที่อยู่ด้านหน้าขากน้ำลายแล้วลงมาจากหลังม้า นักฆ่าอีกคนห็ลากหลินซีนเยียนลงจากหลังม้า “อย่าพูดมาก เจ้าลองดูกางเกงของข้าสิ น้องชายของข้ามันอั้นไว้ไม่แล้ว ข้าจำได้ว่าหลังเลี้ยวตรงมุมนี้มีวัดร้างอยู่ พวกเราพาแม่นางนี่ไปจัดการที่นั่นเถอะ！” “ไป！หากวันนี้ข้าไม่ได้จัดการนาง ข้าก็เปลี่ยนแซ่ไป! ” สองคนอดกลั้นความต้องการมาตลอดทาง ขณะนี้เหมือนจะระอุแล้ว คนหนึ่งอดกลั้นไม่ไหวแล้ว เอามือไปวางที่ตูดของหลินซีนเยียน สองมือของหลินซีนเยียนถูกเข้ามัดเชือกไว้ ทำได้แต่เดินโซเซไปข้างหน้าตามแรงผลักของพวกเขา มือที่อยู่บนตูดของนางทำให้นางแทบอยากจะอาเจียน แต่ตัวจริงนางเป็นสตรีที่โตเป็นผู้ใหญ่ เลยเข้าใจว่าชีวิตยังมีหนึ่งคำว่า ‘อดทน’ บางที ความแตกต่างระหว่างผู้ใหญ่กับเด็กอาจจะมีความอดทนต่อบางเรื่องมั้ง นางมองไปรอบ ๆ เป็นสถานที่ไร้ผู้คนอยู่อาศัย มีเพียงวัดร้างจะพังแหล่มิพังแหล่อยู่ หนึ่ง หลัง ที่นี่ ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครมาช่วยนางได้ “สาวสวย พี่รอไม่ไหวแล้ว รีบให้พี่สำรวจร่างกายของเจ้าเถอะ” พอเข้าไปในวัดร้าง แม้แต่ประตูก็ยังไม่ทันปิด คนหนึ่งก็กดหลินซีนเยียนลงบนพื้น อีกคนเริ่มถอดกางเกงของนางอย่างเร่งรีบจนมือไม้พันกันไปหมด หลินซีนเยียนกัดฟันแน่น จ้องมองชายระยำทั้งสองคนด้วยสายตาที่เย็นชา ในใจรีบร้อนแต่กลับไม่ปรากฏสีหน้าแต่อย่างไร เพียงแต่ส่งยิ้มหวานให้ “อย่ารีบร้อน ข้าเป็นแค่สตรีอ่อนแอคนหนึ่ง ที่นี่ไม่มีคน ข้าหนีไปไหนไม่รอดหรอก เอานี่ไหม ให้ข้าถอดเสื้อผ้าเองให้พวกเจ้าดู ดีไหม” “นางนี่ใช้ได้ รู้จักเล่นด้วย！”นักฆ่าที่กดหลินซีนเยียนยิ้มกว้างและเดินถอยหลังไป “เจ้าอย่าเล่นตุกติกเด็ดขาด” ชายอีกคนที่อยู่ด้านหน้าหยิบกริชออกมาตัดเชือกที่มัดมือของหลินซีนเยียนออกทันที หลินซีนเยียนสายตาเป็นประกาย แต่ชั่วขณะหนึ่งก็ได้หลบซ่อนเอาไว้ “ถอดเลย”นักฆ่าสองคนเร่งรัด หลินซีนเยียนยกมือขึ้นมาอย่างช้า ๆ มือที่ขาวราวกับหยกขาวได้ไปจับตรงผ้าคาดเอว ดึงออกเบาๆ ผ้าคาดเอวหลุดออก ชุดผ้าไหมทั้งตัวก็อ้าเปิดออกมา ราวกับน้ำตกที่เต็มไปด้วยน้ำกระเซ็นเป็นละออง ในช่วงขณะที่คลายออกทำให้คนที่ดูอยู่ยิ่งตื่นเต้น นักฆ่าทั้งสองมองอย่างไม่ละสายตา กลืนน้ำลายลงคอไม่หยุด “อยากดูหรือไม่?”หลินซีนเยียนยกมือดึงเสื้อที่บริเวณคอ ผิวขาวเปล่งประกายวับวาบราวหิมะปรากฏออกมา เหมือนว่านางเพียงแค่ลากลงมา พวกเขาก็ได้ชื่นชมสิ่งที่สวยงามที่สุดในโลก “อยากดู！”นักฆ่าสองคนรีบพยักหน้า หลินซีนเยียนส่งเสียงหัวเราะเบา ๆ บนใบหน้าไม่ปรากฏอารมณ์ใด ๆ เลย “อยากดู ก็ดูให้พอเลย…” นอกหน้าต่าง พระอาทิตย์ได้ปรากฏออกชั้นเมฆ แสงส่องผ่านเมฆลงมา ได้วาดเส้นบนท้องฟ้าออกมาอย่างงดงาม ในช่างขณะนั้น หลินซีนเยียนยิ้มสวยมาก เพราะตอนที่นางลากเสื้อออกมา นักฆ่าสองคนก็ร่วงล้มพับไปแล้ว นางถอนหายใจออกมาอย่างเบา ๆ หยิบกระจกทองแดงขนาดเท่าฝ่ามือที่อยู่ในเสื้อตรงหน้าอกออกมา เมื่อครู่นั้น กระจกทองแดงได้สะท้อนแสงจากพระอาทิตย์ ทำให้นางได้ถือโอกาสนี้ใช้คันธนูขนาดเล็กที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อยิงเข้าไปในดวงตาของทั้งสอง คันธนูนี้ขนาดไม่เท่าฝ่ามือ เป็นผลงานที่นางใช้เข็มปักผ้าและหน้าไม้ทำขึ้นมา เพราะเป็นเพียงเข็มปักผ้า เลยไม่สามารถเอาชีวิตสองคนนั้นได้ นางโชคดีมากที่นางจัดตำแหน่งให้ตนเองอยู่ในทิศทางที่เหมาะสม ยิงเข็มปักผ้า สองถึงสามเล่มออกไป ก็ยิงถูกดวงตาของทั้งสองคน สามปีที่ถูกขังอยู่ในจวนแม่ทัพ สิงที่นางได้ก็คือ ลองฝึกใช้โจมตีอย่างนี้อยู่ตลอดเท่านั้น โชคดี โชคดีจริง ๆ ที่นางเคยฝึกมาแล้วหลายรอบ “ตาของข้ามองไม่เห็นแล้ว！” “อีนางโสเภณี！ข้าจะถลกหนังของเจ้า！” หลินซีนเยียนใส่เสื้อผ้าแล้วรีบออกจากวัดร้างไป โดยไม่หันกลับไปดูนักฆ่าสองคนที่ส่งเสียงร้องนอนอยู่บนพื้น