ตอนที่ 69 เจอกับคนพวกเดียวกัน

ต๭นที่ 69 เจอกับคนพวกเดียวกัน “จินมู่ตกตะลึงอยู่ชั่วครู่จึงค่อยได้สติ “ช่างบังเอิญจริงๆ วันนี้ท่านอ๋องมีสหายมาเยี่ยมถึงจวนทำอาวุธหน้าไม้มาให้ท่านอ๋องทรงทอดพระเนตร ในยามนี้น่าจะอยู่ที่ลานฝึกยุทธ์” “เป็นหน้าไม้เหมือนกันหรือ?” หลินซินเยียนมุ่นคิ้ว แล้วนางก็เข้าใจเรื่องราวได้เกือบจะในทันที เมื่อคิดดูแล้ว แต่ไหนแต่ไรโม่จื่อเฟิงก็ไม่เคยมีความหวังในตัวนางว่าจะสามารถสร้างอาวุธหน้าไม้ออกมาได้ ดังนั้นย่อมต้องหาผู้ที่มีพรสวรรค์โดดเด่นคนอื่นๆที่ทำงานนี้ได้ในเวลาเดียวกัน เมื่อใคร่ครวญอย่างถี่ถ้วน จึงรู้สึกว่านี่คือลักษณะของโม่จื่อเฟิง คนหน้าเนื้อใจเสือเช่นเขาจะสามารถนำเดิมพันกับสตรีเลื่อนลอยเช่นนางได้อย่างไร ทำการลงมือพร้อมกันทั้งสองทางจึงเป็นลักษณะที่คนหน้าเนื้อใจเสือมักจะทำ “ใช่ เป็นอาวุธหน้าไม้ขอรับ” เมื่อจินมู่ตอบกลับมาพลันรู้สึกสะดุดใจขึ้นมาทันที “แม่นางหลิน ถ้าไม่เช่นนั้น ของที่ท่านทำไว้ค่อยถวายให้ท่านอ๋องทอดพระเนตรวันอื่นเถิด” “ท่านกลัวว่าผู้อื่นจะทำดีกว่าข้า แล้วข้าจะขายหน้างั้นหรือ?” หลินซินเยียนมองความคิดของจินมู่ออกได้อย่างรวดเร็ว จินมู่ส่งเสียงกระแอมไอหลายครั้งอย่างกระอักกระอ่วน การไม่พูดอะไรก็นับว่าเป็นการยอมรับ หลินซินเยียนกลับหัวเราะร่า “ไม่เป็นไร ไม่มีหมุดสว่านเพชรก็ไม่ยึดอาชีพซ่อมเครื่องเคลือบดินเผา** ดังนั้นในเมื่อข้ากล้าที่จะรับงานนี้ย่อมต้องไม่พ่ายให้แก่ผู้ใด” (**没有金刚钻不揽瓷器活儿 เปรียบเทียบได้ว่า หากไม่ได้มีทักษะที่ยอดเยี่ยม ก็อย่าได้ทำอะไรที่เกินความสามารถของตน) จินมู่ลังเลอยู่เล็กน้อย จึงได้กล่าวว่า “เช่นนั้น ข้าจะพาแม่นางไปพบท่านอ๋องที่ลานฝึกยุทธ์” “รบกวนท่านแม่ทัพจินมู่ด้วยเจ้าค่ะ” หลินซินเยียนตอบด้วยความเกรงใจ เดินตามหลังเขาไปยังลานฝึกยุทธ์ ในช่วงที่กำลังเดินนางพลันคิดถึงอี้เซิงจึงถือโอกาสเอ่ยถาม “ใช่แล้ว แม่ทัพจินมู่ เรื่องที่คุยกันครั้งก่อนได้ความบ้างไหม? แล้วไม่ทราบว่าตอนนี้สามารถติดต่อศิษย์พี่ของท่านได้หรือไม่? "จดหมายของข้าได้ให้คนส่งไปแล้ว หากเป็นไปได้ด้วยดีภายในไม่กี่วันนี้ก็ควรจะถึงมือศิษย์พี่ของข้า อีกสักสองสามวันรอเขาตอบจดหมายกลับมา ข้าจะให้คำตอบแก่ท่านอย่างแน่นอน" จินมู่กล่าวอธิบาย เมื่อหลินซินเยียนได้ยินเช่นนี้ หัวใจก็นับว่าสงบลงไปแล้วครึ่งหนึ่ง เพียงแค่เขาไม่ลืมก็พอ "ถ้าเช่นนั้นก็รบกวนแม่ทัพจินมู่แล้ว หากวันใดต้องใช้สถานที่ของข้า ได้โปรดแม่ทัพจินมู่อย่าได้เกรงใจ" “แม่นางถือสาเกินไปแล้ว ข้าเองก็ชอบเจ้าเด็กอี้เซิงด้วยใจจริง” จินมู่หัวเราะด้วยความสัตย์ซื่อ ระหว่างที่ทั้งสองสนทนากันก็ได้มาถึงลานฝึกยุทธ์พิเศษแห่งจวนอ๋อง ที่ประตูใหญ่ลานฝึกยุทธ์มีเหล่าทหารหลายนายที่รับผิดชอบในการคุ้มกัน เมื่อเห็นจินมู่นำสตรีเดินเข้ามา ทุกคนล้วนประหลาดใจ แต่กลับเพียงทักทายจินมู่ ไม่ล่วงเกินถามไถ่ตัวตนของหลินซินเยียน เหล่าทหารที่อยู่ในจวนอู่เซวียนอ๋องคือคนสนิทของโม่จื่อเฟิง เรื่องราวมากมายที่เจ้านายไม่กล่าว พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องถาม มีทหารที่ซื่อสัตย์เช่นนี้ก็ไม่แปลกใจที่อำนาจของโม่จื่อเฟิงจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ที่ด้านข้างลานยิงธนู บุรุษชุดดำหนึ่งชุดขาวหนึ่งกำลังเล่นกับหน้าไม้ที่อยูในมือ บนเป้าธนูที่อยู่ห่างออกไป เป้าสีแดงตรงกลางถูกเสียบไปด้วยลูกศรหลายสิบดอก มองดูออกว่าสองคนนั้นศึกษาค้นคว้าในที่แห่งนี้อยู่นาน "ทั้งความแรงและความแม่นยำนั้นพอใช้ได้ แต่ว่าหนึ่งครั้งสามารถยิงลูกศรได้เพียงสามดอก โทษที นี่เรียกว่าอาวุธหน้าไม้(ยิงต่อเนื่อง)แล้วใช่มั้ย?" โม่จื่อเฟิงหัวเราะเยาะ พลางโยนหน้าไม้ใส่ในอ้อมแขนของบุรุษชุดขาว "ท่านระวังหน่อย อย่าทำมันเสียหายสิ นี่ข้าใช้เวลาตั้งเดือนกว่าถึงทำแบบกึ่งสำเร็จออกมาได้ เจ้าให้แบบร่างข้าแค่สิบกว่าแผ่น ข้าสามารถทำสิ่งนี้ออกมาได้ก็ไม่เลวแล้ว ท่านยังไม่พอใจอีกหรือ?" บุรุษชุดขาวสนทนากับโม่จื่อเฟิกับโม่จื่อเฟิงสนทนาเป็นกันเองอย่างมาก ดูแล้วไม่ได้เป็นมิตรภาพที่ตื้นเขิน หลินซินเยียนและจินมู่มาถึงลานฝึกยุทธ์ เห็นคนทั้งสองอยู่ไกลๆ จึงอดไม่ได้ที่จะถามจินมู่ “บุรุษชุดขาวเป็นสหายของท่านอ๋อง?” “อื้ม เป็นสหายที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่วัยเยาว์ เขามีนามว่า โจวชาง เป็นนายช่างฝีมือในกองทหารของท่านอ๋อง รับผิดชอบในการสร้างอาวุธให้กองทหารของท่านอ๋องโดยเฉพาะ ว่ากันว่ามีต้นกำเนิดจากศาลาความลับแห่งสวรรค์ แต่กลับมิใช่คนของศาลาความลับแห่งสวรรค์" จินมู่กล่าวอธิบาย “ช่างฝีมือ?” หลินซินเยียนกลับมีความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับชื่อเรียกนี้ ผู้เชี่ยวชาญการสร้างอาวุธในสังคมแห่งนี้ถูกเรียกขานว่าช่างฝีมือใช่ไหม? จินมู่คิดว่านางไม่เข้าใจความหมาย จึงกล่าวต่อ “สตรีที่ยังไม่ถึงวัยออกเรือนเช่นท่านย่อมไม่เข้าใจความหมายของช่างฝีมือ ช่างฝีมือหมายถึงผู้เชียวชาญการผลิตอาวุธ ช่างฝีมือยังมีการจัดอันดับ ผู้ผลิตอาวุธทั่วไปถูกเรียกว่าช่างระดับเหล็ก แน่นอนว่าท่านย่อมต้องเคยได้ยินมาบ้าง สูงกว่าช่างระดับเหล็กหนึ่งระดับก็คือช่างระดับทองแดง ระดับสูงกว่านั้นยังมี ช่างระดับเงิน และช่างระดับทองคำ แต่ทว่าส่วนมากที่อยู่เต็มท้องถนนล้วนเป็นช่างระดับเหล็ก ช่างระดับเงินนั้นไม่ง่ายที่จะพบเจอ ช่างระดับทองแดงและช่างระดับเงินเป็นบุคลากรที่ทางทหารล้วนแย่งชิง สำหรับช่างระดับทองคำ ปัจจุบันมีเพียงเจ้าสำนักศาลาความลับแห่งสววรค์ที่ได้ถูกเรียกขานว่าช่างระดับทองคำ" คำพูดเหล่านี้ทำให้หลินซินเยียนฟังด้วยความเพลิดเพลิน นางคิดไม่ถึงจริงๆวว่าในห้วงมิติ/เวลาแห่งนี้จะสามารถพบเพื่อนร่วมอาชีพของตน “โจวชางผู้นั้นคือระดับใด?” หลินซินเยียนถามขึ้นอีกครั้ง “"คุณชายโจวยังเป็นผู้มีชื่อเสียงในหมู่ช่างฝีมือ เรียกได้ว่าเป็นช่างระดับเงิน การที่มีเขาอยู่ กองทัพขององค์ชายจึงไร้เทียมทาน" ในยามที่จินมู่กล่าว สายตาชื่นชมอย่างยากที่จะปกปิด "แม่นางหลิน ถ้าไม่เช่นนั้น....พวกเรากลับกันเถิด โจวชางคือช่างระดับเงิน สิ่งที่เขาทำออกมายังไม่สามารถทำให้ท่านอ๋องพอใจได้ แล้วท่าน..." “ไม่ลองดูจะรู้ได้อย่างไรว่าดีหรือไม่ดี?” หลินซินเยียนยิ้มบาง เดินตรงเข้าไปหาสองคนนั้นในขณะที่กอดสิ่งของไว้ในอ้อมแขน โม่จื่อเฟิงกับโจวชางสังเกตการมาถึงของนาง กระพริบตาปริบๆพร้อมกันด้วยความแปลกใจ โจวชางกลับเป็นผู้เริ่มสนทนา อุทานขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น "ย่าห์ นี่คือสาวใช้อุ่นเตียงที่ท่านรับไว้งั้นหรือ? รูปงามอย่างที่คิดไว้ มิน่าถึงทำให้อู่เซวียนอ๋องของพวกเราเพลิดเพลินจนลืมกลับเรือน" "ไม่ต้องพูด หุบปากเสีย" โม่จื่อเฟิงจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นยะเยือก แต่น่าเสียดายที่โจวชางนั้นเคยชินกับความเย็นชาของเขาเสียแล้ว ไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย กลับย้ายก้นวิ่งไปที่ด้านหน้าของหลินซินเยียน “สาวน้อย ที่กอดอยู่ในอ้อมแขนเจ้าคืออะไร เป็นอาหารที่ส่งมาให้กับพวกเราใช่หรือไม่? ข้ากำลังหิวอยู่พอดี ถ้าไม่รังเกียจก็ขอให้ข้าทานด้วยคนสิ?” ในสายตาของโจวชางได้เห็นหลินซินเยียนเป็นสตรีนุ่มนวลที่ลงครัวทำอาหารมาเพื่อเอาใจบุรุษ หลินซินเยียนกลับส่ายศีรษะเล็กน้อย “ถ้าเช่นนั้นคงทำให้คุณชายโจวผิดหวังเสียแล้วเจ้าค่ะ สิ่งที่ข้าน้อยไม่ถนัดมากที่สุดก็คือการทำอาหาร ดังนั้นนี่จึงไม่ใช่ของกินเจ้าค่ะ" “จริงหรือนี่? ยังมีสตรีที่ไม่ถนัดการทำอาหารด้วยหรือ?” โจวชางหันกลับมามองโม่จื่อเฟิง ราวกับว่าต้องการให้ความยืนยันแก่เขา โม่จื่อเฟิงกลับไม่สนใจที่จะตอบคำถามของเขา เดินเข้ามาถามหลินซินเยียนด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ "เจ้ามาทำอะไรที่นี่?" “มาส่งของให้กับท่านอ๋องไงเพคะ นี่คืออาวุธหน้าไม้ที่หม่อมฉันทำมาเพคะ” หลินซินเยียนยกห่อผ้าขึ้นมาจากอ้อมแขน โม่จื่อเฟิงยังไม่ทันจะส่งเสียง โจวชางกลับอุทานแตกตื่นเกินจริงขึ้นมา “ข้าไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม? นางบอกว่าเป็นอาวุธหน้าไม้? นางบอกว่าเป็นอาวุธหน้าไม้ที่นางทำ?” หลินซินเยียนแค่นเสียงเย็นพลันกล่าวว่า “ท่านฟังไม่ผิดหรอกเจ้าค่ะ ข้าน้อยบอกว่านี่คืออาวุธหน้าไม้และ ข้า เป็น คน ทำ” “สตรีสามารถทำอาวุธหน้าไม้ได้ ตีให้ตายข้าก็ไม่เชื่อ” โจวชางกวาดมองใบหน้าของนางด้วยความดูถูก "ตอนแรกก็รู้สึกว่าเจ้าสวยมาก แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะมีดีแค่รูปที่งาม คิดใช้วิธีเรียกร้องความสนใจเพื่อที่จะชนะความชอบของอู่เซวียนอ๋องหรืออย่างไร? สาวน้อย เกรงว่าเจ้าจะหมดหวังเสียแล้ว ท่านอ๋องรังเกียจสตรีที่อวดฉลาดต่อหน้าเขาที่สุดเลยนะ"