ตอนที่ 71 รักษาสัญญา

ต๭นที่ 71 รักษาสัญญา “ราคาเท่าไรนะ?”หลินซีนเยียนตกตะลึงจึงเอ่ยปากถามอีกครั้ง สีหน้าของโจวชางเริ่มแดงก่ำ “ปัจจุบันมีเพียงสาม สามหมื่นตำลึง....” ในใจของหลินซีนเยียนรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก แต่ใบหน้าไม่ปรากฏอาการอะไรเลยสักนิด เพียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงแจ่มใส “ช่างเถอะ ในเมื่อเป็นสหายของท่านอ๋อง ข้าจะไม่ไว้หน้าท่านอ๋องได้อย่างไรกัน สามหมื่นก็สามหมื่นเถอะ” ฟังจากน้ำเสียงของนางประหนึ่งว่าได้เสียสละไปอย่างมาก มีเพียงโม่จื่อเฟิงที่เบะปากใส่ สตรีนางนี้ สายตาสว่างเปล่งประกายแล้วจนมองเห็นความในใจของนางแล้ว ก็แค่เงินสามหมื่นตำลึงเท่านั้น กลับทำให้นางดีใจจนออกนอกหน้าได้ขนาดนี้ ความโลภของคนเรานี้จริงๆ เลย... เมื่อโจวชางได้ยินก็รีบเอ่ยขอบคุณทันที“ขอบคุณแม่นางอย่างมาก ท่านวางใจได้ ยามบ่ายข้าจะนำตั๋วเงินมามอบให้กับท่านด้วยตนเอง แต่มีเพียงบางอย่างที่ยังไม่เข้าใจ ได้โปรดช่วยชี้แนะด้วย” “หืม?”ยังคิดจะกลับคำอีกรึ? หลินซีนเยียนคิดในใจ หากได้จะเงินเยอะขนาดนั้น ที่แท้คงไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิด “ข้ารู้สึกสนใจอาวุธหน้าไม้ที่ท่านได้ประดิษฐ์ขึ้น หากว่าแม่นางไม่ได้ถือสาอะไร ให้ข้านำอาวุธหน้าไม้ไปศึกษาได้หรือไม่ เพียงไม่กี่วันเท่านั้น”เป็นถึงช่างทำเครื่องเงิน สำหรับเข้าแล้วเงินทองไม่สำคัญ แต่เป็นกลวิธีต่างหาก ในข้อนี้ ฝีมือของเขาจึงเป็นที่เคารพนับถือ แต่หลินซีนเยียนก็ไม่ได้ตอบรับทันที เพียงไปถามโม่จื่อเฟิง “หน้าไม้ข้าทำให้ท่านอ๋อง จะให้ข้าตัดสินใจแทนท่านอ๋องได้อย่างไร ดังนั้น... ” โจวชางมองไปยังโม่จื่อเฟิงที่พยักหน้า “เจ้าสามารถนำไปศึกษาได้ ในช่วงนี้เจ้าก็ประดิษฐ์ให้มันมีขนาดใหญ่ก็ได้ เพียงแต่ เรื่องนี้ ต้องเก็บเป็นความลับ ห้ามรั่วไหลออกไปเด็ดขาด ” “วางใจเถิด นี่เป็นเรื่องสำคัญข้าเข้าใจดี”เมื่อโจวชางได้รับอนุญาตจากโม่จื่อเฟิงก็รีบกอดอาวุธหน้าไม้แล้ววิ่งออกไปด้วยท่าทางดีใจ อยากจะศึกษาอาวุธหน้าไม้นี่ใจจะขาด ภาพตรงหน้าทำให้โม่จื่อเฟิงปลื้มปิติยินดีจนยิ้มออกมา หลังจากที่โจวชางเดินออกไปไกลแล้ว โม่จื่อเฟิงก็เอ่ยกับหลินซีนเยียน “เจ้าอยากจะไปจากจวนอ๋องจริงๆ รึ?” “ท่านอ๋อง ท่านอ๋องได้รับสมรสพระราชทานจากฝ่าบาทแล้ว ในเมื่อคุณหนูใหญ่เซียวใกล้จะแต่งเข้าจวนมา คุณหนูใหญ่เซียวเดิมทีก็ไม่ชอบขี้หน้าข้า ข้าไม่คิดว่าจะมีชีวิตรอดหากอยู่ในจวนนี้ต่อไป ข้า ไม่อยากจากท่านอ๋องไป เพียงแต่อยากให้น้องชายของข้ามีชีวิตรอดต่อไปเท่านั้น ” เธอไม่ได้โง่ที่จะพูดความในใจออกมาจริงๆ เธอรู้ดีว่าไม่ช้าก็เร็วยังไงก็ต้องพูดถึงปัญหานี้กับเขา ดังนั้นจึงได้เตรียมตัวจะพูดเช่นนี้ไว้นานแล้ว โม่จื่อเฟิงก็ไม่ได้เอ่ยอะไร และก็ไม่มีอะไรจะพูดมากไปกว่านี้ เพียงโบกมือให้จินมู่พาเธอออกไปจากสนามฝึก หลินซีนเยียนย่อตัวทำความเคารพแล้วเดินตามจินมู่ไป เธออยากจะไปเรือนหน้าแล้วบอกข่าวดีกับอี้เซิงว่าพวกเขาจะได้ออกไปจวนอ๋องนี่แล้ว! จินมู่ช่วยพาหลินซีนเยียนไปหาอี้เซิงที่กำลังฝึกอยู่ที่เรือนหน้า เมื่ออี้เซิงเห็นหลินซีนเยียนก็ทิ้งอาวุธในมือแล้ววิ่งไปหา “พี่”เมื่อผ่านเรื่องราวมากมายมาด้วยกัน ในที่สุดเขาก็เชื่อว่าสตรีผู้นี้ไม่เหมือนคุณหนูที่แสดงว่าตนเองมีจิตใจดีงาม นางไม่เพียงแต่ช่วยเขาไว้ แต่ยังจริงใจต่อเขาอีกด้วย หลินซีนเยียนลูบหัวของอี้เซิงแล้วเอ่ยยังอ่อนโยน “ท่านอ๋องรับปากให้พวกเราออกจากจวนอ๋องได้แล้ว หลังจากที่พวกเราออกไปแล้ว พี่จะหาอาจารย์มาสอนหนังสือให้กับเจ้า การเรียนเป็นสิ่งสำคัญที่สุดต่อเด็กน้อยอย่างเจ้า” ศิษย์พี่ของจินมู่ยังไม่ได้ตอบกลับมา ดังนั้นเธอจำเป็นต้องเตรียมแผนสำรอง หากว่าได้เรียนบู๋กับศิษย์พี่ของจินมู่จริง ก่อนหน้านี้ควรเรียนบุ๋นหน่อยก็คงจะดี “พวกเราไปได้จริงๆ รึ?”อี้เซิงเหมือนจะยังไม่กล้าเชื่อเท่าไร จึงจ้องไปที่เธอโดยไม่กระพริบตา หลินซีนเยียนพยักหน้า “จริงสิ ข้าบอกไปแล้วว่าจะทำให้เจ้ามีชีวิตอย่างสงบสุข” อี้เซิงเริ่มน้ำตาคลอ แต่รีบก้มหน้าเพื่อเก็บซ่อนมันไว้อย่างรวดเร็ว เขาเพียงส่งเสียงตอบรับไปหนึ่งเสียง เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันนั้นจริงๆ หลินซีนเยียนดึงเขาเข้ามาในอ้อมอมอย่างเอ็นดู “ไม่ว่าพวกเราจะผ่านอะไรมา พวกเราต้องพึ่งพาตนเองแล้วเดินออกมาจากอดีตอันขมขื่น ไม่ว่าเป็นเจ้า หรือเป็นข้า ต่อไปพวกเราต้องมีชีวิตที่ดีขึ้น” เมื่อเธอบอกอี้เซิงว่าจะทำให้มีชีวิตที่ดีขึ้นก็เดินกลับไปเก็บของที่เรือนน้อยของตนเองอย่างรู้สึกตื่นเต้น ถึงแม้จะการปลอบใจอี้เซิง แต่จะว่าไป ก่อนที่ยังไม่ได้ออกจากจวนอ๋อง เธอก็ยังรู้สึกกังวลใจอยู่บางอย่าง เธอไม่กล้าเชื่อว่าโม่จื่อเฟิงจะยอมปล่อยพวกนางไปได้ง่ายดาย ในตอนกลางวัน โจวชางได้ทำตามสัญญาที่จะนำตั๋วเงินมาให้สามหมื่นตำลึง หลินซีนเยียนรับเงินแล้วเอ่ยขอบคุณ พอมีเงินหลังไปจากจวนอ๋องแล้ว เธอกับอี้เซิงก็ไม่ต้องอดตายแล้ว พอวันรุ่งขึ้น มู่เหอได้มารอเธอที่หน้าเรือนตั้งแต่เช้า บอกว่าจะส่งเธอออกจากจวนอ๋อง เมื่อได้ยินก็ทำให้เธอตื่นตัวขึ้น ทั้งหมดนี้ใกล้จะเกิดขึ้นแล้ว เดิมทีเธอก็ไม่ได้มีของเยอะอะไร เมื่อวานได้เตรียมเก็บของไปก่อนแล้ว ดังนั้นจึงแบกถุงผ้าแล้วเดินตามมู่เหอออกไปอย่างรวดเร็ว พอถึงหน้าประตู เธอก็เห็นอี้เซิงที่แบกถุงผ้าอยู่ จินมู่ได้พาอี้เซิงมารอเธออยู่ที่หน้าประตูแล้ว พอเห็นว่าเธอเดินมาก็ประสานมือคำนับแล้วเอ่ยขึ้นว่า “ท่านอ๋องให้ข้าน้อยมาส่งแม่นาง” “ท่านอ๋องเขา...” “ท่านอ๋องบอกว่า หลังจากนี้ไปขอให้แม่นางมีชีวิตที่ดีขึ้น”พอจินมู่เอ่ยประโยคนี้เสร็จก็เอ่ยต่อว่า “พอได้รับการติดต่อจากศิษย์พี่ของข้าแล้ว จะรีบไปบอกแม่นางทันที” “เช่นนั้นก็รบกวนหัวหน้าจินมู่แล้ว”หลินซีนเยียนยิ้มและพยักหน้า รอยยิ้มที่เห็นเพียงออกมาจากใจอย่างน้อยนิด เธอจูงมือของอี้เซิงแล้วแล้วเอ่ยลาจินมู่และมู่เหอ จากนั้นก็เดินจากไป ตอนที่ก้าวเท้าเดินออกไปก็ไม่ได้หันมาเหลียวแลอีกเลย เธอไม่รู้ว่า ภาพนั้นได้สะท้อนเข้าในดวงตาของใครบางคน “ที่แท้ก็เป็นคนแล้งน้ำใจ”รถม้าที่จอดอยู่ห่างไกลออกไป ฟู่จื่อมาปิดม่านรถม้าลง ใบหน้าก็ยิ้มไปด้วยความสนใจ “หลอกเปิ่นหวางได้แนบเนียนซะจริง...” สองริมทางที่เจริญรุ่งเรืองมีร้านค้าขายของมีค่าตั้งอยู่ ผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาก็ล้วนพบปะพูดคุยกันด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม คนต่างมาพบปะกันเพราะมีเรื่องที่น่ายินดี หลินซีนเยียนรู้สึกว่าโลกทั้งใบงดงามอย่างมาก อี้เซิงเห็นว่าเธอมีความสุขก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “พี่ พวกเราออกจากจวนอ๋องแล้วจริงๆ รึ” “อื้ม จริงสิ”หลินซีนเยียนเองก็ไม่ค่อยเชื่อเรื่องนี้เท่าไร รู้สึกว่าการออกมาคราวนี้คล้ายว่ามันจะดูง่ายดายเกินไป “พี่ แล้วตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรกันดี”อี้เซิงถาม หลินซีนเยียนครุ่นคิด “ไปหาที่พักอาศัยกันก่อน พวกเรายังต้องรอข่าวจากหัวหน้าจินมู่ และต้องหาอาจารย์มาสอนหนังสือให้เจ้าด้วย ดังนั้นในช่วงนี้ไม่สามารถออกไปจากเมืองเฟิ่งซีได้” อี้เซิงส่งเสียงตอบรับ แล้วเดินตามเธอไปอย่างว่านอนสอนง่าย หลินซีนเยียนเดินไปจนสุดถนนจะพบร้านขายที่พักอาศัย และมีนายหน้าขายบ้านที่เหมือนกับยุคปัจจุบัน เมื่อเจ้าของบ้านได้ยินว่าหลินซีนเยียนอยากจะซื้อบ้านก็รู้สึกดีใจ แล้วก็รีบพาทั้งสองไปดูบ้านอย่างกระตือรือร้น