ตอนที่ 87 เข็มหลีฮัว

ต๭นที่ 87 เข็มหลีฮัว สมกับที่เป็นเสนาบดีฝ่ายซ้าย นึกไม่ถึงว่าบุรุษผู้นี้จะเฉลียวฉลาดอย่างที่ร่ำลือ แค่อาศัยจังหวะการเคลื่อนไหวไม่กี่อย่าง อินฉีกลับพบว่าเขาต่างหากที่เป็นตัวแทนผู้แข็งแกร่งของศาลาความลับแห่งสวรรค์อย่างแท้จริง แต่ถ้าให้เขาต้องมองดูศาลาความลับแห่งสวรรค์พ่ายแพ้เสียชื่อเสียง จะอย่างไรเขาก็ทำไม่ได้ “ใต้เท้าอินโปรดวางใจ ข้าเป็นเพียงลูกศิษย์ของคุณชาย เพียงช่วยคุณชายลงมือเล็กๆน้อยๆ ในเรื่องการสร้างอาวุธแน่นอนว่ามีเพียงคุณชายของข้าเท่านั้นที่สามารถทำได้เสร็จสมบูรณ์” นี่คือขีดจำกัดในการยอมถอยของเทียนหยุนจือ อินฉีขมวดคิ้ว เขากลับไม่ได้กล่าวอะไรเพียงเดินกลับไปยังที่ของตน ภายในศาลาเฟิงอี คุณชายน้อยอ่อนวัยทั้งทั้งสองก้มหน้าก้มตาลงมือจัดการ โดยอยุ่คนละด้านของโต๊ะหิน ฝูงชนรอบๆที่มาดูความสนุก เมื่อเห็นพวกเขากำลังประดิษฐ์โดยแทบไม่เคลื่อนไหวกายก็ดูเหมือนว่ากร่อยอยู่บ้าง นึกไม่ถึงว่าจะมีคนจุดกองไฟขึ้นมา พลิกหินขึ้นมาทำการประกอบจังหวะและกระโดดไปรอบๆกองไฟ ในช่วงเวลานั้น บรรยากาศภายในสนามแข่งกลับมีความอบอุ่น หลินซินเยียนเงยหน้าขึ้นไปมองโดยไม่ตั้งใจ มุมปากพลันมีรอยยิ้มในทันที มองเห็นผู้คนเหล่านั้นที่กำลังร้องเพลงเต้นรำ ในชั่วขณะนั้นนางรู้สึกว่าชีวิตของคนเราได้มีความสุขเช่นนี้ก็เพียงพอแล้ว น่าเสียดายที่นางพบกับคนผู้นั้นเข้า ตั้งแต่นั้นมา ในชีวิตจึงเหลือแค่เพียงความมืดมน นางหวังว่าสักวันจะฝ่าฟันขึ้นไปเหนือแผ่นฟ้า และกระชากเปิดทางของโลกอันมืดมนนี้ ฉะนั้นนางมิสามารถย่อถอยได้ ถึงแม้จะยากลำบาก นางก็ต้องพาอี้เซิงไปเสาะหาหาความหวัง นางเชื่อมั่นมาโดยตลอดว่าจะมีวันนั้น ที่นางและอี้เซิงจะสามารถใช้ชีวิตที่เหลือได้อย่างสงบสุข นางไม่รู้ตัวเลยว่า ในยามที่นางทั้งอิจฉาและโศกเศร้า สีหน้าที่กำลังเจือไปด้วยรอยยิ้มอันงดงามภายใต้แสงอาทิตย์ที่พาดผ่านลงมา ฉากอันสวยงามนี้ตกอยู่ในสายตาของผู้ที่ใส่ใจ อินฉีมองนางอย่างตะลึงงัน ในชั่วขณะหนึ่งเขายกยิ้มมุมปากตามรอยยิ้มของนางโดยที่ไม่ตั้งใจ แต่ครู่ต่อมา รอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็คลายลง ตั้งแต่ที่เขาเริ่มรู้ว่านางเป็นสาวใช้อุ่นเตียงข้างกายของอู่เซวียนอ๋อง ระหว่างเขาและนางก็ไม่อาจเป็นไปได้ แม้ในตอนที่เขารู้ว่านางคือใครนั้นยังเร็วกว่าที่นางคิด แต่ทว่าโชคชะตาช่างเล่นตลกกับเขา นางเป็นสตรีของผู้ใดก็ไม่แย่ แต่ดันเป็นของคนผู้นั้น อู่ฉือที่นั่งอยู่ด้านหน้าของศาลาเฟิงอีก็ยังตกตะลึง เขาไม่คิดว่าบุรุษผู้หนึ่งจะยิ้มได้ดูดีขนาดนี้ ถ้าหากนางเป็นสตรีจะดีสักเพียงไหน แต่เขาก็เผลอสะดุ้ง หากเป็นสตรีผู้หนึ่งทำไมจึงหาญกล้าท้าทายศาลาความลับแห่งสวรรค์ อีกทั้งสามารถประดิษฐ์อาวุธได้อย่างไรกัน? เป็นที่รู้กันว่า ช่างฝีมือดีคือผู้มีพรสวรรค์ที่จะช่วงชิงพลังและอำนาจได้มากขนาดไหน เวลาสองชั่วยามผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดเมื่อธูปเผาไหม้จนหมดก้าน ขี้เถ้าคืบสุดท้ายร่วงหล่นลงพื้น อินฉีลุกขึ้นประกาศด้วยเสียงอันดัง “หมดเวลา!” หลินซินเยียนหยุดการเคลื่อนไหวมือลง และถือสิ่งที่สร้างเสร็จสมบูรณ์ไว้ในมือ ฝูงคนที่มุงดูเพ่งความสนใจไปยังด้านในศาลาเฟิงอีอีกครั้ง เมื่อพวกเขาเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของนาง ผู้คนเกือบจะทั้งหมดล้วนหัวเราะออกมา “ข้าไม่ได้ดูผิดไปใช่มะ นั่นมันน้ำเต้ารึ?” “น้ำเต้าอะไรกัน เห็นกันอยู่ว่ามันเป็นลูกๆ” "ข้าว่าไม่ใช่ ไอ้สิ่งนั้นมันดูเหมือนกับง่ามกระสุนที่ลูกชายข้าทำพังไปแล้วครึ่งครึ่ง” “เฮ้อ ดูเหมือนว่าคุณชายผู้นี้แพ้แน่แล้ว เจ้าสิ่งนั้นดูเหมือนถูกสร้างจากของที่ทำพังแล้ว ของแบบนั้นจะเจาะทะลุลูกสาลี่ได้รึ? ตลกน่าาา” การถกเถียงที่แว่วมาจากฝูงชนทำให้อู่ฉือเองก็เริ่มขมวดคิ้ว แต่เขาเห็นท่าทางของหลินซินเยียนที่ดูผ่อนคลาย ดูเหมือนคนที่เตรียมตัวมาดีจึงมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดเขาจึงสงบลงอย่างน่าอัศจรรย์ ดูเหมือนเขาก็เชื่อมั่นไม่น้อย แม้ในสถานการณ์ที่ไม่เอื้ออำนวยเช่นนี้ แต่มันก็จะประสบความสำเร็จอย่างน่าประหลาดใจในที่สุด กลับเป็นอินฉี ที่ไม่เคยสงสัยในความแข็งแกร่งของนางตั้งแต่ต้นจนจบ เทียนหยุนชิงถือหน้าไม้ขนาดเล็กอันหนึ่งไว้ในมือ หน้าไม้นั้นลักษณะสีดำ ตัววัสดุดูเหมือนจะเป็นแร่ทังสเตนที่แข็งแรงกว่าเหล็กถึงหลายส่วน อีกทั้งในกระบวนการประดิษฐ์ ด้วยเพราะความช่วยเหลือของเทียนหยุนจือจึงดูค่อนข้างยอดเยี่ยม สมกับที่เป็นคนของศาลาความลับแห่งสวรรค์ แม้สิ่งที่สร้างออกมาจะไม่ค่อยดีซะทีเดียว แต่ก็ยังสามารถทำให้ผู้คนตื่นตาตื่นใจ เมื่อเปรียบเทียบกัน สิ่งที่อยู่ในมือหลินซินเยียนดูเหมือนจะสั่นคลอนอยู่บ้าง เปรียบเสมือนเอาปืนข้าวฟ่างไปสู้กับปืนใหญ่ ทำให้ทุกคนที่แค่มองดูก็รู้ผลลัพธ์ในตอนสุดท้าย “พวกท่านเตรียมตัวพร้อมหรือยัง?” อินฉีถาม หลินซินเยียนและเทียนหยุนชิงพยักหน้า ใบหน้าของเทียนหยุนชิงภูมิใจมากยิ่งขึ้น อินฉีถือสาลี่ไว้สองลูก วางไว้บนกิ่งต้นพลัมที่อยู่ด้านหน้าศาลาเฟิงอี และให้ผู้คนที่มุงดูอยู่รอบๆถอยหลังออกไป หลังจากนั้นจึงถามขึ้นอีกครั้ง "ในพวกท่านใครจะทดสอบอาวุธก่อน?" “ข้าเอง!” เทียนหยุนชิงก้าวออกมาโดยไม่ต้องคิด ความหมายนั้นเห็นได้ชัดว่าต้องการแสดงอำนาจ/วางท่าต่อหลินซินเยียน นางชูหน้าไม้ในมือพลันกล่าวว่า "นี่คือธนูดำที่มีชื่อเสียงของศาลาความลับแห่งสวรรค์ ลักษณะยาวยี่สิบจั้ง แม้จะเป็นโล่เหล็กก็สามารถเจาะทะลุได้อย่างง่ายดาย” ในขณะที่อธิบาย นางใช้หน้าไม้เล็งลูกสาลี่ที่อยู่ห่างออกไป หลังจากที่กดยิงหน้าไม้เบาๆ ลูกศรเหล็กดอกหนึ่งก็พุ่งออกมา ศรเหล็กยิงเข้ากลางลูกสาลี่โดยไม่ต้องสงสัย อีกทั้งทะลุเลยผ่านลูกสาลี่ออกไปไกล จนในที่สุดก็หยุดลงบนต้นพลัมต้นหนึ่ง ลูกสาลี่กลิ้งลงจากกิ้งไม้และตกลงบนพื้น ภายใต้สภาพแวดล้อมที่เงียบสงัด เสียงนี้เหมือนกับแตรแห่งชัยชนะ ชั่วพริบตาทำให้ผู้คนเดือดพล่าน/คึกคักขึ้นมา "เป็นอย่างไร เช่นนี้แล้ว เจ้ายังจะเอาของแปลกๆที่อยู่ในมือเจ้าออกมาให้อับอายขายหน้าอีกหรือ?" เทียนหยุนชิงเชิดคอใส่ มองไปที่หลินซินเยียนอย่างท้าทาย "ระดับอย่างเจ้ายังคิดจะมาประลองกับศาลาความลับแห่งสวรรค์ของพวกเรา ช่างไม่ดูความสามารถของตนเองเสียเลย ถุ้ย!" หลินซินเยียนกลับไม่โกรธ อีกทั้งเดินไปด้านหน้าอย่างแช่มช้า พลันถามอินฉีว่า “ใต้เท้า ข้าสามารถเริ่มได้เลยหรือไม่?” “แน่นอน” อินฉีทำท่าผายมือเชิญ หลินซินเยียนพยักศีรษะอย่างสุภาพ หยิบสิ่งที่อยู่ในมือขึ้นมาด้วยท่าทางที่เหมาะสม กล่าวว่า "สิ่งประดิษฐ์ชิ้นนี้ข้าสร้างขึ้นมาชั่วคราว ชื่อนั้นยังไม่เคยคิดมาก่อน ข้าคิดว่า เรียกมันว่า ลี่ฮวาเจิน/เข็มดอกแพร์/เข็มดอกสาลี่ แล้วกัน" "เข็มดอกแพร์?" ผู้ชมรอบๆพูดคุยกันไม่หยุดกับชื่อนี้ เสียงหัวเราะยิ่งครึกครื้น ชื่อนั้นตุ้งติ้งราวกับสตรีที่ดูอย่างไรก็ไม่มีทางเป็นอาวุธทรงพลังในสายตาคนทั่วไป หลินซินเยียนไม่สนใจที่จะอธิบาย แค่ออกไปพิสูจน์ก็พอแล้ว มีอะไรที่ต้องอธิบายอีกเล่า? ท่ามกลางเสียงหัวเราะเย้ยหยันของฝูงชน นางยกสิ่งประดิษฐ์ในมือขึ้นอย่างใจเย็น เล็งไปที่สาลี่อีกลูกที่อยู่บนกิ่งไม้ หลังจากขว้างออกไปสุดตัว สิ่งที่ดูเหมือนลูกกลมๆนั้นก็ลอยพุ่งไปยังสาลี่ “ยายเอ้ย ตาไม่ได้ดูผิดไปใช่มั้ย นั่นเป็นอาวุธของนางรึ?” “โยนไปทุบสาลี่ตรงๆเลยเนี่ยนะ?” ฝูงชนต่างกระอักกระอ่วน อาวุธที่ทั้งเรียบง่ายและหยาบเช่นนี้ ยังต้องใช้การผลิตสร้างด้วยหรือ? หยิบก้อนหินจากพื้นโยนไปตรงๆยังรุนแรงกว่าเลยนะ! แต่ทว่า เสียงหัวเราะเยาะของฝูงชนในยามที่เห็นภาพเบื้องหน้าสิ่งแปลกประหลาดนั่นปะทะเข้ากับลูกสาลี่นั้นหยุดลงอย่างกระทันหัน