ตอนที่ 36 เจ้ามีโอคาสเพียงครั้งเดียว

ต๭นที่ 36 เจ้ามีโอคาสเพียงครั้งเดียว เมื่อตาเฒ่าสวี่เก๋อได้ฟังก็หัวเราะเจื่อนๆ ออกมาทันที “เรื่องยืมเงิน ข้าจะกล้าไปยืมเงินนาย...”เขามองไปยังชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างหลัง “คนอื่นไม่ให้ยืม ข้าก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว” “ไม่ให้ยืมแล้วจะปล้นไปอย่างโจ่งแจ้งไปหรือ？”หลินซีนเยียนเบะปากทำท่าทางเหยียดหยาม ตาเฒ่าสวี่เก๋อหัวเราะแห้งๆ “สาวน้อย ข้าเป็นคนจิตใจดี ไม่ทำอะไรเจ้าหรอก เจ้าก็เห็นแล้ว คนอย่างข้าไม่ทำเช่นนั้น แต่กล่องใบนั้นข้ารับปากจะให้กับคนผู้นั้นแล้ว เช่นนั้นหากเขายังไม่ได้ไป อาจจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นได้ ข้าขอแนะนำให้เจ้าคืนกล่องให้เขาดีกว่า ถึงอย่างไรกล่องใบนั้นมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับเจ้าอยู่แล้ว” หลินซีนเยียนมองไปยังชายวัยกลางคนที่อยู่ข้างหลังตาเฒ่าสวี่เก๋อ พอเห็นใบหน้าองอาจของชายผู้นั้นแล้ว คนแบบนี้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปอย่างแน่นอน กล้าคิดวางแผนชิงของในมือของอ๋องอู่เสวียนมาก็ไม่ใช่คนธรรมดาแล้ว “แต่ว่า กล่องไม่ได้อยู่ที่ตัวของข้าจริงๆ ข้าไม่กล้าพูดปดหรอก ”หลินซีนเยียนถอนหายใจอย่างรู้สึกเสียใจ ตาเฒ่าสวี่เก๋อขมวดคิ้ว“ไม่มีจริงรึ？” หลินซีนเยียนกลอกตาบน “ไม่เช่นนั้นหาผู้หญิงสักคนมาค้นตัวข้าก็จะรู้เอง ชีวิตของข้าอยู่ในมือของพวกท่านแล้ว ไม่กล้าพูดปดกับพวกท่านแน่นอน ” ตาเฒ่าสวี่เก๋อลังเลไปครู่หนึ่งก็เชื่อคำพูดของนาง เขาเดินกลับไปคุยกับชายวัยกลางคน ชายวัยกลางคนลุกขึ้นยืน ก่อนจะก้าวขึ้นรถม้าก็เห็นใบหน้าของหลินซีนเยียน ขมวดคิ้วแล้วเอ่ย“เจ้าเป็นผู้หญิงของโม่จื่อฟงรึ？” “เออ...ก็ไม่เชิง เป็นแค่สาวใช้อุ่นเตียง”หลินซีนเยียนไม่รู้ความหมายที่เขาถามคำถามนี้ “กล่องใบนั่นต้องตกอยู่ในมือของโม่จื่อฟงแน่”ชายวัยกลางคนขมวดคิ้ว หันไปสั่งการกับคนที่อยู่ข้างกาย“หาคนไปส่งจดหมาย ให้โม่จื่อฟงนำกล่องมาแลกกับชีวิตของนาง” คนติดตามของเขาถ่ายทอดคำสั่งไป กลับทำให้หลินซีนเยียนและตาเฒ่าสวี่เก๋อรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ “เออ...คือว่า ท่านจอมยุทธ์ หากว่าสิ่งของที่พวกท่านต้องมันสำคัญขนาดนั้น ข้าเป็นเพียงสาวใช้อุ่นเตียง ท่านคิดจะให้ข้าเป็นตัวประกันเพื่อไปแลกสิ่งของสำคัญงั้นรึ？” ชายวัยกลางคนแค่นหัวเราะ มองไปที่นางราวกับรู้สึกสนใจ“เพียงสาวใช้อุ่นเตียงคนหนึ่ง แต่ว่าจนถึงปัจจุบันนี้ ข้างกายของอ๋องอู่เสวียนไม่เคยมีสาวใช้อุ่นเตียงเลยสักคน เช่นนั้น ข้าเต็มใจที่จะยอมเสี่ยงดู หากว่าเข้าไม่มา ถือซะว่าปล่อยให้เจ้ามีชีวิตรอดสักหลายชั่วยาม ข้าก็ไม่ได้เสียเปรียบอยู่แล้ว ” เขาพูดได้มีเหตุผลมาก แต่ไม่ว่าจะโอกาสไหน การเป็นถึงผู้กุมอำนาจไม่ควรจะพลาดโอกาสนั้น หลินซีนเยียนไม่มีอะไรจะพูด สักพักก็มีคนสวมชุดดำลากเธอลงจากรถม้าไป กระชากแขนของเธอแล้วโยนเธอเข้าไปในห้องเล็กๆ ในมุมของลานบ้าน ประตูห้องปิดลง ในห้องมีหน้าต่างที่ขาดเป็นรู ทำให้สามารถมองเห็นเหตุการณ์ในลานบ้านได้ ผ่านไปไม่นาน ตรงพื้นที่โล่งนอกลานบ้าน จู่ๆ ก็มีเสียงของทหารสวมชุดเกราะกว่าร้อยนายปรากฏตัวขึ้นจากทุกสารทิศ ผู้คนในลานบ้านต่างตกตะลึง รีบถอยหลังเข้าไปคุ้มครองชายวัยกลางคน พอถอยหลังไปถึงประตูทางเดินของห้องโถงก็หยุดลงทันที ประตูลานบ้านถูกคนจากด้านนอกกระแทกจนเปิดออก ทหาร 10 กว่านายใช้โล่ดันประตูเข้ามา ปรากฏเงาของผู้ที่ยืนอยู่ข้างหลังโล่กำบัง “แค่สาวใช้อุ่นเตียงคนหนึ่ง พวกเจ้าอยากฆ่าก็ฆ่า แต่เปิ่นหวางไม่ยอมพลาดโอกาสฆ่าคนให้พวกเจ้าหรอก”ตอนที่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน โม่จื่อฟงยืนถือหม้ออุ่นที่แกะสลักอย่างประณีตอยู่ท่ามกลางเหล่าหทาด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็มีของหรูหราพกอยู่ตลอด ทำให้หลินซีนเยียนต้องลองมองใหม่ซะแล้ว “โม่จื่อฟง！”ชายวัยกลางคนโกรธจนกัดฟันแทบหลุด ในเวลานั้น เขาคาดเดาแผนการของโม่จื่อฟงออก เขาไม่ใช่คนที่เดายากอะไร เพียงชักมีดยาวที่เอวของตนเองออกมาและแผดเสียงร้องตะโกน “ชนะเป็นเจ้า แพ้เป็นโจร ข้าไม่มีอะไรจะพูด อย่างมากก็แค่สงคราม！ ” “ไม่เสียทีที่เป็นคนของเว่ยจวิ้น เลือดร้อนกันซะจริง”โม่จื่อฟงแค่นหัวเราะ มองชายวัยกลางคนที่มีสีหน้าซีดขาว “พูดเหลวไหล พวกเราไม่ได้ข้องเกี่ยวอะไรกับเว่ยจวิ้น！”ชายวัยกลางคนถือมีดยาวขึ้นมาและแผดเสียงตะโกน “เหล่าพี่น้อง ตามข้าออกไปสู้ตาย！ยอมรบแต่ไม่ยอมศิโรราบ！” “ยอมรบแต่ไม่ยอมศิโรราบ！”พวกคนสวมชุดดำต่างร้องตะโกนพร้อมกับถืออาวุธบุกเข้าไป ในลานบ้าน ม้าและคนทั้งของ 2 ฝ่ายต่างประจัญบานกันในทันที ผ่านไปไม่นาน ไม่ว่าที่ไหนของลานบ้านก็มีเลือดนองและขาแขนที่โดนตัดขาดเต็มไปหมด เหล่าทหารและคนชุดดำมีแววตาที่เต็มไปด้วยการเข่นฆ่ากลับไม่มีท่าทีจะถดถอย หลินซีนเยียนเห็นฉากการเข่นฆ่าอย่างเหี้ยมโหดอย่างเต็มตาพร้อมกลิ่นคาวเลือดที่ผ่านทางหน้าต่าง สองมือกำหมัดแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อแต่ก็ยังไม่รู้สึกถึงความเจ็บ นี่มันคือความจริงที่โหดร้ายมาก ชีวิตคนล้วนอยู่ในกำมือของเหล่าผู้มีอิทธิพล ช่างดูไร้ค่าจริงๆ ม้าและคนทั้งของ 2 ฝ่ายยอมสู้ตายถวายชีวิต ไม่มีใครถอยหนี ไม่มีใครขี้ขลาด เมื่อหลินซีนเยียนเห็นคนชุดดำคนหนึ่งตัดหัวทหารอายุประมาณ 10 กว่าปีจนหัวขาด และเห็นทหารชุดเกราะแทงคนชุดดำหลายคนจนทะลุถึงหัวใจ แม้จะมีหน้าต่างกั้นอยู่ แต่กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งไปทั่วได้ส่งกลิ่นตลบเข้ามาทำให้หลินซีนเยียนอ้วกออกมาอย่างทนไม่ไหว ถึงจะเข้าใจความโหดร้ายของความเป็นความตายเป็นอย่างดี แต่พอมาเห็นภาพเหตุการณ์จริงกับตาของตนเองถึงกลับทนไม่ได้ที่จะรู้สึกหวาดกลัว เธอเป็นเพียงผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง หากเทียบกับคนพวกนี้แล้ว ชีวิตของเธอคงจะถูกพรากไปอย่างง่ายดายกว่าอีก ทันใดนั้น ไม่รู้ว่าใครฟันใคร เสียงมันราวกับอยู่ใกล้ห้องที่เธออยู่ เลือดสดกระเด็นสาดผ่านเข้าหน้าต่างเข้ามาเปื้อนใบหน้าของเธอ “กรี๊ดดดด！” หลินซีนเยียนปิดตาและตะโกนร้องอย่างสุดเสียง ในช่วงโกลาหล มีเพียงคนเดียวที่เสื้อผ้ายังเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่ โม่จื่อฟงที่ยืนอยู่หน้าประตู ได้ยินเสียงดังมาจากในห้อง ขมวดคิ้วแล้วเดินตรงไปยังห้องนั้น ทหารที่อยู่ตรงนั้นคอยเปิดทางให้เขาเดินไป ไม่มีคนชุดดำคนไหนเข้ามาใกล้เขาเลยสักก้าว ประตูในห้องถูกเปิดออก โม่จื่อฟงค่อยๆ เดินเข้ามาก็เห็นผู้หญิงนั่งหดตัวอยู่ มุมปากก็เหยียดขึ้นอย่างรู้สึกสมเพช“คิดว่าเจ้าจะกล้าแค่ไหนก็ยังกลัวเรื่องเช่นนี้อยู่ดี” เขาเดินไปยืนตรงหน้าของหลินซีนเยียน ยื่นมือไปจับที่แขนของนางแล้วกระชากให้ยืนขึ้น ไม่รอให้หลินซีนเยียนยืนอย่างมั่นคง มือของเขาก็จับที่คอของนาง“พูดมา ทำไมเจ้าถึงประกอบภาพอาวุธหน้าไม้ได้！เปิ่นหวางไม่เชื่อเรื่องบังเอิญและไม่เชื่อปาฏิหาริย์ เช่นนั้นเจ้ามีเพียงแค่โอกาสเดียว！” หลินซีนเยียนเบิกตาโพลงจ้องหน้าไร้ความรู้สึกของโม่จื่อฟง ทำไมเธอนึกไม่ถึงเลยว่าคนที่หวาดระแวงก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน ！ ที่แท้ เขาก็ไม่เคยเชื่อเรื่องที่เธอใช้ภาพลายปักมาประกอบภาพวาดอาวุธนั้น ก้นบึ้งของหัวใจชายคนนี้จะลึกมากแค่ไหน？ เขาเลยคิดว่า เธอกับสำนักเทียนจีมีความเกี่ยวข้องกัน？