已经是第一章了
ตอนที่96 ทำให้เขาตื่นตา
ตนที่96 ทำให้เขาตื่นตา
ถ้าหลินซินเยียนพูดแบบนี้ แล้วหลี่หลงก็ไป หลินซินเยียนคนนี้จะต้องหมดหวังแล้วแน่ๆ วันนี้ฟังเขาพิจารณาถึงเรื่องความปลอดภัยของตน หัวใจก็รู้สึกเลื่อมใส่ “ไม่ต้องกังวลนะ เจ้าแค่ไปรายงานข่าว ข้ามีวิธีเอาตัวรอด”
หลี่หลงรู้สึกลังเลใจเล็กน้อย พอเห็นหลินซินเยียนนที่ยืนหยัดมากเลยยอมพยักหน้าตอบรับ
หลี่หลงทำตามที่หลินซินเยียนกำชับให้แกะใบประกาศไปให้บ้านตระกูลหนานกง ที่อยู่ของบ้านตระกูลหนานกงเป็นที่ที่สวยงามแบบนี้ จะต้องเป็นบ้านที่ร่ำรวยมากถึงจะอยู่ระแวกนี้ได้
โดยทั่วไปแล้วประตูบ้านของครอบครัวที่ร่ำรวยนั้นจะต้องเป็นเจ้าของบ้านถึงจะเดินผ่านได้ ดังนั้นเมื่อหลี่หลงมาก็จะต้องไปเคาะประตู ครู่เดียวก็มีคนออกมาเปิดประตู เมื่อเห็นในมือของหลี่หลงมีใบประกาศอยู่เบ้ปากแล้วก็นำไปประกาศไป “รอตรงนี้ก่อน ข้าจะไปรายงานท่านชาย”
คนผู้นั้นนำใบประกาศเดินไปยังห้องของท่านชาย เมื่อเข้าไปถึงห้องก็เห็นใบมีดบินถูกขว้างออกมา ยังดีที่เขาหลบได้ทัน ถ้าช้าไปหนึ่งก้าว ชีวิตน้อยๆจะต้องตายแน่
“น้องเจ็ด ใบประกาศนี้ก็ถูกส่งออกไปแล้ว อย่างไรจะต้องมีผู้กล้าหาญมองเห็น อีกไม่นานก็คงได้ข่าว เมื่อพบตัวเขาแล้วค่อยระบายอารมณ์ก็ได้ ตอนนี้กลุ้มอกกลุ้มใจอยู่ในห้องก็เปล่าประโยชน์”หนานกงเหยียนกับหนานกงถิงเล่นหมาก
“พี่สาม พี่ใหญ่ ท่านทั้งสองก็เข้าใจพูดนะ ชื่อเสียงของพวกท่านไม่ได้ถูกทำลาย พวกท่านดูสิ เจ้าหมอนี่มันประสาทใช่ไหม คนปกติที่ไหนจะทำลายชื่อเสียงของข้าให้ย่อยยับในระยะเวลาสั้นๆเช่นนี้ได้ ข้าเหมือนพวกชายรักชายหรือ เดิมท่านชายเกิดมาก็เหมือนดอกไม้บนพื้นดิน เขายังเล่นดินโคลน ยังจะกล้ามาพูดว่าข้าเป็นชายรักชาย ดีนะที่มันเป็นผู้ชาย ถ้าเป็นผู้หญิง ข้าจะกดนางไว้ใต้ร่างข้าสั่งสอนให้รู้จักสำนึกเสียบ้าง ว่าข้านั้นเป็นชายรักชายจริงหรือไม่”
หนานกงฉียังคงโมโหอยู่ไม่เบา ในมือยังคงมีมีดบิน เตรียมที่จะโยนออกไปด้านนอก คนที่เข้ามารีบร้อนวิ่งเข้ามาก้มหัวแล้วเรียก “คุณชายสาม มีคนมาแจ้งข่าวใบประกาศแล้ว เขาอยู่ประตูหลัง”
เมื่อหนานกงฉีได้ยินก็เก็บใบมีดของตัวเอง หันหน้าไปยังคนทั้งสอง “พี่สาม พี่ใหญ่ ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีเรื่องสนุกให้ทำแล้วละ พวกท่านสองคนจะนิ่งอึ้งอยู่ทำไม ไป ไป พวกเราไปชำระแค้นเจ้านั่นกันเถอะ”
คนสองคนที่หยุดอยู่ส่ายหัว ได้แต่เก็บหมากแล้วก็ลุกขึ้นยืน
หนานกงฉีเป็นหลานรักของท่านปู่ตระกูลหนานกง เขาเป็นลูกชายที่ได้รับการเลี้ยงดูด้วยความรักมาก เป็นลูกชายที่ได้รับความรักมากกว่าคุณชายคนอื่นๆ ตอนเด็กๆก็เคยทำให้ท่านปู่หนานกงผิดหวังแต่เพราะว่ารักมากเกินไป เวลามีอะไรที่ดีๆก็จะให้เขาหมดทุกอย่าง วันนี้ชื่อเสียงของเขาถูกผู้อื่นทำลายไป จะไม่ให้ท่านปู่หนานกงโมโหได้อย่างไร วันนี้เขาเลยกำชับพี่ใหญ่กับพี่สามว่า ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการระบายอารมณ์โกรธที่เขามี
เมื่อหนานกงถิงและหนานกงเหยียนเริ่มมาร่วมทำการค้ากับหนานกงฉี ก็พยายามทำดีต่อหน้าท่านปู่หนานกงโดยการใช้เงินจำนวนมากส่งไปทางวังให้ออกใบประกาศมา ไม่คิดเลยว่าจะได้ข่าวคราวในเช้าวันนี้
ทั้งสามคนและผู้คุ้มกันอีกสองคนเดินมายังประตูหลัง เห็นใบหน้าของผู้ชายที่ดูซื่อๆกำลังรออยู่ หนานกงฉีก็แทบจะพุ่งตัวออกไป “เจ้าบอกว่าเจ้าเห็นคนที่อยู่ในรูปใช่หรือไม่ เจ้าต้องพูดความจริงนะ ถ้าหากเป็นข้อมูลเท็จ นอกจากจะไม่ได้รางวัลแล้ว เจ้าจะต้องระวังหัวของเจ้าไว้ด้วย”
เมื่อหลี่หลงได้ยินดังนั้น ก็มีความรู้สึกกังวลภายในใจเล็กน้อย เขาเห็นคนกลุ่มนี้มีพลังแห่งความโหดร้ายแพร่ออกมา ดูแล้วน่าจะสร้างความวุ่นวายให้หลินซินเยียนไม่น้อย เขาก็นึกถึงสิ่งที่หลินซินเยียนกำชับไว้ แล้วก็ผายมือออกไป “ข้าเห็นคนในรูปนี้จริงๆ ขอเพียงแค่ท่านให้เงินข้า ข้าก็จะพาท่านไปเดี๋ยวนี้”
“ข้าหนานกงฉีผู้สง่างามจะไม่ให้เงินเจ้าได้อย่างไร” หนานกงฉีเค้นเสียงเย็น เขาโยนตั๋วเงินที่อยู่ในมืออกมา “เอ้า รีบพาพวกข้าไปสิ”
หลี่หลงนำตั๋วเงินเก็บไว้ในอกเสื้อ แล้วก็พาพวกเขาไปทางตลาดค้าแรงงาน
ตลาดค้าแรงงานมีหลายสิ่งผสมปนเป บนถนนมีพ่อค้าหลายแบบ พ่อค้าทั้งหลายเมื่อเห็นเครื่องตกแต่งของคนตระกูลหนานกง ก็มามายืนออกันอยู่ด้านหน้าทีละคน คนมายืนด้านหน้าเยอะมาก หนานกงฉีมาแล้วยังพาผู้อารักขามาอีกสองคน เมื่อเดินอยู่ในถนนเส้นนี้แค่สามคนก็เดินคับซอยแล้ว
“เจ้าจำผิดหรือเปล่า เจ้านั่นอยู่ที่แบบนี้จริงๆหรือ” หนานกงฉีจัดเสื้อของตัวเอง อยากระบายความโมโหไปบนร่างของหลี่หลง
“ถึงแล้ว จะถึงแล้ว” ภายในตาของหลี่หลงซ่อนยิ้มเย็นเอาไว้ มองพวกเขาเหมือนลูกหมา เขารู้สึกพอใจมากที่พาคนพวกนี้มาเดินบนถนนที่สกปรกแบบนี้ได้ “ผ่านแยกนี้ก็จะถึงแล้ว” หลี่หลงจงใจพูดเสียงดัง
หลินซินเยียนที่เดิมยืนรออยู่ที่ปากซอยแล้ว ได้ยินเสียงของหลี่หลงก็รีบออกมาหน้าประตูแล้วเคาะประตู สั้นสามครั้งยาวสองครั้ง ทันใดนั้นก็มีคนออกมาเปิดประตูให้
มีเด็กรับใช้ที่ดูงดงามมาเปิดประตูให้ เมื่อเห็นหลินซินเยียนยืนอยู่หน้าประตูก็ถามว่า “ท่านมาหาใคร”
“ข้าเป็นคนที่ท่านชายอู๋แนะนำมา” หลินซินเยียนไม่เคยเห็นหมูกินเนื้อเคยแต่เห็นหมูวิ่ง สถานที่นี้ดูเหมือนจะเป็นสถานที่เก็บความลับเลยไม่รับแขกจากข้างนอก จะต้องเป็นคนที่คุ้นเคยในนี้แนะนำมาเท่านั้น
สาวใช้คนนั้นครุ่นคิดอยู่สักพัก ท่านชายอู๋ก็มาที่นี่แล้ว ดังนั้นก็เลยเชื่อคำพูดของนาง ให้นางเข้าไปด้านในได้
ฉากละครนี้ตกอยู่ในสายตาของหนานกงฉีทั้งหมด
“ท่านชายอู๋มาก่อนข้า เขาอยู่ที่ไหนหรือ เจ้าพาข้าไปหาเขาที พูดว่าจะมาเที่ยวกันสองคนเสียดิบดี เขามาถึงแล้ว มาเที่ยวก่อนได้ไง” ปากหลินซินเยียนบ่นไป แต่ก็ยังกวาดตาประเมินรอบข้างตลอด
ในร้านนี้มีแต่เด็กรับใช้ที่สวย ไม่มีสาวใช้ที่อายุมากสักคน แล้วก็ยังเห็นเด็กหนุ่มบางคนที่ใส่ชุดสง่างาม เสื้อคลุมของเขาด้านบนเปิดกว้าง พูดได้ไม่เต็มปากเต็มคำว่าเป็นไปคนทั่วไป เด็กหนุ่มเหล่านั้นเมื่อเห็นหลินซินเยียนก็ถามไถ่ ทำให้แขกที่มารู้สึกสนิทสนม
หลินซินเยียนรู้สึกเลื่อมใสในตัวของคนที่เปิดร้านนี้ สามารถสอนให้หนุ่มหล่อพวกนี้มีมารยาท ไม่แปลกเลยที่ท่านชายอู๋จะอยู่ที่นี่ทั้งวันทั้งคืน
สาวใช้พาหลินซินเยียนไปที่ห้องส่วนตัว กำลังจะเคาะประตู หลินซินเยียนก็ยกมือห้ามไว้ก่อน “ให้ข้าเข้าไปเอง ข้าต้องการมาทำให้เขาตกใจ”
สาวใช้คนนั้นพยักหน้า เมื่อแขกคนอื่นอยู่ในห้อง ถ้าไม่มีเรื่องด่วนอะไรพวกเขาก็ไม่อยากจะไปรบกวน เมื่อแขกถามหาพวกเขาต้องการจะกินข้าว เมื่อหลินซินเยียนพูดเช่นนี้เขาก็ต้องงรีบลงไปได้แล้ว
หลินซินเยียนไม่รีบร้อน เดินไปที่หน้าประตูอย่างช้าๆ หูฟังความเคลื่อนไหวด้านหลัง นางเข้ามาก่อนเร็วขนาดนี้ได้ไงเนี่ย นางต้องรอจนกว่าหนานกงฉีจะมาถึงจะเคาะประตูเข้ามาได้
已经是最新一章了
加载中
