ตอนที่ 53 เอาใจท่านอ๋อง

ต๭นที่ 53 เอาใจท่านอ๋อง สิ่งของนั้นของหลินซีนเยียน？อาวุธหน้าไม้รึ？ ฟู่จื่อโม่ก้าวเดินไปสักพักก็หยุดชะงักลง หันหน้ากลับไปมองเขาด้วยสายตาที่อยากรู้อยากเห็น เขาหันหน้าไปถามจินมู่ที่เพิ่งเดินเข้าประตูจวนมา “หลายวันมานี้ได้สั่งให้กุ้ยโมโม่ไปอบรมสั่งสอน เปิ่นหวางไม่ได้อยู่ในจวนจึงไม่ทันได้ถาม อีกเดี๋ยวเจ้าไปถามหน่อยว่าได้สั่งสอนไปถึงไหนแล้ว” “พ่ะย่ะค่ะ！”จินมู่รับคำสั่งแล้วรีบเดินไปที่เรือนในทันที มู่เหอถอนหายใจอย่างโล่งอก และขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ เขาเป็นเพียงเด็กดูแลคนหนึ่ง มีบางเรื่องที่ไม่ควรก้าวก่าย โดยเฉพาะเรื่องของกุ้ยโมโม่ กุ้ยโมโม่ได้เลี้ยงท่านอ๋องมาจนเติบใหญ่ ย่อมมีฐานะสูงกว่าเขาที่เป็นคนใช้อยู่มาก หลายวันนี้เขาเคยส่งเขาไปสอบถามเรื่องของหลินซีนเยียน แต่คนข้างกายของกุ้ยโมโม่กลับปิดปากเงียบสนิท เขาจึงไม่ได้ทราบเรื่องอะไรมาก เขาหนักใจว่าควรจะใช้วิธีไหนบอกกับท่านอ๋องอยู่ ใครจะรู้ว่าคนสวนคนนั้นกลับส่งข่าวมาให้ ความหมายในคำพูดของหลินซีนเยียน เขาทราบเป็นอย่างดี ถึงนางจะมีฐานะต่ำต้อยแค่ไหน ขอเพียงพูดถึงอาวุธหน้าไม้ ท่านอ๋องต้องสนใจเป็นอย่างแน่ บ่ออาบน้ำขนาดใหญ่ 3 จั้ง มีบุรุษผู้หนึ่งนั่งอยู่ในน้ำเผยให้เห็นเพียงหน้าอกอันหนาแน่น เขาหลับตานอนหนุนหมอนหยกที่อยู่ริมบ่อน้ำ ได้ยินเสียงจากด้านหลังของฉากกำบังลม เขาขมวดคิ้วลงแต่ไม่ได้ลืมตา มือเรียวงามคู่หนึ่งได้กดลงที่คิ้วของเขาอย่างอ่อนโยน นิ้วมือที่ร้อนรุ่มได้คลายจุดตรงกลางระหว่างคิ้วของเขาออก “สบายขึ้นไหมเพค่ะ？”เสียงของสตรีที่อ่อนนุ่มและคุ้นเคยได้ส่งผ่านเข้ามาในหูของเขา พร้อมกับลมหายใจที่พ่นออกมาก็ได้สัมผัสอยู่ที่ด้านหลังหูของเขา “อืม”ฟู่จื่อโม่ส่งเสียงตอบกลับ หลินซีนเยียนรู้ว่าฝีมือการนวดของเธอนั้นถือว่าไม่เลวเลยทีเดียว เมื่อก่อนตอนอยู่ในห้องทำงาน เพื่อที่จะประจบคุณยายที่ชอบเอาใจยากที่เป็นที่สุด เธอต้องลงทุนลงแรงไปมาก คุณยายคนนั้นชอบปวดหัวอยู่ตลอด ดังนั้นเธอเลยตั้งใจไปเรียนวิธีนวดมา “กุ้ยโมโม่ช่างอบรมสั่งสอนคนได้ดีจริงๆ เพียงผ่านไปไม่กี่วัน ทำให้เจ้าเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลย ”ฟู่จื่อโม่หลับตาแล้วเอ่ยอย่างด้วยน้ำเสียงเย็นชา หลินซีนเยียนนวดไปสักพักก็รีบเร่งความเร็วไปอย่างต่อเนื่อง ราวกับฝืนพูดคำว่า “ก็ดีเพค่ะ”ออกจากลำคอ ก็ดีที่เธอจะได้ลงมือฆ่านางกุ้ยโมโม่คนนั้น กุ้ยโมโม่ทำให้เธอคิดได้ คือเธอไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลยในสายตาของเขา เขาอยากได้สาวใช้อุ่นเตียงที่เชื่อฟังคนหนึ่ง งั้นก็ดี เธอจะตั้งใจทำอย่างดี เพื่อที่เธอจะได้ความเชื่อใจจากเขา ยิงปืนไปครั้งเดียวได้นกสองตัว! เป็นผู้หญิงที่จิตใจมีแต่ความเคียดแค้นคนหนึ่ง มีหลายอย่างที่ไม่เหมือนกับตอนที่เป็นผู้หญิงที่สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป ก็แค่เอาใจผู้ชายคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ？เมื่อก่อนเธอไม่จำเป็นต้องทำ แต่ทว่า หากจำเป็นต้องลงมือล่ะก็ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหน เธอก็ไม่กลัวที่ทำมัน “กำลังคิดอะไรอยู่รึ？”ฟู่จื่อโม่เห็นเธอไม่ยอมพูดจึงถามออกไป หลินซีนเยียนสะดุ้งตัวแล้วรีบยิ้มอย่างอ่อนโยนขึ้นมาทันที “กำลังคิดว่าจะเรียนปักผ้ากับพวกโมโม่ในจวนนี้ดีหรือไม่ แล้วจะเรียนปักลายอะไรดี ได้ยินว่าอีกหนึ่งเดือนก็เป็นวันคล้ายวันประสูติของท่านอ๋องแล้ว” ฟู่จื่อโม่ลืมตาขึ้นมา เขาจับมือของเธอที่กำลังนวดอยู่แล้วใช้นิ้วถูไปบนหลังมือของเธอ“อยากจะเอาใจเปิ่นหวางรึ？” คาดไว้แล้วว่าเขาต้องถามอย่างนี้ หลินซีนเยียนใช้คางเท้าลงบนหน้าผากของเขาอย่างเบาๆ ตอนที่พูดได้ใช้ใบหน้าเสียดสีกับหน้าผากของเขา การกระทำที่เล็กน้อยแบบนี้ได้ทำให้ความรู้สึกของคนสองคนได้ใกล้ชิดสนิทกันอย่างมาก เธอเอ่ยขึ้นว่า “ท่านอ๋อง ท่านไม่ต้องถามให้มากความได้หรือไม่？ผู้หญิง หากมีผู้ชายแล้ว ผู้ชายคนนั้นก็จะเป็นดั่งโลกทั้งใบของผู้หญิง ข้าเป็นคนของท่านอ๋องแล้ว ท่านอ๋องก็เป็นคนที่ดีเลิศขนาดนี้ ท่านเลี้ยงข้า แล้วยังช่วยชีวิตน้องชายของข้าอีก เป็นผู้มีพระคุณของข้า เพียงแค่อยากเอาใจท่านไม่ใช่เป็นเรื่องที่เหมาะสมหรอกรึ？” หลินซีนเยียนพูดอย่างจริงใจ มีเพียงเธอเท่านั้นที่รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ได้รับ การถูกเหยียดหยาดแบบนั้น ไม่ว่าอะไรเธอก็กล้าพูดออกมา ฟู่จื่อโม่จ้องหน้าของเธอ ราวกับอยากรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่นอกจากความเศร้าบนใบหน้าก็ไม่เห็นอะไรอย่างอื่น เขาขมวดคิ้วลง“หลายวันนี้ ไม่ใช่เจ้ามาต่อรองกับเปิ่นหวาง ให้เปิ่นหวางปล่อยพวกเจ้าไปไม่ใช่รึ？” เมื่อหลินซีนเยียนได้ฟังคำพูดนี้ ทำได้แต่ถอนหายใจออกเบาๆ แล้วก้มจูบลงบนกลางหน้าผากของเขา“ท่านอ๋อง ข้าอยากจะไป แต่เพราะข้ารู้ว่า ข้ามีฐานะเป็นเพียงสาวใช้อุ่นเตียงของท่านอ๋อง ที่ข้าอยากจะไปเพราะไม่อยากเห็นผู้หญิงที่แต่งเข้าจวนอ๋อง พอถึงตอนนั้น ข้าเป็นสาวใช้อุ่นเตียงคนหนึ่งคงจะอยู่อย่างยากไม่ใช่ ตอนที่พูดอยู่นั้น เธอก็ใช้สองมือมาประกบที่ใบหน้าของเขาประหนึ่งปฏิบัติกับสมบัติที่ล้ำค่ามาก“ท่านอ๋อง มีผู้หญิงมากมายที่ชื่นชอบท่าน หรือว่าท่านไม่รู้ว่าตนเองมีเสน่ห์มากแค่ไหนรึ？ข้าเป็นผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง ข้าไม่มีทางปฏิเสธผู้ชายที่ดีเลิศและยั่วยวนเช่นนี้อย่างแน่นอน” พอพูดจบ เธอก็ประคองใบหน้าของเขาขึ้นแล้วใช้ริมฝีปากของตนเองไปประกบบนริมฝีปากของเขา ฟู่จื่อโม่หรี่ตาลง ไม่ได้ปริปากพูดอะไร ตอนที่ริมฝีปากของเธอเข้ามาใกล้เขา กลับเป็นการรุกเข้ามาโดยที่ไม่ทันตั้งตัว ผ่านไปสักพัก ตอนที่ฟู่จื่อโม่คิดอยากจะถลำลึกไปกว่านี้ หลินซีนเยียนก็ถอนริมฝีปากออก “ทำไม เมื่อกี้เพิ่งจะเอาใจข้าอยู่ ตอนนี้กลับแสดงต่อไม่ได้แล้วรึ？”ฟู่จื่อโม่เหยียดยิ้ม บนใบหน้าปรากฏความไม่พอใจ “ท่านอ๋อง ท่านคิดไปถึงไหนแล้ว หลายวันนี้ข้าเพียงไม่สะดวกเท่านั้น หากไม่เชื่อ ท่านสามารถตรวจสอบได้ด้วยตนเอง！”หลินซีนเยียนหน้าแดงก่ำ เขินอายจนต้องก้มหน้าหนีลง ฟู่จื่อโม่เงียบไปสักพัก โบกมือคล้ายบอกเป็นนัยว่าจะไม่ทำต่อแล้ว“ในเมื่อร่างกายของเจ้าไม่สบายก็ควรจะดูแลรักษาตนเอง อีกเดี๋ยวจะให้มู่เหอพาเจ้าไปที่ห้องยาในจวนแล้วหยิบยาบำรุงร่างกายให้เจ้าสักหน่อย ของเหล่านั้นในจวนอ๋องมีให้เจ้าอยู่แล้ว” หลินซีนเยียนรู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมากจึงมอบจูบอันหอมหวานให้อีกครั้ง นานวันเข้าเธอยิ่งเข้าใจฟู่จื่อโม่มากขึ้น ที่เขาปฏิบัติต่อเธอพิเศษกว่าคนอื่น ไม่ใช่เพราะว่าเธอแสร้งทำเป็นอ่อนโยน แต่เป็นเพราะความเร่าร้อนเชิงรุกมั่ง？ “เช่นนั้นก็ขอบพระทัยท่านอ๋องก่อนนะเพค่ะ”พอหลินซีนเยียนพูดจบก็ถูหลังให้เขาอย่างตั้งใจ เมื่อถูไปสักพักก็ได้ยินฟู่จื่อโม่เอ่ยขึ้น“พอแล้ว ออกไปเถิด” ครั้งนี้ หลินซีนเยียนส่งเสียงตอบกลับแล้วหมุนตัวออกไปอย่างว่าง่าย เธอรู้ว่าหากถูกหลังให้ต่อไป เกรงว่าเขาอาจจะทนไม่ไหวแล้วทำอะไรขึ้นมาอีก เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าตอนที่หลินซีนเยียนเดินอกไปจากบ่ออาบน้ำ เธอนั่งลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ในท้องรู้สึกกระอักกระอ่วน เธอทนไม่ไหวอยากจะอ้วกออกมา ราวกับอยากจะเอาสิ่งสกปรกนั้นออกมาให้หมดจากร่างกาย เธอใช้เวลาในการอ้วกนานมาก แต่กลับไม่มีอะไรออกมาเลย หากได้จิตใจได้สกปรกไปแล้วมันจะมีสิ่งใดออกมาอีกเหรอ？ เธอเช็ดน้ำตาแล้วฝืนบังคับให้ตนเองยิ้มออกมา จากนั้นก็เดินไปที่ห้องของตนเองไปอย่างไม่เร่งรีบ เธอไม่ได้ไปหามู่เหอและไม่ได้ไปเอายามาบำรุงร่างกายอะไรพวกนั้น เธอไม่อยากได้มัน！