ตอนที่22 ไม่เอาก็ต้องเอา

ต๭นที่22 ไม่เอาก็ต้องเอา ในท้องพระโรงของแคว้นหนานเยว่ ขุนนางฝ่ายบุ๋นที่อยู่ตรงกลาง ผู้ที่เป็นปฎิปักษ์ของมหาเสนาบดีฝ่ายขวาเซียวเฉิงเหอมีเพียงมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายอินฉี แต่ตระกูลเซียวเป็นตระกูลสูงศักดิ์มาหลายร้อยปี เคยมีฮองเฮา 2 พระองค์ กุ้ยเฟย 1 พระองค์ที่มาจากตระกูลนี้ มหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายสวมชุดสีขาวทั้งตัว เช่นนั้นเซียวเฉิงเหอที่เป็นขุนนางฝ่ายบุ๋นอยู่ท้องพระโรงของแคว้นหนานเยว่ กุ้ยเฟย คือ ตำแหน่งพระสนมในวังที่สามารถแต่งตั้งได้เพียง 2 คน เป็นบัณฑิตชั้นนำ เป็นแบบอย่างในใต้หล้า เซียวเฉิงเหอให้ความสำคัญกับชื่อเสียงเกียรติยศ ในชีวิตนี้จึงมีภรรยาไม่มาก มีเพียง 2 บ้าน บ้านใหญ่มีบุตรชายหนึ่ง บุตรสาวหนึ่ง บ้านรองมีบุตรสาวทั้งสองคน เซียวฉางเยว่เป็นบุตรสาวสายตรงเพียงคนเดียวของภรรยาหลวง มีฐานะเป็นสตรีที่สูงส่งของเมืองเฟิ่งชี เรื่องดีดพิณ เล่นหมากรุก เขียนพู่กันจีน วาดภาพนั้นของนางล้วนชำนาญหมด ตอนที่อายุยังน้อยก็ถูกขนานนามว่าเป็นยอดสตรีหมายเลขหนึ่ง เล่าลือกันว่า เซียวฉางเยว่เป็นยอดสตรีที่ฉลาดหลักแหลม สักวันนางต้องได้เข้าวังอย่างแน่นอน เข้าวัง？เซียวอวิ๋นฉินหาวแล้วเบะปากขึ้น เมื่อได้ยินสาวใช้ 2 คนกำลังพูดถึงตระกูลเซียวอยู่ในห้องครัว ในใจของนางกำลังเยาะเย้ย ด้วยความทะเยอทะยานของเซียวฉางเยว่ จะทำให้ฮ่องเต้หุ่นเชิดนั้นชอบพอจนให้เข้าวังได้อย่างไร？ เมื่อปล่อยให้สาวใช้ 2 คนพูดให้พอ เซียวอวิ๋นฉินก็เรียก 1 ในพวกนางมา“เจ้า มาช่วยข้าจัดการอะไรหน่อย” สาวใช้คนนั้นทำความเคารพอย่างตื่นกลัวและเดินตามเซียวอวิ๋นฉินไปในที่ลับตาคน ถึงจะเปิดปากพูดกับนาง“อยากจะถามเจ้าเรื่องหนึ่ง เจ้าต้องตอบมาและเงินพวกนี้ให้เจ้า” เมื่อสาวใช้มองไปที่ตั๋วเงิน ตาของนางก็เปล่งประกายยากที่จะเก็บซ่อน“คุณหนูรองเซียวเชิญท่านถามมาได้ บ่าวจะตอบเท่าที่รู้มาให้หมดเลยเจ้าค่ะ” เซียวอวิ๋นฉินพยักหน้าแต่มองด้วยความเหยียดหยาม“เมื่อคืนหลังจากที่ทุกคนจัดเตรียมห้องให้อยู่นั้น ในห้องครัวได้ต้มยาคุมกำเนิดหรือไม่？” สาวใช้คนนั้นทำท่าคิดอย่างตั้งใจ จากนั้นก็ส่ายหน้า“อี้กวนที่นี่ไม่ได้ใหญ่นัก เช่นนั้นในห้องครัวล้วนมีข้าและสาวใช้อีก 2 คนคอยดูแล เมื่อคืนหลังจากที่ขบวนของอ๋องอู่เสวียนเข้ามาแล้ว คนครัวที่ตามมาด้วยก็ได้จัดการเรื่องอาหาร ถึงแม้บ่าวจะไม่ได้แตะต้องเรื่องอาหาร แต่ก็ได้รับใช้อยู่ในห้องครัว ไม่เห็นมีใครต้มยาคุมกำเนิดเลยสักคนเจ้าค่ะ ” “เจ้าคิดละเอียดถี่ถ้วนแล้วนะ？ไม่มีจริงๆ รึ？เซียวอวิ๋นฉินไม่อยากจะเชื่อ “ไม่มีจริงๆ เจ้าค่ะ บ่าวเคยทำงานอยู่ในจวนตระกูลใหญ่ เคยต้มยาคุมกำเนิดให้เจ้านาย ยาคุมกำเนิกต้องต้ม 2 ชั่มยาม หากในอี้กวนต้มยานี่จริงๆ บ่าวย่อมทราบดี ”สาวใช้คนนั้นพูดอย่างมั่นใจ เซียวอวิ๋นฉินนิ่งไปสักพัก ส่งตั๋วเงินให้กับสาวใช้คนนั้น จากนั้นก็โบกมือไล่นางไป อ๋องอู่เสวียนไม่ได้ให้นางนั่นดื่มยาคุมกำเนิดรึ？ช่างเป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้สำหรับเซียวอวิ๋นฉิน เขม่าควันจากเตาไฟค่อยๆ ลอยสูงขึ้น ยามเช้าในอี้กวนแสนสงบ มีเพียงกลิ่นอาหารในห้องครัวที่ส่งกลิ่นอบอวลไปทั่ว กลิ่นหอมของอาหารได้ทำให้หลินซีนเยียนตื่น นางจัดการแต่งตัวให้ตนเองและเดินไปที่เตียงของหลินอี้เซิง เห็นว่าเขากำลังหลับลึกจึงไม่ได้ปลุกเขา เมื่อกำลังคิดจะเดินไป หลินอี้เซิงก็ลืมตาขึ้นมาทันที “ข้าทำให้เจ้าตื่นรึ？หลินซีนเยียนถามอย่างยิ้มๆ หลินอี้เซิงส่ายหน้าอย่างตะลึงและไม่ได้พูดอะไร เขาไม่อยากให้นางรู้ว่าจริงที่แล้วเมื่อคืนเขาไม่ได้นอนเลย “ไปเถิด ข้าจะพาเจ้าไปกินอาหารเช้า”หลินซีนเยียนยังไม่วางใจในความเงียบของเขา แต่นางรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร เพื่อทำให้ตนเองมีชีวิตอยู่รอดต่อไป เขาจะต้องไม่ได้ทำให้‘เจ้านาย’ โมโหอย่างแน่นอน แม้ว่าหลินซีนเยียนไม่ได้เห็นเขาเป็นสิ่งของอยู่แล้วก็ตาม แต่การถูกบีบบังคับมานาน ทำให้เด็กอายุเพียง 6 ปีได้เรียนรู้ที่จะอดทนและระมัดระวังตัว เมื่อก่อนหลินซีนเยียน ตอนที่ถูกเพื่อนร่วมห้องรังแกก็เคยเป็นเหมือนกับเขา หลินซีนเยียนช่วยเขาแต่งตัว และจูงมือเขาเดินออกมาจากห้องไปยังห้องครัว แม้ว่ายังเช้าอยู่แต่คนในอี้กวนต่างก็ยุ่งๆ กันแล้ว ขบวนรถม้าจอดในอี้กวนได้ไม่นานนัก เมื่อกินอาหารเช้าเสร็จแล้วก็ออกเดินทางต่อ ดังนั้น เหล่าทหารก็กำลังเก็บข้าวของกันแล้ว ตอนที่หลินซีนเยียนเดินมา ทหารเกือบทั้งหมดเลือกที่จะไม่สนใจ แต่บางคนกลับแสดงสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม หลินซีนเยียนเดินไปอย่างไม่สนใจ แต่สายตาที่ไม่เป็นมิตรได้จ้องมาจากรอบๆ ทำให้หลินอี้เซิงรู้สึกไม่ปลอดภัยจึงเดินก้มหน้าต่ำ “หยุดก่อน！” ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากที่ไกลๆ หลินซีนเยียนมองไปยังผู้หญิง 2 คนที่ยืนอยู่ใต้ต้นฝูหลงจากที่ไกลๆ มีคนหนึ่งที่ได้เห็นสภาพน่าอนาถของนางจากนอกรถม้าเมื่อคืนนี้ด้วย หลินซีนเยียนรู้สึกอับอายจนหน้าแดงอย่างไม่รู้ตัว แต่ก็ไม่ได้ปล่อยมือจากหลินอี้เซิง “ทั้งสองท่านมีเรื่องอันใด？”หลินซีนเยียนดึงหลินอี้เซิงหลบไปข้างหลังของตนเองอย่างไม่รู้ตัว เซียวฉางเยว่พาเซียวอวิ๋นฉินเดินมา ทุกย่างก้าวที่เดินมามีเสียงสั่นของกระดิ่งระย้าห้อยลงมาจากปิ่นหยกดังขึ้นมาอย่างไพเราะ ปิ่นหยกเพียงหนึ่งอันสามารถเลี้ยงปากเลี้ยงท้องคนในตระกูลหนึ่งได้หลายชีวิต “น้องสาวอย่ากังวล พวกเราไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไร เพียงรู้สึกว่าน้องสาวปรนนิบัติท่านอ๋องอย่างเหน็ดเหนื่อย ก็เลยตั้งใจเตรียมของขวัญมามอบให้เจ้า”เซียวฉางเยว่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ทุกอิริยาบถล้วนถอนแบบมาจากลูกคุณหนูตระกูลผู้ดี แต่น่าเสียดาย หลินซีนเยียนดูออกว่าความอ่อนโยนของนางล้วนไม่ได้มาจากใจจริง หลินซีนเยียนพอจะจับต้นชนปลายได้ นางเพียงอยู่รับใช้ข้างกายอ๋องอู่เสวียน สำหรับอ๋องอู่เสวียน นางเป็นเพียงแค่ของเล่น แค่ของเล่นเท่านั้น ไม่ได้มีค่าอะไรให้คนที่มีฐานะสูงส่งมาสนใจด้วยซ้ำ ดูเหมือนว่าผู้หญิง 2 คนที่อยู่ตรงหน้ากำลังตามหานาง แม้จะไม่รู้ว่าพวกนางเป็นใคร แต่แค่ใช้หัวนิ้วโป้งเท้าก็พอจะรู้ว่าไม่มีเจตนาดีอย่างแน่นอน หลินซีนเยียนิ่งเงียบและดึงมือของหลินอี้เซิงถอยหลังมาก้าวหนึ่ง“ท่านเกรงใจไปแล้ว ข้าเป็นคนของท่านอ๋อง การปรนนิบัติท่านอ๋องถือว่าเป็นเรื่องที่สมควร” “เจ้าเป็นแค่ทาสชั้นต่ำ หน้าไม่อายจริงๆ พี่ใหญ่ของข้าบอกจะให้ของขวัญเจ้าเพื่อเห็นแก่หน้าเจ้า เจ้ายังไม่ยอมรับของอีกรึ？” เซียวอวิ๋นฉินเบะปาก ในใจแอบกลัวว่าเซียวฉางเยว่จะไม่เห็นด้วย ก็แค่นางทาสชั้นต่ำคนหนึ่งจะฆ่าจะแกงอย่างไรก็ได้ อ๋องอู่เสวียนคงไม่สนใจนางทาสชั้นต่ำแค่คนหนึ่งหรอก “ยังไม่ได้ทำจึงไม่ควรได้รับสิ่งตอบแทน พวกเรามีเรื่องที่ต้องไปทำ ไม่อยู่รบกวนผู้สูงศักดิ์ทั้ง 2 ท่านแล้ว ”หลินซีนเยียนจูงมือหลินอี้เซิงเดินไป คิดไม่ถึงว่าสองคนนี้จะขัดแย้งกันเอง คนที่อยู่ใต้ชายคาบ้านเดียวกันกลับก่อเรื่องขึ้นเอง มักจะทำให้ตนเองเสียเปรียบ เซียวฉางเยว่หน้าซีด เพิ่งจะเคยเห็นคนไม่ให้เกียรตินางเป็นครั้งแรก เมื่อก่อนสตรีพวกนั้น เมื่อเจอนางทีไรต่างก็เข้ามาเอาอกเอาใจนาง กลัวว่าจะทำให้นางโกรธเคือง เซียวอวิ๋นฉินกลับโกรธจนทนไม่ไหว เดินไปขวางทางข้างหลังของหลินซีนเยียนและส่งเสียงหัวเราะเยาะ“พี่ใหญ่ของข้ามอบสิ่งของให้ เจ้าอยากได้ก็รับ ไม่อยากได้ก็รับ！”ขณะพูดก็ยื่นมือไปจับมือของหลินซีนเยียน หลินซีนเยียนเพื่อปกป้องหลินอี้เซิงจึงหมุนตัวไปบังเขา ทำให้เซียวอวิ๋นฉินจับตรงไหล่ของนางได้ เซียวอวิ๋นฉินแสยะยิ้มที่มุมปาก จากนั้นนางก็ดึงเสื้อตรงช่วงหัวไหล่ของหลินซีนเยียนจนขาดเป็นรูอย่างโหดเหี้ยม