ตอนที่ 59 ไม่ต้องการความจริงใจของเจ้า

ต๭นที่ 59 ไม่ต้องการความจริงใจของเจ้า “สาวงาม เสียงของเจ้าไพเราะอย่างยิ่ง!” ชายร่างท้วมอยากจะลิ้มลองจนทำน้ำลายหยดไปบนคอขาวๆ ของหลินซีนเยียน เธอขยะแขยงจนอยากอ้วกออกมา “ข้า ข้าเป็นสตรีของอ๋องอู่เสวียน! “ อ๋องอู่เสวียนรึ?” เมื่อชายร่างท้วมได้ยอนชื่อนี้กลับทำสีหน้าลำบากใจ แต่ผ่านไปสักพัก มือของเขาก็ยังคงยื่นไปหาหลินซีนเยียน “ สาวงาม อย่าคิดว่าเอ่ยถึงชื่ออ๋องอู่เสวียนแล้วข้าจะปล่อยเจ้าไป เจ้าหลอกข้าว่าเป็นสตรีของผู้อื่นดีกว่า ทำไมต้องเอ่ยชื่ออ๋องอู่เสวียน? เจ้าไม่รู้หรือว่าอ๋องอู่เสวียนปฏิบัติกับสตรีไร้หัวใจอย่างยิ่ง เขาเป็นคนเจ้าชู้ นอนกับสตรีมาแล้วตั้งมาก จนถึงตอนนี้ไม่เคยได้ยินว่าเขามีสตรีอยู่ข้างกายแล้ว ดังนั้น ไม่ว่าเมื่อก่อนพวกเจ้าเคยมีอะไรกัน ข้าก็ไม่กลัว เจ้าคิดว่าเขายังจำเจ้าอยู่รึ?” ประตูและหน้าต่างในห้องปิดสนิท ตรงมุมห้องได้จุดกำยานที่ส่งกลิ่นหอมเป็นพิเศษ เดิมหลินซีนเยียนทรมานจากยาเม็ดนั้นอยู่แล้ว พอได้กลิ่นนี้อีกก็ยิ่งควบคุมตนเองไม่ได้ เธอกัดฟัน กำเศษถ้วยที่อยู่ในมืออย่างสุดชีวิต จนมีเลือดสกไหลออกมาจากฝ่ามือ เมื่อรู้ถึงความเจ็บปวดก็ทำให้เธอมีสติขึ้นมา ในช่วงเวลานั้น จู่ๆ เธอกลับคิดถึง โม่จื่อเฟิง จะบอกว่าสวยหรือขี้เหล่ จะบอกว่ารักหรือเกลียด ล้วนเป็นเพียงแค้คำพูด โม่จื่อเฟิงทำให้เธอขายหน้ามาแล้ว ดังนั้นเธอจึงเกลียดเขา แต่พอเปรียบเทียบกับ โม่จื่อเฟิงแล้ว ชายร่างอ้วนท้วมและน่าขยะแขยงคนนี้กลับทำให้เธอยิ่งเกลียดเข้าไส้ การเปรียบเทียบแบบนี้ สำหรับ โม่จื่อเฟิงแล้ว เธอยังไม่เคยเกลียดถึงขั้นนี้เลย ทุกอย่างเงียบสนิท เว้นแต่ภายในห้องที่มีเสียงฉีกเสื้อผ้า หน้าประตูวัดลัทธิเต๋า ไม่นานจินมู่ก็เห็น โม่จื่อเฟิง ที่เข้ามาหาอย่างรวดเร็ว เพียงชั่วพริบตาเดียวจากระยะห่าง 10 จั้งก็มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว ชุดที่ยังพลิ้วไหวไม่หยุด ได้บ่งบอกถึงความร้อนรนในใจของเขา เพียงแต่ใบหน้ายังคงเคร่งขรึมอยู่ “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” โม่จื่อเฟิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา จินมู่ตอบ “ ก่อนหน้านี้จู่ๆ ฝนก็ตกหนัก พวกเรายึดที่นี่เป็นที่หลบฝน ข้าเห็นเสื้อผ้าของแม่นางหลินเปียก จึงให้นางเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดในวัดลัทธิเต๋าแห่งนี้ เพียงแต่นักพรตหญิงในวัดไม่ยอมให้ข้าเข้าไป ดังนั้นแม่นางหลินจึงเข้าไปคนเดียว คิดไม่ถึงว่าพอเข้าไปกลับไม่ออกมาอีกเลย นักพรตหญิงผู้นั้นบอกว่านางออกจากประตูด้านหลัง…” “นางไม่หนีไปแน่” โม่จื่อเฟิงตอบอย่างมั่นใจ สายตามองไปยังอี้เซิง “หากนางจะหนีไป ต้องพาเขาไปด้วย” “เออ...อี้เซิงก็พูดเช่นนั้น ดังนั้นข้าคิดว่า แม่นางหลินต้องมีปัญหาแน่” พอจินมู่พูดจบ ก็ดึงอี้เซิงถอยมาอยู่ด้านข้าง หากไม่ใช่เพราะว่าเป็นห่วงเด็กคนนี้ เขาบุกเข้าไปนานแล้ว โม่จื่อเฟิงเงียบขรึม เพียงแต่มีสายตาที่เยือกเย็นจนน่าหวาดกลัว เขาโบกมือไป 1 ครั้ง ประตูใหญ่ก็โดนลมพัดจนเปิดออก เดิมประตูมันเก่ามันอยู่ ตอนถูกลมพัดก็มีเสียงเสียดสีดังจนแสบแก้วหู เขาเดินเข้าประตูไป สักพักก็ไปปรากฏตัวอยู่ด้านใน โดยไม่เห็นว่าเขาเคลื่อนไหวไปอย่างไร วรยุทธของท่านอ๋องยอกเยี่ยมมาก แต่ทุกครั้งเมื่อเห็นความเร็วเช่นนี้ จินมู่อดไม่ได้ที่จะนับถือ เขาดันอี้เซิงไปยืนอยู่ด้านข้าง เอ่ยกำชับ “ เจ้ารออยู่ตรงนี้อย่าไปไหน สักพักพวกข้าจะออกมาหาเจ้า หากเจ้ายังอยากช่วยพี่สาวของเจ้าก็อย่ามาเกะกะพวกข้า อี้เซิงอยากจะตามเข้าไป เขาไม่กลัวอันตราย แต่ทว่า ตอนที่จินมู่เอ่ยประโยคนี้ขึ้นมา เขาก็ไม่กล้าเข้าไปอีกเลย เพียงพยักหน้าอย่างจำใจ พอ โม่จื่อเฟิงบุกเข้าไปด้านใน โดยที่ไม่ทำให้นักพรตหญิงแตกตื่นกัน โดยปกตินักพรตหญิงเหล่านี้จะออกมาต้นรับแขกตอนหัวค่ำ และพักผ่อนในช่วงเช้า ดังนั้นมีเพียงไม่กี่คนที่เคลื่อนไหวอยู่ในช่วงเช้านี้ ด้วยวรยุทธของ โม่จื่อเฟิง นักพรตหญิงเหล่านั้นก็ไม่รู้ถึงการมีตัวตนของเขา เขาไม่เสียมัวมาเสียเวลากับนักพรตหญิงเหล่านั้น เพีนงแต่จับตัวนักพรตหญิงคนหนึ่งมานำทางไป นักพรตหญิงคนนั้นโดนจับที่คอ เดิมคิดว่าเป็นผี พอลองมองอีกทีกลับเป็นชายหนุ่มรูปงามจึงรู้สึกหวั่นไหวทันที แต่น่าเสียดาย การตอบโต้ของนางกลับทำให้ โม่จื่อเฟิงรู้สึกรำคาญ เขาจึงเพิ่มแรงบีบคอของนางจนหัก และก็ออกไปค้นหาห้องทีละห้องด้วยความเร็วขั้นสุด ทันใดนั้น เมื่อเขาเดินผ่านห้องหนึ่งก็ชะงักแล้วหันหน้ากลับมามองด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขายกมือขึ้นมา เพียงมองไปที่ประตูบานนั้นมันก็พังลงมา ทำให้เกิดเสียงดังสนั่น ชายร่างท้วมที่กำลังค่อมร่างของหลินซีนเยียนอยู่ก็ตกตะลึงจึงหันหน้ากลับมา “ใครกันมารนหาที่…” คำว่า ‘ตาย’ ยังไม่ทันหลุดมาจากปาก เขาก็ตกใจจนกลิ้งตีลังไป “ข้าเป็นใครรึ ที่แท้ก็เป็นทหารชั้นผู้น้อย!” โม่จื่อเฟิงแค่นเสียง เสียงที่ส่งออกมาสามารถทำให้น้ำกลายเป็นน้ำแข็งได้เลยทีเดียว “ข้า ข้า ข้าน้อยขอเข้าเฝ้าอ๋องอู่เสวียน…” ชายร่างท้วมคุกเข่าลงพื้นด้วยท่าทางหวาดกลัว เขาเป็นรองแม่ทัพของเว่ยจวิ้น แต่ โม่จื่อเฟิงกลับเรียกเขาว่าทหารชั้นผู้น้อย แน่นอนว่าด้วยฐานะอันสูงส่งของ โม่จื่อเฟิงแล้ว หากต้องการลงโทษเขาก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องเล็กอะไร โม่จื่อเฟิงก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าทีละก้าวอย่างสุขุม เขายกเท้าเตะชายนร่างท้วมที่ขวางอยู่ให้ถอยไป ตอนที่เขายืนอยู่ข้างเตียง มองไปยังเสื้อผ้าสตรีที่ขาดหลุดลุ่ยและสีหน้าที่แดงก่ำอย่างผิดปกติของนาง นัยน์ตาของเขาก็เข้มขรึมลง เขาหันหน้าไปจ้องชายร่างท้วมอย่างช้าๆ สายตาของเขาราวกับปีศาจร้ายที่จ้องมองมาอย่างอาฆาต ชายร่างท้วมก็คุกเข่าลงเอาหน้าผากแตะพื้นอย่างไม่ห่วงศักดิ์ศรี “ ท่านอ๋องไว้ชีวิตด้วย ไว้ชีวิตด้วย ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่ ข้าน้อยมีความผิด มีความผิด...” “มีความผิดก็ตายซะสิ” โม่จื่อเฟิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ทว่าจิตสังหารที่แผ่ออกมาจากร่างกายอย่างรุนแรงได้ส่งตรงไปยังชายร่างท้วม ทำให้เขาหวาดกลัวจนฟุบหน้าลงพื้นอย่างหมดแรง “ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง...ข้าได้ไม่มีเจตนาต่อนาง...” ชายร่างท้วมยังพูดไม่จบ แต่เขาก็ไม่มีโอกาสได้เอ่ยปากพูดอีกแล้ว เพราะตอนที่เขาได้ยินคำว่า ‘นาง’ ออกมาจากปาก มันทำให้ โม่จื่อเฟิงรู้สึกขยะแขยงจนเตะไปที่หน้าอกของเขาจนดับคาที่ พอเขาได้สติคืนมาก็มองไปยังคนที่สีหน้าแดงก่ำนอนพลิกตัวกลับไปกลับมาบนเตียง เขาตะคอกใส่นาง “หลินซีนเยียน!” สายตาของหลินซีนเยียนพร่ามัว เมื่อในนัยน์ตาได้สะท้อนภาพเงาของหนุ่มหล่อ เธอคล้ายกับยังไม่ได้สติคืนมา ทันใดนั้นเธอก็ตะโกนขึ้นด้วยความหวาดผวา “อย่านะ อย่าแตะต้องตัวข้า! ข้ารักท่านอ๋อง ร่างกายของข้าเป็นของท่านอ๋อง! พวกเจ้าอย่ามาแตะต้องตัวข้า มิฉะนั้นข้าจะฆ่าตัวตาย...” ดูเหมือนว่าเธอจะขาดสติการรับรู้ ทำได้เพียงใช้มือสะบัดไล่โบกปัดอย่างมัวซัว เธอพูดไปพร้อมถือเศษถ้วยในมือขึ้นมาจะปาดคอของตนเอง “สตรีโง่งม!” โม่จื่อเฟิงถอนถอนหายใจ จับข้อมือหยุดการกระทำของเธอเอาไว้อย่างง่ายดาย และดึงร่างบางของเธอเข้ามาในอ้อมกอดอย่างแผ่วเบา “ยามนี้ ยังคิดถึงเปิ่นหวางอยู่รึ? เจ้าจริงใจหรือเสแสร้งกันแน่? แต่ ช่างมันเถอะ เปิ่นหวางไม่สงสัยความจริงใจของเจ้าแล้ว” หลินซีนเยียนอยู่ในอ้อมกอดเขาอย่างงุนงง ราวกับยาเม็ดนั้นได้ออกฤทธิ์แล้ว มือทั้ง 2 ข้างของเธอลูบคลำไปทั่วร่างกายของเขาไม่หยุด