ตอนที่25 โชคดีที่ข้าเก็บมือกลับมาไว

ต๭นที่25 โชคดีที่ข้าเก็บมือกลับมาไว ดวงอาทิตย์ขึ้นพอดี ขบวนรถม้าเตรียมพร้อมแล้ว มีทหารไปรายงานหลินซีนเยียนให้เตรียมตัวออกเดินทาง หลินซีนเยียนพาหลินอี้เซิงมาหน้าประตูอี้กวน เห็นว่ามีหลายคนกำลังรออยู่ นางคิดจะพาหลินอี้เซิงไปที่ห้องครัว ตอนเช้าพวกนางกินอาหารเช้าไม่ทัน เพราะถูกน้องสาวของเซียวฉางเยว่ขวางเอาไว้ พอเริ่มออกเดินทาง กลัวว่าถึงบ่ายแล้วก็ยังไม่ได้กินข้าว หลินซีนเยียนไม่เป็นไร แต่ว่าอี้เซิงอยู่ในวัยกำลังโตจะปล่อยให้หิวไม่ได้ ในห้องครัวมีสาวใช้คนหนึ่งกำลังกวาดพื้น พอนางเห็นทั้งสองคน คิ้วก็เลิกขึ้นแล้วหันหลังทำเป็นมองไม่เห็น “แม่นาง ในนี่พอมีอะไรกินหรือไม่？”หลินซีนเยียนถามอย่างมีมารยาท สาวใช้คนนั้นหยิบหมั่นโถวที่เพิ่งนิ่งเสร็จออกมากัดไปคำ แค่นเสียงพูด“เหอะ หมั่นโถวนี้ชิ้นสุดท้าย ข้าเพิ่งกินไป ตอนนี้ไม่มีแล้ว” หลินซีนเยียนไม่ได้ถามอีก ดูท่าทางของสาวใช้คนนี้ออก มีคนสั่งให้ทำอย่างแน่ นางไม่ถามก็รู้ว่าเป็นใคร จึงจูงมืออี้เซิงเดินออกไป ไม่ได้พูดเพื่อเอาใจจนทำให้สาวใช้คนนั้นลำบาก ใครๆ ก็ว่ามีเงินจะปลุกผีขึ้นมาโม่แป้งให้ก็ยังได้ ตอนที่หลินซีนเยียนเผชิญกับความจนมากที่สุด แม้แต่สลึงหนึ่งก็ไม่มี ตอนนี้ก็ไม่สามารถไปซื้ออะไรที่ข้างนอกให้อี้เซิงกินได้เลย มีเงินจะปลุกผีขึ้นมาโม่แป้งให้ก็ยังได้ แปลว่า มีเงินก็สามารถทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น นางถอนหายใจหนึ่งครั้ง ดูว่าต่อไปจะต้องคิดวิธีหาเงินให้ได้ “ข้าไม่หิว”อี้เซิงที่อยู่ข้างนาง จู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นมา หลินซีนเยียนชะงัก ส่งยิ้มอ่อนๆ พรางพยักหน้า ขณะนั้นโม่จื่อฟงกำลังเดินลงบันไดมา เห็นผู้หญิงยิ้มอย่างอ่อนโยนคล้ายกับฤดูใบไม้ผลิให้กับเด็กชายคนหนึ่งตรงทางเดินพอดี เดิมนางมีรูปโฉมงดงามอยู่แล้ว เมื่อยิ้มออกมาจากใจเช่นนี้แล้วยิ่งทำให้คนรู้สึกหวั่นไหวไม่ใช่น้อย แต่น่าเสียดายที่รอยยิ้มนี้กลับเป็นของเด็กคนหนึ่ง โม่จื่อฟงขมวดคิ้ว ตอนมองหลินซีนเยียนอีกครั้ง กลับมีสีหน้าดูไม่ได้ “ท่านอ๋อง ทุกอย่างพร้อมหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ พอท่านอ๋องขึ้นรถม้า พวกเราก็ออกเดินทางทันที ”จินมู่ยืนอยู่ข้างรถม้าคันหรูหรา รายงานต่อผู้บังคับบัญชาอย่างนอบน้อม โม่จื่อฟงส่งเสียงตอบกลับ เดินไปข้างรถม้าและขึ้นรถม้าไปทันที เส้นทางยังอีกยาวไกล คนส่วนใหญ่ขี่ม้าไม่ก็นั่งรถม้า ไม่มีใครเดิน พอทุกคนขึ้นม้า ขึ้นรถม้าหมดแล้ว เหลือเพียงหลินซีนเยียนกับอี้เซิงที่ยืนอยู่หน้าประตูสองคน จินมู่ขี้ม้าเข้ามาหา“แม่นางหลิน ขี่ม้าเป็นหรือไม่？” หลินซีนเยียนกัดปาก พยักหน้า“หาคนพาข้าไปได้หรือไม่?” “คือ...”จินมู่ชะงัก“ชายหญิงไม่ควรอยู่ใกล้ชิดกัน” “เช่นนั้นยังมีรถม้าเหลืออยู่หรือไม่？”หลินซีนเยียนถามอีกครั้ง จินมู่ถอนหายใจและส่ายหน้า เป็นเขาที่สะเพร่าเอง ลืมไปหารถม้าจากแถวนี้มาอีกคัน ใกล้จะออกเดินทางแล้ว หากไปหาตอนนี้คงเสียเวลาเป็นอย่างแน่“เช่นนั้น ข้าไปถามพวกสาวใช้ที่อยู่ด้านหลังว่า ยังมีที่ให้พวกเจ้าเบียดได้หรือไม่？” “รบกวนหัวหน้าจินมู่แล้ว”หลินซีนเยียนพยักหน้า จินมู่ขี่ม้าไปขบวนด้านหลัง สักพักก็กลับมาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความลำบากใจ“รถม้าของพวกสาวใช้เต็มหมดแล้ว แม้แต่ที่นั่งคนขับที่นั่งได้ 3 คน ก็เบียดเข้าไปไม่ได้...” “เช่นนั้น หาคนพาข้าไปด้วยเถิด ใครก็ได้ข้าไม่ถือ”แค่ขี่ม้าเอง สำหรับนางวัยรุ่นหญิงในยุคปัจจุบันแล้ว ไม่ได้คิดอะไรมาก จินมู่รู้สึกลำบากใจ ฐานะของหลินซีนเยียนยังไม่ชัดเจนนัก อ๋องอู่เสวียนไม่ได้มอบชื่อตำแหน่งใดให้กับนาง ไม่ว่ารู้จะจัดการกับนางอย่างไรดี แม้รถม้าของท่านอ๋องยังมีที่ว่างอยู่มาก แต่จินมู่ไม่กล้าไปถามให้เขารับคน 2 คนเข้าไปนั่งด้วย “หัวหน้าจินมู่ ข้าไม่ถือสาว่าจะผลส่งกระทบต่อชื่อเสียง หรือว่าพวกท่านถือสากัน？”หลินซีนเยียนจูงมืออี้เซิงไปข้างหน้าม้าของจินมู่ และดันอี้เซิงไปหาเขา“หากไม่ได้จริง ๆ ท่านก็พาอี้เซิงไปแล้วกัน ข้าจะค่อยๆ เดินตามท้ายขบวน” “จะเดินไปได้อย่างไร ความเร็วการเดินจะตามขบวนรถม้าทันได้ที่ไหนกัน ”จินมู่ลังเลสักพัก หันหน้าไปมองรถม้าของโม่จื่อฟงที่ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร เขาคิดไปมา ลังเลไปสักพัก“เช่นนั้นก็ดี ข้าพาเขาไปเอง เดี๋ยวข้าจะให้รองหัวหน้าพาเจ้าไป” “ขอบใจ”หลินซีนเยียนเห็นด้วย จินมู่ยื่นมืออุ้มอี้เซิงขึ้นมานั่งข้างหน้าของตนเอง แล้วส่งเสียงเรียกทหารคนหนึ่งอย่างดุดัน ทหารคนนั้น เมื่อได้ยินว่าให้พาหลินซีนเยียนไปด้วยก็ตกใจสะดุ้งทันที ใครๆก็รู้ หลินซีนเยียนเป็นผู้หญิงที่เคยหลับนอนกับอ๋องอู่เสวียน ถึงจะไม่มีตำแหน่งอะไร แต่ก็ไม่สามารถแตะต้องได้ “หัวหน้า ท่านล้อข้าเล่นใช่หรือไม่”รองหัวหน้าทำสีหน้าตำหนิ จินมู่เห็นท่าทีของนายพลท่านหนึ่ง “แค่พาคนไปเองไม่ใช่หรือ？ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะไม่เคยพาใครขี่ม้าไปด้วย จะว่าไป ก็ไม่ได้ให้เจ้าทำอะไรนางอยู่แล้ว หรือว่าเจ้ามีความคิดเช่นนั้น？” “ข้าจะกล้ามีความคิดเช่นนั้นที่ไหนกัน！ก็ได้ ข้าพานางไปเองก็ได้”รองหัวหน้าขมวดคิ้ว เพียงฝืนบังคับตนเองให้พาหลินซีนเยียนไปด้วย เขานั่งอยู่บนหลังม้า ยื่นมือไปหาหลินซีนเยียน มือใหญ่ที่หยาบกระด้างเป็นร่องรอยของการจับอาวุธมาเป็นเวลานาน หลินซีนเยียนเงยหน้าแล้วส่งรอยยิ้มที่สดใสให้ ยื่นมือเล็กขาวนุ่มของตนเองออกไป “ขอบใจท่านรองหัวหน้า” มือที่มีผิวดำหยาบกระด้าง และมือเล็กขาวนุ่มแล้ว เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วให้รู้สึกแปลกอย่างมาก จังหวะที่มือทั้งสองกำลังสัมผัสกันนั้น ไม่รู้ว่าลมหนาวจากที่ใด พัดระหว่างมือของทั้งสอง ทั้งสองนิ่งชะงัก ไม่มีการตอบสนองอะไร เพียงได้ยินเสียงเย็นชาที่ดังมาจากในรถม้าข้างๆ “ไสหัวขึ้นมา” คำพูดเพียง 4 คำที่ราบเรียบ ราวกับว่าคนที่พูดไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวอะไร แต่ว่า เสียงที่ดังออกมาจากในรถม้า คนที่พูดคือโม่จื่อฟง จึงไม่มีใครกล้าคาดเดาว่า เขาไม่ได้มีอารมณ์โกรธเคืองแต่อย่างใด สุดท้าย มือของของรองหัวหน้าก็รีบชักมือกลับทันทีนั้น ยังไม่ลืมปาดเหงื่อบนหน้าผากของตนเอง บ่นพึมพำ“แม่เจ้าโว้ย ดีที่ข้าชักมือกลับเร็ว ท่านอ๋องออกคำสั่งมาแล้ว หากช้ากว่านี้มือข้างนี้คงไม่มีเสียแล้ว” พอบ่นพึมพำแล้ว เขาก็จ้องมองจินมู่เขม็ง“หัวหน้า ต่อไปข้าต้องเชื่อฟังท่านอย่างแน่นอน ขอท่านอย่าให้ข้าจัดการเรื่องแบบนี้ก็พอ” จินมู่เบะปาก คร้านจะตอบเขากลับ หลินซีนเยียนไม่ยอมวางมือ อีกนิดเดียวก็ได้ขี่ม้าแล้ว ท่านอ๋องภูเขาน้ำแข็งคนนี้สงสัยจะกินยาผิดมา ถึงกลับให้นางขึ้นรถม้าไปด้วย！เดิมทีนางไม่อยากนั่งรถคันเดียวกับเขา ใครจะไปชอบคนที่นิสัยเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไม่ก็เย็นชา ไม่ก็อารมณ์หุนหันพลันแล่นคนนี้ได้？ “ข้า ไส หัว ไม่ เป็น！”หลินซีนเยียนรู้สึกโกรธเคืองอยู่ในใจ กัดฟันเดินไปพูดกับคนในรถม้า ความเงียบในรถม้าชั่วขณะนั้น กลับมีเสียงแค่นหัวเราะดังออกมา หลินซีนเยียนรู้สึกถึงลมแรงภายใน พริบตาหนึ่ง ร่างกายของตนเองก็ลอยเข้าไปในรถม้า หลินซีนเยียนร่วงลงมาในมุมของรถม้าอย่างแรง เมื่อหลังกระแทกเข้ากับรถม้า ทำให้รู้สึกเจ็บที่บาดแผล เจ็บจนตกใจสะดุ้ง