ตอนที่ 30 อยากได้เงินเยอะ

ต๭นที่ 30 อยากได้เงินเยอะ หลินซีนเยียนมองตามนิ้วที่เขาชี้ไป ชุดตัวนั้นเป็นชุดผ้าปักด้ายทองตัวหนึ่ง ครึ่งบนเป็นขนเสือขาวที่ดูอบอุ่น ตรงขอบปักลายด้วยด้ายสีทอง ครึ่งล่างเป็นกระโปรงขนสัตว์ครึ่งผ้าแพรครึ่ง ดูแล้วทั้งสวยทั้งอบอุ่น “เอาตัวนั้นแล้วกัน！”หลินซีนเยียนลูบหัวของอี้เซิงเบาๆ“อี้เซิงของเราตาดีจริงๆ ชุดนั้นข้าสวมแล้วต้องดูดีอย่างมาก” หลังจากที่ทั้งสองคนเลือกเสื้อผ้าอบอุ่นได้แล้วก็เดินออกจากร้าน หลินซีนเยียนคิดไม่ถึงว่าเสื้อผ้าพวกนี้ เธอต้องจ่ายเงินเกือบครึ่งหนึ่ง เมื่อเดินออกจากร้าน เงินที่ติตตัวมาก็เหลือไม่มาก เธอซื้อของเล่นให้อี้เซิง 2-3 อย่าง เด็กจะไม่มีช่วงในวัยเด็กได้อย่างไรกัน？เธอไม่รีบกลับโรงเตี๊ยม จึงเดินไปร้านขายของเล่นริมทางร้านหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปไกล ร้านริมทางนั้นกำลังเก็บร้านอยู่พอดี เมื่อเห็นลูกค้ามาก็หยุด“แม่นาง อยากซื้ออะไรรึ？ ในเมื่อข้าต้องเก็บร้านแล้ว ข้าจะลดราคาให้เจ้าสักหน่อย” หลินซีนเยียนพยักหน้า ดึงมืออี้เซิงมาเลือกของในร้าน เดิมทีตั้งใจมาเลือกของเล่น จู่ๆ ก็เห็นสิ่งของอย่างหนึ่งตรงมุม ตาของเธอเป็นประกาย หยิบกล่องเครื่องประดับขึ้นมาพลิกไปพลิกมาดู “แม่นาง ท่านชอบสิ่งนี้รึ？หากเจ้าชอบจริงๆ ข้าจะขายให้เจ้า 30 สลึง”พ่อค้าเห็นนางชอบกล่องที่อยู่ในมือ “เจ้าได้สิ่งนี้มาจากที่ไหนรึ ดูเหมือนว่าน่าสนใจดี”หลินซีนเยียนถือกล่องอยู่ในมือแล้วพลั้งปากถามออกไป “อย่าพูดถึงเลย เมื่อ 2-3 วันมีชายแก่คนหนึ่ง เดินชนร้านของข้า เขาไม่มีเงินชดใช้ แน่นอนข้าก็ไม่ยอมปล่อยเขาไป เขานำสิ่งของนี้มาขัดดอก กล่องใบนี้ดูไปดูมาก็สวยดี ก็เลยปล่อยเขาไป คิดจะขายในราคาดีๆ แต่ข้าไม่อยากเอาเปรียบเท่าไร ใครจะรู้ว่ากล่องใบนี้ ข้างในมันจะว่างเปล่า ไม่มีค่าอะไรเลยสักนิด แม้แต่เด็กยังไม่ชอบเลย นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วก็ยังขายไม่ออก แม่ นาง ข้าขายให้ 30 สลึง ไม่เอาเปรียบเจ้าอย่างแน่นอน ” พ่อค้ากลัวว่านางจะไม่ซื้อจึงพูดโน้มน้าว และหยิบหน้าไม้เล็กอันหนึ่ง“หากเจ้าซื้อกล่องใบนี้ ข้าจะให้หน้าไม้เล็กอันหนึ่งด้วย” หลินซีนเยียนลังเลอยู่สักพัก“ได้ ข้าจะซื้อ”นางเลือกของเล่นให้อี้เซิง 2-3 ชิ้นแล้วก็จ่ายเงิน พ่อค้าดีใจจนยิ้มหน้าบาน พูดขอบคุณไม่หยุด หลินซีนเยียนโบกมือและจูงมืออี้เซิงเตรียมจะเดินไป พอเธอหันหลังไปกลับมีแสงแวบหนึ่งผ่านมาตรงหน้า “พ่อหนุ่ม ในที่สุดข้าก็หาเจ้าเจอ！เจ้าอยากจะตั้งร้านตรงไหนก็ตั้งเลยรึ ข้าวิ่งตามหาเจ้าไปทั่วเมืองถึงจะมาพบเจ้าที่นี่” หลินซีนเยียนเพิ่งจะก้าวเท้าเดินจากไป แต่พอได้ยินชายแก่ที่เพิ่งมาหยุดหน้าร้านพูดคุย เธอก็รู้สึกสนใจอย่างอดไม่อยู่ จึงหันหน้ากลับมามอง พ่อค้าคนนั้นผลักชายแก่ออก“พวกเราพ่อค้าไม่เดินเร่ขายไปทั่ว จะทำการค้าขายได้อย่างไร? คนแก่อย่างเจ้ายังมีหน้ามาพูดอีก วันนั้นเจ้ามาชนร้านของข้า ชดใช้ด้วยของเล่นพังๆ ชิ้นหนึ่งแล้วจากไป ข้ายังไม่ได้คิดบัญชีกับเจ้าเลย” “ของเล่นพังๆ ชิ้นหนึ่ง？เจ้าบอกว่ากล่องของข้าเป็นของเล่นพังๆ ชิ้นหนึ่งรึ？”ชายแก่ฉุนเฉียวขึ้นมาจนจับมือพ่อค้าคนนั้น“ข้าบอกว่าข้าจะมาเอาคืนไม่ใช่รึ？ข้าเอาเงินมาด้วย กว่าจะหาเจ้าไม่ใช่เรื่องง่าย รีบเอามา แล้วคืนกล่องมาให้ข้า ข้าจะให้เงินเจ้า！” พ่อค้าคนนั้นกรอกตาบน“เจ้ามาช้าแล้ว ข้าเพิ่งขายกล่องนั้นได้ นู่นไง แม่นางคนนั้น ข้าคืนให้เจ้าไม่ได้แล้ว” “อะไรนะ？”เมื่อชายแก่คนนั้นได้ยินก็ปล่อยมือพ่อค้าแล้วเดินตรงมาหาหลินซีนเยียน เขาอยากจะหยุดหลินซีนเยียนเอาไว้ แต่ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน จึงถูมือไปมาแล้วเอ่ย“แม่นาง กล่องใบนั้น เจ้าให้ข้าได้หรือไม่？ ข้าจะจ่ายเงินให้เจ้าเป็น 2 เท่าเลย” “หา...”หลินซีนเยียนถือกล่องขึ้นมา แล้วส่ายหน้าอย่างรู้สึกเสียใจ“ไม่ขาย”พูดเป็นเล่น ข้างในกล่องใบนี้มีกลไกที่เธอยังศึกษาไม่หมด ทำไมต้องยอมให้คนอื่นเอาไปง่ายๆ ？ จะว่าไป ของสิ่งนี้นางก็จ่ายเงินซื้อมา ตามหลักแล้วมันควรเป็นของนางถึงจะถูกต้อง เมื่อชายแก่คนนั้นได้ฟังก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที“แม่นาง กล่องใบนี้ สำหรับเจ้าแล้วมันไม่มีค่าอะไร แต่สำหรับข้าแล้วมันสำคัญอย่างมาก เอาอย่างนี้ ข้าจะให้เงินเจ้า 2 เหรียญ เป็นไง？” “เงิน 2 เหรียญ？”หลินซีนเยียนไม่ตอบโต้อะไร เมื่อพ่อค้าคนนั้นได้ยินกลับลุกขึ้นตะโกนออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความเสียใจ“หากรู้เร็วกว่านี้ว่าจะได้เงินชดใช้ 2 เหรียญ ข้าคงไม่ขายไปหรอก” “ตอนนี้มาพูดมันจะได้อะไรขึ้นมา เจ้าถอยไปเลย！”ชายแก่มองหน้าพ่อค้าอย่างโกรธเคือง เมื่อเห็นหลินซีนเยียนกำลังจะเดินไป ก็รีบก้าวเท้าเดินตามไป“แม่นาง เจ้าขายให้ข้าเถิด เอาอย่างนี้หรือไม่？ข้าจะให้เงินเจ้า 5 เหรียญ เป็นเงินทั้งหมดของข้าเลยนะ！” ปากของหลินซีนเยียนกระตุก มองไปที่กล่องใบและเอ่ยกับชายแก่“แต่กล่องใบนี้ซื้อมาราคาไม่ถึง 5 เหรียญ พ่อค้าคนนั้นไม่รู้ค่าของสิ่งของ ชายแก่ เจ้าคิดว่าจะรังแกเพราะข้าไม่รู้ค่าของสิ่งของงั้นรึ？” ชายแก่คนนั้นโดนหลินซีนเยียนถาม ใบหน้าจึงแดงเล็กน้อย“ที่แท้แม่นางก็ต่อราคาเก่ง เช่นนั้นแม่นาง ท่านเสนอราคามาได้เลย” “ เออ...สักหนึ่งพันเหรียญ？”หลินซีนเยียนครุ่นคิด พลั้งปากบอกราคาไป ตอนแรกคิดจะหยั่งเชิงชายแก่ ใครจะไปรู้ว่าชายแก่คนนั้นลังเลอยู่สักพักก็พยักหน้า “แม่นาง ท่านนี่หน้าเนื้อใจเสือจริงๆ ข้าแก่ป่านนี้จะมีเงินมากมายขนาดนั้นได้อย่างไร คงไม่เอากล่องใบนี้มาขัดดอก ทว่า ได้รับปากคนแล้ว กล่องใบนี้ข้าต้องได้คืนมาอย่างแน่นอน เจ้ารอก่อนเถิด ข้าจะไปยืมเงินมา พอยืมเงินได้แล้ว ข้าจะเอามาเงินซื้อคืนให้ได้”ชายแก่ทำหน้าลำบากใจ แต่ยังคงมุ่งมั่นอยู่ “ได้ หากพวกเจ้าอยากได้คืนก็มาหาข้า”หลินซีนเยียนบอกที่อยู่โรงเตี๊ยมให้ชายแก่ แม้ว่ากล่องใบนี้จะดูน่าสนใจ แต่หลินซีนเยียนสนใจเงินมากกว่า หากได้เงินจริง ของเล็กๆ ที่น่าสนใจเช่นนี้ เธอยอมตัดใจดีกว่า แต่ชายแก่คนนี้ก็ดูเป็นคนรักษาคำพูดดี ไม่เช่นนั้นคงไม่รับปากให้ตนเองตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากเช่นนี้หรอก หลังจากหลินซีนเยียนกลับมาที่โรงเตี๊ยมก็รีบขึ้นห้องไปศึกษากล่องใบนี้ทันที หลินอี้เซิงก็เล่นของเล่นชิ้นใหม่ของตนเอง แม้เขาจะเล่นไปเล่นมาก็เริ่มรู้สึกไม่สนุก เขามองไปยังหลินซีนเยียนที่ตั้งใจศึกษากล่องอยู่ เขาก็ก้มหน้าเล่นของเล่นต่อไป หากเขาเหมือนเด็กธรรมดาทั่วไปคนหนึ่ง นางก็จะดีใจ เขาคิดว่าเขาจะเก็บซ่อนความรู้สึกเย็นชานี้ไว้คนเดียว “แกร๊ก” ผ่านไปครึ่งชั่วยาม เสียงเบาๆ จากกล่องก็ดังขึ้น หลินซีนเยียนรู้สึกดีใจอย่างมาก เธอจึงรีบเปิดดูข้างในกล่อง แม้ว่ากล่องใบนี้จะดูว่างเปล่า แต่ที่จริงมันมีกลไกลับอยู่ข้างใน กลไกข้างในถือว่าออกแบบได้ยอดเยี่ยมมาก นางเสียแรงไปมากถึงจะเปิดมันออกได้