ตอนที่13มัดอยู่ในลาน

ต๭นที่13 มัดอยู่ในลาน ท้องฟ้ายังไม่สว่างดี ตรงเทือกเขาเป็นชั้นๆ ที่อยู่ไกลออกไป มองเห็นดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆ ส่องแสงสีแดงออกมา ท้องฟ้าใกล้จะสว่างแล้ว สาวใช้ที่รับผิดชอบกวาดลานบ้าน เดินกวาดไปหาวไป ทันใดนั้นก็เห็นเงาคนตรงมุมกำแพง นางตกใจจนความง่วงหายเป็นปริดทิ้ง กำลังจะร้องตะโกนออกมาพอดี กลับเห็นใบหน้าของคนผู้นั้นอย่างชัดเจน สตรีที่คลุมเสื้อขนสัตว์สีดำ ยืนอยู่ใต้ต้นไทรยักษ์ตรงมุมกำแพง ไม่รู้ว่านางกำลังมองอะไร เห็นนางแหงนหน้าขึ้นมองไปยังบนท้องฟ้า ใบหน้าที่งดงามนั้นปราศจากความรู้สึกใดๆ สาวใช้มือไม้อ่อนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร สักพักก็รวบรวมความกล้าเอ่ยเรียก “แม่นาง？” หลินซีนเยียนยังคงยืนอยู่ ไม่ได้ขยับไปไหน เพียงหันหน้ามานางเพียงแวบเดียว กลับทำให้สาวใช้รู้สึกหวาดผวา ตอนที่มองหลินซีนเยียนอีกครั้ง ในสายตาของสาวใช้ได้แสดงถึงความเห็นอกเห็นใจออกมาอย่างไม่รู้ตัว เมื่อคืน เรื่องทุกอย่างในห้อง คนในเรือนนี้ล้วนได้ยินทั้งหมด แม้แต่สาวใช้ยังเริ่มรู้สึกเห็นอกเห็นใจนางเลย มุมปากของหลินซีนเยียนปรากฏรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศก นางเลิกมองท้องฟ้าแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง สาวใช้ที่กวาดลานบ้านจ้องมองแผ่นหลังของนาง มองอยู่สักพักก็เรียกสติกลับมา หญิงแก่คนหนึ่งก็เดินเข้ามาหา ส่ายหน้าไปมา “ทีนี้ พวกเจ้ายังกล้ามีความคิดอะไรต่อท่านอ๋องอีกรึ ” “เออ...ไม่กล้าแล้ว”เมื่อคืน เสียงที่ดังมาจากในห้อง ได้ให้บทเรียนอันล้ำค่ากับชีวิตของพวกนางแล้ว “ไม่กล้าก็ดี ถึงแม้ว่าท่านอ๋องไม่ได้อธิบายอะไร แต่คนที่ท่านอ๋องเคยเรียกรับใช้ ต้องคอยรับใช้เป็นอย่างดี ”หญิงแก่ถอนหายใจ แล้วเดินกลับไปกำชับในโรงครัวให้ต้มยาคุมกำเนิดและนำเข้าไปส่งในห้อง ตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง หลินซีนเยียนนั่งจ้องมองกระจกทองแดง คนในกระจกมีรูปร่างที่งดงามยิ่งนัก เพียงแต่ใบหน้าขาวนั้นกลับมีสายตาที่ว่างเปล่า หรือว่า จากนี้ไป นางจะกลายเป็นดั่งนกน้อยในกรงทองของโม่จื่อฟงรึ ? ไม่ ขอเพียงนางยังไม่ตาย ย่อมมีโอกาสหนีออกไปจากที่แห่งนี้ได้！ “คิดอะไรอยู่？”ทันใดนั้นก็มีเสียงของบุรุษดังขึ้นหลินซีนเยียนชะงักไปช่วงหนึ่ง ไม่ได้หันหน้าไป เพียงมองโม่จื่อฟงที่ค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้กระจก ตอนเช้าตรู่เขาสั่งให้จินมู่ออกจากเรือนไป ดูเหมือนว่าการมาในที่แห่งนี้คงต้องมีเรื่องอะไรให้จัดการ เพียงแต่ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไร ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับหลินซีนเยียน “กำลังคิดว่า เมื่อไรท่านอ๋องจะเบื่อข้า？”หลินซีนเยียนลุกขึ้น โม่จื่อฟงไม่ได้ขุ่นเคืองกับการล้อเลียนของหญิงสาว นางเดินมารับเสื้อคลุมจากเขาอย่างนอบน้อมคล้ายกับสาวใช้ที่รู้ความ พร้อมกับรินน้ำชาให้เขาถ้วยหนึ่ง โม่จื่อฟงมองสักครู่ จากนั้นก็รับถ้วยน้ำชามาดื่ม แต่สายตายังคงจับจ้องไปที่นาง “เจ้านี่อยู่เหนือความคาดหมายของข้าจริงๆ” “โอ้？”หลินซีนเยียนแค่นเสียงเหยียดหยามออกมา “หรือหลังจากที่ข้าหลับนอนกับท่านแล้ว เพื่อพิสูจน์ว่าตนเองบริสุทธิ์ และไม่ยอมจำนนต่อท่าน ข้าควรจะแสดงละคร หนึ่งร้องไห้ สองโวยวาย สามผูกคอตายอย่างนั้นรึ？ท่านชอบดูหรือไม่？” “ไม่ต้อง เปิ่นหวางจะฆ่าเจ้าให้ ”โม่จื่อฟงพูดอย่างง่ายดาย สายตามองไปยังถ้วยยาบนโต๊ะ กลิ่นหอมของยาที่เบาบาง ยาถ้วยนี้น่าจะวางอยู่ตรงนี้นานแล้ว “ข้ารู้ว่าท่านอ๋องไม่ชอบสตรีที่ร้องไห้คร่ำครวญ เช่นนั้นข้าถึงไม่ร้องไม่โวยวาย” ตอนที่หลินซีนเยียนพูด คล้ายกับไม่มีอารมณ์ใดๆ ที่แสดงถึงความไม่พอใจ หากว่าการร้องไห้สามารถใช้ได้ผลจริง โม่จื่อฟงก็คงไม่พูดออกมาอย่างโหดเหี้ยมไร้อารมณ์เช่นนี้ นางโชคดียิ่งนัก ที่นางคาดเดาตรงจุดนี้ได้ สายตาที่เขามองไปยังถ้วยยาบนโต๊ะหลินซีนเยียนกจึงยกถ้วยยานั้นขึ้นมาอย่างช้าๆ “ไม่ใช่ข้าไม่ดื่ม เพียงแค่อยากจะดื่มต่อหน้าท่าน ข้าคิดว่าหากดื่มต่อหน้าท่านแล้ว ท่านจะได้วางใจยิ่งกว่า” หลังจาดพูดจบหลินซีนเยียนยกถ้วยยาที่เย็นแล้ว ดื่มจนหมดเกลี้ยงในรวดเดียว นางขมวดคิ้วเล็กน้อย ความเร็วในการดื่มยา ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ที่จริง หากว่าเขาไม่ให้ยาถ้วยนี้กับนาง นางก็จะหามาดื่มเอง นางไม่คิดอยากจะตั้งท้องลูกของเขาหรอก นางดื่มยาอย่างรวดเร็ว กลับทำให้โม่จื่อฟงขมวดคิ้วเล็กน้อย วันก่อน ตอนที่สตรีพวกนั้นดื่มยา ไม่มีใครที่ไม่แสดงสีหน้าผิดหวังและถึงขนาดกับคุกเข่าขอร้องเขา “พรุ่งนี้เปิ่นหวางต้องออกนออกชายแดน ประมาณ 5 วัน เจ้าก็รออยู่ที่นี่แล้วกัน”โม่จื่อฟงไม่ชอบที่นางไม่สนใจอะไรเลย พอพูดไม่กี่ประโยคเขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป ดวงตาของหลินซีนเยียนสว่างขึ้นอย่างไม่รู้ตัว สักพักก็รีบซ่อนมันอย่างรวดเร็ว“ได้！” “อย่าคิดหนี เจ้าหนีไม่พ้นหรอก”โม่จื่อฟงก้าวไปสักพักก็หยุด ได้เห็นความสุขที่แวบหายไปในดวงตาของนาง หลินซีนเยียนส่ายหน้า “ข้าไม่หนี”ไม่หนีก็บ้าแล้ว！ในโลกนี้ มีคนชั่วที่ไหนกันจะเขียนเรื่องชั่วที่ตนเองคิดจะทำไว้บนหน้า？ นางตอบอย่างตรงไปตรงมา ทำให้โม่จื่อฟงสงสัยว่าเมื่อครู่ที่นางแสดงออกทางสีหน้านั้น คงไม่ใช่ว่าตนเองมองผิดไป“ ไม่หนีก็ดี ถือว่าเจ้ายังใช้ได้ อย่าทำให้เปิ่นหวางโกรธ ไม่งั้นชีวิตเจ้าคงหาไม่ ” หลังจากที่โม่จื่อฟงเดินออกไป ผ่านไปสักพักหลินซีนเยียนก็ทำหน้าหงิกหน้างอ สวรรค์ช่าง‘ดี’กับนางเหลือเกิน เพิ่งหนีออกจากกรงในจวนแม่ทัพนั่นได้ กลับถูกอ๋องอู่เสวียนกักขังในเรือนนี้อีกรึ？ วันนี้ ลานบ้านดูเงียบสงบ มีเพียงดอกไม้ ใบหญ้าในลานบ้าน แม้ดวงอาทิตย์จะไม่ได้ออกมา แต่พวกมันยังคงพริ้วไหวไปมาคล้ายกับได้รับความอบอุ่นจากแสงแดด ต้นไทรยักษ์ในสวนหลินซีนเยียนชอบยืนใต้ต้นของมัน กิ่งและใบของมันสามารถบดบังแสงอาทิตย์ได้หมด ทั้งยังนำสายลมอุ่นๆ พัดมา ทำให้พื้นที่โล่งใต้ต้นไม้สั่นไหวไปมา หลินซีนเยียนยืนอยู่ใต้ต้นไทรยักษ์ตลอดทั้งบ่ายจนถึงยามค่ำ หญิงแก่ได้พาสาวใช้ สอง คนพานางไปห้องอาบน้ำ “เอาอีกแล้วรึ？”ในคอของหลินซีนเยียนมีกลิ่นคาวเลือด เสียงพูดจึงจมหายไปในค่ำคืนที่เงียบเหงา นางรู้ว่านี่เป็นค่ำคืนที่ลำบากและยาวนานอย่างมาก นางอดคิดถึงครั้งแรกของนางกับโม่จื่อฟงในโรงเตี๊ยมไม่ได้ ตอนนั้น นางเป็นคนไปหาเขาเอง หากรู้เร็วกว่านี้ ไม่ว่าอย่างไร นางจะไม่มีวันไปหาเรื่องเขาแน่！ เช้าตรู่ในวันรุ่งขึ้น โม่จื่อฟงได้นำกองทัพออกจากด่าน พอพวกเขาจากไป ในลานบ้านก็เงียบสงบลงทันที ทุกวันหญิงแก่และสาวใช้ สอง-สาม คน จะมาหาหลินซีนเยียน นอกจากมาทักทายแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านี้ พวกหญิงแก่ที่อายุมากล้วนได้ปกปิดความคิด ส่วนสาวใช้ที่อายุน้อยกลับปกปิดเรื่องต่างๆ ไว้ในใจไม่ได้ ตอนที่โม่จื่อฟงอยู่ พวกสาวใช้ได้ปฏิบัติต่อนางอย่างให้ความเคารพ พอโม่จื่อฟงจากไป พวกสาวใช้ที่อายุน้อยก็เริ่มไม่สนใจหลินซีนเยียน “ ก็เป็นแค่สตรีที่ท่านอ๋องใช้อุ่นเตียง ไม่ได้เป็นนายหญิงซะหน่อย ทำไมพวกข้าต้องไปรับใช้นางด้วย？” “จริงด้วย ไม่แน่อาจจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน ท่านอ๋องไม่ใช่ไปรับคนรึ？ได้ยินมาว่าคนผู้นั้นขึ้นชื่อว่าเป็นคนขี้อิจฉา เจ้าว่า พอนางมาแล้ว จะมาจัดการแม่นางนี้เป็นคนแรกหรอไม่？” สาวใช้ สอง คนแอบคุยกันที่มุมหนึ่งในตรอก ไม่รู้เลยว่าหลังที่กั้นกำแพงอีกฝั่งหลินซีนเยียนได้ยืนสั่นสะท้านไปทั้งตัว