ตอนที่ 78 บังเอิญเจอกับคู่แข่งทางหัวใจ

ต๭นที่ 78 บังเอิญเจอกับคู่แข่งทางหัวใจ จิ้นฉู่เตรียมสิ่งของที่หลินซีนเยียนต้องการมาให้อย่างรวดเร็ว เมื่อหลินซีนเยียนรับมาแล้วถกแขนเสื้อขึ้นเพื่อเตรียมจะขึ้นเรือไป แต่ในช่วงจังหวะที่เรือมันโคลงเคลงไปมา กระโปรงที่เธอสวมมันยาวเกินไปจนไม่สามารถยืนได้นิ่ง โชคดีที่อินฉีเดินตามมาแล้วประคองที่เอวของเธอไว้ให้ หลังจากที่หลินซีนเยียนยืนนิ่งแล้ว อินฉีก็รีบปล่อยมือออกจากเอวของเธอทันที ทุกอย่างมันรวดเร็วมากจนมองไม่เห็นว่าได้ล่วงเกินอยู่ เพียงแต่ สายตาของคนที่จ้องมองอยู่ห่างออกไปกลับแสยะยิ้มขึ้น เดิมโม่จื่อเฟิงกำลังเดินมาทางนี้อยู่แต่กลับเห็นฉากเมื่อครู่นี้ เขาจึงชะงักหยุดเดินทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างเย็นชา แม้กระทั่งคิ้วก็ยังไม่ขมวดขึ้นติดกัน ราวกับว่าฉากเมื่อครู่นี้ไม่ส่งผลกระทบใดๆ กับตัวของเขาเลย แต่ว่า จินมู่ได้ก้าวถอยหลังไป 1 ก้าวตามสัญชาตญาณ “จินมู่ สั่งการไป วันนี้...เปิ่นหวางจะลงแข่งเรือด้วยตนเอง!” น้ำเสียงของโม่จื่อเฟิงเคร่งขรึมลงหลังจากเอ่ยประโยคนี้ จากนั้นก็หันหลังแล้วเดินจากไป จินมู่ยังคงยืนงุนงงอยู่ที่เดิม เมื่อได้สติคืนมาก็รีบวิ่งตามไป “ ท่านอ๋อง ฐานะของท่านสูงส่ง ทำไมต้องลงเรือด้วยตนเองหรือ?” “ จินมู่ ตั้งแต่เมื่อไรที่เปิ่นหวางตัดสินใจจะทำ ต้องคอยให้เจ้ามาสงสัยด้วย?” คำพูดของเขาบ่งบอกถึงความไม่พอใจ จินมู่ทราบดี ตอนนี้ไม่ควรไปขัดขวางเจ้านาย ดังนั้นจีงกัดฟัน แล้วเก็บคำพูดเหล่านั้นกลืนลงท้องไป ในขณะนั้น หลินซีนเยียนได้หยิบเครื่องมือแล้วไปตีๆเคาะๆเรือแข่งของจวนมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย หลังจากผ่านไปไม่นาน เธอก็ปาดเหงื่อแล้วกระโดดลงมาจากเรือ ในฉากนั้น ทุกคนที่มองมาต่างก็คิดไปเป็นตุเป็นตะกันว่า ที่แท้ สตรีที่อยู่ข้างกายใต้เท้าอินเป็นช่างนี่เอง มาเพื่อต่อเติมเรือแข่งให้ใต้เท้าอิน ไม่ใช่คนที่สตรีที่รู้ใจอะไรนั่นสักหน่อย เมื่อก่อนก็ไม่เคยจะได้ยินว่าใต้เท้าอินมีสตรีในดวงใจมาก่อน มีผู้อาวุโสตีระฆังแล้วประกาศตรงริมถนนว่าการแข่งเรือใกล้จะเริ่มขึ้นแล้ว ทำให้ผู้เข้าแข่งขันได้เตรียมตัวกัน ในเวลาเดียวกันจะทำให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องเดินออกไปจากสนามแข่ง ตอนที่อินฉีจะพาพวกหลินลั่วเยีนเดินกลับไป เมื่อมองมาริมฝั่งพอดีก็เห็นกลุ่มคนที่ได้เดิมพันในโรงน้ำก่อนหน้านี้ อินฉีเห็นแล้วหยิบตั๋วเงินออกมา 1 ใบแล้วไปเดิมพันข้างจวนมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย จากนั้นเขาหันหน้ามาแล้วเอ่ยขึ้น “แม่นางหลิน ครั้งนี้อยากจะเสี่ยงดวงหรือไม่?” หลินซีนเยียนยิ้ม “งั้นก็ย่อมได้” เมื่อพูด เธอก็หยิบเงินร้อยตำลึงแล้วเดินพันข้างจวนมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย พวกเขาเก็บสัญญาทีเดิมพันไป แล้วเตรียมจะเดินกลับไปที่โรงน้ำชาชั้นสองเพื่อชมการแข่งขัน ทันใดนั้นกลับได้ยินเสียงของพวกชาวบ้านที่รุมดูตรงริมฝั่ง ตะโกนออกมาเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ผู้คนที่ไม่เข้าใจต่างก็มองไปดูในทิศนางนั้น เพียงแต่มีคนมากเกินไป แล้วเสียงพูดก็ดังจนฟังไม่ออกมามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น จิ้นฉู่ที่ไปสอบถามข่าวนั้นก็กลับมารายงานอย่างรวดเร็ว บอกว่าอ๋องอู่เสวียนจะลงแข่งด้วยตนเอง อ๋องอู่เสวียนจะลงแข่งเรือด้วยตนเอง มิน่าล่ะพวกชาวบ้านถึงได้ตะโกนโหวกเหวกกัน สำหรับคนที่ได้เห็นตำนานแบบนี้มันเพียงพอที่ทำให้นำไปคุยโวโอ้อวดได้ตลอดทั้งชีวิต “ หากอ๋องอู่เสวียนลงแข่งด้วยตนเอง ชัยชนะของพวกเราต้องไม่มีหวังอย่างแน่ ” อินฉีขมวดคิ้ว มองไปยังหลินซีนเยียนด้วยใบหน้าเป็นกังวล “ หากว่า แม่นางจะเดิมพันข้างอ๋องอู่เสวียนอีกดีหรือไม่?” “ไม่ล่ะ เมฆลมบนท้องฟ้าไม่อาจคาดเดาได้ จะแพ้ก็แพ้”ใบหน้าของหลินซีนเยียนเรียบนิ่ง เพียงแต่ตรงกลางระหว่างคิ้วได้เผยความยับยั้งชั่งใจอยู่ภายในส่วนลึก ตั้งแต่ได้เข้ามาพัวพันกับบุรุษผู้นั้นแล้ว ชีวิตของเธอก็ไม่ได้เป็นไปอย่างแผนที่วางเอาไว้อีกเลย เดิมอินฉีเพียอยากจะถามลองเชิง แต่เมื่อหลินซีนเยียนได้ตอบมาเช่นนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเขากลับดูลึกล้ำขึ้น ทันใดทีนั้น เขาก็ถกแขนเสื้อขึ้น ดึงหยกที่ห้อยอยู่ตรงเอวแล้วโยนให้จิ้นฉู่ที่อยู่ข้างกาย “นายท่าน นี่คือ....” จิ้นฉู่ยังไม่ตอบโต้อะไร อินฉีก็ได้มุ่งไปยังสนามแข่งแล้ว “เงินของข้า หากเดิมพันแพ้แล้วไม่สำคัญนัก แต่จะทำให้เงินของแม่นางหลินที่เดิมพันไปต้องเสียไปพร้อมข้าได้อย่างไร เมื่ออ๋องอู่เสวียนได้ลงแข่งเรือด้วยตนเอง แล้วข้าจะลงด้วยไม่ได้งั้นหรือ?” ผ่านไปเพียงพริบตา ผู้คนต่างก็ได้เห็นบุรุษผู้หนึ่งปรากฏอยู่บนเรือแข่งจวนของมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย พวกเขาต่างส่งเสียงตะโกน นั่นคืออินฉีมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย จากนั้นจะเกิดเป็นเสียงตะโกนดังสนั่นพร้อมกันตรงบริเวณริมฝั่ง อินฉียืนอยู่บนเรือแข่งที่อยู่ตรงริมฝั่งแล้วโบกมือมาจากที่ไกลๆ เมื่อหลินซีนเยียนเห็นบุรุษที่ส่งยิ้มมาอย่างอ่อนหวานก็นิ่งชะงักไปทันที เห็นได้ชัดว่ารู้สึกหวั่นไหว แต่ไม่รู้ว่าทำไม มีอยู่ช่วงหนึ่งเธอกลับรู้สึกจุกแน่นตรงหน้าอก “แม่นางหลิน พวกเรากลับไปชมการแข่งบนโรงน้ำชาดีหรือไม่ขอรับ?”จิ้นฉู่ที่อยู่ข้างๆเอ่ยถามขึ้น สายตาของหลินซีนเยียนจับจ้องไปที่อินฉีแล้วเอ่ยตอบ “ไม่ล่ะ อยู่ริมฝั่งตรงนี้เห็นได้ชัดกว่า พวกเราชมอยู่ตรงนี้แหละ” “ได้ขอรับ แต่แม่นางหลินต้องอยู่ใกล้ๆข้าน่ะขอรับ ริมฝั่งตรงนี้มันอันตราย หากตกลงไปในน้ำที่เย็นเฉียบเช่นนี้คงจะไม่น่าสนุกเท่าไร ”จิ้นฉู่ได้ออกคำสั่งแล้วให้คนใต้บังคับบัญชายืนอยู่ตรงริมฝั่ง แล้วยังให้ยืนกั้นฝูงคนตรงบริเวณนั้นด้วย เสียงระฆังและกลองดังขึ้น ในช่วงพริบตา การแข่งก็เริ่มได้อย่างเป็นทางการ เรือแข่งทั้งหมดพุ่งตัวออกไปอย่างรวดเร็วตามด้วยเสียงร้องให้กำลังใจของพวกชาวบ้าน เป็นไปอย่างที่ผู้คนคาดการณ์ไว้ไม่มีผิด เรือที่นำหน้าอยู่ตอนนี้มีเพียงเรือแข่งจวนแม่ทัพใหญ่เว่ย จวนมหาเสนาบดีฝ่ายซ้าย และจวนอ๋องอู่เสวียนตามลำดับ แต่เนื่องจากอ๋องอู่เสวียนและอินฉีมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายได้ลงแข่งด้วยตนเอง เสียงตะโกนร้องให้กำลังใจของทั้งสองจวนนี้กลับดังสนั่นหวั่นไหวมากกว่าเรือแข่งของจวนอื่น “โอ้ ช่างบังเอิญเสียจริง แม่นางหลิน” ท่ามกลางเสียงร้องตะโกนอยู่นั่น มีเสียงใสแจ๋วของสตรีนางหนึ่งดังมาจากด้านหลังของหลินซีนเยียน เมื่อหลินซีนเยียนหันไปก็เห็นคนที่ไม่อยากจะเจอด้วยที่สุด เซียวฉางเยว่ เซียวฉางเยว่พาคนติดตามอยู่หลายคนเดินมาที่ริมฝั่ง โดยคนติดตามเหล่านั้นได้เปิดทางให้นางเดินเข้าไปยืนข้างกายหลินซีนเยียนอย่างง่ายดาย “บังเอิญซะจริง”ตอนที่หลินซีนเยียนพูดก็มองไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างกายอย่างไม่รู้ตัว เห็นจิ้นฉู่ยังยืนข้างๆอยู่ก็พลอยโล่งใจหนึ่งเปราะ เธอไม่รู้สึกกลัวอะไรคุณหนูใหญ่เซียวเลย “ริมฝั่งตรงนี้เป็นสถานที่ให้ชาวบ้านทั่วไปมาชมการแข่งเรือ คุณหนูใหญ่เซียวเป็นดั่งกิ่งทองใบหยก ทำไมถึงมาที่นี่ได้” “ไม่ใช่ข้าพบแม่นางหลินที่นี่ ดังนั้นข้าก็เลยเดินมาที่นี่”ตรงหน้าผู้คน เซียวฉางเยว่มักจะมีกิริยาท่าทางสง่างาม หลินซีนเยียนกลับไม่คิดอยากจะพูดคุยกับนางจึงหันหน้าไปมองการแข่งเรือต่อ ในช่วงขณะที่การแข่งมาถึงครั้งทาง เรือแข่งจวนอ๋องอู่เสวียนและจวนมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายก็ได้แซงเรือแข่งจวนแม่ทัพใหญ่เว่ยแล้ว หากไม่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ที่หนึ่งต้องเป็นเรือแข่งของทั้งสองจวนนี้อย่างแน่นอน ริมฝั่งที่หลินซีนเยียนได้ยืนอยู่ตรงกับตำแหน่งตรงกลางการแข่งขันพอดิบพอดี ตอนที่เรือของทั้งสองลำได้เคลื่อนที่เข้ามาใกล้ระยะที่พวกเธออยู่นั้น เสียงร้องตะโกนให้กำลังใจอินฉีของเอ้อร์ยาและหูเอ๋อร์ได้ดังขึ้น อินฉีราวกับได้ยินเสียงนั้นก็เจียดเวลามองมายังทางนี้สักหน่อย ส่วนอ๋องอู่เสวียนที่อยู่บนเรืออีกลำก็ได้มองมายังทางนี้อย่างเหนือความคาดหมาย