ตอนที่ 80 เหวลึก

ต๭นที่ 80 เหวลึก สีหน้าของโม่จื่อเฟิงดูมืดครึ้มมาก ราวกับมีหยดน้ำหมึกออกมา ด้านหลังเขายังมีจินมู่และมู่เหอตามมาด้วย ทั้งสองเห็นหลินซีนเยียนผลักประตูออกมา แววตาก็ปรากฏความเห็นใจออกมาทันที ตอนที่โม่จื่อเฟิงปรากฏตัวออกมาอยู่ที่นี่ ความร้อนรนในใจของหลินซีนเยียนทันใดนั้นก็สงบลง ราวกับก่อนจะถูกตัดสินประหารชีวิต เมื่อมีดบั่นคอพยัคฆ์ได้ร่วงหล่นลงมาแต่จิตใจกลับสงบลงแล้ว ในเมื่อหลบไม่พ้นก็มีแต่ต้องเผชิญหน้าเท่านั้น “จิ้นฉู่ ข้าได้ยินผิดไปหรือเปล่า? อ๋องอู่เสวียนมาตามหาผู้หญิงของของที่นี่หรือ? หากข้าจำไม่ผิดล่ะก็ คุณหนูใหญ่เซียวที่เป็นว่าที่ภรรยาของอ๋องอู่เสวียนเพิ่งจะถูกส่งตัวกลับจวนไปแล้ว”อินฉีแค่นหัวเราะ แต่ไม่ได้ถอยออกไปกลับหันไปเอ่ยถามกับจิ้นฉู่แทน ใครก็รู้ว่าคำพูดนี้ได้เอ่ยให้โม่จื่อเฟิงฟัง ดังนั้นจิ้นฉู่จึงไม่ได้ตอบ เมื่อโม่จื่อเฟิงมองไปยังหลินซีนเยียนที่อยู่หน้าประตูก็เอ่ยเสียงเรียบ “มานี่” คำสองคำง่ายๆแบบนี้เป็นคำสั่งที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ดวงตาของหลินซีนเยียนมีน้ำเอ่อออกมาจนพร่ามัวไปหมด แต่ในขณะนั้นเธอก็กัดริมฝีปากแน่น ก้มหัวแล้วเดินไปหาโม่จื่อเฟิง โม่จื่อเฟิงแค่นเสียงแล้วเอ่ย “ดีมาก เชื่อฟังดี” คำพูดนี้ได้ทิ่มแทงลงมาในใจของเธอย่างไม่ต้องสงสัย หลินซีนเยียนก้าวเท้าไปก็หยุดชะงัก จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมาแล้วเดินตรงไปข้างหน้า ตอนที่เดินผ่านอินฉี ทันใดนั้นก็มีมือยื่นมาจับที่แขนของเธอเอาไว้ เสียงทุ้มต่ำของอินฉีดังมาจากด้านข้างของเธอ “เพียงเจ้าไม่เต็มใจก็ไม่มีใครมาบังคับเจ้าได้” ไม่มีใครมาบังคับเธอได้เหรอ? จริงๆเหรอ? ผู้ชายที่อยู่ใต้คนเดียวแต่อยู่เหนือคนนับหมื่นคนนั้น จะไม่สามารถบังคับเธอได้ด้วยเหรอ? เธอรู้สึกขบขัน จากนั้นก็สลัดมือของอินฉีออก “พี่ใหญ่อิน ขอบคุณในหวังดีของท่าน เพียงแต่...ข้า ไม่คู่ควร”เธอเพียงตัวคนเดียว อย่างน้อยเธอก็ยังมีมโนธรรมอยู่ เธอกับอินฉีญาติก็ไม่ใช่มิตรก็ไม่เชิง ไม่ว่าอินฉีจะสามารถข่มโม่จื่อเฟิงได้อยู่หมัด แต่เพื่อคนที่ญาติก็ไม่ใช่มิตรก็ไม่เชิงด้วยแล้ว ถึงตัวเขาจะทำได้ แต่อิทธิพลของเขาจะทำได้เหรอ? นี่เป็นโลกแห่งความจริง หากเธอเอาแต่ใจ แล้วขอร้องให้อินฉีช่วยเหลือโดยที่ไม่สนอะไรเลย แล้วจากนั้นล่ะ? ก็เป็นศัตรูกับโม่จื่อเฟิง แล้วเขาก็สูญเสียทุกอย่างไป แล้วเธอกับอี้เซิงก็ตายยังงั้นเหรอ? หรือเขาไม่สามารถทนแรงกดดันของโม่จื่อเฟิงได้ จากที่เคยให้ความหวังกับเธอแล้วก็มาผลักไสเธอไปอย่างไร้เยื่อใยเหรอ? ไม่ว่าบทสรุปจะออกมายังไง เธอก็ไม่ใช่เด็กสาวอายุ 10 กว่าปี เธอเป็นผู้ใหญ่แล้ว ความไร้เดียงสาแบบนั้นได้ผ่านพ้นมานานแล้ว ตอนที่อินฉีอยากจะพูดอะไร กลับเห็นโม่จื่อเฟิงเดินเข้ามาแล้วใช้แรงดึงแขนของหลินซีนเยียนกลับไป เขาพูดกับอินฉีว่า “ใช่แล้ว นางไม่คู่ควร นางเป็นแค่สาวใช้อุ่นเตียงของเปิ่นหวางเท่านั้น หากท่านมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายชื่นชอยล่ะก็ เปิ่นหวางจะมอบให้ท่านเลยก็ได้ แต่ท่านมหาเสนาบดีฝ่ายซ้ายเป็นถึงขุนนางฝ่ายบุ๋นชนชั้นนำ จริงๆแล้วอยากได้สาวใช้อุ่นเตียงที่ใช้แล้วของเปิ่นหวางเช่นนั้นหรือ? หากท่านมหาเสนาบดีฝ่ายเต็มใจ แล้วพวกขุนนางฝ่ายบุ๋นและเหล่าบัณฑิตที่อยู่เบื้องหลังของท่านเกิดไปตีความกันเอาเองว่า ขุนนางตงหลินที่จิตใจดีงามกลับถูกสตรีนางหนึ่งยั่วยวนเข้าจนลุ่มหลงไปเช่นนั้นหรือ?” “สาวใช้อุ่นเตียงหรือ?”อินฉีเงยหน้าขึ้นมาอย่างตกตะลึง ในสายตากลับปรากฏความผิดหวังออกมาในชั่วขณะ “ใช่แล้ว สาวใช้อุ่นเตียง?”โม่จื่อเฟิงดึงหลินซีนเยียนเข้ามาอ้อมอกของตนเองต่อหน้าผู้คน เขาเชยคางของหลินซีนเยียนขึ้นมาแล้วใช้นิ้วกดไปบนริมฝีปากที่แดงระเรื่อของเธอ “สาวใช้อุ่นเตียงที่ได้รับความโปรดปรานจากเปิ่นหวางมากคนหนึ่ง ใต้เท้าอินเองก็เป็นบุรุษ คงจะรู้ว่าสาวใช้อุ่นเตียงนี่ใช้ทำอะไร ไม่ปิดบังเจ้าก็ได้ สาวใช้คนนี้มีฝีมือไม่เลวเลยทีเดียว หากใต้เท้าอินไม่อยากเป็นขุนนางตงหลินแล้ว ข้าไม่ถือสาที่จะให้นางไปปรนนิบัติใต้เท้าอินสักครั้ง ” คำพูดที่น่าอดสูเช่นนี้ได้พ่นออกมาจากปากของโม่จื่อเฟิง ต่อหน้าต่อผู้คน เขาได้ทำลายศักดิ์ศรีที่เหลืออันน้อยนิดของหลินซีนเยียนลงอย่างโหดเหี้ยม เขาใช้วิธีที่ทรมานสตรีในยุคนี้อย่างร้ายแรงที่สุดมาบดขยี้เธอ ชื่อเสียง สำหรับสตรีในยุคนี้แล้วมีความสำคัญมากกว่าชีวิตเสียอีก หากเป็นสตรีของที่นี่โดยกำเนิดแล้ว หลินซีนเยียนก็ควรจะอับอายจนฆ่าตัวตายไปแล้วไม่ใช่หรือ? บนสนทนาที่ดังขึ้น แม้กระทั่งจินมู่และมู่เหออดไม่ไหวที่จะก้มหน้าลง จิ้นฉู่เบิกตาโพลงกว้างกว่าเดิม อาจจะเป็นเพราะถูกโจมตีด้วยเรื่องที่หลินซีนเยียนเป็นสาวใช้อุ่นเตียงแต่ตั้งแรกแล้ว ทำไมเขาคิดไม่ถึงเลยว่าสตรีที่มีการศึกษาคนหนึ่งจะเป็นเพียงสาวใช้อุ่นเตียง ส่วนอินฉียังคงมีรอยยิ้มบางๆอยู่บนใบหน้าตั้งแต่แรก เมื่อรอให้โม่จื่อเฟิงกล่าวจบ เขาถึงเอ่ยขึ้น “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง เป็นขุนนางเองที่คงเข้าใจผิดไปเอง ก่อนหน้านี้ที่แม่นางหลินและคุณหนูใหญ่เซียวตกไปในน้ำพร้อมกัน ข้าเห็นท่านอ๋องรีบไปช่วยคุณหนูใหญ่เซียวโดยที่ลังเลยแม้แต่น้อย คิดไม่ถึงว่าแม่นางหลินเองก็เป็นคนของท่านอ๋องด้วย” ใช่สิ ในตอนนั้น เขาเลือกช่วยเซียวฉางเยว่โดยที่ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ในสายตาของเขาแล้ว เธอเป็นเพียงคนที่ยอมเสียสละได้ตลอดเวลา หากว่าคำพูดของโม่จื่อเฟิงเป็นดาบสั้นสองคม งั้นคำพูดของอินฉีก็คงจะเป็นใบมีดที่แหลมคม คำพูดของทั้งสองคนได้ผลักเธอตกลงไปในเหวที่ลึกที่สุดได้ในเวลาเดียวกัน ในขณะนั้น กว่าเธอจะรู้สึกน้ำตาที่กลั้นไว้ไม่อยู่ก็ไหลออกมาแล้ว ที่แท้ถึงเธอจะไม่ได้สนใจอะไร กลับรู้สึกเจ็บไปถึงส่วนลึกได้ขนาดนี้ “ไม่เป็นไร ในเมื่อเป็นการเข้าใจผิด เปิ่นหวางก็จะไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไร ”เมื่อจากโม่จื่อเฟิงกล่าวจบก็กระชากแขนของหลินซีนเยียนเดินออกไปข้างนอก พละกำลังของเขามีมากเกินไป หลินซีนเยียนก้าวไปอย่างทุลักทุเล จนในที่สุดเธอก็ล้มลงพื้นไป เมื่อเข่าชนเข้ากับแจกันดอกไม้ที่อยู่ข้างๆ จนแตก จนกระทั่งเศษแจกันที่แตกได้บาดเข้าเนื้อของเธอ เธอกลับไม่รู้สึกอะไรเลย เพียงฝืนพยุงร่างขึ้นมาและจับราวที่อยู่ข้างๆจนลุกขึ้นมาได้ เธอเพียงเดินตามหลังโม่จื่อเฟิงด้วยแผ่นหลังที่เหยียดตรง โดยไม่หันกลับมาอีกเลย เมื่อคนเหล่านั้นได้จากไป อินฉีที่กำหมัดแน่นอยู่ก็ค่อยๆคลายออก ดวงตาคู่นั้นมืดมัวลง กลายเป็นความอาฆาตที่แผ่ออกอย่างไม่หมดไม่สิ้น “นายท่าน.....”จิ้นฉู่เปิดปากแต่ไม่รู้ว่าในช่วงเวลาแบบนี้ควรจะเอ่ยอะไรดี “จิ้นฉู่ เจ้าว่า ศัตรูของศัตรูคือมิตรใช่หรือไม่?”อยู่ดีๆอินฉีก็เอ่ยประโยคนี้ออกมา “เอ่อ....” จิ้นฉู่ยังไม่เข้าใจ เพียงมองไปทางอินฉีอย่างรู้สึกสงสัย นอกจากอารมณ์ของอินฉีในตอนนี้ก็ไม่คำพูดใดๆเอ่ยออกมาเลยแม้แต่น้อย หลังผ่านไปเนิ่นนาน ก็ได้ยินคำสั่งของอินฉี “ต่อไปหาคนไปดูแม่นางหลินด้วย” “ต้องปกป้องแม่นางหลินด้วยหรือไม่?”จิ้นฉู่รู้สึกสงสัย อินฉีถอนหายใจออกมาแล้วหันกลับไปเอ่ย “จิ้นฉู่ เมื่อไรเจ้าจะกับกู่หยาจื่อให้มาก” “กู่หยาจื่อเป็นปัญญาชนคนหนึ่ง ส่วนข้าเป็นแม่ทัพ ทำไมข้าต้องไปเรียนกับเขาด้วย”จิ้นฉู่ยิ่งฟังก็ยิ่งสงสัยเข้าไปอีก “ฉลาดดี! เล่ห์เหลี่ยมนัก! ”อินฉีกัดฟันแล้วพูดคำเหล่านี้ออกไป เมื่อจิ้นฉู่โดนด่าก็ไม่กล้าเอ่ยอะไรขึ้นมาอีก พอผ่านไปสักพักก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยขึ้น “แม่นางหลิน แม้จะเป็นคนดี แต่ไม่ใช่ว่าจะมีพื้นเพดี ข้าน้อยคิดท่าน......” “พอแล้ว! ”อินฉีจ้องเขม็งมาแล้วเอ่ย “ตอนนี้เจ้าไปเรียนเล่ห์เหลี่ยมกับกู่หยาจื่อเลยไป! ”