ตอนที่ 11 รอผู้หญิงคนหนึ่ง

ต๭นที่ 11 รอผู้หญิงคนหนึ่ง หลินซีนเยียนถอนหายใจยาว พลางเอามือจับที่กางเกงของเขา ครั้งนี้มือของนางสั่นไม่หยุด นางหายใจเข้าลึกๆ สาม ครั้งเพื่อรวบรวมความกล้า แล้วก็เริ่มดึงกางเกงจากกล้ามเนื้อส่วนท้องของเขาลงมาเรื่อยๆ “หยุด ข้าไม่อยากให้เจ้าใช้มือ…”เขาพูดเอาแต่ใจ สายตากลับจ้องไปที่ริมฝีปากอันอวบอิ่มและงดงามของนาง เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย ทำให้เข้าใจความคิดได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น “เจ้า รังแกกันมากไปแล้ว！”หลินซีนเยียนกัดฟันพูดอย่างโกรธเคือง คลายมือออก ลุกขึ้นและหันหลังคิดจะเดินหนีไป โม่จื่อฟงไม่ได้เงยหน้าขึ้น และไม่ได้มองนาง เพียงหยิบยาลูกกลอน ซึ่งไม่รู้ว่าหยิบออกมาจากที่ใด “ยาถอนพิษเม็ดนี้มีเพียงเม็ดเดียว เจ้าสามารถไปได้ พอเจ้าไปข้าจะรีบทำลายมันทันที” หลินซีนเยียนเท้าที่ก้าวออกไปหยุดชะงักแล้วหันหน้ากลับมา จ้องไปที่เขาอย่างรังเกียจ ผ่านไปสักพัก นางจึงเอ่ยเสียงติดขัด“ข้า...ข้าทำไม่ได้” “นี่มันไม่ใช่เรื่องของข้า”โม่จื่อฟงไม่สนเหตุผลของนาง เพียงหลบตาลง แล้วเล่นยาลูกกลอนในมือ การเคลื่อนไหวของเขารวดเร็วมาก ยาลูกกลอนที่อยู่ในมือเขาคล้ายกับกลายเป็นเงาเศษ ให้ความรู้สึกไม่สมจริง หลินซีนเยียนรู้ว่าเขากำลังแสดงพลังของตนเอง เขากำลังบอกนางว่า เขาเพียงขยับมือเล็กน้อย ยาลูกกลอนเม็ดนั้นก็ถูกทำลายลงทันที ไม่รู้ว่าตอนนี้คือช่วงเวลาใดแล้ว ลมเริ่มพัดแรงขึ้น ลมฤดูหนาวได้พัดผ่านผืนป่าและแทรกเข้ามาใต้เสื้อคลุม ทำให้คนรู้สึกหนาวเข้าไปถึงขั้วหัวใจ น้ำตาไหลรินอย่างไร้ซุ่มเสียง หลินซีนเยียนร้องไห้โดยไม่มีเสียง เพียงเดินไปข้างกายของโม่จื่อฟง ส่วนเอวที่แข็งก็ค่อย ๆ ก้มต่ำลงไป ในช่วงเข้าด้ายเข้าเข็ม โม่จื่อฟงลืมตาขึ้นมาทันที ดวงตาดำราวกับหมึก ใบหน้าของเขาไม่ได้แสดงออกถึงความสุขที่ปรารถนา แต่กลับแสดงออกถึงความผิดหวังอย่างมาก สตรีในโลกนี้ล้วนเหมือนกันทั้งสิ้น ยามเที่ยงตรง ดวงอาทิตย์อยู่ตรงกึ่งกลางศีรษะพอดี ดวงอาทิตย์ไม่ได้อบอุ่นเหมือนครั้งก่อน กลับมีความโหดร้าย คล้ายกับจะให้หิมะที่หลงเหลือละลายไปหมด ริมฝั่งลำธารเล็กๆหลินซีนเยียนอมน้ำบ้วนปาก เอาหน้าจุ่มลงไปในน้ำ แยกไม่ออกเลยว่าในน้ำคือน้ำจากลำธารหรือจากน้ำตา ช่วงหนึ่งนางแอบมองบุรุษที่นั่งเข้าฌาณบนก้อนหินขนาดใหญ่ แสงแดดที่ส่องกระทบใบหน้าของเขา เผยให้เห็นใบหน้าที่เป็นเปล่งแสงสีเหลืองทองบนผิวสีแทนของเขา คล้ายดั่งเทพบุตร เพียงแต่ บุรุษที่มองเป็นดั่งเทพุบตรผู้นี้ กลับทำเรื่องชั่วๆกับเธอ นางเกลียด แต่ไม่สามารถต่อต้านได้ “ เลิกมองข้าด้วยสายตาที่บังอาจเช่นนั้น เจ้าควรจะเข้าใจ สำหรับข้าแล้ว หากจะฆ่าเจ้า ง่ายนิดเดียว ”บุรุษลืมตาขึ้นมาทันที รอบตัวเต็มไปด้วยหมอกควันเบาบาง ตอนที่หมอกควันจางหายไป เขาก็ยืนขึ้นและก้าวเท้าเดินอย่างคล่องแคล่ว ความรู้สึกหนักหน่วงราวกับพิษได้สลายไปหมดแล้ว หลินซีนเยียนก้มหน้าต่ำลง ฝืนอดกลั้นความเคียดแค้นของตนเองไว้ ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร นางคุ้นชินกับการอดทนอดกลั้นอย่างนี้แล้ว กลางท้องฟ้ามีอินทรีตัวหนึ่งบินร่อนผ่านมา โม่จื่อฟงแหงนหน้าขึ้นโบกมือเรียกด้วยท่าทางสบาย คาดไม่ถึงว่า อินทรีตัวนั้นก็บินดิ่งลงมาตรงที่เขายืนอยู่ สายตาที่ดุร้ายของมันกลับดูเชื่องทันทีเมื่อมันอยู่บนแขนของเขา สายตาของโม่จื่อฟงจ้องอย่างเย็นชา ยื่นมือออกมาลูบหัวของมัน และเอ่ยเสียงเข้ม “นำทาง” หลินซีนเยียนมองเห็นภาพนั้น มุมปากก็เหยียดขึ้น พูดภาษาคนกับอินทรี บ้าหรือเปล่า！ ใครจะรู้ อินตรีตัวนั้นกางปีกออก ราวกับเข้าใจ และบินขึ้นนำหน้าเขาห่างออกไป สาม จั้ง มันรักษาระยะห่างกับความเร็วได้อย่างดีเยี่ยม คล้ายกับทำตามคำสั่งอย่างตั้งอกตั้งใจ “เจ้ามัวรออะไรอยู่เล่า? ยังไม่ตามมาอีก”โม่จื่อฟงก้าวเท้าเดินไปสักพัก สีหน้าดูไม่ค่อยดี หลินซีนเยียนกัดปาก รีบเดินตามไป จากนั้นก็ยื่นมือไปทางเขา “ข้าทำตามที่เจ้าบอกแล้ว ตอนนี้ส่งหยกกับยาถอนพิษมาให้ข้า จากนี้ไป ไม่ขอพบเจอกันอีก” ไม่พบเจอกันอีก คงเป็นไปไม่ได้ นาง...หลินซีนเยียนยังจะจำความแค้นครั้งนี้ได้ สักวันต้องให้เขาชดใช้คืนมาร้อยเท่า บุรุษร่างสูงยืนหลังตัว เสื้อคลุมพลิ้วสะบัดไปตามกระแสลม ใบหน้าของเขาที่บวมเป่งค่อยๆ ดีขึ้น เค้าโครงหน้านับว่าหล่อเหลาพอใช้ได้ เพียงแต่เค้าโครงหน้านี้ดูคล้ายกับใครคนหนึ่ง คนที่หลินซีนเยียนไม่กล้าเชื่อและไม่อยากจะเชื่อ เช่นนั้น หากตีตัวออกห่างมาได้ ก็อาจจะเป็นเรื่องดี โม่จื่อฟงเงียบไปสักพัก จากนั้นก็ดึงหยกที่อยู่ห้อยอยู่ตรงเอวออกมาวางลงบนมือของนาง และแสยะยิ้ม “หยกให้เจ้าได้ แต่ยาถอนพิษ...” “เจ้าคิดจะกลับคำรึ”หลินซีนเยียนร้อนใจนิดหน่อย แต่พอคาดเดาได้ จึงไม่ได้แสดงอารมณ์ออกมา โม่จื่อฟงส่ายหน้า“ยาที่ข้าให้เจ้ากิน เป็นเพียงยาวิเศษรักษาบาดแผล ไม่มีพิษ เหตุใดต้องถอนพิษ” “...”หลินซีนเยียนเบิกตาโพลง สักพักก็ยอมรับในคำพูดของเขา ตอนที่นางฟื้นมาตรงริมฝั่ง ทั้งเนื้อทั้งตัวของนางมีรอยฟกช้ำและรอยขีดข่วนเต็มไปหมด แต่ตอนนี้ บาดแผลพวกนั้นดีขึ้นเกือบหมดแล้ว “เจ้าหลอกข้า” โม่จื่อฟงหันหลังเดินตามอินทรีที่นำทางต่อ เดินไปสักพักก็เอ่ยเสียงเย็นชาขึ้น“เจ้าคู่ควรให้ข้าหลอกรึเจ้าถือว่าโชคดี เพราะเจ้าได้รับการรักษาจากข้าแล้ว หากไม่เช่นนั้นแล้วเจ้าคิดว่า เจ้ายังจะมีชีวิตอยู่อีกรึ ” มีชีวิตอยู่... ในชั่วขณะนั้นหลินซีนเยียนมีความรู้สึกอยากพุ่งเข้าไปฆ่าคน แต่ตอนนั้นนางเห็นเขาอยู่ห่างออกไปสิบจั้งแล้ว ในที่สุดนางก็ถอนหายใจยาวหนึ่งครั้ง ใช่สิ มันยากที่นางจะมีชีวิตอีกชาติหนึ่ง หากยังไม่รู้จักถนอมชีวิตนี้ คงจะโง่สิ้นดี ยอมตามไปแล้วกัน นางพยายามวิ่งตามไป ในที่สุดก็เห็นเงาของเขา เงาของเขาอยู่ห่างจากนางออกไป สิบกว่าจั้ง สองชั่วยามผ่านไป โม่จื่อฟงเดินออกจากป่ามาถึงบนถนนใหญ่ก่อน มองเห็นคนยืนอยู่หลายคน รออยู่บนถนนใหญ่ในที่ไกลๆ คนเหล่านั้นล้วนสวมชุดทหาร นั่งอยู่บนหลังม้า แต่ละคนมีสีหน้าจริงจัง พอเห็นโม่จื่อฟงก็รีบลงจากหลังม้าและนั่งคุกเข่าลง “ท่านอ๋อง！” จินมู่เปิดปากพูดด้วยความโล่งอก เห็นว่าเขากลับมาอย่างปลอดภัย ทำให้จินมู่แทบน้ำตาคลอ โม่จื่อฟงตอบรับพลางโบกมือเบาๆ อินทรีตัวนั้นก็ทะยานบินร่อนไปยังขอบฟ้าไกล เพียงพริบตาเดียวก็บินหายไปอย่างไร้ร่องรอย มีคนจูงม้าสีแดงเข้มมาให้ โม่จื่อฟงก็กระโดดขึ้นบนหลังม้าตัวนั้น คนอื่นๆ ก็ทยอยกระโดดขึ้นหลังม้าเตรียมออกเดินทาง เพียงรอคำสั่งจากโม่จื่อฟง พวกเขาก็พร้อมออกเดินทางทันที แต่ว่า โม่จื่อฟงยังไม่ได้ออกคำสั่ง จินมู่เห็นว่าเขาไม่ได้ออกคำสั่ง จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย “ ท่านอ๋อง ท่านกำลังรออะไรอยู่รึ ” โม่จื่อฟงขมวดคิ้วติดกันเล็กน้อย สายตามองไปยังทางออกจากป่า ราวกับไม่ได้ยินคำพูดของจินมู่ จินมู่ประหลาดใจ เขารู้อารมณ์ของท่านอ๋องเป็นอย่างดี จึงรีบหันไปตามสายตาของโม่ จื่อฟง ทันใดนั้น ก็มีคนวิ่งออกมาจากป่าอย่างทุลักทุเล เป็นสตรีคนหนึ่ง！ จินมู่ตกตะลึงจนหน้าซีด พอมองไปอีกที แม้แต่กล้ามเนื้อที่หน้าก็กระตุกขึ้นอย่างอดไม่ไหว นั่นไม่ใช่สตรีที่มอบตัวในโรงเตี๊ยมวันนั้นหรอกรึ？เขาตามหาไปทั่วเมืองอวิ๋น แต่ก็หาไม่เจอ คิดไม่ถึงว่าจะมาเจอกับท่านอ๋องได้