ตอนที่ 40 คอยดูเถิด

ต๭นที่ 40 คอยดูเถิด ความเจ็บแสบที่ใบหน้า ทำให้หลินซีนเยียนจ้องไปที่หญิงวัยกลางคนนั้นอย่างตื่นตระหนก“เจ้า！” “เจ้าทำไมเจ้า แค่เห็นก็รู้ว่าเจ้าไม่ยอมรับการสั่งสอน ข้ากุ้ยโมโม่ ไม่ว่าเจ้าจะมีฐานะอะไรมาก่อน ในเมื่อเข้ามาในจวนอ๋องแล้วก็ปฏิบัติตามกฏ ข้าเห็นสาวใช้ที่คิดจะขัดขืนมานักต่อนักแล้ว ท่านอ๋องเชื่อใจข้าและส่งพวกนางมาให้ข้าสั่งสอน หากข้าสั่งสอนนางขี้ข้าพวกนี้ไม่ดี ข้าคงทำผิดต่อท่านอ๋อง！” กุ้ยโมโม่ยืนเท้าเอว สั่งให้หญิงแก่ 2 คนที่อยู่ข้างๆ จับแขนของหลินซีนเยียน ไม่สนว่าหลินซีนเยียนจะมีท่าทียังไง เพียงลากเธอเข้าไปข้างในจวน ถึงจะเป็นทางเข้าประตูข้างของจวนอ๋อง แต่การตกแต่งภายในประตูจวนงดงามไม่แพ้ประตูหลักของเรือนหลังใหญ่ เรือน ศาลา ของประดับตกแต่ง แม้กระทั่งดอกไม้ใบหญ้าที่สามารถมองเห็นได้ทั่วทุกมุม ล้วนทำให้คนได้เปิดดูเปิดตาโดยแท้ หลินซีนเยียนไม่ชำนาญเรื่องพืชสมุนไพร แต่เธอจำงานฉลองวันเกิดของแม่ทัพใหญ่ฉินเมื่อปีก่อนได้ มีขุนนางได้ลงทุนซื้อต้นหญ้ามู่เฉามอบให้เป็นของขวัญ ต้นหญ้ามู่เฉาสามารถทำให้มีอายุยืนยาว แต่ไหนแต่ไรมามันมีราคาสูงจนขาดตลาด ดังนั้นเพียงต้นหนึ่งก็ถือว่ามีค่าอย่างมาก หลินซีนเยียนจำได้ดีว่า ต้นหญิงมู่เฉานั้นเป็นสิ่งล้ำค่าอย่างมาก แต่ทุกมุมในลานบ้านประตูข้างนี้ ถึงได้มีต้นหญ้ามู่เฉาปลูกเยอะขนาดนี้！อ๋องอู่เสวียนนี่ร่ำรวยมากจริงๆ ในขณะที่เธอตกตะลึงจนลืมตัว ก็โดนหญิงแก่ 2 คนลากเข้าไปในเรือนหลังเล็ก พวกนางพาเธอเข้าไปในเรือนแล้วก็เดินออกไปทันที ตรงกลางของเรือนมีห้องโถงหลักอยู่หนึ่งห้อง ในห้องนั้นได้จุดธูปที่สูงเท่าครึ่งหนึ่งของคนอยู่หนึ่งดอก ธูปได้ส่งกลิ่นหอมออกมาเล็กน้อย ส่วนด้านหลังธูปเป็นป้ายวิญญาณที่ตั้งเรียงกันอยู่ “คุกเข่าลง！”กุ้ยโมโม่เตะที่เข่าของหลินซีนเยียน บังคับให้เธอคุกเข่าลงที่พื้น “รู้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ใด？” หลินซีนเยียนขมวดคิ้ว“ห้องป้ายวิญญาญของจวนอ๋อง？” หากห้องป้ายวิญญาณของจวนอ๋องอู่เสวียนมาอยู่ที่นี่จริง มันไม่โกโรโกโสไปหรือ？ขนาดห้องป้ายวิญญาณของจวนแม่ทัพยังดูดีกว่าเลย “เหลวไหล！ห้องป้ายวิญญาญของเจ้านายจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ที่นี่เป็นป้ายวิญญาณของพวกคนใช้ที่มีคุณงามความดี สาวใช้และคนรับใช้ที่เข้าจวนอ๋องมาใหม่ทุกคนต้องมากราบไหว้คนใช้รุ่นก่อน ตอนนี้ เจ้าก็ตั้งใจกราบไหว้ไปแล้วกัน ทุกป้ายต้องโขกหัว 3 ครั้ง ห้ามแอบขี้เกียจเด็ดขาด ข้าไม่อ่อนข้อให้สาวใช้ที่ไม่ยอมเชื่อฟังข้าเด็ดขาด” หลินซีนเยียนเงยหน้ามองป้ายวิญญาณกว่าร้อยป้ายที่ตั้งเรียงอยู่ กำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว เธอเข้าใจการปกครองของสังคมศักดินาลึกซึ้งมากเกินพอแล้ว ทำไมถึงต้องให้เธอมีประสบการณ์กับตัวเองอีก? “ทำไมยังไม่เริ่มไหว้อีก？”กุ้ยโมโม่เอ่ยเสียงต่ำ เมื่อเห็นเธอยังไม่ขยับตัวก็หยิบแส้มาจากคนข้างๆ“ดูเหมือนว่ายังไม่ยอมรับการสั่งสอนสินะ” พอสิ้นสุดเสียง นางก็ตวัดแส้ไปที่หลังของหลินซีนเยียน “ไม่ไหว้รึ？โขกหัวหนึ่งครั้งแลกกับแส้หนึ่งที ข้าอยากจะเห็นว่าเจ้าจะทนเจ็บได้สักกี่ที!”กุ้ยโมโม่ถกแขนเสื้อขึ้นเตรียมจะลงแส้ เสียงแส้ฟาดกระทบลงบนเนื้อดังเปรี๊ยะ！กึกก้องไปทั่วห้องป้ายวิญญาณที่เงียบสงบ ทุกคนต่างก็หยุดยืนมอง โดนแส้ฟาดไปไม่กี่ที สีหน้าของหลินซีนเยียนเริ่มซีดขาว ทั้งตัวมีเหงื่อออกเต็มไปหมด แต่เธอก็ยังดึงดันทนกัดฟันต่อไปไม่ยอมโอนอ่อน กุ้ยโมโม่ฟาดไป 10 กว่าทีมือก็เริ่มหมดแรง เรียกคนมาสับเปลี่ยน คนที่มาเปลี่ยนรูปร่างไม่ใหญ่แต่แรงกลับไม่น้อย ลงแส้คล่องกว่ากุ้ยโมโม่อยู่หลายเท่า “เปรี๊ยะๆๆ” ผ่านไปไม่นาน หลังของหลินซีนเยียนก็เต็มไปด้วยเลือด กุ้ยโมโม่เห็นว่าเธอยังไม่ยอม สีหน้าก็เริ่มไม่สู้ดี หลินซีนเยียนใกล้จะหมดสติแล้ว นางจึงหยุดคนที่ลงแส้“พอแล้ว พานางไปส่งที่ห้องก่อน อย่างไรนางก็เป็นสาวใช้อุ่นของท่านอ๋อง ต้องให้ความสำคัญกับผิวกาย” หญิงแก่ 2 คนพาตัวหลินซีนเยียนที่หายใจอยู่รอมร่อออกไปด้านนอก ในตอนที่ใกล้จะหมดสติ หลินซีนเยียนหันหน้าไปมองเข้าในห้อง กุ้ยโมโม่จ้องเขม็งมาทางเธอ เธอได้แสยะยิ้มขึ้นแล้วทำปากพูด“กระแสน้ำมักจะไหลหวนคืน เราได้เห็นดีกันแน่” เธอไม่ได้เปล่งเสียงออกไป แต่กุ้ยโมโม่ก็อ่านปากของเธอออก กุ้ยโมโม่ผู้กร้านโลกเริ่มทำหน้าบูดหน้าเบี้ยวเพราะโดนสาส์นท้ารบจากเธอในขณะที่จะตายมิตายแหล่ นังเด็กคนนี้ ดูซิว่าจะกล้าได้สักแค่ไหนกันเชียว เรือนหลังของจวนอ๋อง เกรงว่าจะไม่สงบอีกต่อไป แสงไฟสว่างขึ้นในยามพลบค่ำ พื้นที่ส่วนหนึ่งของจวนอ๋องที่หรูหรา มีเรือนที่พักสำหรับสาวใช้โดยเฉพาะ ในเรือนมีห้องธรรมดาไม่กี่ห้อง ในห้องใหญ่มีคนอาศัยอยู่ 10 กว่าคน ส่วนห้องเล็กเป็นที่พักของสาวใช้พิเศษคนหนึ่ง หลินซีนเยียนไม่ใช่สาวใช้พิเศษ แต่มีฐานะที่พิเศษกว่าคือเป็นสาวใช้อุ่นเตียง เธอจึงอาศัยในห้องนั้นคนเดียวได้ แสงสว่างจากเปลวเทียนพลิ้วไหวไปมาได้กระทบลงมาที่ใบหน้าของหลินซีนเยียน ทำให้เห็นเป็นใบหน้าซีดเซียวไร้เลือดฝาด ไม่มีใครมาส่งอาการมื้อเย็นให้เธอ ตอนนี้เธอหิวจนไส้กิ่ว และด้านหลังก็ยังเจ็บแสบอยู่มาก ทำให้เธอนอนไม่หลับ เธอเหม่อมองเปลวเทียนที่พลิ้วไหวไปมา น้ำตาเทียนที่หยดลงเรื่อยๆ ทันใดนั้นก็มีคนมาเคาะประตู เธอจึงเรียกสติกลับคืนมาได้ “แม่นางหลินอยู่ในห้องหรือไม่?”มีเสียงเด็กรับใช้ดังมาจากด้านนอกประตู เสียงนั้นคล้ายกับกำลังเร่งรีบ หลินซีนเยียนกระแอมไป 2-3 ทีแล้วใช้เสียงใสตอบกลับไป “ข้าอยู่” “ท่านอยู่ก็ดีแล้ว ท่านอ๋องกลับจวนแล้ว เชิญท่านไปปรนนิบัติด้วย”เด็กรับใช้เอ่ย หลินซีนเยียนเงียบไปครู่ กัดฟันแล้วพยุงตัวให้ลุกขึ้นมา เธอหยิบเสื้อผ้าที่อยู่ข้างๆ มาสวม เหยียดหลังตรงแล้วก้าวเดินออกไป เสื้อผ้าที่สวมเสียดสีกับบาดแผลที่หลัง นางเคลื่อนไหวคล้ายกับเป็นเงือกน้อยที่อยู่ในนิทานเด็ก ทุกๆ ก้าวล้วนเจ็บไปยันกระดูก เธอผลักประตูออกไป เห็นหนุ่มน้อยอายุ 17-18 ปี หนุ่มน้อยคนนี้มีหน้าตาสดใส ตอนนี้ก็มืดค่ำแล้ว แต่ดวงตาที่เปล่งประกายอยู่กลับทำให้รู้สึกมีแสงสว่างส่องมาจากดวงอาทิตย์อยู่ เธอชะงักไปครู่หนึ่ง ไม่รู้ตัวว่ามีคนเปิดประตูออกมา สาวใช้หลายคนได้ออกจากในห้องแล้วมายืนมุงดูหนุ่มน้อยคนนี้ บางคนก็มองไปที่หลินซีนเยียนด้วยสายตาอิจฉาริษยา “นางเป็นสาวใช้อุ่นเตียงที่มาใหม่รึ？” “ก็ใช่น่ะสิ เจ้าไม่เห็นเด็กรับใช้ส่วนตัวของอ๋องอู่เสวียนมาเรียกนางไปรึ？” “ข้าว่านางก็ไม่เท่าไร เจ้าเห็นหน้าของนางหรือไม่ คล้ายกับคนตายมิตายแหล่” “เจ้าระวังหน่อยเถิด หากนางได้สยายปีกเป็นหงส์ขึ้นมา ถึงตอนนั้นก็กลายเป็นเจ้านางของพวกเรา ” “นางน่ะรึ？สาวใช้อุ่นเตียงคนหนึ่ง อย่าล้อเล่นเลยดีกว่า” บทสนทนาต่างคนต่างแย้งกันไปล้วนหมายถึงหลินซีนเยียน คำพูดเรื่อยเปื่อยของพวกสาวใช้ คล้ายกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร และก็ไม่มีใครสนใจด้วย หลินซีนเยียนไม่เคยขมวดคิ้ว ทำเหมือนไม่สนใจคำพูดเหล่านั้น เด็กรับใช้มู่เหอแอบประเมินหลินซีนเยียนในใจ เห็นเธอมีจิตใจแน่วแน่ดีน่าชื่นชมอยู่หลายส่วน บุคลิกท่าทางก็น่านับถืออย่างมาก“แม่นางหลิน พวกเรารีบไปกันเถิด ท่านอ๋องกำลังรออยู่”