ตอนที่ 58 ช่วงเวลาที่สำคัญ

ต๭นที่ 58 ช่วงเวลาที่สำคัญ นักพรตหญิงอยู่หลายคนที่อยู่ด้านหลังของนาง เมื่อเดินเข้ามาก็มีสีหน้าตกตะลึง ราวกับไม่เคยเห็นสาวงามเช่นนี้มาก่อน มีบางคนที่ทำหน้าอิจฉาและไม่พอใจอย่างมาก “มัวรออะไรอยู่เล่า ยังไม่รีบไปจับตัวของนางอีก! ” นักพรตหญิงที่ดูมีอายุมากกว่าคนอื่นตะคอกจนทำให้คนอยู่ล้อมข้างสะดุ้งตัว พอเรียกสติกลับคืนได้ก็รีบไปจับตัวหลินซีนเยียนเอาไว้ สองหมัดยากจะสู้สี่มือ หลินลั่วเยีนยนไม่เป็นวรยุทธ สุดท้ายก็โดนนักพรตหญิงพวกนั้นจับตัวได้อย่างรวดเร็ว นักพรตหญิงที่แก่คนนั้นแค่นเสียง เดินเข้ามาใกล้แล้วหยิบยาเม็ดหนึ่งใส่เข้าไปในปากของเธอ แล้วจับบีบที่ปากของเธอบังคับให้เธอกลืนลงไป หลินซีนเยียนขัดขีืนอยู่นาา แต่สุดท้ายก็สู้แรงของพวกนางไม่ไหว เธอไอแค่กๆ ยาเม็ดนั้นเธอได้กลืนลงท้องไปแล้ว ในชั่วขณะนั้น เธอรู้สึกว่าร่างกายของตนเองเริ่มมีไฟสุมขึ้นมา ความรู้สึกแบบนี้เธอไม่เคยเป็นมาก่อน ทว่าภายในกายมันรู้สึกเหมือนต้องการอะไรสักอย่างอย่างมาก ความต้องการแบบนี้ คนที่เคยผ่านเรื่องนั้นมาแล้วแบบเธอเข้าใจดีที่สุด ยาเม็ดนี้ เป็นยาปลุกเซ็กส์อย่างแน่ เหล่านักพรตหญิงเห็นว่าเธออ่อนแรงจนทรุดตัวลงพื้น จึงได้คลายมือที่จับเธออยู่ออก มีนักพรตหญิงเตรียมชุดนักพรตหญิงที่สะอาดมาให้ พวกนางก็ช่วยกันเปลี่ยนชุดนักพรตหญิงให้หลินซีนเยียน แล้วก็ทำทรงผมแบบนักพรตหญิงให้อีก ผ่านไปไม่นาน หลินซีนเยียนก็กลายเป็นนักพรตหญิงน้อยที่มีใบหน้างดงาม “ข้าว่านางเด็กนี่น่าจะพอรับมือไหว” นักพรตหญิงน้อยคนก่อนหน้านั้นยิ้มอย่างพอใจ “ อืม ครั้งนี้เจ้าทำได้ไม่เลว หากว่าเรื่องนี้ผ่านพ้นไป คนผู้นั้นตบรางวัลให้หนักต้องแบ่งให้เจ้าเยอะหน่อย ” นักพรตหญิงแก่มองนักพรตหญิง 2 คนที่ลากตัวหลินซีนเยียนออกอย่างรู้สึกพอใจ นางเอ่ยขึ้นอีกว่า “ จริงด้วย แล้วนางเด็กนี่มาคนเดียวรึ? ” “ ไม่ใช่ นางยังมีพี่ชายคนหนึ่งและก็น้องชายคนหนึ่งกำลังยืนรออยู่ที่หน้าประตู เป็นแค่ชาวบ้านที่มายืนหลบฝน คงจะไม่ใช่ตระกูลที่ร่ำรวยอะไร” “ อย่าเพิ่งชะล่าใจไป หากไม่ทำให้นายท่านพอใจ พวกเราต่างหากที่จะลำบากเอาได้ เจ้าออกไปหน้าประตู แล้วไล่ 2 คนนั้นไปซะ ” นักพรตหญิงแก่กำชับอีกครั้ง “ ได้! ” นักพรตหญิงน้อยตอบรัง แล้วเดินตรงไปที่หน้าประตู ฝนเริ่มจะซาลงกว่าตอนแรกอยู่มาก ชาวบ้านที่มาหลบฝนใช้จังหวะที่ฝนเริ่มซาเดินจากไปหมดแล้ว เหลือเพียงจินมู่กับอี้เซิงที่ยืนรออยู่ที่หน้าประตู เขาไม่ได้ยินเสียงอะไรจากด้านในเป็นเวลานาน ในใจก็เริ่มวิตกกังวล พออยากจะเคาะประตูถามกลับเห็นประตูเปิดออกมา เป็นนักพรตน้อยคนก่อนหน้านั้นที่เดินออกมา เมื่อนักพรตหญิงน้อยเปิดประตูออกมาก็เจอพวกเขา และแสดงความประหลาดใจ “อ้าว พวกเจ้ายังอยู่ที่นี่อีกรึ? ” “พูดเช่นนี้ได้อย่างไรกัน ข้าบอกไปแล้วไม่ใช่รึ ว่าจะรอน้องสาวของข้าอยู่ที่นี่? ” จินมู่ที่รอเป็นเวลานาน เริ่มจะใจคอไม่ดี นักพรตหญิงคนนั้นตวัดสายตาไปจ้องเขา “น้องสาวของเจ้าคนนั้นเพิ่งจะไปจากวัดแล้ว พวกเจ้ายังรออยู่ที่นี่จะได้ประโยชน์อะไรรึ? ” “ ไปแล้ว? จะเป็นไปได้อย่างไรกัน พวกเรารออยู่ตรงนี้ตลอด นางจะไปที่ไหนได้? ” จินมู่ไม่เชื่อ ในในกลับร้อนรน นักพรตหญิงคนนั้นกลอกตามองบน แล้วจะปิดประตู “ ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร นางเปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินออกจากประตูหลังไป ที่นี่เป็นวัด เป็นโอกาสที่ชายหญิงที่เลื่อมใสมาพบเจอกัน น้องสาวของเจ้าคงไม่ได้ทิ้งพวกเจ้าแล้วไปหาชายในดวงใจหรอกรึ? เอาล่ะ ตอนนี้ฝนก็เริ่มซาแล้ว พวกเจ้าอย่ามายืนขวางหน้าประตูวัดของพวกข้า รีบไปซะ รีบไป! ” พอนักพรตหญิงน้อยพูดจบก็ปิดประตูทันที จินมู่ตะลึงงัน มองไปที่อี้เซิงที แล้วมองไปที่ประตูที่ปิดสนิทที จากนั้นก็กลืนน้ำลายลงคอ “แม่นางหลิน คงไม่ใช้โอกาสนี้หนีไปหรอกนะ.. ” “พี่สาวไม่ทิ้งข้าอย่างแน่นอน!” อี้เซิงมีสายตาเชื่อมั่น ไม่รู้สึกสงสัยเลยสักนิด เขาจับแขนของจินมู่อย่าร้อนใจ “พวกเรารีบเข้าไปดูเถอะ พี่สาวอาจจะเจอปัญหาอยู่ก็ได้?” เมื่อจินมู่ได้ยินเช่นนั้นก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ หลายวันมานี้หลินซีนเยียนคล้ายกับมีใจให้กับท่านอ๋องแล้ว และนางก็เป็นห่วงอี้เซิงมากด้วย นางไม่มีทางทิ้งแล้วหนีไปอย่างแน่นอน นอกจากเจอปัญหาอะไรอยู่ แต่ทว่า ถ้อยคำที่นักพรตหญิงคนนั้นใช้พูด ไม่เหมือนกับนักพรตหญิงเลยสักนิด! จินมู่ครุ่นคิด รู้สึกว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นอย่างแน่ จีงรีบหยิบบ้องไม้ไผ่ออกมาจากในเสื้อ แล้วจุดมันขึ้นไฟ ควันเส้นสีขาวที่ลอยขึ้น ทันใดนั้นก็เกิดเสียงก้องสะท้อนตรงกลางเขา หน้าวัดบนยอดเขา มีเณรน้อยที่ถือร่มให้ โม่จื่อเฟิงอยู่ เมื่อเขาแหงนหน้าขึ้นมาก็เห็นควันสีขาวลอยขึ้นมาจากกลางเขา คิ้วก็ขมวดขึ้น เพียงชั่วพริบตา คนตรงนี้ก็ไปปรากฏตัวที่อยู่ห่างออกไป 10 จั้งแล้ว เณรน้อยขยี้ตาอย่างุนงง คิดว่าตนเองตาฝาดไป เห็นๆ อยู่ว่าคนที่อยู่ใต้ร่มยังยืนอยู่ตรงนี้ ในชั่วพริบตาเขาเดินไปไกลได้ขนาดนั้นเชียวหรือ? ฝนซาลงแล้ว แต่ท้องฟ้ายังมืดครึ้มอยู่ หลินซีนเยียนที่กำลังสะลึมสะลือถูกลากไปที่ห้องลับห้องหนึ่ง หลังจากที่นักพรตหญิง 2 คนพาเธอเข้าไปในห้องแล้วก็รีบออกมาทันที เธอเริ่มไม่มีสติสัมปชัญญะ แต่เธอก็บังคับฝืนจับเศษถ้วยนั้น ร่างกายของเธออ่อนแรงอย่างมาก ไม่มีแรงที่จะใช้เศษถ้วยนั้นทำร้ายใคร แต่อย่างน้อย ขอเพียงเธอมีแรงกรีดฝ่ามือของตนเอง เพียงจะใช้ความเจ็บมาเรียกสติให้ตนเอง แต่เธอกลับถูกผลักลงพื้น เธอนอนลงบนพื้นอย่างหมดแรง เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาตรงหน้า เธอก็เงยหน้าขึ้น สายตาที่พร่ามัวแต่ก็พยายามเพ่งมอง เธอไม่รู้ตัวว่า ตอนนั้นเธอกำลังส่งสายตาเคลิบเคลิ้ม และทั้งตัวที่สวมชุดนักพรตหญิงนั้น ก็ยิ่งขับให้หน้าตาของเธอดูงดงามมากขึ้น สักพักก็ทำให้บุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้าปรบมือแล้วเอ่ยปากชม “ไม่เลว ไม่เลว คนนี้ไม่เลวเลย” เป็นบุรษร่างท้วมอายุ 30 กว่าปีคนหนึ่งปรบมือพร้อมแล้วเอ่ยปากชม ชุดสำเร็จรูปสุดเริดหรูที่สวมใส่บนร่าง พร้อมจี้หยกเขียว 2 อันที่ห้อยอยู่ตรงเอว ตอนเดินมาไขมันที่อยู่ในพุงก็สั่นกระเพื่อมอยู่หลายครั้ง เขาได้เปล่งเสียงพูดกับคนที่อยู่นอกประตู “คนนี้ไม่เลวเลย ข้าชอบ อีกเดี๋ยวข้าเสพสุขเพียงพอแล้ว จะตบรางวัลให้พวกเจ้าอย่างงาม！ ” ผู้ชายแบบนี้ ถ้าเปลี่ยนเป็นช่วงเวลาปกติ หลินซีนเยียนเห็นแล้วก็รู้สึกขยะแขยงจนอยากจะอ้วก แต่ในช่วงเวลานี้ เป็นเพราะฤทธิ์ของยา เมื่อหลินซีนเยียนเห็นเขาก็กลืนน้ำลายลงอย่างทนไม่ไหว ราวกับปรารถนาเป็นอย่างมาก “สาวงาม มาให้พี่ชายจะถนอมเจ้าเถิด ” บุรุษร่างท้วมก้มตัวลงแล้วอุ้มหลินซีนเยียนขึ้นมา เดินโซซัดไปที่เตียง เดิมคิดว่าตนเองเป็นบุรุษเจ้าเสนห์ แต่เพราะรูปร่างที่อ้วนท้วมพร้อมกับขาดการออกกำลังกายมาเป็นเวลานาน เขาอุ้มหลินซีนเยียนแล้วก้าวเดินไปอย่างโซซัดโซเซ พออุ้มหลินซีนเยียนถึงข้างเตียงก็โยนเธอไปลงนอนกลิ้งบนเตียง หลินซีนเยียนกำหมัดแน่น อยากจะถือเศษถ้วยขึ้นมาแล้วปาดคอของเขาเสีย! แต่ทว่า ถึงเธอจะโหดเหี้ยมแค่ไหน แต่ร่างกายที่อ่อนเพลียอย่างมาก แค่แรงถือมันขึ้นมาก็ยังไม่มีเลย ชายร่างท้วมเดินขึ้นเตียง นวดแขนที่รู้สึกเจ็บปวดแล้วก็ขึ้นค่อมไปบนร่างของหลินซีนเยียนทันที เขาฉีกเสื้อของเธออย่างรอคอยไม่ไหว “ ไม่…” หลินซีนเยียนอยากจะตะโกนด่า แต่ว่าเสียงที่เปล่งออกมากลับอ่อนเบา และยิ่งไปกระตุ้นสัตว์ร้ายในกายของผู้ชายอีก