ตอนที่ 120 ไล่ออกไป

ต๭นที่ 120 ไล่ออกไป หลินซีนเยียนชะงักไปครู่หนึ่งแล้วเบิกตาโพลงด้วยความแปลกใจ “อาจารย์ ข้าไม่ได้ชอบเขา ตอนนี้ข้าอยากจะตั้งใจร่ำเรียนกับท่าน ยังไม่อยากยุ่งเรื่องรักๆใคร่ๆ ” “งั้นหรือ?” ท่านเยว่มองเธออย่างหวาดระแวง ราวกับต้องการมองเห็นอะไรจากใบหน้าของนาง หลินซีนเยียนเริ่มทนสายตาของเขาที่จ้องมาแบบนั้นไม่ไหวแล้ว เขาก็ละสายตาหันไปทางอื่น เพียงถอนหายใจออกมายาวๆ จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไป แสงแดดในยามเช้าที่ส่องลงมาที่แผ่นหลังของท่านเยว่ให้ความรู้สึกอ้างว้างอยู่เล็กน้อย เงาของเขาได้เผยร่างที่แท้จริงของเขาออกมา ถึงจะดูเป็นชายที่ผอมกะหร่องจนเห็นกระดูก แต่พอมองให้ละเอียดอีกทีกลับทำให้คนสั่นกลัว เขาในตอนนี้ได้แผ่กลิ่นอายที่เศร้าโศกออกมาทั้งตัว ในขณะนั้นไม่รู้ว่าทำไม ส่วนที่อยู่รอบๆตาของหลินซีนเยียนเริ่มแดงขึ้น มีอยู่ช่วงหนึ่งเธออยากจะบอกเขา แม้เธอจะไม่มีคนที่ชอบ แต่เธอก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่บริสุทธิ์อะไร เธอสะอึกสะอื้นแล้วเอ่ยเรียก “อาจารย์...” ชายแก่หยุดเดินทันที เธอเรียกสติคืนมาแล้วจ้องมองที่เขาอย่างตกตะลึง “อาจารย์ ท่านยังไม่ทานข้าวเช้าเลย จะออกไปแล้วหรือ?” แต่ว่า คำพูดเหล่านั้น สุดท้ายเธอก็พูดออกไปไม่ได้ เพียงสะอึกสะอื้นแล้วพูดจาบ่ายเบี่ยง แววตาของท่านเยว่ฉายแววความผิดหวังออกมา จากนั้นก็ส่ายหน้า ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เมื่อเรียกสติคืนมาก็เดินตรงไปข้างหน้าต่อ หลินซีนเยียนรู้สึกเสียใจ แล้วก็รียก้มหน้าวิ่งเข้าไปในห้องครัว ราวกับควันไฟในเตามีมากเกินไปจนทำให้ดวงตาของเธอรู้สึกปวดแสบ มีอยู่ชั่วขณะหนึ่งที่น้ำตาได้ไหลออกมา แม้จะเป็นเวลาสั้นๆ แต่ความรู้สึกที่มีกลับมีมากจนเอ่อล้นออกมา เธอได้รับความเป็นห่วงที่จริงใจจากอาจารย์และพวกศิษย์พี่ เธอไม่มีคุณธรรมและความสามารถ คนที่ได้มาพบพวกเขากลับเป็นคนที่ไม่มีจิตใจเมตตา บางที ในโลกนี้จะมีเพียงคนกลุ่มหนึ่ง ไม่ต้องรีบร้อนรู้จักกัน แต่เมื่อได้เข้ามาใกล้ชิดกันก็จะสามารถทุ่มเททุกอย่างให้ได้ เมื่อรอเธอทำก๋วยเตี๋ยวเสร็จแล้วเดินออกมา คนที่นั่งทานข้าวอยู่ในห้องก็เริ่มจะกินหมดแล้ว เทียนหยุนจือเมื่อเห็นว่าหลินซีนเยียนตาแดงจึงอดไม่ไหวที่จะเอ่ยถาม “ เป็นอะไรหรือ?” หลินซีนเยียนฉีกยิ้มอย่างงดงาม “ เปล่า เพียงแต่ควันเยอะไปหน่อยเลยรู้สึกแสบตา” “อ๋อ งั้นต่อไปก็ระวังหน่อย กลับไปข้าไปบอกท่านประมุขว่า ในเรือนนี้ต้องการเด็กรับใช้สัก 2-3 คน มือขงอพวกเจ้าใช้ทำอาวุธ ไม่ได้ใช้ทำงานหยาบพวกนี้” เทียนหยุนจือดึงเก้าอี้ออกมาให้เธออย่างอ่อนโยน แล้วดูแลจนเมื่อเธอนั่งลงไป เซียวฝานและอู๋อี้ที่นั่งอยู่ข้างๆมองการกระทำที่เอาใจของเขาออก ทั้งสองคนก็แค่นเสียง‘หึ’อย่างเหยียดหยามออกมาพร้อมกัน เซียวฝานเป็นคนที่เก็บคำพูดไว้ไม่ค่อยได้จึงเอ่ยขึ้นมา “ ข้าว่า เรื่องของในเรือนของพวกเราล้วนเป็นพวกเราที่จัดการเอง ไม่ต้องลำบากให้ท่านประมุขน้อยมาคิดเผื่อ ส่วนท่านประมุขน้อย ก๋วยเตี๋ยวท่านก็ทานเสร็จแล้ว ตำราก็ให้แล้ว ควรจะไปได้แล้วไม่ใช่หรือ? อีกเดี๋ยวพวกเราต้องทำงานแล้ว พอถึงเวลานั้นหากต้องการของเขากลับไม่มี มันจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของศาลาความลับแห่งสวรรค์เอาได้ ” วิธีไล่คนตรงๆแบบนี้ มีเพียงเซียวฝานที่กล้าทำ เทียนหยุนจือราวกับชินกับความพูดคำจาของเซียวฝานแล้ว ดังนั้นเพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อย หลังจากที่บอกลาหลินซีนเยียนแล้วก็เดินจากไป ก่อนที่จะเดินไปเขายังกำชับอีกครั้งว่าถ้าหลินซีนเยียนไม่เข้าใจตรงไหน สามารถไปหาได้โดยตรง พอเข้าก้าวออกไปแล้ว เซียวฝานกับอู๋อี้ก็มานั่งข้างหลินซีนเยียน ทั้งสองคนตักเตือนหลินซีนเยียนจนปากเปียกปากแฉะ ผู้ชายมาเอาใจผู้หญิงมันมีเจตนาไม่ดี เธอเป็นเพียงสาวน้อยต้องรักษาระยะห่างเท่าไรกับพวกศิษย์เหล่านั้น เมื่อหลินซีนเยียนฟังก็รู้สึกซาบซึ้งจนพูดอะไรไม่ออก เมื่อดวงอาทิตย์ลอยมาอยู่บนศีรษะอย่างช้าๆ หลังจากที่เซียวฝานกับอู๋อี้ไปทำงานในห้อง ในลานบ้านก็เหลือเพียงแค่หลินซีนเยียน ในยามที่แสงแดดอบอุ่น เธอจึงหยิบตำราค่ายกลพื้นฐานออกไปอ่านที่ด้านนอก เดินอยู่ในหุบเขาไปรอบหนึ่ง เมื่อเดินตรงไปตลอดริมลำธารเธอก็พบสถานที่เต็มไปด้วยดอกไม้ผลิบาน เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แม้แต่รูขุมขนก็ได้สัมผัสอากาศที่บริสุทธิ์ เธอรู้สึกสบายเนื้อสบายตัวมากเหลือเกิน เธอหาก้อนหินที่มีแสงแดดส่องถึงแล้วนั่งลง จากนั้นก็ค่อยๆเปิดตำราขึ้นมาอ่าน “เอ่อ นี่คือ....” เพียงเปิดอ่านหน้าแรก หลินซีนเยียนอดไม่ไหวที่จะตะโกนออกมาอย่างตกตะลึง เมื่ออ่านคำอธิบายประกอบที่เขียนเต็มหน้ากระดาษ เธอถึงกับเรียกสติคืนมาไม่ได้ มิน่าล่ะเมื่อคืนพวกท่านเยว่ไปห้องตำราของเทียนหยุนจือกลับหาตำราเล่มนี้ไม่เจอ ดูเหมือนว่าตอนนั้นเขาจะเอาหนังสือไปเขียนคำอธิบายประกอบเพิ่มอยู่ในห้องอย่างแน่นอน การเอาใจใส่ของเทียนหยุนจือทำให้เธอถึงกับหวั่นไหว เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่าผู้ชายคนหนึ่งจะมีด้านที่ละเอียดลออแบบนี้ด้วย รู้ว่าเธอไม่มีพื้นฐานอะไรเลย เดิมทีในหนังสือพื้นฐานเหล่านี้เขากลับเขียนความคิดเห็นและคำอธิบายประกอบงของเขาเพิ่มให้ “ดูเหมือนว่า ต่อไปต้องอยู่ให้ห่างเทียนหยุนจือจริงๆแล้ว” ถ้าตอนนี้เธอยังไม่รู้ว่าเทียนหยุนจือมีใจต่อเธอแล้ว เธอก็คงจะไร้เดียงสาเกินไป เธอไม่เคยเชื่อว่าระหว่างชายกับหญิงจะสามารถเป็นเพื่อนกันได้อย่างบริสุทธิ์ใจ ตอนที่มีผู้ชายคนหนึ่งมาทำดีกับคุณ หากว่ามันทำเกินมากกว่าเพื่อนทั่วไป ถึงคุณจะไม่ได้คิดอะไรก็คงจะเป็นไปไม่ได้ เพราะคุณรู้ดี แต่ก็ยังหลอกตัวเองและหลอกคนอื่นว่าเป็นเพียงเพื่อนเท่านั้น นั่นมันเป็นการเสแสร้างว่าเป็นคนใสซื่อไม่ใช่เหรอ? เธอก็เลยวัยว้าวุ่นนั่นมาแล้ว ดังนั้น ในเมื่อรู้ถึงความจริงใจแบบนั้นแล้วก็ต้องรีบทำลายลงตั้งแต่แรก ควรจะให้เขาไปเจอคนอื่น ดีว่าปล่อยให้มันถลำลึกจนเกินไป เมื่อได้อ่านคำอธิบายประกอบของเทียนหยุนจือแล้ว เดิมหลินซีนเยียนไม่เข้าใจอะไรเลย ตอนนี้เริ่มเข้าถึงความลึกลับของค่ายกลแล้ว อะไรคือแผนภูมิธาตุทั้ง 5 อะไรคือภูมิประเทศ อะไรคือปรัชญาฮวงจุ้ย เมื่อนำสิ่งใดสิ่งหนึ่งไปใช้กับค่ายกลแล้วก็จะสามารถเกิดพลังมหัศจรรย์ได้ เธอยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกสนใจอย่างมาก พออ่านก็ไม่รู้ตัวว่าได้อ่านมาเกือบทั้งวันแล้ว เมื่อรู้สึกตัวอีกทีมาก็เห็นว่าดวงอาทิยต์ได้ตกดินไปแล้ว อ่านหนังสือมาทั้งวันจนลืมแม้กระทั้งข้าวเที่ยง พอรู้สึกตัวอีกทีท้องของเธอก็ส่งเสียงร้องโครกครากออกมา เธอตบไปที่ท้องแล้วรีบเดินกลับไป ตอนที่เดินกลับ เมื่อต้องเดินผ่านร้านค้าที่ขายงานฝีมือ เธอต้องเร่งฝีเท้าเข้าไปอีก พอมาถึงปากทางก็ได้ทางข้างหน้าได้ส่งเสียงเอะอะโวยวายกัน หากว่าเป็นคนอื่นก่อเรื่อง เธอเพียงแค่ดูแวบหนึ่งแล้วก็จากไป แต่หากคนผู้นั้นเป็นโม่จื่อเฟิง ฝีเท้าของเธอก็หยุดลงทันที เห็นว่าศิษย์ฝ่านในกำลังล้อมโม่จื่อเฟิงอยู่หลายคน ในจำนวนนั้นได้ถือกระบี่ชี้ไปยังโม่จื่อเฟิง “ไน่เหอฮวนใช่หรือไม่ เจ้าบังอาจมารังแกคุณหนูหยุนชิง วันนี้พวกข้าต้องสั่งสอนเจ้าให้ได้! คุณหนูหยุนชิงเป็นคนที่เจ้าสามารถมารังแกได้อย่างตามใจหรือ?” “รังแกหรือ?” ใบหน้าของโม่จื่อเฟิงยิ้มอย่างเย็นชา สายตากลับมองทะลุผ่านฝูงคนไปยังหลินซีนเยียน เขาก็แค่นเสียงแล้วเอ่ย “หากไม่กินขนมที่นางส่งมานี่ถือว่ารังแก งั้นคนที่ข้าเคยรังแกก็คงจะมีมากจริงๆ”