​ตอนที่ 77 ชดใช้หนี้น้ำใจของเขา

ต๭นที่ 77 ชดใช้หนี้น้ำใจของเขา เมื่อเด็กๆได้มาเห็นเรือแข่งในระยะใกล้ขนาดนี้ ใบหน้าของพวกเขาล้วนตื่นเต้นกันอย่างมาก เพราะตอนที่มองจากระยะไกลเห็นเรือแข่งขนาดเท่ากับนิ้วหัวแม่มือ เมื่อเข้ามาเห็นใกล้ๆขนาดนี้กลับทำให้รู้สึกถึงความยิ่งใหญ่โอ่อ่า เรือแข่งทุกลำสามารถบรรจุคนได้ถึง 20-30 คน อินฉีเดินนำพวกเขาเข้าไป ตลอดทางเห็นเรือแข่งหลากหลายรูปแบบไม่ซ้ำกัน เรือแข่งทุกลำล้วนเกิดจากน้ำพักน้ำแรงของพวกช่างฝีมือ เมื่อหลินซีนเยียนได้เห็นก็อดไม่ได้ที่นับถือในความเฉลียวฉลาดของมนุษย์ ในสังคมของที่ใช้อาวุธเพียงดาบและกระบี่ ยังสามารถเห็นเรือแข่งที่มีกลวิธีมากมายขนาดนี้ ทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย “โห เรือแข่งลำนี้......”หลินซีนเยียนหยุดอยู่ตรงหน้าเรือแข่งลำที่หรูหรากว่าลำอื่น เด็กๆก็เดินมารุมดูเรือลำนี้และส่งเสียงร้องอย่างตื่นเต้นในทันที เรือแข่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นเรือแข่งที่หรูหราโอ่อ่ากว่าเรือแข่งลำไหนๆ แม้แต่ส่วนท้ายของเรือก็ยังฝังอัญมณีหลากหลายสีโดยแต่ละเม็ดต่างก็ล้ำค่า เรือแข่งลำนี้ประหนึ่งราวกับคฤหาสน์ขนาดใหญ่ที่ตั้งเด่นตระหง่าน แต่สิ่งเหล่านั้นล้วนไม่สำคัญ สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น สิ่งที่ทำให้หลินซีนเยียนตะลึงนั้นไม่ใช่อัญมณีล้ำค่า แต่เป็นการออกแบบของเรือลำนี้ต่างหาก เรือแข่งลำนี้ไม่เพียงแต่หรูหรา แต่การออกแบบส่วนที่ระบายน้ำออกก็ไม่เหมือนกับเรือลำอื่น โดยเฉพาะที่นั่งทั้ง 2 ฝั่งของผู้แข่ง เก้าอี้ตัวนั้นจะมีเก้าอี้วางขาอยู่ข้างหน้า 1 ตัว การออกแบบเก้าอี้ตัวนั้นจะช่วยทำให้ผู้แข่งไม่ต้องออกแรงมาก “นี่เป็นเรือแข่งของอ๋องอู่เสวียน”อินฉีรีบอธิบายให้เธอเข้าใจอย่างรวดเร็ว หลินซีนเยียนพยักหน้า มิน่าล่ะถึงมีคนที่อยู่ในโรงน้ำชาพูดถึงการออกแบบเรือแข่งของอ๋องอู่เสวียนได้สมบูรณ์แบบและคว้าที่ 1 มาทุกปี ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่อาศัยโชคเท่านั้น เรือแข่งของจวนเสนาบดีฝ่ายซ้ายอยู่ข้างหน้า ตอนที่หลินซีนเยียนกำลังเดินไปข้างหน้ากับอินฉี ทันใดนั้นก็รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันที มีความรู้สึกกระสับกระส่ายราวกับนั่งอยู่บนเปลวไฟยังไงยังงั้น เธอหยุดชะงักแล้วหันหน้ากลับมาก็เห็นเงาดำที่ยืนอยู่ริมฝั่งในที่ไกลๆ ไม่ว่าจะมีระยะห่างอยู่ไกลแค่ไหน เธอเห็นแค่แวบเดียวก็รู้โดยทันทีว่าคนนั้นคือ โม่จื่อเฟิง เธอรีบหันหน้าหนีโดยทันทีและก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างเร่งรีบ เธอไม่สามารถหลอกตัวเองได้ว่าเขาจะมองไม่เห็นเธอ ด้วยวรยุทธของเขา แม้แต่เธอยังมองเห็นเขา แล้วทำไมเขาถึงจะมองไม่เห็นเธอ? เพียงแค่เธอมีผ้าคลุมหน้า แต่เขาจะดูไม่ออกจริงๆเหรอ? อินฉีเห็นว่าเธอก้าวไปอย่างเร่งรีบ เขาก็ขมวดคิ้วแล้วหันไปมองในทิศทางริมฝั่ง ถึงระยะห่างจะอยู่ไกลแต่ทั้งสองคนก็สบตาโดยทันที ถึงจะไม่มีประกายไฟเกิดขึ้น แต่ก็มีมุมปากที่แสยะยิ้มของโม่จื่อเฟิงและใบหน้านิ่งๆของอินฉี ตรงริมฝั่ง จินมู่ที่เห็นเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด สีหน้าก็เคร่งขรึมลง “แม่นาหลินทำไมไปอยู่กับมหาเสนาบดีอินได้?” “เจ้าถามเปิ่นหวางหรือ?”โม่จื่อเฟิงแค่นเสียง “มาถามข้า ทำไมไม่ไปสืบเอาเอง?” จินมู่ก้มหน้าลงไม่กล้าเอ่ยอะไรอีก แต่ในสายตาอดไม่ได้ที่จะปรากฏความกังวลออกมา ในสนามแข่งเรือ เมื่ออินฉีได้พาหลินซีนเยียนไปถึงหน้าเรือแข่งของจวนมหาเสนบาดีอิน แต่ใจของเขากลับไม่ได้อยู่ตรงนี้ เขายืนอยู่ข้างๆของหลินซีนเยียนแล้วเอ่ยถามขึ้น “แม่นางหลิน...รู้จักกับอ๋องอู่เสวียนด้วยหรือ?” คำถามนี้นี้มันอยู่ในใจของเขามานาน เดิมคิดว่าหากเป็นไปได้เขาจะไม่เอ่ยถามอีกเลยตลอด แต่ว่าตอนนี้เขาอดไม่ได้จริงๆ ในสายตาหลินซีนเยียนฉายแววถึงความสับสน เธอเงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นก็เอ่ยขึ้น “รู้จัก!” รู้จัก คำตอบของเธอมีเพียงคำ 2 คำเท่านั้น ถ้าจะให้พูดมากไปกว่านี้ เธอไม่รู้จริงๆว่าควรจะพูดอะไร อินฉีก็เงียบขรึมลง เอ้อร์ยากับหูเอ๋อร์เดินไปดูเรือแข่ง มีเพียงอี้เซิงที่ยืนอยู่ข้างๆหลินซีนเยียนมาโดยตลอด ตอนที่เขาได้ยินทั้งสองพูดคุยกัน เขาเพียงกัดฟันแต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไร มีเพียงแววตาที่เผยให้เห็นถึงความโกรธแค้น “แม่นางหลิน ดูนี่ นี่คือเรือแข่งและผู้แข่งของจวนมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย เมื่อได้ดูแล้ว เจ้ารู้สึกสนใจขึ้นแล้วหรือยัง?”อินฉีเป็นสุภาพบุรุษที่เปลี่ยนเรื่องได้อย่างรวดเร็ว หลินซีนเยียนได้สติคืนมาก็ดูเรือที่อยู่ตรงหน้าอย่างละเอียด หลังจากได้ดูแล้ว เธอก็ส่ายหน้าอย่างจำใจ “หากยังแข่งไปแบบนี้ล่ะก็ ข้าเดิมพันได้เลยว่าอ๋องอู่เสวียนต้องชนะแน่” “โอ้? แต่คนเหล่านี้เชี่ยวชาญทางน้ำจากทางใต้ที่ข้าหามา ฝีมือในการแข่งเรือต้องอยู่ดีกว่าคนของอ๋องอู่เสวียนถึงจะถูก หรือว่าแม่นางหลินจะไม่เชื่อใจจวนมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายอย่างข้าเลยหรือ?”อินฉีชะงักไปครู่หนึ่งแต่ก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไร กลับตั้งคำถามกับเธอแทน สำหรับคนที่มีมารยาทอย่างนี้ หลินซีนเยียนรู้สึกนับถืออย่างมาก เธอยิ้มแล้วชี้ไปยังส่วนกลางของเรือแข่งลำนั้น “คนเหล่านี้ล้วนมีฝีมือดีก็จริง เพียงแค่พลังน่ะเหลือเฟืออยู่แล้ว แต่ว่าเรือแข่งลำนี้ควรจะอยู่เป็นลำหน้า หากลำหน้าเป็นคนเหล่านี้ ย่อมไม่เป็นปัญหาอะไร แต่พลังและฝีมือของคนเหล่านี้ดีกว่าลำหน้ามากกว่า เมื่อใช้อย่างอย่างเต็มที่แล้ว เช่นนั้นเรือลำนี้ก็ไม่สามารถยืนหยัดอยู่ได้ตลอดรอดฝั่งได้ล่ะก็ ล้วนเป็นปัญหาทั้งสิ้น ” “เจ้าบอกว่าเรือแข่งมันไม่แข็งแรงหรือ?”หากอินฉีเคยไม่เคยเห็นเธอปลดกำไลสวรรค์นั้นได้อย่างง่ายมาก่อน เขาต้องคิดว่าเธอต้องพูดส่งเดชเป็นแน่ เป็นเพียงสตรีแต่กลับพูดถึงความแข็งแรงของเรือแข่งมีไม่มากพอ หลินซีนเยียนพยักหน้า “ถูกต้อง แข่งเรือลำนี้ต้องเคยตากแดดในช่วงฤดูร้อนมาก่อนอย่างแน่นอน ดังนั้นตรงขอบเรือทั้งสองด้านคงไม่เหลืองขนาดนี้แน่ เมื่อตากแดดแรงๆมาก ความแข็งแรงต้องลดลงเป็นอย่างแน่ ตอนนี้ที่เรือแข่งลำนี้ยังทนได้อยู่ อีกเดี๋ยวหากไปกระแทกเข้าอย่างแรงล่ะก็.....” ตอนที่เธอพูด สีหน้าของอินฉีเริ่มไม่สู้ดี เขาจึงเรียกคนที่รับผิดชอบเรือแข่งมาถาม หลังจากคนผู้นั้นพูดเพียงไม่ถึงประโยค เขาก็มองหลินซีนเยียนอีกครั้งด้วยสายตาที่น่าเหลือเชื่ออย่างมาก คนที่สามารถปลดกำไลสวรรค์ได้อย่างง่ายดาย ย่อมไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ แววตาของอินฉีสว่างขึ้น แล้วประสานมือคำนับ“แม่นางหลินกล่าวได้ถูกต้อง เมื่อครู่คนที่ข้าเพิ่งไปสอบถามมา ปีนี้ในช่วงฤดูร้อนได้เผชิญกับความแห้งแล้ง ตรงใต้ท้องเรือได้ไปกระแทกมา ในตอนที่ซ่อมแซมนั้น นอกห้องของเรือก็ได้ตากแดดมา 10 กว่าวัน หากว่าเรือลำนี้ความแข็งแรงมีไม่พอ เช่นนั้นการแข่งเรือในรอบนี้ข้าคงแพ้จริงๆ หากว่าพวกเราจะเดิมพัน ชัยชนะที่ว่าต้องเป็นอ๋องอู่เสวียนอย่างแน่” เขาพูดเชิงหยอกล้อ ใบหน้าของเขาก็ไม่รู้สึกเสียใจเลยสักนิด ถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนใจกว้างอยู่แล้ว แต่ภายในใจของเขารู้สึกนับถือหลินซีนเยียนเป็นอย่างมาก “ครั้งที่แล้วพี่ใหญ่อินได้ช่วยชีวิตข้า ครั้งนี้ฉันก็เต็มใจที่จะช่วยพี่ นำเครื่องมือมาให้ข้า ข้าจะทำให้เรือลำนี้ผ่านวันนี้ไปให้ได้” การเรียกร้องแบบนี้ อินฉีไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธ จึงสั่งให้จิ้นฉู่ไปเตรียมสิ่งของที่หลินซีนเยียนต้องการใช้โดยทันที ในช่วงที่จิ้นฉู่ไปเตรียมสิ่งของมาให้อยู่นั้น อี้เซิงกลับจับมือของหลินซีนเยียนเบาๆ “พี่ บุรุษผู้นั้นเห็นพวกเราแล้ว หากพวกเราช่วยใต้เท้าอินเช่นนี้ เขาคงไม่ดีใจเท่าไร” หลินซีนเยียนเงยหน้าขึ้นไปมองริมฝั่ง เมื่อโม่จื่อเฟิงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว เธอก็ถอนสายตาแล้วถอนหายใจออกมา “ถึงจะโดนเห็นแล้วยังไง ช่างมันเถอะ แต่ข้าไม่ชอบติดค้างผู้อื่น ข้ากำลังตอบแทนบุญคุณอินฉีเขาอยู่ ”