已经是第一章了
ตอนที่ 101 ไม่กล้าลงมือหนัก
ตนที่ 101 ไม่กล้าลงมือหนัก
เวลานั้น หลินซินเยียนแหงนหน้าขึ้นมองครั้งหนึ่ง การมองครั้งนี้ทำให้นางจำรอยยิ้มของเซียวฉางเยว่ได้แล้ว
เมื่อเซียวฉางเยว่พาคนของตัวเองออกไปจากห้องแล้ว ร่างที่เจ็บไปทั้งตัวของหลินซินเยียนล้มพับอยู่บนพื้นแล้ว นางต้องใช้กำลังอย่างมากถึงจะลุกขึ้นมาได้ นางไม่ได้เห็นสภาพที่ดูจนตรอกของตัวเอง นางแค่ลุกขึ้นภายใต้การประคองของเอ่อร์ยาอย่างแข็งทื่อ แล้วถาม “ยังเดินไหวไหม”
เอ่อร์ยาสูดจมูกขณะประคองหลินซินเยียนแล้วก็ร้องไห้ออกมา “แม่นาย นี่ท่านกำลังทำอะไรอยู่ ท่านมาหานางเพื่อที่จะให้นางตบตีตัวท่านเองหรือ”
หลินซินเยียนถอนหายใจ นางลูบหลังของเอ่อร์ยาเบาๆ “ข้าทำให้เจ้าต้องมาเจ็บตัวด้วยแล้ว เพียงแต่ถ้าข้ามาหานางคนเดียวก็อาจจะทำให้คนอื่นสงสัยได้ง่าย โดยเฉพาะคนเจ้าเล่ห์เหมือนจิ้งจอกอย่างโม่จื่อเฟิง ถ้าต้องการจะตบตาเขาก็ต้องมาจริงๆ”
“แม่นาย.....”เอ่อร์ยาที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นเงยหน้าขึ้นมองรอยช้ำที่อยู่บนแก้มของหลินซินเยียน นางสูดจมูก คนคนหนึ่งต้องสิ้นหวังมากถึงจะยอมตกอยู่ใต้เงื้อมมือของคนที่โหดเหี้ยมเช่นนี้ นางส่ายหน้า “แม่นาย เอ่อร์ยาไม่กลัวความลำบากเลย”
หลินซินเยียนพยักหน้าอย่างชื่นใจ “เอาละ เช่นนั้นตอนนี้เจ้าไปหามู่เหอที่จวนอู่เซวียนอ๋องนะ”
เอ่อร์ยายังรู้สึกงงงวยเล็กน้อยแต่นางก็ยังคงทำตามที่หลินซินเยียนสั่ง
ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่หลินซินเยียนชอบนั่งภายในห้องโถงพร้อมกับมีกาน้ำชาแล้วมองเมฆตรงขอบฟ้า ตอนที่นางเพิ่งจะมาถึงโลกที่ไม่คุ้นเคยนี้ นางยังคงครุ่นคิดว่าหญิงสาวสมัยโบราณที่ชีวิตไม่ยอมออกจากห้องเกินสามก้าวพวกนางจัดการกับชีวิตที่น่าเบื่ออย่างนี้ได้อย่างไร
ตอนนี้นางรู้แล้ว จากมุมมองผู้หญิงที่ใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่ผู้ชายเป็นใหญ่นั้น ชีวิตยังมีอะไรที่คุ้มค่าให้เฝ้ารอ สิ่งนั้นก็เป็นแค่เพียงแค่ฟังคำสั่งของพ่อเมื่อแต่งงานออกไปก็ฟังคำสั่งของสามีเท่านั้น ในเมื่อไม่มีสิ่งใดให้เฝ้าคอย เช่นนั้นก็ไร้ซึ่งความหวัง ไม่มีความหวังแล้วจะทำเรื่องต่างๆมากมายไปเพื่ออะไร
มองท้องฟ้าไปก็เป็นเหน็บไปเช่นนี้ บางทีอาจจะนั่งเอ้อระเหยเพื่อให้เวลาผ่านไปครึ่งวันเร็วๆ
เพียงแค่ หลินซินเยียนกลับไม่ต้องรอนานโม่จื่อเฟิงก็มาพร้อมกับจินมู่แล้ว
เมื่อโม่จื่อเฟิงเดินเข้ามาในห้องก็เห็นนางมองท้องฟ้าด้วยสายตาที่ว่างเปล่า บนใบหน้าของเธอมีรอยข่วน บริเวณลำคอยังมีรอยช้ำ ถึงแม้บนร่างจะมองไม่เห็น แต่เขาก็นึกภาพออกว่าขนาดความเจ็บบนใบหน้ายังเป็นเช่นนี้ บริเวณที่มองไม่เห็นก็คงจะเป็นสภาพเดียวกัน
“เจ็บขนาดนี้ทำไมไม่ไปพักในห้อง มานั่งตากลมไม่ทำให้ยิ่งไม่สบายเข้าไปใหญ่หรือ” โม่จื่อเฟิงเดินเข้ามา นำเสื้อคลุมกันลมของเขามาคลุมไหล่ให้นาง
หลินซินเยียนถือโอกาสจับมือเขาเอาไว้ นางหันไปโปรยยิ้มเศร้าสร้อย “ท่านอ๋อง เพราะข้ามีฐานะเป็นหญิงหอนางโลม ดังนั้นไม่ว่าข้าจะทำอะไร ข้าก็เป็นได้แค่ผู้หญิงไม่มีหน้ามีตาที่ยืนอยู่ข้างกายท่าน ใช่หรือไม่”
โม่จื่อเฟิงให้นางจับมือเขาไว้อย่างนั้น เขานั่งม้านั่งข้างๆ “มีความรักใคร่จากข้าแล้วยังไม่พอหรือ”
รักใคร่ ในฐานะของเขาที่เป็นคนเบื้องบนที่สูงส่งแล้ว บางครั้งแค่แจกรอยยิ้มให้นางนิดหน่อยนางก็ควรที่จะรู้สึกซาบซึ้งนะหรือ ช่างน่าขันเสียนี่กระไร
แต่ว่า บนในหน้าของนางไม่ได้แสดงความน่าขันเลย นางแค่พิงตัวโม่จื่อเฟิงราวกับนกน้อยในร่างของคน “แต่ว่าท่านอ๋อง ข้าทรมาน แม่นางเซียวก็กำลังจะเป็นพระชายาของท่านแล้ว เมื่อถึงเวลาที่นางเป็นพระชายาแล้ว ข้าก็เป็นสาวใช้อุ่นเตียงที่พบหน้าใครไม่ได้ ไม่สิ ตอนนี้เป็นบ้านเล็กของท่าน ข้ายังมีทางรอดไหม ข้าไม่กลัวตาย ข้าแค่รู้สึกว่าถ้าข้าตายแล้วข้าจะไม่ได้เห็นท่านอ๋องอีก”
แต่ไหนแต่ไรนางก็ไม่คิดว่าจะต้องมาฟ้องเรื่องของเซียวฉางเยว่ให้โม่จื่อเฟิงฟังตรงหน้า เพราะนางรู้ อย่างไรโม่จื่อเฟิงก็ต้องแต่งงานกับเซียวฉางเยว่ แค่พิสูจน์ว่าเขาเป็นคนเห็นประโยชน์มาก่อน เพื่อประโยชน์นั้น เขาสามารถแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รัก ดังนั้นเพื่อประโยชน์แล้วเขาก็สามารถเสียสละนางได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นจะให้ฟ้องเขานะหรือ นางไม่ได้ต้องการ
โม่จื่อเฟิงกอดนางไว้ในอ้อมแขน นิ้วมือของเขาลูบไปบนรอยข่วนบนใบหน้าของเธอ หัวคิ้วก็ยับย่น “เซียงฉางเยว่รู้ว่าข้ารักเจ้า นางไม่กล้าลงมือฆ่าเจ้าหรอก”
ขอแค่ไม่ลงมือฆ่านาง สำหรับเขาแล้วยังไงก็ได้หรือ
ถึงแม้จะเคยเห็นความใจเย็นของเขามาตั้งแต่แรก แต่เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้อีกครั้ง หัวใจก็ยังทนความเจ็บปวดรวดร้าวไม่ไหว
“ท่านอ๋อง ปล่อยข้าไปสักพักเถิด” หลินซินเยียนพิงอยู่บนหน้าอกของเขาอย่างน่าเอ็นดู นางใช้ริมฝีปากสัมผัสผิวบริเวณอกเสื้อที่เปิดกว้าง “ข้าไม่อยากเห็นพิธีมงคลสมรสของท่าน ท่านคิดดูสิ เวลานั้นทั้งเมืองจะต้องคึกคักที่สุด เป็นเรื่องน่ายินดีที่ดังสะท้าน....”
นางพูดอย่างโศกเศร้า นางแสดงความรู้สึกเศร้าโศกบนใบหน้าได้อย่างที่ต้องการ
โม่จื่อเฟิงเงียบไปสักพัก หัวคิ้วของเขาที่ยับย่นแน่นไม่คลายออกเลย “แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีผู้หญิงปรากฏอยู่ข้างกายข้า เจ้าเป็นคนแรก เจ้าเป็นคนฉลาดและรู้เรื่องมาก ข้าชอบเจ้าเหลือเกิน”
“ท่านอ๋องตัดใจให้ข้าไปไม่ได้หรือ” หลินซินเยียนแสร้งทำตาลุกวาว จู่โจมจูบริมฝีปากเขา สักพักถึงจะปล่อย
โม่จื่อเฟิงพยักหน้า “ใช่ ข้าตัดใจไม่ลง”
“ได้ยินท่านอ๋องพูดเช่นนี้ ข้าดีใจเหลือเกิน” หลินซินเยียนฝังหัวของเธอลงไปบนหน้าอกของเขา นัยน์ตาของเธอมีความยั่วเย้าพริบหนึ่ง “แต่ว่าข้าไปไม่นานหรอก ท่านอ๋อง ให้ข้าเห็นท่านแต่งงานกับหญิงอื่น เห็นหญิงอื่นปรนนิบัติหอบอย่างน่าเอ็นดูอยู่ใต้ร่างท่าน เป็นเรื่องที่ข้าเกินจะรับไหวจริงๆ ท่านอ๋อง ปล่อยข้าจากไปสักระยะเถิด พอดีว่าศาลาความลับแห่งสวรรค์กำลังรับข้าเข้าไปแล้ว ให้ข้าได้ไปร่ำเรียนสักระยะ หลังจากนั้น ค่อยหลีกเลี่ยงช่วงเวลาไวต่อความรู้สึกนี้ไม่ได้หรือ”
นางพูดด้วยความจริงใจ พูดประโยคเรื่องศาลาความลับแห่งสวรรค์ได้คล่องก็เพื่อที่จะให้ตัวเองมีข้ออ้างที่มีเหตุผลฟังขึ้น
“ผู้หญิงริษยามากไปนั้นไม่ดี” โม่จื่อเฟิงไม่เห็นด้วยเท่าไหร่
“เพราะสนใจถึงทำให้ริษยา ท่าอ๋อง นี่เป็นสันดานเดิมของมนุษย์ ถ้าจะตำหนิ ก็ตำหนิที่ข้าสนใจท่านอ๋องมากเกินไปแล้ว” หลินซินเยียนกอดเอวของเขาไว้ เมื่อมือของเขาสัมผัสบริเวณแผ่นหลังของนาง นางก็จงใจร้องเสียงเบาอย่างเจ็บปวด “ท่านอ๋อง อย่าจับตรงนั้น ตรงนั้นเจ็บ ปวดมาก”
มือของเขาหยุดกลางอากาศ ในที่สุดก็วางมือลงบนเอวของนาง “ช่างเถอะ เซียวฉางเยว่เข้ามาในวังแล้ว เพื่อที่จะมีอำนาจแล้วบางทีอาจจะนำเจ้ามาประหารได้ เจ้าหลีกเลี่ยงสักพักก็คงดีเหมือนกัน”
หลินซินเยียนได้ยินเช่นนั้น นางดีใจจนจูบข้างแก้มเขาทีหนึ่ง “ท่านอ๋องคุ้มครองข้าเช่นนี้ ข้าก็พอใจแล้ว” จากก้นบึ้งของหัวใจเลย จากที่ตัวเองแสดงเป็นเมียเก็บที่เหมาะสม นางกลับรู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าไม่มีที่ติ
แนวคิดของผู้ชายเหล่านี้นี่น่าขันตลอด ที่เชื่อว่าผู้หญิงคนหนึ่งสามารถอดทนให้เขามีผู้หญิงคนอื่นในครอบครองได้เพราะความรัก ต่อให้จะเป็นแค่ในนามก็เถอะ
โม่จื่อเฟิงอุ้มนางเข้าไปในห้อง วางนางลงบนเตียงอย่างเบามือ หลังจากนั้นก็ลงมือถอดเสื้อผ้าของนาง
“ท่านอ๋อง วันนี้ข้าไม่สะดวก” หลินซินเยียนดึงเสื้อของตัวเองไว้ ใบหน้าของนางฉาบด้วยความเจ็บปวด
โม่จื่อเฟิงพูดเสียงเบา “เจ้าคิดว่าข้าจะทำอะไรหรือ ข้าแค่จะทายาให้เจ้า” เขาพูดเสร็จก็หยิบขวดกระเบื้องเคลือบเล็กๆออกมาจากอกเสื้อ “ยานี้เป็นยาที่หมอเทวดาให้ข้ามาเมื่อไปตอนไปเที่ยวไม่กี่ปีก่อน ประสิทธิภาพไม่เลวเลย กระดูกขาวกลับมีเนื้อขึ้นมาได้ไม่เหลือร่องรอยทิ้งไว้เลย ข้าให้เจ้า ดีเลยจะได้ไม่เหลือรอยแผลเป็นให้ข้าไม่ชอบ”
กระดูกขาวกลับมีเนื้อขึ้นมาได้หรือ ยาแพงขนาดนี้เขาเอามาให้นางใช้ง่ายๆเช่นนี้เลยหรือ เขาช่างเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ให้กับสัตว์เลี้ยงที่เขารักเสียจริง
已经是最新一章了
加载中
