ตอนที่ 79 ข้ารับผิดชอบได้

ต๭นที่ 79 ข้ารับผิดชอบได้ ในขณะนั้นก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น ตอนที่หลินซีนเยียนยังไม่เรียกสติคืนมาก็เห็นเซียวฉางเยว่พุ่งเข้ามาแล้วพาเธอกระโดดลงไปในน้ำพร้อมกัน เซียวฉางเยว่ตะโกนร้องเสียงดัง “นังทาสชั้นต่ำ กล้าผลักท่านหญิงลงน้ำเลยหรือ!” ในฤดูหนาว น้ำในแม่น้ำเย็นเฉียบจนเข้าไปในกระดูก เมื่อหลินซีนเยียนตกลงไปในน้ำแบบไม่ทันตั้งตัวก็รู้สึกมึนงงไปชั่วขณะ ตอนที่รู้สึกมึนงงไปก็เห็นเซียวฉางเยว่ใช้แรงผลักตนเองออกไป จากนั้นนางก็ตะโกนร้องอย่างสุดชีวิต “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ” ตรงหน้าของเซียวฉางเยว่เป็นเรือแข่ง บนเรือแข่งมีคนที่หลินซีนเยียนคุ้นเคยจนไม่สามารถคุ้นเคยไปได้อีก โม่จื่อเฟิง ในช่วงคับขัน สมองของเธอก็พุมีคำถามขึ้นมาในหัว มีผู้หญิงที่ชอบถามแฟนหนุ่มของตัวเอง ถ้าแม่ของเขากับแฟนตกน้ำพร้อมกัน จะเลือกช่วยแม่หรือช่วยแฟนก่อน คำถามแยยนี้ เดิมไม่ต้องคิดให้มากความ แน่นอนว่าต้องช่วยแม่ก่อนอยู่แล้ว ชีวิตของคนเรามีแต่แม่ผู้บังเกิดเกล้าเท่านั้นที่มอบให้ได้ ทำไมตอนนี้จะไม่ช่วยล่ะ? เธอเพียงคิดไม่ถึงว่าเซียวฉางเยว่ก็ได้ตั้งคำถามที่ยากกับโม่จื่อเฟิงแบบนี้เหมือนกัน แต่น่าเสียดาย เธอไม่ใช่แม่ของโม่จื่อเฟิง และยิ่งไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเลย เธอ เพียงเป็นเครื่องมือที่ช่วยปรนเปรอความใคร่ที่อยู่ข้างกายเขาเท่านั้น โชคดีที่หลินซีนเยียนว่ายน้ำเป็น ในตอนนี้เธอไม่สามารถขอให้ใครมาช่วยได้ หลังจากที่เธอเตรียมตัวได้แล้วก็จะว่ายน้ำเข้าฝั่ง เพียงในช่วงขณะนั้นก็มีคนกระโดดลงไปในน้ำ พวกชาวบ้านก็ส่งเสียงร้องตะโกนดังลั่นทันที เมื่อหลินซีนเยียนหันหน้ากลับไป เห็นว่าเรือแข่งสองลำได้อยู่ระยะประชิดกับเธอแล้ว ในขณะเดียวกันโม่จื่อเฟิงและอินฉีก็กระโดดลงมาในน้ำ ตอนที่พวกเขากระโดดลงน้ำ เหล่าชายฉกรรจ์ที่อยู่บนเรือกับองครักษ์ที่ยืนริมฝั่งต่างก็แย่งกันกระโดดลงตามกันไป ในช่วงนั้นราวกับเป็นภาพนำเกี๊ยวใส่ลงไปลวกในน้ำยังไงยังงั้น แน่นอนว่าเซียวฉางเยว่ว่ายน้ำไม่เป็น นอกจากส่งเสียงร้องตะโกนแล้วก็ไม่มีเสียงดังขึ้นอะไรอีก โม่จื่อเฟิงกระโดดลงไปน้ำ สายตามองไปยังหลินซีนเยียน แล้วก็มองไปที่เซียวฉางเยว่ จากนั้นก็ว่ายเข้าไปหาเซียวฉางเยว่ ในชั่วขณะนั้น เมื่อหลินซีนเยียนไม่ทันจะได้เห็น มุมปากก็กระตุกขึ้น ที่แท้ เมื่อไม่ได้หวังก็จะไม่ต้องผิดหวัง แต่ไหนแต่ไรเธอก็ไม่เคยขอให้โม่จื่อเฟิงช่วยตัวเองอยู่แล้ว ดังนั้นเธอก็ไม่แคร์ ไม่แคร์จริงจริ๊ง ภายในใจจู่ๆก็รู้สึกผิดหวังขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก “ซีนเยียน! เจ้าไม่เป็นไรนะ?”อินฉีว่ายเข้ามาหาเธออย่างเป็นห่วง เมื่อเห็นริมฝีปากของเธอเริ่มม่วงแล้ว ก็รีบยื่นมือไปคว้าเอวของเธอแล้วใช้วิชาตัวเบากระโดดเหินไปยังบนฝั่ง บนริมฝั่งมีลมพัดมาทำไมหลินซีนเยียนหนาวสั่นไปทั้งร่าง เมื่อเสื้อผ้าเปียกโชกไปทั้งตัวแล้วยังโดนลมพัดมาอีก เธอรู้สึกราวกับว่าหากปล่อยเอาไว้เพียงแค่วินาทีเดียวร่างกายของเธอคงจะแข็งเป็นไอศกรีมแท่งแล้ว “หากเป็นแบบนี้ต่อไปคงไม่ดีแน่”อินฉีเอ่ยขึ้นโดยไม่สนใจสายตาของผู้คนที่อยู่รอบๆ เพียงอุ้มเธอขึ้นมาแล้วเร่งฝีเท้าเดินไปยังโรงเตี๊ยมที่อยู่ใกล้ที่สุด คนที่กำลังยืนดูอยู่มีจำนวนมาก ในขณะที่อินฉีอุ้มเธอขึ้นมา พวกเขาต่างส่งเสียงโห่ร้องขึ้น เกรงว่าไม่ทันไรเรื่องท่านมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายอุ้มสตรีเดินกรีดกรายไปตามท้องถนนใหญ่ในเมืองเฟิ่งซีก็กลายเป็นหัวข้อสนทนาของพวกชาวบ้านทั้งหมด หลินซีนเยียนหมดเรี่ยวแรงที่จะไปสนใจสายตาแปลกๆที่มองมาโดยรอบ เมื่อเธอหันหน้ากลับมาโดยไม่ตั้งใจกลับเห็นฉากที่โม่จื่อเฟิงพาเซียวฉางเยว่ไปส่งให้กับคนติดตามของนางจากที่ไกลๆ เธอถอนหายใจออกมา ถึงอย่างไรเธอก็เป็นแค่สาวใช้อุ่นเตียงเท่านั้น เพียงแค่ชื่อก็น่าไม่ฟังเท่าไรแล้ว ชาตินี้อยู่ในสังคมศักดินาเกรงว่าจะออกเรือนไม่ได้อีกแล้ว ดังนั้นไม่ว่าตอนนี้ถึงตัวจะแนบชิดกับอินฉีเท่าไร หลังจากเรื่องนี้ไปยังจะเจออะไรเลวร้ายกว่านี้อีกเหรอ? อย่างมากก็แค่ชื่อเสียงฉาวโฉ่มากกว่าเดิมเท่านั้น ในโรงเตี๊ยม จิ้นฉู่ที่มาถึงก่อนอินฉีได้สั่งในคนเตรียมห้องไว้ แล้วยังขอเสื้อผ้าของเถ้าแก่เนี้ยจากเถ้าแก่โรงเตี๊ยมด้วย 1 ชุด เมื่ออินฉีอุ้มหลินซีนเยียนเข้ามาในห้องก็รีบวางเธอลงบนเตียง หลังจากที่รีบห่มผ้าให้เธอเสร็จแล้วก็เดินไปด้านหน้าของจิ้นฉู่ “เพี้ยะ!”ฝ่ามือที่ตบลงบนหน้าของจิ้นฉู่เกิดเป็นเสียงดังสนั่นไปทั่วห้อง จิ้นฉู่กลับไม่กล้าเอ่ยอันใดเพียงแต่ก้มหน้าลง “ไม่ใช่บอกให้เจ้าปกป้องนางให้ดีไม่ใช่หรือ?”อินฉีเอ่ยถามอย่างเคืองโกรธ กลิ่นคาวเลือดได้โชยมาจากในลำคอของจิ้นฉู่ “ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว ตอนนั้นจู่ๆคุณหนูใหญ่เซียวก็พุ่งไปหาแม่นางหลินแล้วพากระโดดลงไปในน้ำด้วยกัน ข้าน้อยอยากจะเข้าไปห้ามแต่โดนคนติดตามของคุณหนูใหญ่เซียวมาขวางเอาไว้ ข้าน้อยทำงานไม่ดีเอง สมควรได้รับโทษ” “ออกไป!”อินฉีรับเสื้อผ้ามาจากในมือของจิ้นฉู่แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา จิ้นฉู่ตอบรับแล้วหมุนตัวเดินออกประตูไปทันที ภายในห้อง อินฉีเดินมาที่ข้างเตียง วางเสื้อผ้าไว้บนเตียงแล้วเอ่ยกับหลินซีนเยียนว่า “แม่นางหลิน เจ้ารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเถอะ ข้าจะยืนหันหลังให้” หลินซีนเยียนขมวดคิ้ว ถึงเขาจะเป็นสุภาพบุรุษยืนหันหลังให้เธอ แต่ว่าในช่วงเวลาแบบนี้ ถ้าจะทำให้ดีกว่าควรออกไปจากห้องไม่ใช่เหรอ? คำพูดนี้ของเขา ทำให้เธองุนงงอย่างมาก “พี่ใหญ่อิน พี่ก็เปียกโชกไปทั้งตัว เช่นนั้นแล้วพี่ไม่รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”หลินซีนเยียนพูดอ้อมค้อม เมื่อหันมาสบตาเธอ ใบหน้าของอินฉีก็ปรากฏเป็นรอยยิ้มบางๆ “รอเจ้าเปลี่ยนเสร็จก่อน แล้วข้าจะไปเปลี่ยน” “แต่......”หลินซีนเยียนถอนหายใจอีกครั้ง ทนไม่ได้ที่จะพูดไปตรงๆ ออกไป“แต่ชายหญิงที่ยังไม่ออกเรือน มาอยู่ในห้องเดียวกันเกรงว่าจะไม่ค่อยถูกกาลเทศะเท่าไร หากว่าท่านจะออกไปก่อน? ” อินฉีชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วตบที่หัวของตัวเองอย่างแรง “ดูข้าสิ พอร้อนรนขึ้นมาหน่อยก็ลืมแม้กระทั่งเรื่องแบบนี้ เช่นนั้นก็ดี ข้าจะออกไปก่อน รอให้เจ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วค่อยเรียกข้า” เขายิ้มอย่างเก้อเขินแล้วเดินออกไปข้างนอก เพียงก้าวเท้าไป 2 ก้าวก็ชะงักหยุดทันที เขาไม่ได้หันหน้ากลับไป ดูไม่ออกว่าเขากำลังอยู่ในอารมณ์ไหน เพียงได้ยินที่เขาเอ่ย “แม่นางหลิน เมื่อครู่บนถนนใหญ่ แม้ว่าจะเป็นเรื่องเร่งด่วน ถึงอย่างไรก็ได้ทำลายชื่อเสียงของแม่นางไปแล้ว หากว่าแม่นางกังวลในเรื่องนี้ล่ะก็ ข้า....จะรับผิดชอบเอง” หลินซีนเยียนจ้องมองอย่างแปลกใจ แต่เห็นเพียงแต่ด้านหลังของเขา ถึงไม่รู้อารมณ์ของเขาจะเป็นยังไง แต่คำประกาศิตได้ดังกึกก้องอยู่ในหูกลับทำให้เธอใจอ่อนลงไปกว่าครึ่งหนึ่ง ผู้ชายอบอุ่นแบบนี้ ถ้าให้เปลี่ยนให้ช่วงเวลาปกติ เธอเป็นหญิงสาวที่อายุเยอะแล้วคงไม่มัวมาเกรงใจอย่างนี้แน่ เมื่อได้พบผู้ชายดีๆก็จะรีบคว้ามาครองโดยทันที แต่ว่า..... “พี่ใหญ่อิน ไม่เป็นไร เพียงแค่ชื่อเสียงเท่านั้น ถึงอย่างไรข้าก็ไม่มีญาติมิตรสหายที่นี่ ข้าไม่สนใจ” หลังจากกล่าวจบ หลังของอินฉีก็แข็งขึ้นมาทันที ราวกับในช่วงขณะนั้น มันได้ผ่านไปนานแล้ว เพียงได้ยินเสียงเอ่ยขานรับของเขาหนึ่งเสียง จากนั้นก็ก้าวเดินออกไปจากห้องทันที ประตูห้องถูกปิดลงอีกครั้ง หลินซีนเยียนที่ห่มผ้าห่มอยู่ทนไม่ไหวที่จะจามออกมา เธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ใช้ผ้าขาวที่อยู่ข้างๆมาเช็ดผมที่เปียกโชก เมื่ออยากจะไปกล่าวขอบคุณอินฉี แล้วถามถึงอี้เซิงกับเด็กคนอื่นๆว่าเป็นยังไงกันบ้าง พอได้ยินเสียงปะทะกันดังมาจากหน้าประตู เธอจะชะงักไปครู่หนึ่งแล้วรีบผลักประตูออกไป นอกประตู อินฉีและจิ้นฉู่กำลังใช้มือขวางคนที่ต้องการจะเดินเข้าไปในห้องพอดี “ใต้เท้าอิน เปิ่นหวางมารับผู้หญิงของเปิ่นหวางกลับ ทำไม เรื่องของคนในบ้านท่านมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายต้องยื่นมือมาเข้ายุ่งด้วยหรือ?”