ตอนที่ 70 ยอมแพ้อย่างเต็มใจ

ต๭นที่ 70 ยอมแพ้อย่างเต็มใจ หลินซินเยียนได้ยินคำกล่าวหาที่ไม่สุภาพของเขา แต่กลับไม่ยักจะโกรธ นางรู้สึกว่าการคุยโวโอ้อวดเป็นเรื่องที่เสียเวลา เป็นการดีกว่าที่จะพิสูจน์ตนเองด้วยการกระทำ นางหันกลับไปมองโม่จื่อเฟิง “อ่านอ๋องเพคะ ไม่ใช่ว่าแม้กระทั่งท่านอ๋องก็คิดว่าหม่อมฉันไม่สามารถสร้างอาวุธหน้าไม้ออกมาได้ใช่ไหมเพคะ? แต่ทว่าท่านอ๋องไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร หม่อมฉันเพียงหวังว่าท่านอ๋องจะรักษาคำพูด ถ้าหากหม่อมฉันทำอาวุธหน้าไม้ออกมาได้จริง ก็ต้องปล่อยหม่อมฉันและอี้เซิงไปจากจวนอ๋อง” โม่จื่อเฟิงนิ่งเงียบ ดวงตาที่ลุ่มลึกทั้งคู่ของเขามองไม่เห็นก้นบึ้ง ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ หลังจากที่เงียบอยู่นาน เขาจึงกล่าวขึ้น "แต่ไหนแต่ไรเปิ่นหวางพูดคำไหนย่อมเป็นคำนั้น ถ้าหากเจ้าสามารถทำออกมาได้จริง เปิ่นหวางก็จะปล่อยพวกเจ้าไป" ในขณะที่อยู่ต่อหน้าจินมู่และโจวชาง เมื่อโม่จื่อเฟิงกล่าวออกมาเช่นนี้ ทำให้หลินซินเยียนอดไม่ได้ที่จะเกิดความยินดี โจวชางเหลือบมองนางด้วยสายดูหยามเยียด “ที่ว่ามา เหมือนกับว่าเจ้าสามารถทำได้จริงงั้นล่ะ” “คุณชายโจว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราไม่สู้ลงเดิมพันกันสักหน่อยล่ะเจ้าคะ เดิมพันว่าข้าน้อยจะสามารถทำอาวุธหน้าไม้ได้หรือไม่เป็นอย่างไรดี?” หลินซินเยียนหัวเราะเสียงเย็น ดวงนัยย์ตาส่องประกายเจ้าเล่ห์ “เดิมพันก็เดิมพัน! แต่ต่อให้ชนะสตรีเช่นเจ้าได้ก็ไม่เห็นน่ายินดี” โจงชางส่ายศีรษะถอนหายใจ พลางถามว่า “เจ้าคิดจะเดิมพันอะไร?” “ข้าน้อยเป็นคนเถรตรง สิ่งที่ชื่นชอบมากที่สุดก็คือเงิน งั้นก็เดิมพันเงินกันเถิดเจ้าค่ะ” ในขณะที่หลินซินเยียนกล่าวก็นำหยกแขวนชิ้นหนึ่งออกมา ร่างกายนางปราศจากสิ่งของฟุ่มเฟือย สิ่งเดียวที่มีค่าบนร่างของนางก็คือหยกแขวนชิ้นนี้ที่โม่จื่อเฟิงมอบให้กับนาง "ข้าน้อยจะใช้หยกแขวนนี้ลงเดิมพัน ถ้าหากข้าน้อยแพ้ หยกแขวนนี้ก็เป็นของท่าน และถ้าหากท่านแพ้ ก็ให้เงินแก่ข้าน้อยที่มีมูลค่าเทียบเท่าหยกชิ้นนี้เป็นอย่างไร?" เมื่อนางหยิบหยกแขวนชิ้นนี้ขึ้นมา โจวชางตกใจอ้าปากค้างจนเกือบกลัวว่าคางจะหลุดออกมา เขาชี้ไปที่หยกแขวนแล้วหันไปหาโม่จื่อเฟิง “ท่านอ๋อง ท่านกระทั่งมอบหยกแขวนติดตัวให้แก่นางเชียวหรือ? ท่านแน่ใจนะว่านางเป็นแค่สาวใช้อุ่นเตียง?” เขาไม่คิดหนักคงไม่ได้ ถ้าหากท่านอ๋องยังมีความคิดที่จะส่งเสริมเลื่อนตำแหน่งให้สาวใช้ เช่นนั้นเขาก็ต้องกลัวอยู่บ้าง ถึงแม้ว่าสาวใช้จะไม่มีคุณสมบัติขึ้นเป็นหวางเฟย แต่ถ้าหากได้กลายเป็นเจ้านายแห่งจวนอ๋องอย่างแท้จริง ตัวเขาในฐานะผู้ใต้บังคับบัญชาคงไม่อาจทำหยิ่งยะโสเกินไป "แน่นอนว่าเป็นเพียงสาวใช้อุ่นเตียง" โม่จื่อเฟิงตอบอย่างราบเรียบ ทว่าเรียวคิ้วกลับขมวดแน่น เกี่ยวกับแหล่งกำเนิดของหลินซินเยียน ภายในใจเขาจริงๆแล้วก็ไม่สบอารมณ์อยู่แล้ว ดังนั้นเมื่อสายตาเขาเห็นหยกแขวนในมือของนาง สีหน้าพลันเปลี่ยนจนแทบดูไม่ได้ "เปิ่นหวางเคยกล่าวไว้ว่า ถ้าหากหยกแขวนชิ้นนี้หาย ศีรษะเจ้าก็ต้องหายไปด้วย ดูเหมือนว่าเจ้าจำไม่ได้ว่าเปิ่นหว่างเคยกล่าวไว้" หลินซินเยียนยักไหล่ “หม่อมฉันจำได้เพคะ แต่ว่าหม่อมฉันมิอาจพ่ายแพ้” ความเชื่อมั่นในตนเองของนางทำให้โจวชางจิตใจกระสับกระส่ายขึ้นมาทันที นางสามารถทำออกมาได้จริงหรือนี่? “ตกลงเดิมพันตามนี้ ทีนี้เจ้าก็เอาอาวุธหน้าไม้ที่เจ้าทำออกมาให้ข้าดู” โจงชางอยากจะไปยกอาวุธหน้าไม้จากอ้อมแขนของนางจนแทบทนไม่ไหว ในคราวนี้หลินซินเยียนกลับยกห่อผ้าให้เขาอย่างใจกว้าง “คุณชายโจว ท่านควรระวัง สิ่งนี้มีเพียงหนึ่งเดียว ถ้าหากท่านทำลายแล้วพูดว่าข้าน้อยไม่ได้ทำออกมา มันจะดูน่าเกลียดเกินไป” “เจ้าวางใจ ถ้าทำลายของเจ้าเสียหาย ข้าจะชด….” ยังกล่าวไม่ทันจบประโยค โจวชางที่เปิดห่อผ้าออกก็เห็นอาวุธหน้าไม้ที่อยู่ข้างใน เพียงแค่ได้มอง ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นตกตะลึง เขามองหลินซินเยียนอีกครั้ง กลับไม่มีความเหยียดหยามในสายตาอีกต่อไป หลังจากนั้นจึงหยิบอาวุธหน้าไม้แล้วเดินไปที่ลานยิงธนูอย่างรวดเร็ว สมกับเป็นช่างฝีมือระดับเงิน ไม่ต้องให้หลินซินเยียนอธิบายเขาก็คลำหาตัวกลไกของอาวุธหน้าไม้เจอ เขาเล็งเป้าที่อยู่ไกลออกไป แล้วกดกลไกยิง “ฟึ่บๆๆๆๆ….” กลุ่มลูกศรเหล็กทั้งสิบห้าดอกถูกยิงออกมา ในชั่วเวลาที่กระพริบตาก็เรียงเป็นวงกลมตรงกลางบนเป้ายิง เขายกอาวุธหน้าไม้ขึ้นด้วยความรู้สึกทึ่ง มือทั้งสองข้างสั่นไม่หยุด ตะลึงอ้าปากค้างจนถึงกับพูดอะไรไม่ออก โม่จื่อเฟิงที่ยืนอยู่ด้านข้าง ถึงกับหรี่ตาหดวูบ ความรวดเร็วและความแรงของลูกศรเหล็กนั่น แม้จะเป็นความสามารถของเขาก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อหลบหลีกมัน ถ้าหากใช้ในสนามรบ อาวุธชนิดนี้เกือบจะไร้คู่ต่อกรเลยทีเดียว การแสดงออกความตกตะลึงของทั้งสอง ทำให้หลินซินเยียนปรบมือด้วยความภูมิใจ และเดินเข้ามาอย่างนิ่งๆ “ฝีมือในการยิงธนูของคุณชายโจวนับว่าไม่เลว ลูกศรเหล็กทั้งสิบห้าล้วนเข้าเป้าทุกดอก” เมื่อเสียงปรบมือของนางกระทบถึงหูโจวชาง ก็กลับแปรเปลี่ยนเป็นการเยาะเย้ยที่รุนแรง ทำให้โจวชางหน้าแดงขึ้นทันควัน เขานิ่งอยู่เป็นเวลานานก่อนที่จะกล่าวด้วยความตะกุกตะกัก "ทำให้แม่นางต้องเห็นความขายหน้าเสียแล้ว อาวุธหน้าไม้ที่แม่นางทำมีความเสถียรอย่างมาก" อันที่จริง ต่อให้เป็นนักธนูฝีมือดี หากต้องเจอกับธนูที่ความเสถียรไม่ดี ก็เป็นเป็นไม่ได้ที่จะทำให้ลูกธนูมากมายขนาดนี้เข้ากลางเป้าทั้งหมด คนในวงการดูช่องทาง คนนอกวงการดูเพื่อสนุก** เพียงครั้งแรกที่ทดสอบยิง โจวชางก็รู้แล้วว่าตนนั้นได้พ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง ถึงแม้จะเป็นวัยรุ่นมุทะลุ แต่เขาก็ยังเป็นสุภาพบุรุษ "การเดิมพันครั้งนี้ข้าแพ้แล้ว แพ้ด้วยความเลื่อมใสสุดจิตสุดใจ" **(外行看热闹，内行看门道 คนทั่วไปมักมองเห็นเพียงความสนุกสนาน มองเพียงเปลือกนอก ส่วนผู้เชี่ยวชาญหรือผู้ที่มีประสบการณ์จะมองวิธีการของเรื่องราว มองถึงแก่นแท้) "คุณชายโจวอย่าได้ถ่อมตนเกินไป ข้าน้อยคิดว่าหากให้เวลาแก่คุณชายโจวมากกว่านี้ คุณชายโจวย่อมจะทำธนูหน้าไม้แบบนี้ออกมาได้แน่นอน" คำกล่าวประโยคนี้ หลินซินเยียนได้ให้ทางลงแก่เขาแล้ว ไม่จำเป็นต้องสร้างศัตรูให้ตนเองมากเกินไปในทุกที่ทุกเวลา “ไม่หรอก ต่อให้เวลาข้ามากว่านี้ข้าก็ไม่สามารถสร้างอาวุธหน้าไม้ที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้ออกมาได้ ถึงแม้ข้าจะไม่เคยเห็นอาวุธหน้าไม้จริงในแบบร่าง แต่ข้าแน่ใจว่าอาวุธหน้าไม้ของเจ้าดีกว่าในแบบร่างนั่นแน่นอน” สายตาที่โจวชางมองหลินซินเยียนเปลี่ยนเป็นนับถือไปในทันที ถ้าไม่ใช่ว่าเห็นกับตาตนเอง จะอย่างไรเขาก็ไม่เชื่อว่าบนโลกจะมีสตรีเช่นนี้อยู่ หลินซินเยียนยิ้มบาง แต่กลับไม่ได้แสดงท่าทีถ่อมตน หน้าไม้ที่นางทำย่อมต้องดีกว่าแบบดั้งเดิมอยู่แล้ว นางพลันยอบกายคารวะแก่โจงชาง "คุณชายโจว แล้วการเดิมพันของพวกเราเมื่อสักครู่นี้...." โจงชางอึ้ง พลางลูบคลำศีรษะของตนกระทั่งใบหน้าก็แดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ “หยกแขวนติดตัวของท่านอ๋อง มูลค่าเทียบเท่าเมืองๆหนึ่ง ช่างฝีมือผู้หนึ่งอย่างข้ามีปัญญาซื้อได้ที่ไหนกัน? เกรงว่าทำให้แม่นางหัวเราะเยาะเสียแล้ว ข้า… ข้า…” ได้ยินเช่นนี้ กล้ามเนื้อบนใบหน้าของหลินซินเยียนก็บิดเบี้ยวเล็กน้อย มารดาแกสิ นี่จะเบี้ยวหนี้กันใช่ไหม? "ตำลึงเงินที่มูลค่าเทียบเท่ากับหยกแขวนนี้ ข้าคงจะไม่มีปัญญาจ่าย แต่ว่าข้าจะให้ทุกอย่างในสกุลของข้ามอบให้แก่แม่นาง" โจวชางอับอายใบหน้าแดงก่ำ ส่งสายตาขอความช่วยเหลือกับโม่จื่อเฟิง โม่จื่อเฟิงไม่ได้สนใจมองตั้งแต่ต้นจนจบ เพราะสายตาของยังทอดมองไปที่อาวุธหน้าไม้ และก็ไม่ทราบได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เมื่อเขามองหลินซินเยียน มีความแตกต่างในดวงตาอย่างเห็นได้ชัด “เจ้ามองเปิ่นหวางทำไม นี่เป็นการเดิมพันของพวกเจ้า” โม่จื่อเฟิงพลันกลับลำ หมายความว่าไม่ต้องการที่จะมีส่วนร่วม “คิดไม่ถึงว่าคุณชายโจวก็เป็นเช่นนี้…” หลินซินเยียนไม่พอใจ คำพูดก็เปลี่ยนไปเป็นไม่สุภาพ “ไม่ ไม่นะ ข้ามิได้เจตนา ข้าคนแซ่โจวไม่เคยพบพานเรื่องราวแบบนี้มาก่อน" โจวชางตัดบทนางและรีบกล่าวต่อ "อนิจจา สกุลโจวยามนี้มีเพียงสามหมื่นตำลึงเงิน ถ้าหากแม่นางว่าน้อยไป ก็มีแต่ต้องยกคนแซ่โจวผู้นี้ให้กับเจ้า หลังจากนั้นข้าจำหาเงินแล้วค่อยๆนำมาชดใช้คืนเจ้า”