ตอนที่ 95 เป็นแค่คนรักเท่านั้น

ต๭นที่ 95 เป็นแค่คนรักเท่านั้น นางเข้าประชิดตัวเขาทำให้ดวงตาของโม่จื่อเฟิงแคบลงเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ชอนตัวอุ้มหลินซินเยียนเข้ามาในอ้อมแขน เงาแสงเทียนของตัวพวกเขาค่อยๆยืดไปไกลขึ้นเรื่อยๆ เงาที่ทอดออกมาบนพื้นทำให้เห็นร่องรอยของความลุ่มหลง อี้เซิงกับสาวใช้เห็นหลินซินเยียนถูกโม่จื่อเฟิงอุ้มเข้าห้องไป สองคนนั้นก็ก้มหน้าแบบเป็นที่รู้กันแค่สองคน ไม่มีความเห็นใดๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่ว่าพวกเขาจะพูดอะไรก็ไม่เหมาะสม กลางคืนนั้นช่างยาวนาน เมื่อเวลาเที่ยงคืนฝนก็ตกลงมา หลินซินเยียนได้ยินเสียงจิ๊ดๆดังมาจากหน้าต่าง นางก็เอาเสื้อผ้ามาห่อร่างตัวเองไว้แล้วลุกขึ้นไปปิดหน้าต่าง เมื่อหันหน้ากลับมาก็พบว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงลืมตาขึ้นมา “ท่านอ๋อง” หลินซินเยียนเดินไปที่ข้างเตียง แล้วล้มตัวนอนบนเตียงอีกครั้ง โม่จื่อเฟิงดึงนางเข้าไปในอ้อมอกอีกครั้ง “ทำไมลุกแล้วละ” “หน้าต่างปิดไม่สนิทนะ ข้าเลยลุกไปปิด” หลินซินเยียนซบบ่าของโม่จื่อเฟิง ถ้าพูดอย่างจริงใจเลย ถ้าหากว่าไม่ใส่ใจที่โม่จื่อเฟิงรู้อุบายของนางทำให้นางรับมือไม่ได้ ถ้าหากไม่นำชื่อของเขามาเป็นสามีที่ถูกต้องของนาง แต่ถ้าเป็นแค่คนที่ใช้ชีวิตร่วมกัน ก็นับว่าเขาไม่ได้เป็นคนที่เลวร้ายอะไร เมื่อเสร็จสมอารมณ์หมาย แล้วก็แยกจากกัน ทั้งสองคนมีความรู้สึกรักใคร่หลงเหลืออยู่เล็กน้อย หลินซินเยียนค่อยๆคิดอย่างละเอียด ถ้าหากว่านางไม่ได้มีสิ่งที่เขาต้องการ นั่นก็หมดหวังแล้ว ไม่มีหวังก็คือไม่มีหวัง ทั้งสองคนนอนอยู่บนเตียง ฟังเสียงฝนตกที่ดังมาจากนอกหน้าต่าง ไม่มีใครพูดนานสองนาน จนกระทั่งหลินซินเยียนคิดว่าโม่จื่อเฟิงหลับไปแล้ว แต่กลับได้ยินเสียงของเขาดังขึ้น “หลายวันมานี้มีผู้มีอิทธิพลมาหาเจ้า เจ้าคิดจะเข้าร่วมกับใคร” เดิมหลินซินเยียนก็ไม่ได้คิดจะนอนหลับ ค่อยๆถูกต้นคอเขา “ท่านอ๋องไม่ได้หมายจะชักชวนข้าหรอกรึ” นี่ไม่ใช่ท่าทางของโม่จื่อเฟิงที่จะแสดงออกมาบ่อยๆ ถึงแม้ว่านางจะไม่เข้าใจสถานการณ์ของบ้านเมือง แต่รู้ว่าในมือของอู่ซวนอ๋องมีกองกำลังทหารในมือ เล่ากันว่าเป็นทหารที่ยอดเยี่ยม แต่เขาก็แน่ใจว่านางเลือกเกาะต้นไม้ แต่ก็ยังปล่อยให้นางทำอะไรได้ตามใจ นี่ก็ยังทำให้นางรู้สึกว่าเป็นที่ที่ไม่ปลอดภัยอยู่ตลอด โม่จื่อเฟิงถอนใจเบาๆ “คนของเจ้าเป็นของข้า ข้ายังจะอยากดึงลูกค้าเจ้าอีกหรือ สำหรับเรื่องที่มีคนอยากได้เจ้า สำหรับข้าแล้วมีผลกระทบอะไร เจ้าได้กลยุทธของเขา ข้าจะไม่สามารถเอาไปจากมือเจ้าได้จริงหรือ จริงๆข้าไม่ได้มีความสูญเสียอะไร แล้วทำไมจะต้องขัดขวาง ” นี่เป็นเหตุผลที่แท้จริงหรือ ไม่รู้เลยหรือว่าวิธีการที่เข้าพูดนี้ทำให้นางไม่เชื่อ แต่ว่านางรู้ว่าคำตอบที่เข้าให้นางมา นั่นคือเขาไม่สามารถให้ข้อมูลอื่นๆที่มีประโยชน์ได้ หลินซินเยียนไม่ถามอีก คิดแล้วค่อยถามอีกประโยค “เมื่อผ่านไปอีกหนึ่งเดือนก็จะถึงงานแต่งของท่านอ๋องแล้ว จะต้องเป็นเจ้าบ่าวแล้ว ตื่นเต้นหรือไม่” โม่จื่อเฟิงมองมาที่ตาของนางอย่างลึกซึ้ง มือใหญ่ของเขาลูบตัวของนาง “ทำไมหรือ เจ้าไม่พอใจที่ข้าจะแต่งงานกับหญิงอื่นใช่หรอไม่” เขาไม่รอนางตอบเขาก็พูดต่อว่า “ไม่ใช่ว่าเป็นผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น จวนอู่เซวียนอ๋องก็มีนางสนม ต่อให้ไม่ใช่เซียวฉางเยว่ก็ยังมีคนอื่นได้” ใช่ ยังมีคนอื่นอีก ในที่สุดผู้หญิงแบบที่มีตำแหน่งฐานะอย่างไรถึงจะยืนอยู่ข้างกายเขาได้ อย่างไรก็ไม่มีทางเป็นนาง บางครั้ง หลินซินเยียนไม่เข้าใจเลย สุดท้ายแล้วนี่มันคือหลักการอะไร เขายังสามารถพูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้านางอย่างสบายใจ ดูเขาแล้ว นางไม่ได้มีคุณสมบัติอะไรที่จะเป็นนางสนมเลยเรื่องแบบนี้ไม่เห็นต้องอธิบาย อีกอย่างเรื่องที่มีเหตุผลมากๆจิตใจของเขาคงไม่รู้สึกว่ามีปัญหาอะไร ดังนั้นหลินซินเยียนก็คิดอีก เขากับนาง อย่างไรก็เป็นคนรักกัน หลินซินเยียนยิ้มกระด้าง “ถ้าเช่นนั้นข้าคงทำได้แค่อวยพรให้ท่านมีความสุขกับการแต่งงาน หลังจากงานแต่งของท่าน ท่านจะมาที่นี่ได้หรือไม่ ” ถ้าทำได้ นางก็อยากจะให้เซียวฉางเยว่ดูแลผู้ชายของนาง “อาจจะมาได้ไม่บ่อย” ถ้าอย่างนั้นก็ดีมากเลย หลินซินเยียนยังคงยิ้มอยู่ “ถ้าเช่นนั้นข้าคงเสียใจ แต่ว่าข้าก็เข้าใจ ท่านอ๋องปกป้องข้า ถ้าหากนางสนมพบข้า ไม่รู้ว่าจะทารุณข้าอย่างไร” มารดามันสิ เป็นมือที่สามที่ให้คนอื่นพบเจอไม่ได้ นางทำได้แค่เพียงแสดงว่าเบิกบานใจนั้น ในสังคมที่มีหลักการผู้ชายเป็นใหญ่นี้มันทำให้นางหมดอาลัยตายอยากเหลือเกิน โม่จื่อเฟิงหัวเราะเยาะ โอบนางไว้ไม่พูดอะไรทำเพียงแค่ฟังเสียงฝนตกต่อไป เช้าวันที่สองเมื่อฟ้าแจ้งแล้ว เมื่อหลินซินเยียนตื่นขึ้นมาก็พบว่าโม่จื่อเฟิงไปแล้ว ความสัมพันธ์เช่นนี้เหมือนกับการแอบคบชู้อย่างไรอย่างนั้น ถนนใหญ่ตรอกเล็กในวันนี้มีใบประกาศแปะอยู่ เป็นใบประกาศที่ออกโดยบ้านตระกูลหนานกง เป็นภาพวาดของคนคนหนึ่ง คนที่พวกเขาต้องการตามหาก็คือ หลินซินเยียนที่ปรากฏตัวที่โรงน้ำชาเมื่อวาน หลินซินเยียนเปลี่ยนชุดเป็นผู้ชาย ไปตลาดขายทาสกับหลี่หลง ระหว่างทางก็เห็นรูปประกาศไม่น้อยนางคาดไม่ถึงเลยว่า หนานกงฉีเวลาทำเรื่องราวจะต้องทำให้ใหญ่โตเช่นนี้ ไม่เกรงกลัวใครในโลกหล้า หลี่หลงบอกว่าเมื่อวานตามคุณชายอู๋มาที่ร้านเล็กๆที่นี่ แล้วก็พบว่าที่คงจะไม่กลับตาลปัดแน่ จากที่เขาตรวจสอบดู ที่นี่น่าจะเป็นที่ที่จัดแรงงานให้กับคนมีเงินมีอำนาจ ดังนั้นจึงพาหลินซินเยียนมาดูในวันนี้ ทั้งสองคนเดินทางมาถึงที่ขายแรงงานก็ใช้เวลาราวถ้วยชา สุดท้ายก็เดินมาถึงร้านที่หลี่หลงพูดถึง ร้านนี้ปิดประตูอยู่ เพิ่งจะมีผู้ชายคนหนึ่งมาเคาะประตู เสียงเคาะสั้นสามครั้งเคาะยาวสองครั้งก็มีคนมาเปิดประตูจากด้านใน แล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินเข้าไป “เจ้าแน่ใจนะว่าคุณชายอู๋เข้าไปในนั้นแล้ว” หลินซินเยียนถาม “ครับ ข้าเห็นแน่ๆ อีกอย่างจากที่ข้าเห็น เมื่อวานเขาเข้าไปพระอาทิตย์ตกถึงจะออกมา ดังนั้นวันนี้ถ้าเขาเข้าไปอย่างไรก็ต้องใช้เวลานาน” หลี่หลงพูดจากแบบดูถูกมาก เขาถือโอกาสในช่วงเทศกาลปิดบังหูตาคน คุณชายอู๋คนนี้คงเล่นสนุกอย่างเต็มที่เลยสินะ “เมื่อตอนมา เห็นรูปวาดที่แปะอยู่ตามถนนรึไม่” หลินซินเยียนหยุดอยู่หน้าร้านแล้วถามหลี่หลง หลี่หลงพยักหน้า “เห็นแล้ว รูปวาดนั้นเห็นได้ชัดเลยว่าเป็นแม่นางหลิน แต่ข้าเห็นท่านไม่ได้พูดถึง ก็เลยไม่ได้ถาม” หลินซินเยียนจ้องอย่างประหลาดใจ มองสายตาที่รู้สึกชื่นชมของหลี่หลง หลี่หลงคนนี้ถึงแม้ว่าจะไม่รู้หนังสือ แต่ก็เป็นคนที่นับว่าฉลาดมากทีเดียว “ในภาพวาดนั้นคือข้าเอง คนที่ตระกูลหนานกงต้องการตัวก็คือข้า ตอนนี้เจ้าไปแกะป้ายประกาศออกแล้วเอาไปให้บ้านตระกูลหนานกงแล้วบอกว่าข้าอยู่ที่นี่” “หา ข้าไม่รู้หนังสือ แต่ว่าฟังจากที่คนรอบๆพูดถึงประกาศนี้ ดูเหมือนว่าการที่ตระกูลหนานกงต้องการตัวท่านนั้นไม่ใช่เรื่องดีแน่ ถ้าหากว่าข้าไปรายงานข่าว พวกเขาก็ต้องมาแน่ ไม่ใช่การสร้างความวุ่นวายให้ท่านหรือ ตระกูลหนานกงร่ำรวยล้นฟ้า ไม่ต้องพูดถึงตระกูลหนานกงหรอก แค่คนที่ทำงานให้ตระกูลหนานกง พวกเรายังสู้ไม่ได้เลย” หลี่หลงเป็นกังวลอยู่นานถึงจะเดินไป