已经是第一章了
ตอนที่ 100ส่งมาเอง
ตนที่ 100 ส่งมาเอง
เป็นอย่างที่คิดไว้ เมื่อเอ้อร์ยารอจนทนไม่ไหว รถม้าคนหนึ่งก็มาจอดอยู่ที่หน้าประตูร้านชาดไห่ถัง แม่นางที่งดงามก็ลงมาจากรถม้าโดยมีสาวใช้ประคอง
“มาแล้ว” หลินซินเยียนพูด
เอ้อร์ยางง “แม่นางรอนางหรือ นางเป็นใครกัน”
หลินซินเยียนยิ้ม แต่รอยยิ้มไม่ได้ยิ้มไปถึงตา “เซียวฉางเยว่ ผู้หญิงที่จวนอู่เซวียนอ๋องที่กำลังจะรับราชโองการแต่งงานด้วยอย่างไรละ”
“อ๊า” เอ้อร์ยาติดตามหลินซินเยียนมาก็ไม่ใช่ระยะเวลาสั้นๆ นางรู้ ทุกครั้งที่มาหาตอนกลางคืนผู้ชายที่ทำให้แม่นายของนางต้องเจ็บปวดใจทุกข์ทรมานคนนั้นก็คืออู่เซวียนอ๋อง โม่จื่อเฟิง และผู้หญิงที่กำลังเดินเข้าไปในร้านชาดไห่ถังก็คือผู้หญิงที่จะแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นนะหรือ
ไม่รู้เพราะเหตุใด หัวใจของเอ้อร์ยาถึงได้รู้สึกเจ็บปวด แล้วเจ้านายของนางเล่าจะรู้สึกเช่นไร
“ทำไมเจ้าถึงทำหน้าเช่นนั้น ปวดใจแทนข้าหรือ” หลินซินเยียนเห็นท่าทางของเอ้อร์ยา ก็ทนไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงเย็น เอ้อร์ยาของนางเป็นคนที่เก็บความคิดไม่เป็น คิดอะไรทุกอย่างล้วนปรากฏอยู่บนใบหน้า “เจ้าคิดว่า ข้าเต็มใจที่จะแต่งให้กับชายที่มีผู้หญิงรายล้อมซ้ายขวาอย่างนั้นหรือ เจ้าคิดว่า ข้าจะอยากแต่งให้กับผู้ชายที่เคยมีคนอื่นใช้งานมาแล้วอย่างนั้นนะหรือ”
“เขาทำเช่นนี้กับท่าน กลับไม่ให้ท่านมีหน้ามีตา เขาทำเช่นนี้ไม่ถูกต้อง” ความรู้สึกโกรธของนางแน่นอยู่ภายในอกที่เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอย่างไม่ยุติธรรมกับนายของตน ไม่ว่าคนนั้นจะมีเกียรติมากแค่ไหน แต่ทำให้เจ้านายของนางเสียใจนางก็รู้สึกว่าไม่เป็นธรรมอยู่ดี
หลินซินเยียนยกมือขึ้นลูบหัวของสาวใช้ แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร แต่ไหนแต่ไรข้าก็ไม่อยากให้เขาทำให้ข้ามีหน้ามีตา เพราะว่า ข้าไม่มีค่าพอ ดังนั้นไม่จำเป็นหรอก ดังนั้นนะเอ้อร์ยา ไม่ต้องเสียใจ เพราะว่าข้าไม่เสียใจเลย เอาละ พวกเราควรเข้าไปได้แล้ว”
เอ้อร์ยาพยักหน้า ลุกขึ้นแล้วเดินตามหลินซินเยียนไป แต่ก็ยังทนไม่ได้ต้องพูดเสียหน่อย “ถ้าหากท่านอู่เซวียนอ๋องแต่งกับเมียจริง แล้วท่านเดินเข้าไปแบบนี้ ถ้าถูกเขาจับได้ งั้นพวกเราไม่เป็น......”
นับตั้งแต่โบราณเป็นต้นมา ผู้หญิงที่ไม่มีหน้ามีตาถูกพบอย่างเป็นทางการ จะมีจุดจบที่น่าเวทนา ถึงแม้ว่าเอ้อร์ยาจะไม่เคยแต่งงาน แต่ก็เคยพบเจอในพี่สาวคนหนึ่งในหมู่บ้าน พี่สาวคนนั้นถูกคหบดีในพื้นที่ย่ำยี แต่ก็ไม่ได้มีหน้ามีตา หลังจากนั้นนางก็ถูกพบตัวนางก็ถูกตีจนตายต่อหน้าคนทั้งหมู่บ้าน
ผู้หญิงที่ร่างกายไม่สะอาด ไม่มีหน้ามีตา ก็ถูกตีจนตาย ไม่มีใครกล้าพี่จะลุกขึ้นพูดประโยคเช่นนี้
“ไม่เป็นไร ข้ารู้ว่าตัวเองมีความสำคัญแค่ไหน” ขณะที่หลินซินเยียนพูด ขาของนางก็ก้าวเข้ามาในร้านชาดไห่ถังแล้ว
ภายในร้าน ชาดที่วางเรียงไว้มีไม่มาก อาจเป็นเพราะไม่ได้มีจุดมุ่งหมายไปที่คนธรรมดา ดังนั้นก็เลยมีแค่สินค้าที่เป็นสัญลักษณ์ของร้านเท่านั้น
ไม่นานก็มีพนักงานเดินเข้ามาต้อนรับ แค่เห็นโฉมหน้าของหลินซินเยียนก็ตกตะลึง เขาก็มีท่าทีประจบสอพลอขึ้นทันที “เชิญแม่นางขึ้นไปห้องด้านบน ท่านอยากดูชาดแบบไหน ข้าจะให้คนนำไปให้ท่านค่อยๆเลือกที่ห้อง”
ท่าทางของหลินซินเยียนสุขุม เดินตามพนักงานขึ้นไป แล้วพูดว่า “เอาชาดที่แพงที่สุดในร้านเจ้ามาให้ข้าก็พอ เงินเล็กน้อยแค่นั้นไม่คนามือของจวนอู่เซวียนอ๋องของพวกเราหรอก”
“จวนอู่เซวียนอ๋อง” แววตาของพนักงานฉายแววประหลาดใจ นางมองไปทางอีกห้องโดยไม่รู้ตัว ไม่นาน นางก็พาหลินซินเยียนเข้าไปนั่งในห้องรับรองแล้ว
นางเพิ่งจะนั่งลง กำลังจะดื่มชาก็ได้ยินเสียงพนักงานเคาะประตูเข้ามา แต่ในมือของพนักงานไม่ได้ถือชาดเข้ามาด้วย แต่กลับพาคนอีกคนนึงเดินเข้ามาด้วย
หลินซินเยียนรู้ได้ทันทีเลยว่า จะต้องเป็นพระชายาของอู่เซวียนอ๋อง ที่มีแต่คนพยายามจะไปประจบประแจง เพียงแค่เอ่ยประโยคเดียวถึงจวนอู่เซวียนอ๋อง ก็มีคนจำนวนมากแอบเข้าไปรายงานข่าว
แต่ว่า มาเร็วเพียงนี้เชียวรึ
“ข้าเข้าใจว่าเป็นใครนะหรือ ที่แท้ก็เป็นหญิงที่ทำหน้าที่อุ่นเตียงให้ท่านอ๋อง” เซียวอวิ๋นฉิน ออกเสียงตัดสินคนก่อน นางยืนอยู่ด้านหลังของเซียวฉางเยว่ โจมตีมาที่นางโดยตรง
นางพูดว่าสาวใช้อุ่นเตียง คำไม่กี่คำนี้นั้นบาดใจเหลือเกิน ทำให้สายตาที่ประจบสอพลอของพนักงานร้านค้าที่พาหลินซินเยียนเข้ามาก็หายไป
แค่เสียดาย หลินซินเยียนไม่ได้ใส่ใจ นางมีเกียรติ แล้วไม่ต้องการให้พนักงานที่แจ้งข่าวมาปกป้องคุ้มครองหรือรับรองความเป็นจริง
“คิดจะไปหรือ ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก” เซียวอวิ๋นฉินเดินมาขวางตรงหน้าของหลินซินเยียน
หลินซินเยียนถอยหลังหนึ่งก้าว หัวหน้าไปมองเซียวฉางเยว่ “แม่นางเซียว แม่นางผู้นี้หมายความว่าอย่างไร”
เซียวฉางเยว่อยู่ต่อหน้าคน แต่เดิมก็เป็นคนสุภาพอ่อนโยน นางไม่รีบร้อนตอบคำถามของหลินซินเยียน “แม่นางหลิน ได้ยินมาว่าท่านอ๋องจัดที่อยู่ให้เจ้าอยู่นอกวัง คนของข้าหาพบตั้งนานแล้ว แต่ว่าท่านอ๋องปกป้องเจ้าอย่างดี ท่านไม่ให้ข้ามาตามหาท่าน ตอนนี้เจ้าเดินทางมาถึงที่นี่เพื่อที่จะต้องการให้ข้าโมโหใช่หรือไม่ ถึงอย่างไรอีกไม่นานข้าก็จะต้องแต่งกับท่านอู่เซวียนอ๋องเป็นพระชายาแล้ว ถ้าหากท่านอ๋องเลี้ยงดูบ้านเล็กนอกวัง ถ้าเรื่องแดงออกไป ชื่อเสียงของข้าคงดูไม่ดี”
“เรื่องแบบนี้ ทำไม่ท่านไม่ไปพูดกับท่านอ๋องเองเล่า ถ้าหากแม่นางเซียวทำให้ท่านอ๋องไล่ข้าไป ข้าก็ขออยู่ต่อไม่ได้”หลินซินเยียนยิ้มเย็น ลากเอ้อร์ยาให้ถอยหลังโดยไม่รู้ตัว
“ไม่ ข้าจะไปพูดได้อย่างไร ในฐานะพระชายาต้องใจกว้างอดกลั้นได้ ต่อให้ไม่มีเจ้า ต่อไปในอนาคตท่านอ๋องก็มีผู้หญิงอื่นอยู่ดี ข้าจะแสดงท่าทีว่าอิจฉาริษยาได้อย่างไร” เซียวฉางเยว่ส่ายหัว แล้วก็ยิ้มออกมา “แต่ว่าพวกเราพบกันโดยบังเอิญถ้าหากว่าข้ากับเจ้ามีเรื่องกัน ท่านอ๋องก็จะไม่พูดอะไรไม่ใช่หรือ”
เรื่องแบบนี้ เซียวฉางเยว่รู้ว่าจะรับมืออย่างไร นางจัดการกับเรื่องผู้หยิงของโม่จื่อเฟิงมาไม่น้อย นางเข้าใจว่าการกระทำของโม่จื่อเฟิงที่มีต่อหลินซินเยียนนั้นต่างออกไป นางไม่กล้าทำให้หลินซินเยียนตายแล้วจะยังไม่กล้าทำนางเจ็บอีกหรือ
จากสายตาที่แสดงเจตนาของเซียวฉางเยว่ เซียวอวิ๋นฉินก็นำสาวใช้สองคนมาจับหลินซินเยียนนกดอยู่บนพื้น แล้วก็กำหมัดต่อยเตะ
เอ้อร์ยาตกใจกลัวเสียขวัญ เมื่อได้สติก็โผเข้ามาโจมตี น่าเสียดาย เซียวอวิ๋นฉินมีกำลังไม่เยอะ ดังนั้นแค่เพิ่มเอ้อร์ยาเข้ามา หลินซินเยียนก็ไม่ใช่คู้ต่อสู้ของนาง เช่นนั้นก็ต้องแล้วกันไป
เอ้อร์ยาพยายามดูแลหลินซินเยียนอย่างเต็มที่ แต่ว่า เป้าหมายของเซียวฉางเยว่ไม่ใช่นาง ดังนั้นนางดูแลไม่ไหว ตรงกันข้าม หลินซินเยียนถือโอกาสช่วงเวลาที่วุ่นวายปกป้องนางไว้ใต้ร่างของตน
เซียวฉางเยว่นั่งดื่มชาไป ชาหอมซื่ออี้ นางยิ้มอย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นหลินซินเยียน คล้ายกับว่ากำลังมองมดที่กำลังดิ้นรนใกล้ตาย ยิ่งนางถูกตีจนน่าสมเพชมากเท่าไหร่ รอยยิ้มของนางก็อบอุ่นมากขึ้นเท่านั้น
已经是最新一章了
加载中
