ตอนที่ 48 รอข้ามาปกป้องเจ้า

ต๭นที่ 48 รอข้ามาปกป้องเจ้า “พี่สาว! พี่สาว!” เสียงแผดดังของอี้เซิงดูเหมือนจะปรากฎขึ้นอย่างกระทันหันเกินไปท่ามกลางแสงอาทิตย์อบอุ่นในยามบ่าย โม่จื่อเฟิงที่เพิ่งลุกยืนขึ้นมุ่นหัวคิ้วในขณะที่กำลังจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย สีหน้าดิ่งลงในพริบตา เขายกมือขึ้นมากำลังจะเตรียมเรียกคน หลินซินเยียนกลับไม่สนใจเสื้อผ้ารุ่มร่ามที่อยู่บนร่าง คว้าแขนของเขาไว้อย่างเร่งร้อน เขายังเป็นเด็ก ไม่เข้าใจอะไรนัก ขอท่านได้โปรดห้าม…” เสียงของหลินซินเยียนมีความสะอื้น โม่จื่อเฟิงหันกลับมาอย่างเย็นชา “จะห้ามอย่างไร ห้ามฆ่าเขางั้นหรือ?” สายตาของเขาทอดลงบนเสื้อผ้าอันรุ่มร่ามของนาง รูม่านตาหรี่วูบอยู่ชั่วครู่ “อย่าได้ลืมตัวตนของพวกเจ้า!” ถึงจะพูดเช่นนั้น ในที่สุดเขาก็ยังรามือ หลินซินเยียนถอนหายใจ รีบจัดเสื้อผ้ารุ่มร่ามของตนอีกครั้ง หลังจากนั้นรีบวิ่งนำโม่จื่อเฟิงไปยังปากทางประตู เมื่อวิ่งมาจนสุดทางก็เห็นอี้เซิงที่พุ่งมาตรงหน้า นางคว้าตัวอี้เซิงไว้ ดึงเขามาที่ด้านหน้าของตนอย่างระมัดระวัง “ที่นี่คือจวนอ๋อง ห้ามวิ่งโดยไม่ได้รับอนุญาต “เขารังแกท่านอีกแล้วใช่ไหม?” อี้เซิงไม่ตอบคำของนาง แต่กลับเงยศีรษะขึ้นมาถามอย่างจริงจัง สายตาของอี้เซิงกระจ่างใสบริสุทธิ์ ไม่รู้ว่าเหตุใดสายตาเถรตรงเช่นนี้ทำให้นางจิตใจกระวนกระวาย นางฉีกยิ้มอย่างฝืนใจพลันลูบศีรษะของเขา "พูดเลอะเทอะอะไร ท่านอ๋องไม่ได้รังแกข้าเสียหน่อย เอาล่ะมาให้พี่สาวดูซิว่าหลายวันมานี้เจ้าผอมลงหรือไม่?" นางทำท่าทางสำรวจกายของเขาอย่างจริงจัง มีเพียงแค่นางที่รู้ว่าในยามที่นางพูดประโยคเมื่อครู่นี้จำเป็นจะต้องใช้ความกล้าอย่างมาก “พี่สาว” อี้เซิงได้มองไปยังประตูลานด้านหลังของนางด้วยแววตาเด็ดเดี่ยว “รออี้เซิงเติบใหญ่ จะไม่ให้เขารังแกท่านอีกแน่นอน” ถูกทำให้หัวเราะได้ด้วยคำพูดของเขา "อ้อ งั้นหรือ? พี่สาวจะรอวันนั้น เจ้าก็ต้องรีบนิด พยายามอีกหน่อย รอวันที่เจ้าแข็งแกร่งแล้วก็จะสามารถปกป้องข้าได้" บางครั้งมันก็ดีจริงๆที่มีญาติพี่น้องอยู่ ถึงแม้จะเกิดเรื่องราวเจ็บปวดมากมาย เพียงสัมผัสจากการดูแลและคำพูดที่เอาใจใส่ เมฆหมอกทั้งหมดก็จะมลายหายไป “ข้าทำได้!” ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเขารับใช้พี่ใหญ่องครักษ์หลายนายที่หน้าลานตลอดทั้งวัน นั่นก็เพื่อจะได้ร่ำเรียนวิชาการต่อสู้ “ดี ข้าเชื่อเจ้า!” หลินซินเยียนหัวเราะพลันจูงมือเขาเดินไปทิศของโรงอาหาร “วางใจเถิด พี่สาวคิดวิธีที่จะไปจากที่นี่ไว้ แล้ว แต่พี่สาวรับปากท่านอ๋องไว้อยู่หนึ่งเรื่อง ถ้าหากทำสำเร็จ เขาก็จะปล่อยพวกเราไป รอพวกเราไปจากที่นี่ ก็จะหาเมืองขนาดเล็กที่มีทิวทัศน์สวยงามสักเมือง พี่สาวจะทำกิจการย่อมๆเพื่อหารายได้ หลังจากที่เลี้ยงดูเจ้าจนเติบใหญ่ ก็ค่อยหาเงินให้เจ้าไว้แต่งสะใภ้” “จริงหรือ? พวกเราสามารถไปจากที่นี่แล้วใช้ชีวิตกันสองคนพี่น้องจริงๆหรือขอรับ?” สุดท้ายแล้วอี้เซิงก็เป็นเพียงเด็กคนหนึ่งเท่านั้น ตั้งแต่แรกเกิดจนกระทั่งปัจจุบันยังไม่เคยผ่านคืนวันที่สงบสุขได้เกินสองสามวัน ถูกหลินซินเยียนชักจูงด้วยการวาดภาพร่างในอนาคต นึกไม่ถึงว่าจะเกิดการรอคอยบางส่วนขึ้นมา เขาไม่เคยกล้าที่จะคิด สักวันจะสามารถใช้ชีวิตที่เงียบสงบและปลอดภัยเช่นนั้น หลินซินเยียนจับไหล่ทั้งสองข้างของเขาและดึงเขาเข้ามาในอ้อมแขนของตนเป็นการให้อ้อมกอดอันอบอุ่นแก่เขา "จริงสิ! เพียงแค่พวกเราต้องพยายามจะต้องทำได้อย่างแน่นอน" หลังจากที่ได้ทานข้าวและกำชับเรื่องที่อี้เซิงจะต้องระวังให้ดีภายในจวนอ๋องแล้ว หลินซินเยียนจึงกลับไปห้องของตนเพื่อศึกษาภาพร่างอาวุธหน้าไม้อีกครั้ง ความละเอียดรอบคอบในด้านการคิดคำนวนโครงสร้างของผู้ที่ออกแบบอาวุธหน้าไม้นั้นทำให้หัวใจของนางเกิดความชื่นชม ในยุคอาวุธเย็นนึกไม่ถึงว่ายังมึบุคคลเช่นนี้ดำรงอยู่ ด้วยความสัตย์จริง ถ้าหากมีโอกาสนางยังต้องการที่จะพบจริงๆสักครั้ง ในยามเช้าเดิมทีได้วางแผนออกไปซื้อวัตถุดิบการผลิต เพราะว่ากลับต้องเจอพรรคพวกฮูเหยียนหลิวหยุนอีกทั้งถูกบังคับให้กลับจวน นางจึงได้ขบคิดเกี่ยวกับแบบร่าง ร่างโครงสร้างหลายแบบที่มีสามารถเป็นไปได้กลับยิ่งรู้สึกคันไม้คันมือ แทบอยากจะรีบไปนำวัตถุดิบมาลองในทันที เมื่อใคร่ครวญดูแล้ว นางยังต้องหามู่เหอ บาดแผลของมู่เหอน่าจะถูกทายาแล้ว ถึงแม้ดูเหมือนจะทำให้ตกใจกลัวอยู่บ้าง แต่ก็ดีขึ้นอย่างมากเมื่อเทียบกับเลือดท่วมนองในตอนแรก หลังจากนำรายการวัตถุดิบที่เขียนเสร็จส่งให้กับมู่เหอ มู่เหอก็ตามคนออกไปซื้อมาอย่างรวดเร็ว วัตถุดิบเหล่านั้นยุ่งเหยิงอย่างมาก เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนที่จะรวบรวมในช่วงเวลาสั้นๆ อากาศอบอุ่นเช่นนี้ ในเมื่อไม่สามารถออกไปนอกจวน เดินรอบๆภายในจวนก็ดูไม่เลว ห้องปฏิบัติการในอดีต ถ้าหากเหล่าเพื่อนๆทำงานหลายวันติดต่อกัน เธอจะเป็นคนรับผิดชอบลากเพื่อนๆออกไปเดินเล่นชานเมือง การผสมผสานระหว่างการทำงานและการพักผ่อนนั้นสามารถนั้นใช้แรงน้อยแต่ได้งานที่มาก ที่นี่ไม่มีเหล่าเพื่อฝูง แต่นิสัยในการผสมผสานระหว่างการทำงานและการพักผ่อนที่ปลูกฝังไว้ในการทำงานกลับถูกนางรักษาไว้ สวนดอกไม้แห่งจวนอู่เซวียนอ๋องไม่ใช่ว่าทุกคนจะมีโอกาสสามารถเยี่ยมชม ดังนั้นหลินซินเยียนจึงถือโอกาสกลับมายังสวนดอกไม้พร้อมกับแสงแดดเนือยๆหลังยามบ่าย แสงแดดเช่นนี้ ถ้าหากว่าอยู่ริมทะเล ใส่บิกินี่สวมแว่นกันแดด ทาครีมปกป้องผิวแล้วนอนเงียบๆสักพักจะสบายใจขนาดไหนกันนะ?” ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น มีบางอย่างที่ทำให้เท้าของหลินซินเยียนก้าวไม่ออก นางยกสายตามองตรงไปเห็นสถานที่ลึกลงไป ในลานมีพงป่าเล็กๆ ใบไม้ที่ร่วงที่ปกคลุมพื้นดินจนหนาเป็นชั้น นางเดินเข้าไป แต่ละก้าวที่เดินรู้สึกเหมือนกับว่าใต้ฝ่าเท้าคือเบาะผ้าฝ้าย ความสบายที่อ่อนนุ่ม นางกางแขนทั้งสองข้างออกแล้วล้มตัวลงนอนบนพื้น ใบไม้ร่วงหลายใบกระจายลอยหล่นบนร่างของนาง ปล่อยให้แสงแดดที่ส่องผ่านช่องว่างระหว่างแมกไม้ทอดลงบนใบหน้า นางส่งเสียงครางออกมาด้วยความสบาย หลับตาลงและเริ่มงีบหลับ “นอนหลับสบายดีหรือไม่?” นางที่กำลังจะหลับตา ก็ได้ยินเสียงอยากรู้อยากเห็นแว่วมาจากด้านบนของศีรษะนาง เมื่อนางลืมตาขึ้น ภายใต้แสงที่สะท้อนก็เห็นบุรุษในชุดผ้าแพรจ้องนางอยู่ครู่หนึ่ง “ข้าถามเจ้าว่านอนหลับสบายดีหรือไม่?” บุรุษผู้นั้นถามอีกครั้ง “สบายหรือไม่สบาย เจ้ามาลองด้วยตนเองก็รู้แล้วมิใช่หรือ?” หลินซินเยียนเลิกคิ้วพร้อมทั้งหลับตาลงด้วยความเกียจคร้านอีกครั้งโดยไม่สนใจบุรุษที่ขัดจังหวะการพักผ่อนของนาง รอบด้านเงียบลงอยู่สักพัก หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงดังสวบสาบไม่ไกลจากข้างกาย หลินซินเยียนสงสัยจึงหันไปมอง กลับเห็นบุรุษผู้นั้นค่อยๆเลียนแบบอย่างจากนางที่กำลังนอนอยู่บนผืนใบไม้ร่วง ตามแสงอาทิตย์ที่ทอดลงมา หลินซินเยียนจึงเพิ่งเห็นรูปลักษณ์ของเขาได้ชัดเจน อายุประมาน 17-18 ปี องค์ประกอบบนใบหน้าปราณีตอย่างยิ่ง เพียงเหลือบมองก็เป็นการถ่ายทอดพันธุกรรมที่ต่อต้านสวรรค์ เพียงแค่น่าเสียดาย ต่อให้รูปงามกว่านี้แต่ในสายตาของหญิงสาววัยรุ่นตอนปลายอย่างหลินซินเยียน เขาเป็นเพียงเด็กอายุ 17-18 ปีคนหนึ่งเท่านั้น "ว้าว สบายดีจริงๆ" บุรุษได้นอนไปสักพักก็ยืดมือมาวางที่ข้างแก้มของตนมองภาพทิวทัศน์ของแสงอาทิตย์ที่กำลังส่องผ่านลอดช่องของแมกไม้ เขาหัวเราะอย่างเพลิดเพลิน "คิดไม่ถึงจริงๆว่าสาวน้อยจะสุขสบายได้เช่นนี้"！ “สาวน้อย?” หลินซินเยียนมุ่นคิ้ว พลันกลอกตาขาวใส่เขา ให้เขาเรียกนางว่าคุณป้ายังได้เลย! บุรุษผู้นั้นเห็นนางไม่พอใจแถมยังทำปากยื่นใส่ “อย่างไรกัน เจ้าเป็นเด็กสาวอายุ 15- 16 ปี แล้วข้าไม่สามารถเรียกเจ้าว่าสาวน้อยได้หรือไง?”