ตอนที่ 23 แค่ลงมือก็ทำให้นางเจ็บ

ต๭นที่23 แค่ลงมือก็ทำให้นางเจ็บ ในอี้กวนแห่งนี้ไม่ได้ใหญ่มาก ตอนเช้าก็มีคนเดินขวักไขว่ไปมาไม่น้อย รวมถึงเหล่าชายชาติทหาร เมื่อเสื้อของหลินซีนเยียนขาดทำให้เผยผิวเนียนขาวราวกับหิมะตรงช่วงหัวไหล่ แม้ว่านางจะเป็นคนยุคใหม่ การอวดเรือนรางในที่สาธารณะถือว่าเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับเซียวฉางเยว่คิดว่า การทำให้หลินซีนเยียนอับอายขายหน้าถือว่าเป็นวิธีที่ดีอย่างมาก “อุ๊ย พี่ใหญ่ นางทาสชั้นต่ำคนนี้ไม่รู้จักอายเลยจริงๆ！”เซียวอวิ๋นฉินพูดประชด“นางทาสชั้นต่ำคนนี้ยังต้องถูกสั่งสอน พี่ใหญ่ ท่านคิดว่า...” “ในเมื่อคนชั้นต่ำไม่รู้กฏเกณฑ์ ควรที่จะได้รับการชี้แนะ ท่านพ่อของพวกเราเป็นแบบอย่างของมารยาทและกฏเกณฑ์ต่างๆ ในใต้หล้านี้ จึงไม่ควรปล่อยให้คนนำไปพูดเสียๆ หายๆ ได้ วันนี้ต้องได้สั่งสอนคนชั้นต่ำ ไม่ว่าจะถูกนำไปพูดที่ไหน พวกเราย่อมมีเหตุผลอยู่แล้ว ”เซียวฉางเยว่ยังคงวางมาดเป็นคุณหนูที่อ่อนโยน ตอนที่นางพูด น้ำเสียงดูราบเรียบไม่รีบร้อน น่าเสียดายที่คำพูดเหล่านั้นกลับขาดความใส่ใจอยู่หลายส่วน หลินซีนเยียนรู้ดีว่าสองคนนี้ต้องการมาหาเรื่อง อยากจะเลี่ยงก็กลัวเลี่ยงไม่ได้ “พวกเจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่？”หลินซีนเยียนยังคงปกป้องหลินอี้เซิงที่อยู่ข้างหลังของนาง เซียวฉางเยว่กับเซียวอวิ๋นฉินมองตากัน จากนั้นเซียวอวิ๋นฉินก็หยิบยาลูกกลอน 1 เม็ดออกมาจากในอกเสื้อ “ที่จริง สำหรับเจ้าแล้วถือว่าเป็นเรื่องเล็ก กินนี่ซะ ต่อไปเจ้าข้ามสะพานไม้เดี่ยวของเจ้า ข้าเดินทางหยางกวนของข้า ” เจ้าข้ามสะพานไม้เดี่ยวของเจ้า ข้าเดินทางหยางกวนของข้า หมายถึง ทางใครทางมัน ไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก ยาลูกกลอนสีดำส่งกลิ่นกินที่เข้มข้นออกมา แต่ใครก็รู้ว่ายาไม่ควรกินมั่วซั่ว “นี่มันยาอะไร？”หลินซีนเยียนเหยียดรู้สึกเสี่ยวสันหลัง “ เจ้าวางใจได้ มันไม่ใช่ยาพิษ เป็นแค่ยาตันหง ”เซียวอวิ๋นฉินเดินเข้ามาใกล้หลินซีนเยียน ยาตันหง... หลินซีนเยียนเหมือนเคยได้ยินมาก่อน พอลองนึกอย่างละเอียดดูแล้วก็หรี่ตาลงทันที นางกัดริมฝีปากแน่น สายตาจ้องเขม็งไปที่หน้าของเซียวอวิ๋นฉิน แค่ยาตันหง นางพูดได้อย่างง่ายดาย！ หากว่าฉินลั่วเหยียนจำไม่ผิด เมื่อก่อนแม่ทัพหลินท่านพ่อในนามของนางคนนั้น มีอยู่ครั้งหนึ่งเคยดื่มสุราจนเมาแล้วไปมั่วกับสาวใช้ในจวน ต่อมาฮูหยินก็มอบยาตันหงให้สาวใช้คนนั้น หลังจาก 7 วัน สาวใช้คนนั้นก็ตกเลือดเป็นจำนวนมาก แต่พอหายจากความทรมานแล้ว แม้ว่าจะรักษาชีวิตไว้ได้ แต่ท่านหมอบอกว่านางจะไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีกเลยตลอดชีวิต ยาตันหงเพียงเม็ดเดียวถึงกับทำให้ระดูของผู้หญิงไหลผิดปกติ แม้ว่าจะโชคดีที่รักษาชีวิตไว้ได้แต่ก็ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้อีก โชคร้ายที่พวกเธอต้องยอมแลกเปลี่ยนเพื่อมีชีวิตอยู่ต่อ เมื่อวานตอนที่อยู่ในรถม้าเห็นการโต้ตอบของเซียวฉางเยว่แล้ว หลินซีนเยียนเดาได้ทันทีเลยว่าผู้หญิงคนนี้เกรงกลัวโม่จื่อฟงที่ตนคลั่งไคล้นักหนา แม้ว่านางจะไม่เข้าใจว่าคนอย่างโม่จื่อฟงนอกจากมีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลา อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรดีเลย ทำไมถึงมีผู้หญิงมาชื่นชอบได้？ แต่นางรู้ว่า ตอนที่ผู้หญิงเกิดความอิจฉาริษยาขึ้นมา ไม่ว่าอะไรก็สามารถทำได้หมด นางประเมินความร้ายกาจของเซียวฉางเยว่ต่ำไป กลอุบายนี้คือต้องการครึ่งชีวิตของนางไป “ข้าไม่กิน！”หลินซีนเยียนกัดฟัน และรีบจับมือหลินอี้เซิงหันหลังเดินหนีไป เซียวอวิ๋นฉินชะงักไปครู่หนึ่ง พอได้สติก็ใช้วิชาตัวเบากระโดดขึ้นไปดักหน้าหลินซีนเยียน เดิมทีแล้วท่านแม่ของเซียวอวิ๋นฉินเป็นบุตรสาวจวนแม่ทัพ จึงส่งนางไปเรียนวิชาการต่อสู้กับท่านตาตั้งแต่เด็ก ได้ฝึกวรยุทธกับลูกพี่ลูกน้องมาเป็นเวลานาน หลายปีมานี้ แม้นางจะไม่ได้มีฝีมือเก่งกาจ แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไม่คณามือนางเท่าไรนักหรอก “นางชั่ว สุราคำนับมิยอมดื่ม อยากดื่มสุราลงทัณฑ์！”เซียวอวิ๋นฉินใช้มือกดที่ไหล่ของหลินซีนเยียน และมืออีกข้างหนึ่งง้างปากของนาง เมื่อเห็นว่าหลินซีนเยียนสู้แรงของอีกฝ่ายไม่ได้จนเกือบจะถูกจับป้อนยา จู่ๆ ก็เงาร่างเล็กกระโจนตัวเข้าไป สุราคำนับมิยอมดื่ม อยากดื่มสุราลงทัณฑ์ หมายถึง เปรียบเทียบว่าเรื่องที่จำเป็นต้องทำแต่ไม่ยอมทำ ต้องถูกบีบบังคับจึงจะยอมทำ หลินอี้เซิงส่งสายตาดุ และพุ่งเข้าไปกัดข้อมือของเซียวอวิ๋นฉิน พอกัดได้แล้วก็ไม่ยอมปล่อย แม้ว่าเซียวอวิ๋นฉินจะชกจมูกเขาจนเลือดไหล เขาก็ยังไม่ยอมปล่อยอยู่ดี เมื่อหลินซีนเยียนหลุดจากการจับกุมของเซียวอวิ๋นฉินได้ก็รีบเข้าไปปกป้องหลินอี้เซิง ดึงเขาเข้ามากอดในอกของตนเอง และรับหมัดหนักๆ ของเซียวอวิ๋นฉินจากด้านหลังอยู่หลายหมัด ทุกหมัดของเซียวอวิ๋นฉินล้วนใช้แรง 10 ส่วน หมัดของนางเคยฆ่าสาวใช้ที่ไม่ยอมเชื่อฟังมาไม่น้อย ดังนั้น เพียงไม่กี่หมัด หลินซีนเยียนก็กระอักเลือดออกมาที่มุมปากแล้ว หากลงมือเช่นนี้ต่อไป หลินซีนเยียนคงไม่รอดแน่ ในลานบ้านส่งเสียงเอะอะโวยวายจนทำให้คนสนใจ ไม่นาน คนจำนวนมากก็เข้ามายืนมุงดู ทหารส่วนใหญ่ของอ๋องอู่เสวียนรู้จักน้องสาวของเซียวฉางเยว่เป็นอย่างดีจึงไม่มีใครกล้าเข้าไปห้ามนาง ในสายตาของพวกเขามองเพียงว่า นางกำลังสั่งสอนบ่าวอยู่ ซึ่งเป็นเรื่องปกติอย่างมาก พวกเขาไม่กล้าเข้าไปห้ามและไม่จำเป็นต้องห้ามด้วย จินมู่เพิ่งจะล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เดินออกไปดู เขาขมวดคิ้วและรีบวิ่งขึ้นไปชั้น 2 เขาลังเลอยู่สักพักก็เคาะประตูห้องของโม่จื่อฟง ในห้องเงียบไปสักพักก็มีเสียงของโม่จื่อฟงตอบกลับมา“จินมู่ เจ้าต้องมีธุระสำคัญ มิเช่นนั้น หากมารบกวนการพักผ่อนของเปิ่นหวาง เจ้าย่อมรู้ผลลัพธ์ดี” “ท่านอ๋อง...คือ คือว่าคุณหนูรองเซียวกำลังสั่งสอนแม่นางหลินอยู่”จินมู่ถอนหายใจ ฝืนบังคับให้ตนเองพูดออกไป ความคิดของท่านอ๋องยากที่จะคาดเดา แต่เขาไม่กล้าที่จะไม่มารายงาน ในห้องไม่มีเสียงตอบกลับมาสักพัก จินมู่ยืนรออยู่นานแล้ว กำลังจะคิดว่าตนเองคาดเดาความคิดของท่านอ๋องผิดไป แม่นางหลินก็เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นๆ ของเขา？พอคิดเช่นนี้แล้ว จินมู่จึงก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวคิดจะเดินหนีไป “คุณหนูรองเซียวคิดว่ารู้กฏเป็นอย่างดี นางเลยไปสั่งสอนคนอื่นรึ？ ” ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออก โม่จื่อฟงสวมเสื้อคลุมขนสัตว์แล้วก้าวเดินออกมาอย่างเกียจคร้าน อ้าปากหาว“ไป เปิ่นหวางเบื่ออยู่พอดี อยากไปดูอะไรสนุกๆ ” มุมปากจินมู่กระตุก เพียงพยักหน้าตอบกลับแต่ในใจแอบรู้สึกโล่งอก แค่ท่านอ๋องไป แม่นางหลินไม่มีทางตายแน่ ในลานบ้าน เซียวอวิ๋นฉินเห็นว่าหลินซีนเยียนกำลังปกป้องหลินอี้เซิง นางจึงตั้งใจจะทำร้ายเด็กคนนั้น พอหลินอี้เซิงหลบไม่พ้น หลินซีนเยียนจึงเข้าไปปกป้อง ทุกครั้งที่ปกป้องหลินอี้เซิง นางจะใช้ตัวเข้าบัง เหล่าทหารที่อยู่รายล้อมทนมองไม่ไหว แอบกำหมัดแน่น แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่านางกำลังสั่งสอนบ่าวอย่างไร้เหตุผล แต่ลงมือหนักหมายจะฆ่าคนเช่นนี้ พวกเขาเหล่าชายชาติทหารทนมองไม่ไหวจริงๆ ดีร้ายอย่างไรก็เป็นคุณหนูรองเซียว ทำเช่นนี้มันมากเกินไปแล้ว เซียวฉางเยว่ ก่อนหน้านี้ได้ห้ามเซียวอวิ๋นฉินไปหลายครั้งแล้ว แต่เซียวอวิ๋นฉินไม่ยอมฟังแล้วยังผลักนางออกไป ทำให้คนที่ยืนมุงดูต่างก็เห็นใจนาง หลินซีนเยียนแสยะยิ้ม พี่น้องคู่นี้แสดงเก่งจริงๆ คนหนึ่งสวมบทนางเอก ส่วนอีกคนสวมบทนางร้าย หากพวกนางไม่ได้รางวัลออสการ์สาขานักแสดงนำหญิงยอดเยี่ยมคงน่าผิดหวังไม่ใช่น้อย