ตอนที่ 65 สร้างแค้นให้ท่านอ๋อง

ต๭นที่ 65 สร้างแค้นให้ท่านอ๋อง หลิวหลีมองใบหน้าของโม่จื่อเฟิงอย่างตกตะลึง มีอาการใจลอยอยู่ชั่วครู่ บุรุษเช่นนี้ สตรีโดยทั่วไปล้วนไม่สามารถละสายตาจากไปได้ ครั้งก่อนที่นางได้พบกับอินฉีก็เข้าใจว่าอินฉีคือบุรุษที่ยอดเยี่ยมที่สุดในโลกนี้แล้ว คิดไม่ถึงว่าบุรุษที่อยู่ตรงหน้าผู้นี้ยังหล่อเหลามากกว่าอินฉีถึงสามส่วน เนื่องจากอาการตกละตะลึงของหลิวหลี ดังนั้นจึงลืมตักเตือนกลุ่มคนที่กำลังรุมล้อมหลินซินเยียนไว้อยู่ ดังนั้นกลุ่มคุณชายจึงไม่ทันรู้สึกตัวว่ามีคนเข้ามาใกล้ หลายๆคนกำลังถกเถียงคิดหาวิธีทรมานหลินซินเยียน “สตรีที่งดงามขนาดนี้ จะเล่นสนุกอย่างไร? นี่ยังต้องถามกันอีกหรือ? แต่ทว่าองค์ชายหลิวหยุนอ่า ของดีเช่นนี้ท่านคงไม่อาจที่จะรับประทานทานคนเดียวได้ คงต้องให้เหล่าสหายร่วมวงด้วย” “พี่เจ็ด ที่ท่านกล่าวก็ไม่ถูกต้อง สตรีที่งดงามเช่นนี้แม้ว่าใครๆล้วนต้องการจะเชยชิม แต่ทว่าจะดีชั่วอย่างไรพวกเราก็เป็นผู้ที่มีตำแหน่งสถานะ อย่าได้กล่าวเปรียบพวกเราเป็นอันธพาลสิ" "น้อยๆหน่อย จะเสแสร้งอะไรกัน ครั้งก่อนที่จับเด็กสาวไว้ ท่านนี่เร็วกว่าใครเพื่อน แล้วอย่างไรตอนนี้จึงแสร้งมาทำเป็นคนดี.." "ท่านจะรู้อะไร....." คนที่พูดอยู่นั้นทำท่าขยิบตาส่งให้อีกคน "เด็กสาวนั่นจะสามารถเปรียบกับสาวงามผู้นี้ได้อย่างไร? งดงามขนาดนี้เล่นเพียงรอบเดียวไม่เสียดายแย่หรือ? ข้าคิดว่านะ องค์ชายหลิวหยุนหรือท่านจะรับตัวสาวงามผู้นี้ไปที่บ้าน รอจนท่านเล่นจนเบื่อแล้วค่อยส่งต่อให้กับพวกเราไม่ดีหรือ? ในคำพูดเหล่านี้ ล้วนแต่เป็นการประจบสอพลอ ในกลุ่มพวกเขา สถานะตัวตนของอู่ฉือและฮูเหยียนหลิวหยุนนั้นแตกต่างกันไม่มาก แต่เขาผู้นี้ล้วนแต่ดูสีหน้าท่าทีของฮูเหยียนหลิวหยุน บุคคลนี้เห็นได้ชัดว่าชาญฉลาด มองออกถึงความทะเยอทะยานขององค์ชายหลิวหยุนที่มีต่อหลินซินเยียน ต่อให้เขาโง่กง่านี้ก็จะไม่แย่งสตรีกับองค์ชายหลิงหยุน หลายคนเมื่อได้เขาแนะนำก็ได้สติขึ้นมาทันที และสนับสนุนกับคำกล่าวของเขา มีเพียงอู่ฉือที่สีหน้ามืดครึ้มพลันกล่าวออกมาด้วยความหนักแน่น "ข้าคิดว่าไม่สมควร พวกท่านลืมแล้วหรือว่าสตรีผู้นี้ ครั้งก่อนเป็นอินฉีที่ช่วยไว้ ในกรณีที่นางกับอินฉีมีความจงใจที่จะปกปิด เมื่อถึงยามที่ล่วงรู้ถึงหูเขา เขาจะมาบอกพวกเราอีกครั้ง...." "อู่ฉือ ท่านมักจะขี้ขลาด ทุกครั้งที่จะทำเรื่องน่าตื่นเต้นท่านล้วนหลบแต่อยู่ข้างหลังของพวกเรา บุรุษร่างใหญ่ที่กลัวนั่นกลัวนี่ ช่างทำให้ข้าดูถูกท่านเสียจริง ถ้าท่านจะเป็นแบบนี้ ต่อไปก็อย่าได้ติดตามองค์ชายพวกเราอีกเลย" ฮูเหยียนหลิวหยุนจ้องมองอู่ฉือ อู่ฉือเองก็ลังเลเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา "เจ้า พวกเจ้าจะทำแบบนี้ไม่ได้!" หลินซินเยียนดิ้นรนขัดขืน และกัดเข้าที่บนข้อมือของฮูเหยียนหลิวหยุน ทำให้เขาส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด "โอ้ ยังมาพร้อมกับหนาม/ยังมีฤทธิ์อยู่ซะด้วย แต่ไม่เป็นไร ข้าชอบ" ฮูเหยียนหลิวหยุนหัวเราะขึ้นมาอย่างมีความสุข ไม่สนใจแผลที่อยู่บนข้อมือ ใบหน้าคืบเข้ามาใกล้ดูเหมือนจะเข้าไปจูบใบหน้าของนาง "ข้าไม่สามารถทำอะไรได้งั้นหรือ? รอเจ้ากลายเป็นผู้หญิงของข้า ไม่แน่ว่าอาจจะขอร้องอยู่ใต้ร่างข้าให้ทำอะไรแบบนั้นทุกค่ำคืน ฮูเหยียนหลิวหยุนเป็นเพียงเด็กหนุ่ม คำพูดที่กล่าวออกมากลับไม่เหลาะแหละแม้แต่น้อย “ต่อให้ตายข้าก็จะไม่กลายเป็นผู้หญิงของเจ้า! และข้ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว!” หลินซินเยียนคำรามด้วยใบหน้าที่เย็นชา สีหน้าฮูเหยียนหลิวหยุนดูน่าเกลียดอย่างมาก ฉวยแก้มของนางคำรามด้วยความโกรธ “ชอบงั้นหรือ? สาวน้อย เจ้ากลับกระตุ้นความปราถนาที่จะเอาชนะของข้า ไม่ว่าจะเป็นร่างกายของเจ้าหรือหัวใจของเจ้า ข้าจะรับไว้เอง ส่วนคนที่เจ้าชอบน่ะหรือ? ฮ่าๆๆ รอให้ข้าได้หลับนอนกับเจ้าก่อนแล้วค่อยไปดูว่าไอ้หน้าอ่อนที่เจ้าชอบมันเป็นใคร รอให้เจ้าหน้าอ่อนนั่นมาเจอกับข้า คงจะคุกเข่าอย่างหวาดกลัวให้ข้านั้นหลับนอนกับเจ้าเสียดีกว่า” สิ่งที่เขากล่าวไม่ใช่ว่าไม่มีมูลความจริง แต่ก่อนก็เคยมีเหตุการณ์เช่นนี้ เขาเคยพบกับเชียนจินในครอบครัวเล็กที่มีฐานะต่ำต้อย เชียนจินเป็นว่าที่สามีที่มีคู่มั่นหมายแล้ว ไอ้หน้าอ่อนนั่นเป็นยามเฝ้าประตูเมือง เมื่อพบกับฮูเหยียนหลิวหยุนก็รีบเข้ามาประจบประแจง ส่วนว่าที่ภรรยาอะไรนั่นมันก็กุลีกุจอเอามาประเคนให้ด้วยตัวเองซ้ำไป “อ้อ จะให้เปิ่นหวางคุกเข่า ที่หนานเยว่นอกเหนือจากฝ่าบาทแล้วก็ยังไม่พบใครอื่นอีกจริงๆ” ทันใดนั้นเสียงก็ปรากฏขึ้นหลังกลุ่มคน เสียงที่ต่ำและลุ่มลึก เมื่อยามที่เปล่งว่าจาในน้ำเสียงที่กล่าวลอยๆนั้นเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย ทุกคนเพิ่งเกิดความตระหนัก ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่บุรุษผู้นี้เข้ามาถึงด้านหลังของพวกเขาอย่างไร้เสียงไร้ร่องรอย ซึ่งคู่ควรที่พวกเขาต้องระวังจับตามอง “ข้าคือใคร?” ฮูเหยียนหลิวหยุนเหมือนกับเผชิญหน้ากับศัตรูที่เก่งกาจ เห้นได้ชัดว่าบุรุษผู้นี้พูดเพียงประโยคเดียว กลับทำให้ทุกคนล้วนตื่นตัวขึ้นมา อู่เซวียนอ๋องหรือโม่จื่อเฟิงไม่เหมือนกับอำมาตย์คนอื่นๆที่มักจะชื่นชอบเข้าร่วมกิจกรรมต่างๆ เขาไปมาคนเดียวอย่างอิสระและมีนิสัยแปลกประหลาดที่ยากจะคาดเดา มีเพียงงานเลี้ยงสำคัญที่ฝ่าบาททรงโปรดให้จัดขึ้นเขาจึงจะปรากฎตัว และงานเลี้ยงที่สำคัญขนาดนั้น เหล่าผู้มีอำนาจน้อยนิดย่อมไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าร่วม ดังนั้นเหล่าผู้นำระดับล่างในเมืองหลวงแห่งนี้ไม่เคยมีโอกาสที่จะได้พบเขา “เปิ่นหวางคือใครน่ะหรือ?” โม่จื่อเฟิงหัวเราะเบาๆ ยกมือขึ้นและสะบัดแขนเสื้อเบาๆ ฮูเหยียนหลิวหยุนที่อยู่ห่างออกไปรู้สึกเกิดความเจ็บปวดขึ้นที่ใบหน้าและคลายมือของหลินซินเยียนออกตามสัญชาติญาณ ฝ่าเท้าของหลินซินเยียนวิ่งมุ่งไปข้างหน้าอย่างซวนเซ และหลบซ่อนตัวอยู่ด้านหลังโม่จื่อเฟิงอย่างขลาดกลัว "เขาก็คือคนที่ข้าชอบ เป็นอย่างไรเล่า ดีกว่าสวะสังคมอย่างพวกเจ้าไม่รู้กี่เท่า! ในยามนี้นางดึงความเกลียดชังมาที่โม่จื่อเฟิงได้อย่างดีเยี่ยม “นังเด็กน้อย อย่าคิดว่าใครจะปกป้องเจ้าได้! วันนี้ข้าจะให้เจ้าได้เห็นความสามารถของข้า!” ฮูเหยียนหลิวหยุนถูกนางเหยียบย่ำก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ไม่ได้สังเกตเลยว่าโม่จื่อเฟิงเรียกแทนตนเองว่า “เปิ่นหวาง” กลับเป็นอู่ฉือที่เมื่อได้ยินประโยคนี้ สีหน้าพลันเปลี่ยนเป็นหวาดผวา ในหนานเยว่ นอกจากบิดาของฮูเหยียนหลิวหยุนที่ถูกเรียกหวังเหย่ซึ่งเป็นตำแหน่งอ๋องแล้ว ก็มีเพียงผู้เดียว อู่เซวียนอ๋องโม่จื่อเฟิง! เพียงแต่จะเป็นไปได้หรือ? นึกไม่ถึงว่าจะบังเอิญขนาดนี้ได้ เป็นผู้ที่อยู่ตรงหน้า…? ทว่าอู่ฉือกลับปากสั่นไปหมด ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ เขาถึงลืมที่จะเตือนฮูเหยียนหลิวหยุน “เจ้าน่ะหรือ?” หลินซินเยียนยิ้มอย่างดูถูก รอยยิ้มนี้ ยิ่งทำให้ฮูเหยียนหลิวหยุนเสียหน้า โกรธจนชักดาบยาวออกมาจากช่วงเอวแล้วพุ่งเข้าใส่ ทันใดนั้นเสียงสายคำรามเบาๆสายหนึ่งก็ทำให้บรรยากาศหนักอึ้งขึ้นมา โม่จื่อเฟิงยืนตระหง่าน มุมปากแฝงรอยยิ้มอันร้ายกาจและกล่าวด้วยความเย็นชา “นึกไม่ถึงว่าตาเฒ่าฮูเหยียนนั่นจะให้กำเนิดตัวโง่เง่าเช่นนี้ ดูเหมือนว่าใช้ชีวิตเสพสุขนานเกินไปแล้วจริงๆ” ในหนานเยว่ ผู้ที่กล้าเรียกฮูเหยียนอ๋องเป็นตาเฒ่าฮูเหยียนมีอยู่ไม่กี่คน ฮูเหยียนหลิวหยุนขลาดเขลาอยู่บ้าง เขาเงื้อดาบแต่ไม่ได้พุ่งเข้าไป จึงได้ถามอีกครั้ง “เจ้าเป็นใครกันแน่?” “ให้เปิ่นหวางแจ้งชื่อแซ่ตนเอง เจ้าคู่ควรหรือ?” โม่จื่อเฟิงก้าวเดินไปข้างหน้า เหล่าคุณชายที่อยู่รอบๆฮูเหยียนหลิวหยุนถูกเขาสั่นทะเทือนสยบด้วยพลานุภาพ ไม่มีผู้ใดที่จะกล้าขวางทางของเขา “เปิ่น เปิ่นหวาง? ท่านคืออู่เซวียนอ๋อง?” ฮูเหยียนหลิวหยุนเองก็ไม่ใช่คนโง่ รีบตอบสนองกับบุรุษที่อยู่ตรงหน้าด้วยความเงียบกริบ ในใต้หล้าคงไม่มีใครกล้าที่จะเลียนแบบเป็นอู่เซวียนอ๋อง ได้ยินว่าเขาเกิดมาหน้าตาหล่อเหลายิ่งกว่าปีศาจ นี่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่จะเลียนแบบกันได้