ตอนที่ 56 เรียนรู้จากอาจารย์

ต๭นที่ 56 เรียนรู้จากอาจารย์ ในการเดินจากตีนเขาไปยังยอดเขาต้องใช้เวลาทั้งหมด 2 ชั่วยาว ในระหว่างทางมีโรงน้ำชาอยู่หนึ่งแห่ง เพื่อที่จะได้ขายน้ำชาให้กับคนที่เหนื่อยจากการเดินขึ้นเขา ระยะทางแค่นี้ไม่ผลอะไรกับผู้มีวรยุทธอย่าง โม่จื่อเฟิงและจินมู่อยู่แล้ว อย่าเอ่ยถึงเดินขึ้นเขาเลย พวกเขาใช้วิชาตัวเบาเดินขึ้นเขาก็ถือว่าไม่ใช่ที่เรื่องยากลำบากอะไร แต่ทว่า สำหรับหลินซีนเยียนและอี้เซิง พวกเขาต้องสิ้นเปลืองแรงไปมาก ระหว่างทาง 2 คนนั้นก็จะเดินไปเลือกดูของไปตามร้านค้าริมทาง จนเดินมาถึงกลางเขาทั้ง 2 คนก็ถือของพะรุงพะรัง เมื่อมาถึงกลางเขา หลินซีนเยียนบ่นว่าเดินต่อไปไม่ไหวแล้ว เอะอะก็บอกว่าขอพักก่อน เมื่อ โม่จื่อเฟิงมอง 2 คนนั้นก็ถอดถอนหายใจอย่างฉุนเฉียว แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร เพียงมองไปยังโรงน้ำชาที่ตั้งร้านกันอย่างลวกๆ อยู่ริมทางด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์เอามาก จะให้เขาดื่มชาคุณภาพต่ำในที่แบบนี้ ฝันไปเถอะ! “สามี พวกเราเดินไม่ไหวแล้วจริงๆ หากเจ้าไม่อยากดื่มชาที่นี่ก็เดินล่วงหน้าไปก่อนได้เลย อีกสักพักข้ากับอี้เซิงจะตามไปทีหลัง ดีหรือไม่? ”หลินซีนเยียนไม่สนว่าเขาจะทำหน้าลำบากใจแค่นี้ เพียงจูงมืออี้เซิงเข้าไปนั่งในร้านน้ำชา จากนั้นก็รินชาใส่ถ้วยให้ตนเองและอี้เซิง โม่จื่อเฟิงมองเธออย่างไม่สบอารมณ์นัก ยังกล้ารินชาใส่ถ้วยแล้วดื่มอีก ถ้วยนั้นไม่รู้ว่ามีใครต่อใครเคยใช้แล้วบ้าง เขาขมวดคิ้วแน่น “ช่างเถิด จินมู่ ตามพวกเขาไปแล้วกัน ” พอหลังจากพูดจบ เขาก็เดินขึ้นเขาไปโดยไม่หันกลับไปมองคนพวกนั้นอีกเลย หลินซีนเยียนแอบเบะปากลับหลังเขา จากนั้นก็หันมายิ้มให้กับจินมู่ “หัวหน้าจินมู่ ท่านก็มาดื่มชาก่อนเถิด” จินมู่ไม่ได้เรื่องมากอะไร เพียงนั่งลงดื่มชากับพวกเขา “หัวหน้าจินมู่ ข้าขอถามท่านสักเรื่องได้หรือไม่？ ”หลินซีนเยียนรินน้ำชาให้จินมู่อย่างกระตือรือร้น “แม่นางหลินอยากถามอะไรก็รีบถามมาได้เลยขอรับ ”จินมู่เป็นคนซื่อตรงและเปิดเผย เพียงแค่เอ่ยขึ้นเขาก็จะรับปากทันที หลินซีนเยียนยิ้มอย่างอ่อนหวาน “หัวหน้าจินมู่ ท่านว่าอี้เซิงสามารถฝึกวรยุทธได้หรือไม่？” คิดไม่ถึงว่านางจะถามคำถามนี้ จินมู่มองไปที่อี้เซิง คิ้วขมวดติดกัน “แม่นางอยากให้ข้าสอนวรยุทธให้เด็กคนนี้รึ？” “เหอเหอ”หลินซีนเยียนหัวเราะเก้อเขิน “ข้าว่าหัวหน้าจินมู่เป็นคนตรงไปตรงมา งั้นข้าจะไม่พูดอ้อมค้อมแล้ว หากหัวหน้าจินมู่ช่วยชี้แนะให้เขา ข้าคงมีความสุขมากอย่างแน่” จินมู่ฟังไปดื่มชาไป ตอนที่วางถ้วยน้ำชาลงก็ทำท่าขมวดคิ้ว เขาเอ่ยขึ้นอย่างลำบากใจ “แม่นางหลิน ไม่ใช่ข้าไม่อยากรับปาก แต่ข้าแต่องครักษ์ประจำตัวของท่านอ๋อง ไม่มีเวลามาสอนเด็กคนนี้เท่าไรนัก เกรงว่าจะทำให้เด็กเสียเวลาเปล่าประโยชน์เอาได้ ” เขาพูดจาอย่างสัตย์ซื่อจริงใจ หลินซีนเยียนเข้าใจเหตุผลนี้ดี แต่ก็ยังรู้สึกผิดหวัง จินมู่เห็นนางทำหน้าผิดหวัง พอคิดไปคิดมาก็เอ่ยขึ้น “แต่ว่า…หากแม่นางหลินอยากให้เขาฝึกวรยุทธล่ะก็ ข้าลองคิดวิธีได้แล้ว ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้จะทนลำบากได้หรือไม่” หลินซีนเยียนตาสว่าง รีบตอบไปทันที “เขาไม่กล้าลำบากแน่ เพียงทำให้เขาเป็นคนแข็งแกร่งได้ ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหนเขาก็ทนได้！จริงหรือไม่ อี้เซิง？” เมื่อเรียกชื่ออี้เซิง เขาก็เงยหน้าขึ้นมาทันที เขามองไปที่หลินซีนเยียนแล้วก็มองไปที่จินมู่ จากนั้นก็พยักหน้าอย่างจริงจัง เมื่อจิมมู่เห็นว่าทั้ง 2 คนนี้เอาจริงเอาจังอย่างมาก เขาก็ถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้น “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ อีก 2-3 วัน ข้าจะเขียนจดหมายส่งไปให้ศิษย์พี่ของข้า แต่เขาคงจะไม่ยอมรับอี้เซิงเป็นศิษย์ได้โดยง่ายหรอก วรยุทธของศิษย์พี่ข้าคนนั้นห่างไกลเกินกว่าของข้าอยู่มาก เขาเป็นคนที่อยู่ไม่เป็นหลักเป็นแหล่ง มักจะชอบออกเดินทางไปทั่ว หากเขายอมรับอี้เซิงเป็นศิษย์ เกรงว่าอี้เซิงจะต้องติดตามเขาไปฝึกวิชาอยู่หลายปี นอนกลางดินกินกลางทราย ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้จะยืนหยัดได้ถึงที่สุดหรือไม่… ” “ข้าทำได้!”ครั้งนี้ หลินซีนเยียนไม่ได้เรียกอี้เซิง เขาก็หันหน้าไปยิ้มให้หลินซีนเยียนอย่างมั่นใจ หากวรยุทธของคนผู้นั้นเก่งกาจจริงล่ะก็ เขาต้องยอมไปเรียนด้วยอย่างแน่นอน ขอเพียงวันนั้นที่เขาฝึกวิชาได้สำเร็จลุล่วง บุรุษผู้นั้นอาจจะไม่มารังแกเธอได้อีกไม่ใช่หรือ？ หลินซีนเยียนไม่รู้ว่าอี้เซิงคิดอะไรอยู่ในใจ แต่พอได้ยินเขาพูดแบบนี้ เธอก็ยิ้มให้เขาอย่างปลื้มปิติ “ข้ารู้อยู่แล้วว่าอี้เซิงของเรานั้นเก่งที่สุด！” อี้เซิงเขินจนหน้าแดงก่ำ แต่ก็ไม่ปฏิเสธที่เธอมาลูบหัวอย่างปลอบประโลมใจ “ เช่นนั้นก็ดี ข้าเห็นความตั้งใจของเด็กคนนี้แล้ว ไม่เลวเลยทีเดียว รอกลับถึงจวนก่อน ข้าจะติดต่อกับศิษย์พี่ของข้าให้”จินมู่รับปากทันที ทำให้หลินซีนเยียนและอี้เซิงดีใจจนยิ้มไม่หุบ หลังจากที่ดื่มชาไปสักพักก็ต้องเริ่มเดินทางกันต่อ ใครๆ ก็พูดว่าสภาพอากาศยากจะคาดเดา คำพูดนี้เชื่อถือได้อย่างแน่นอน ตอนแรกแสงแดดยังเจิดจ้าอยู่เลย พอมาถึงตอนนี้ อีกสักพักก็มามีฝนตกกระหนำลงมาอย่างหนัก “ข้างหน้าไม่ใกล้กับหมู่บ้าน ข้างหลังก็ไม่ใกล้กับร้านค้า พวกเรารีบไปหาที่หลบฝนกันเถอะ”จินมู่แหงนหน้ามองบนท้องฟ้า แล้วหันไปพูดกับทั้ง 2 คนที่เดินมาตามหลังมา ระหว่างทางมีคนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็รีบวิ่งลงเขา หรือไม่ก็หาที่หลบฝนกัน โม่จื่อเฟิงน่าจะถึงยอดเขาแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่สามารถลงเขาได้ ทำได้เพียงหาที่หลบฝนกัน หลินซีนเยียนพยักหน้า แล้วเอ่ยอย่างเห็นใจ“ข้าเห็นพวกชาวบ้านต่างไปหลบฝนกัน พวกเราตามพวกเขาไปกันเถอะ ” จินมู่เห็นด้วยกับคำแนะนำของเธอ ดังนั้นพวกเขาจึงเดินตามชาวบ้านไปบนทางเดินเล็กๆ เพื่อไปหาที่หลบฝนกัน พอพวกเขาเดินไปสักพักก็เห็นวัดลัทธิเต๋าแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นวัดที่ทรุดโทรมอย่างมาก ไม่เหมือนวัดที่ตั้งบนทางเดินบนภูเขา 2 ข้างเหล่านั้นที่ผ่านการบูรณะใหม่ได้อย่างงดงามจนดึงดูดความสนใจจากผู้คนได้มากกว่า ในที่สุดฝนก็กระหนำลงมาอย่างหนัก หยาดน้ำฝนมีขนาดใหญ่เท่ากับเม็ดไข่มุก เมื่อหยดมาลงสู่พื้นได้ทำให้น้ำฝนที่เทลงมาเกิดเป็นหลุมขนาดเล็กๆ พวกชาวบ้านต่างก็วิ่งหลบฝนที่ชายคาของวัดลัทธิเต๋าแต่ก็ช้าไปก้าวหนึ่ง เพราะตอนนี้เสื้อผ้าของทุกคนได้เปียกโชกไปหมดแล้ว จินมู่ก็พาทั้ง 2 คนมาถึงหน้าวัดลัทธิเต๋า พร้อมกับชาวบ้านอีกหลายคนเพื่อมายืนหลบฝนตรงนี้ด้วย ประตูขนาดใหญ่ของวัดลัทธิเต๋าที่กำลังปิดสนิทอยู่ ชาวบ้านพวกนั้นที่มายืนก็ไม่ได้เคาะประตูแต่อย่างใด เพียงแค่มายืนหลบฝนด้านหน้าวัดเท่านั้น แต่ละคนหนาวสั่นจึงเอามือมากอดตัวเอง เดิมทีเค้าโครงรูปร่างของหลินซีนเยียนถือว่างดงามได้สัดงส่วนอย่างมาก แต่พอหลังจากเสื้อผ้าเปียกโชกไปด้วยน้ำฝน ทำให้มองเห็นเป็นส่วนเว้าส่วนโค้งของเธอได้ชัดเจนเลยทีเดียว เมื่อจินมู่มองมาก็รีบเบี่ยงหน้าหนีไปเกือบไม่ทัน“แม่นางหลิน พวกเราลองเข้าไปในวัดลัทธิเต๋าดูว่ามีคนอยู่หรือไม่ หากว่ามีคนอยู่จะได้หาเสื้อผ้าใหม่ๆ มาเปลี่ยนให้กับท่าน” หลินซีนเยียนที่ยืนกอดอกตนเอง เริ่มรู้สึกถึงสายตาอันเร่าร้อนจากผู้คนที่ยืนอยู่ในบริเวณนั้นมองมา “งั้นก็ดี พวกเราลองเข้าไปดูกันเถอะ” เมื่อเธอเห็นด้วย จินมู่ก็หมุนตัวไปเคาะประตูใหญ่ของวัดลัทธิเต๋า หลังจากผ่านไปสักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านในดังมา ใบหน้าของเขาแสดงความปิติยินดีเป็นอย่างมาก ตอนที่ประตูได้เปิดออก ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเขากลับหุบลงทันที ที่แท้ คนที่มาเปิดประตูเป็นนักพรตหญิงคนหนึ่ง！ มิน่าล่ะ ชาวบ้านพวกนั้นไม่ยอมเข้าไป หากว่าวัดลัทธิเต๋านี้เป็นของนักพรตหญิง คงไม่สะดวกให้ผู้ชายเข้าไปเท่าไร