ตอนที่ 8 มาช้าก้าวหนึ่ง

ต๭นที่ 8 มาช้าก้าวหนึ่ง หลินซีนเยียนใช้พลังทั้งหมดที่มีวิ่งอย่างบ้าคลั่งไปตลอดทาง สายลมที่พัดข้างหูส่งเสียงร้องคำราม นางกลับไม่กล้าหันไปชำเลืองดูแม้แต่น้อย เพียงวิ่งต่อไปไม่หยุด วิ่งต่อไป！ นางไม่รู้ว่าวิ่งมานานเท่าไรแล้ว เพียงรู้ว่าตอนที่หยุดรู้สึกว่าร่างทั้งร่างหมดแรง ไม่มีแรงสักนิดแล้ว ที่ที่นางหยุด เป็นสะพานที่หัก นางยืนอยู่ตรงหัวสะพาน เท้าของนางหยุดที่ขอบหักพอดี เพียงแค่ก้าวเท้าไปอีกก้าวก็ตกลงไปในน้ำ กระแสน้ำไหลเชียวอย่างต่อเนื่อง เสียงน้ำที่ไหลไปชนหินก้อนหินใหญ่ได้ยินชัดมาก “ไม่มีทางแล้ว”หลินซีนเยียนถอนหายใจ สายตามืดลง หันกลับมามองอีก ก็เห็นนักฆ่าสองคนนั้นกระเสือกกระสนวิ่งตามมาอยู่ไกลๆนั้น ด้านหน้าเป็นสะพานที่หัก ด้านหลังมีคนตามมาฆ่า ชีวิตเหมือนจะได้จบลงตรงนี้ แต่ว่า หลินซีนเยียนที่ได้เป็นคนมาสองชาติแต่ไหนแต่ไรไม่เคยยอมแพ้ง่าย ๆ หากผลลัพธ์ที่ออกมาแย่ที่สุดก็แค่ตายเท่านั้น ไม่เห็นจะมีอะไรที่น่ากลัวเลย พอคิดเช่นนี้แล้ว มุมปากของหลินซีนเยียนก็เหยียดยิ้มอย่างดื้อรั้น นางแหงนหน้าขึ้น แสงจากพระอาทิตย์ส่องลงมากระทบใบหน้าที่ขาวราวกับหยกบริสุทธิ์ของนาง จนปรากฏร่องรอยสีเหลืองหม่นออกมา ชุดผ้าไหมที่ไม่มีสายคาดเอวรัดไว้ ถูกพัดลอยตามลม เหมือนภูตที่เต้นรำ ทุกการเคลื่อนไหวก็มีอารมณ์ที่โศกเศร้า “ หากกระโดดลงน้ำไปไม่ตาย สักวัน ข้าจะต้องตามไปล้างแค้นแน่！” หลินซีนเยียนหันหน้ากลับมาพูดกับนักฆ่าสองคนที่จะเข้ามา แต่สายตาของนางมองผ่านพวกเขาไปยังที่ไกล ๆ นางไม่ลืมผู้ที่ริเริ่มทำทุกสิ่งนี้แน่ เฉินฮูหยินของจวนแม่ทัพ หากโดดลงจากสะพานหักลงไป ช่วงเวลาที่ร่วงลงไปคงไม่ถึง หนึ่งถึงสอง วินาที ฉนั้นนางไม่มีเวลากลัว ไม่มีเวลาไปคิดตอนจบคืออะไร นางเพียงรู้สึกว่า ในช่วงเวลานั้นทั้งโลกเหลือเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น “อย่าโดด！” เสียงร้องตะโดนที่ดังมาจากบนสะพานที่หัก น่าเสียดายที่หลินซีนเยียนไม่ได้ยิน “นายท่าน พวกเรามาช้าไปก้าวหนึ่ง！”ซานป่ายที่อยู่ด้านหลังของชายแก่ นำชายฉกรรจ์อาวุธครบมือ สิบกว่าคนตามมาถึงสะพานหัก สีหน้าของชายแก่เคร่งขรึมลง กำหมัดแน่น จนสนับมือซีดขาวก็ยังไม่รู้ตัว “นายท่าน…”ซานป่ายคิดไม่ถึงเลยว่าคนที่เจอหน้าเพียงครั้งเดียว จะมีอิทธิพลต่อนายท่านมากขนาดนี้ เขาเลยปรับตัวไม่ทัน ชายแก่เรียกสติกลับมา ออกคำสั่งอย่างเย็นชาด้วยน้ำเสียงสั่น“ สับร่างพวกมัน ให้เป็นหมื่นชิ้น！” “ขอรับ！” ซานป่ายรู้ว่านายท่านให้จัดการกับนักฆ่าสองคนนั้น แม่น้ำ ยังคงไหลเชียว ไม่เห็นร่องรอยของคนตกน้ำไปเลยสักนิด เพียงแค่ สายลมที่พัดอยู่ริมแม่น้ำหนาวเย็นขึ้น ความรู้สึกหนาวเย็นเช่นนี้ ทำให้กลุ่มคนที่ยืนอยู่บนสะพานหักหนาวจนตัวสั่นไม่หยุด “นายท่าน ที่นี่ลมแรง พวกเรากลับกันเถอะ ร่างกายของท่านเพิ่งจะหายดี แถมยังออกมาหลายชั่วยามแล้ว หากมีผลสืบเนื่อง...” “พอแล้ว กลับกันเถอะ ”ซานป่ายยังพูดไม่จบก็โดนชายแก่พูดตัดหน้า เพียงแค่พริบตา สีหน้าของชายแก่ก็กลับมาเป็นปกติ ราวกับว่าความเจ็บปวดที่ก่อนหน้านี้เป็นแค่ภาพลวงตาเท่านั้น พระอาทิตย์ที่อบอุ่นในฤดูหนาว ยิ่งทำให้คนชื่นชอบอย่างมาก แต่อากาศดีเช่นนี้กลับถูกพายุฝนพัดกระหน่ำในช่วงค่ำคืน บนเรือที่ประดับประดาอย่างสวยหรูได้ล่องลอยไปกลางทะเลสาบกู่เยว่อย่างโดดเดียว ทะเลสาบกู่เยว่เป็นสถานที่มีทิวทัศน์ขึ้นชื่อที่สุดในแถวนี้ ตั้งแต่โบราณมาจนถึงปัจจุบัน กลอนที่โด่งดังและไพเราะเช่นนี้ได้แต่งตั้งจากที่นี่มามากมาย ในคืนนี้ฝนตกหนัก แต่ก็ไม่ส่งผลกระทบใด ๆ กับคนที่ร้องเพลงเต้นรำอยู่บนเรือ นางรำสามคนที่ร่ายรำตามเสียงดนตรี ทุกจังหวะที่เคลื่อนไหว ทุกอารมณ์ที่ถ่ายทอดออกมาอย่างส่งพลัง เพราะแขกที่อยู่บนเรือ พวกนางไม่สามารถแต่ะต้องได้ บุรุษที่นั่งบนตำแหน่งประมุข ใส่คลุมเสื้อขนสัตว์ สายตามมองไปยังนางรำที่ใส่แค่ผ้าบางๆ ยกถ้วยสุราขึ้นมาดื่ม เขาจึงโบกมืออย่างเกียจคร้าน“ ออกไปได้แล้ว นางพวกหน้าโฉม” นางรำพวกนั้นตื่นตระหนก รีบหยุดร่ายรำและถอยหลังเดินออกไป กลัวจะทำให้ผู้สูงศักดิ์ท่านนี้ไม่เป็นสุข “ท่านอ๋อง คืนนี้ ถืงเวลาที่พิษกำเริบแล้ว แม้นางพวกนั้นหน้าโฉม แต่อย่างไรก็ใช้มาถอนพิษได้”หลังจากรอกลุ่มคนออกไปหมด จินมู่ยืนอยู่ข้างกายบุรุษนั้นถึงจะเปิดปากพูดออกมา โม่จื่อฟงเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง สายตาเยือกเย็น “ไม่ต้องให้เจ้ามาเตือนข้า!” “ข้าน้อยไม่กล้า แต่…”จินมู่ยังอยากจะพูดอะไร แต่เห็นโม่จื่อฟงกลับลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก “ท่านอ๋อง ฝนยังตกอยู่ ท่านจะไปไหน” “ทำไม ข้าจะไปไหนเจ้าอยากจะยุ่งด้วยรึ”โม่จื่อฟงหยุดฝีเท้า แต่ไม่ได้หันกลับมา กลิ่นไอในตังของเขาแผ่กระจายออกมา ทำให้จินมู่ตกตะลึงจนหยุดเดินตาม จินมู่คุกเข่าลงบนพื้น เงยหน้ามองโม่จื่อฟงที่เดินอยู่ไขอบเรือ ฝนที่ตกทั่วฟ้าราวกับหยุดชะงักลงเมื่อจะโดนตัวของเขา เสื้อคลุมของเขาไม่โดนฝนสักหยด ใครจะคิดได้ว่าบุรุษเหมือนเทพเจ้าในประเทษหนานเยียน มีวรยุทธเก่งกล้าหาได้มีใครมาเทียบได้กลับถูกวางยาพิษ “จินมู่ ยังมีโลหิตกิเลสอยู่หรือไม่”โม่จื่อฟงมองไปยังจินมู่ที่มีสีหน้าเจ็บปวด เขาขมวดคิ้วราวกับว่าเดาความคิดภายในใจของจินมู่ได้ จินมู่เรียกสติกลับมา เก็บสีหน้าที่เจ็บปวดเปลี่ยนเป็นใบหน้าเมินเฉย “ท่านอ๋อง โลหิตกิเลสเป็นสิ่งพิษร้ายแรง แม้ว่าจะกดต้านพิษในกายของท่านได้ชั่วคราว แต่มันทำให้ปราณของท่านติดขัด ตอนนี้มีมือลอบสังหารมาอย่างต่อเนื่อง หากในตอนที่ท่านเกิดปราณติดขัด จะเป็นอันตรายอย่างมาก อีกทั้งโลหิตกิเลสได้สะสมอยู่ในร่างกายมากขึ้น ระยะเวลาของพิษกำเริบก็เร็วขึ้น… ” “จินมู่！”น้ำเสียงของโม่จื่อฟงที่เยือกเย็นเมากขึ้น “เดี๋ยวนี้เจ้าบังอาจตัดสินใจเองมากเกิดแล้ว！” “ข้าน้อยผิดไปแล้ว!”จินมู่ไม่กล้าพูดมาก รีบหยิบขวดแจกันกระเบื้องขนาดเล็กจากเสื้อตรงหน้าอกออกมา เขาส่งมาถึงตรงหน้าของโม่จื่อฟง ราวกับได้ใช้ความกล้าทั้งหมดไปแล้ว สายตาของโม่จื่อฟงเคร่งขรึมลงชั่วขณะ แล้วยื่นมือไปรับขวดมา จากนั้นก็โดนขึ้นขอบเรือ เสี่ยววินาทีต่อ เขาก็ลอยบนพื้นผิวทะเลสาบ ร่วงหล่นลงไปไม่กีหน เงาของเขาได้หายไปจากสายตาของจินมู่แล้ว “ท่านอ๋อง…”จินมู่ที่ยืนอยู่บนเรือจ้องมองโม่จื่อฟงจากไป เขาไม่มีวรยุทธที่เก่งกาจฉนั้นฝนที่ตกลงมาบนตัวเขา ไม่ทันไรก็เปียกโชกไปทั้งตัว เขากลับไม่ตระหนักถึง เพียงแต่มองไปในทิศทางที่โม่จื่อฟงหายไป เขารู้ว่าดื่มโลหิตกิเลสแล้ว ปราณจะติดขัด ชีพจรหมุนทวนกระแสกลับมา จะมีรู้สึกเจ็บปวดและคันไปทั่วร่าง คนธรรมดาไม่สามารถทนได้ เขาเคยเห็นนายท่านดื่มโลหิตกิเลสครั้งหนึ่ง ช่วงเวลานั้นเป็นตอนที่ 2ประเทศกำลังรบกันอยู่ โม่จื่อฟงไม่มีทางหลบหนีไปได้ ฉนั้นถึงได้กำเริบพิษต่อหน้าเขา สถานการณ์นั้นเขาไม่มีวันลืมเด็ดขาด ในสมรภูมิรบนั้น เทพสงครามที่ทำให้ศัตรูเกรงกลัว อ๋องอู่เสวียนที่ทำให้ประเทศเล็กที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็ยำเกรง บุรุษคนนั้นที่แข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยวไม่ว่าจะสถานการณ์อย่างไรก็ไม่เคยหลบหนี กลับตะโกนร้องออกมาโดยความเจ็บปวดของพิษโลหิตกิเลส เช่นนั้น เขาสามารถจินตนาการได้ว่าความเจ็บปวดนั้นเจ็บแค่ไหน จินมู่อยากจะตามไปคุ้มครองความปลอดภัยของโม่จื่อฟง แต่จินมู่รู้ดีว่าบุรุษอย่างเขา ยอมตายก็ไม่ยอมให้ใครเห็นตอนที่เขางจนมุมที่สุด เช่นนั้น จินมู่ทำได้เพียงแต่รอ เขายืนอยู่บนหัวเรือ ไม่ได้เข้าไปหลบฝนในห้อง เขาอยากจะยืนอยู่เช่นนี้จมองท่านอ๋องได้กลับมาเป็นอย่างปลอดภัย ฝนยิ่งตกยิ่งหนัก เม็ดฝนที่กระทบบนพื้นผิวทะเลสาบ เกิดเป็นระลอกคลื่นที่เคลื่อนเป็นเกลียว ใครจะไปรู้ว่า ฝน จะตกอีกนานแค่ไหน