ตอนที่ 141 ข้าจะแต่งกับเจ้าแทนศิษย์พี่

ต๭นที่ 141 ข้าจะแต่งกับเจ้าแทนศิษย์พี่ “ถ้ามีเหล้าก็ดีสิ” เมื่ออู๋อี้ดื่มชาไปแล้วสามแก้วก็อดไม่ได้ที่จะถามหาเหล้า หลินซินเยียนพยักหน้า “วันนี้ฉุกละหุกไม่น้อย พรุ่งนี้พวกเราค่อยไปซื้อนะ อีกอย่างต้องไปหาซื้อข้าวของเครื่องใช้ในชีวิตประจำวันให้เจ้าด้วย ช่วงนี้ฤดูเปลี่ยนเร็วต้องใส่เสื้อผ้าให้หนาหน่อย” “อืม” อู๋อี้ขานตอบตกลง พูดอย่างกลุ้มใจเล็กน้อยว่า “เจ้าว่า ตอนนี้ศิษย์พี่จะกินอิ่ม สวมเสื้อผ้าอุ่นหรือไม่ คิดดูแล้วตอนนี้พวกเรานั่งสบายๆดื่มชาร้อนอยู่ที่นี่ แล้วเขาเล่า........” วันนี้ เซียวฝานกลายเป็นเรื่องต้องห้ามเวลาพูดถึง เมื่อเริ่มต้นพูดถึงก็ทำให้ความรู้สึกของคนจมดิ่งจนถึงจุดต่ำสุด แต่ก็ทนไม่ได้ที่จะคิดและเอ่ยถึง “ศิษย์พี่ใหญ่.......” หลินซินเยียนสะอื้นเล็กน้อย รอบตามีความร้อนชื้นขึ้นมา “ศิษย์พี่ใหญ่จะต้องไม่เป็นอะไร หยุนเทียนสี่อยากได้ของสิ่งนั้น จะต้องไว้ชีวิตเขาแน่ ขอแค่เพียงมีชีวิตอยู่ ในที่สุดพวกเราจะต้องคิดวิธีช่วยชีวิตเขาออกมาจนได้” “จะต้องทำได้แน่ ยังมีความแค้นของท่านอาจารย์ที่ยังต้องชำระให้ได้” ไม่เพียงแค่ปลอบโยนหลินซินเยียนเขายังให้กำลังใจตัวเองอีกด้วย ยามที่อู๋อี้พูดนั้นดูเด็ดขาดมาก ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร เงียบไม่พูดไม่จาอีกครั้ง สายตาของอู๋อี้ตกอยู่บนหน้าท้องของหลินซินเยียนโดยบังเอิญ “ศิษย์น้อง เจ้าคิดจะทำอย่างไรกับเด็กคนนี้” หลินซินเยียนลูบหน้าท้องที่ยังคงแบนราบของตนอย่างนุ่มนวล เลียริมฝีปากแห้งแล้วพูดสองคำว่า “เก็บเอาไว้” อู๋อี้เห็นท่าทางที่แน่วแน่ของนางแล้ว ในที่สุดก็พ่นลมหายใจออกมา เขาพูดอีกว่า “ก่อนที่ท่านอาจารย์จะเสียไม่นาน ศิษย์พี่รับปากว่าจะดูแล รวมถึงดูแลเด็กที่อยู่ในท้องของเจ้าด้วย ขณะนี้ศิษย์พี่จะเป็นหรือตายนั้นยากจะคาดเดา คำสัญญานั้นให้ข้าทำเองเถิด ศิษย์น้อง ให้ข้าขอเจ้าแต่งงานแล้วกัน” “เอ่อ......” หลินซินเยียนเบิกตากว้างมองไปทางอู๋อี้ อู๋อี้ถูกนางมองก็หน้าแดง รีบอธิบาย “ศิษย์น้อง เจ้าอย่าได้เข้าใจผิดไป ข้าไม่ได้คิดอะไรกับเจ้า ข้าเพียงแค่คิดว่าถ้าเด็กคนนี้เกิดมา จะได้รับผลกระทบจากชื่อเสียงของเจ้ามากที่สุด ในสังคมนี้ไม่ยอมรับผู้หญิงที่ไม่ได้แต่งงาน ไม่มีเกียรติเจ้าอาจจะถูกจับขังไว้ในกรงหมูแล้วโยนลงแม่น้ำตายนะ ข้าจะอย่างไรก็ได้ อย่างไรชีวิตนี้ข้าก็ไม่คิดที่จะไปขอผู้หญิงแต่งงานอยู่แล้ว ดังนั้น ข้ายินยอมที่จะปกป้องชื่อเสียงของเจ้า พวกเราทำพิธีการแต่งงานให้สำเร็จลุล่วงไปได้แต่กลับมาใช้ชีวิตของแต่ละคนเหมือนเดิม เจ้า.....เข้าใจความหมายของข้าหรือไม่” นางจะไม่เข้าใจได้อย่างไร เป็นเช่นนั้นเพื่อนางสามารถเป็นฐานะของศิษย์ นางจะไม่เข้าใจความหวังดีของเขาได้อย่างไร นางกัดริมฝีปากล่างแล้วพยักหน้า แต่กลับปฏิเสธว่า “ทำเช่นนั้นไม่ได้หรอกศิษย์พี่ เด็กคนนี้เป็นลูกของโม่จื่อเฟิง อย่างไรเขาก็ไม่มีทางยอมให้ลูกคนเขาเรียกชายคนอื่นว่าพ่อหรอก ถ้าหากทำเช่นนั้น ท่านคิดดูสิ เข้าจะต้องฆ่าท่านแน่” นางจะยอมให้อู๋อี้ตกอยู่ในสถานะที่เป็นผู้ถูกกระทำเช่นนั้นเพราะต้องการจะปกป้องเกียรติของนางได้อย่างไร อีกอย่าง นางจำสายตาของอู๋อี้ที่มองไปยังเทียนหยุนชิงได้ สายตาที่รักใคร่ชื่นชมนั้นทั้งเร่าร้อนและชัดเจนมาก เพียงแต่น่าเสียดายที่ บิดาของเทียนหยุนชิงนั้นฆ่าท่านเยว่ ความเกลียดแค้นนี้คั่นกลางระหว่างคนสองคน ถ้าไม่พูดถึงว่าเทียนหยุนชิงไม่ได้มีความรู้สึกใดใดให้กับอู๋อี้เลย ก็นับได้ว่า ทั้งสองคนจะไม่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันอย่างแน่นอน มิน่าเล่าอู๋อี้ถึงได้พูดเช่นนี้ว่าจะไม่แต่งเมียแล้ว ชายเช่นนี้ที่ตกหลุมรักผู้หญิงที่ไม่อาจรัก ถูกลิขิตไว้แล้วว่าต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวทั้งชีวิตเลยหรือ แต่ว่า หลินซินเยียนรู้สึกปวดใจ ผู้ชายที่ดีเช่นนี้เหตุใดจะต้องมาตายอยู่ในกำมือของผู้หญิงที่เจ้าเล่ห์เพทุบายอย่างเทียนหยุนชิงด้วยเล่า อู๋อี้ไม่รู้ว่านางคิดอะไรอยู่ เพียงแค่ฟังคำพูดของนางแล้วก็รีบแสดงความห่วงใยทันที “แต่ว่าถ้าเขาไม่ให้เกียรติเจ้าเล่า เจ้าจะใช้ชีวิตต่อไปอย่างไร” หลินซินเยียนเงียบ คำถามนี้ นางเองก็ไม่รู้จริงๆว่าจะตอบอย่างไร ความเงียบของหลินซินเยียนทำให้ใจของอู๋อี้นั้นมีโทสะ เขารับไม่ได้กับความเงียบเช่นนี้ อู๋อี้ลุกขึ้นยืนและเดินออกไปจากห้อง และพูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าอยากดื่มเหล้า ศิษย์น้องเข้านอนก่อนเถิด” หลินซินเยียนตอบรับ ไม่ได้ขัดขวางให้เขาไม่ไป นางรู้ว่าใจของอู๋อี้นั้นกำลังเป็นทุกข์ ดังนั้นนางจึงไม่สามารถขัดขวางเขาได้ เมื่ออู๋อี้จากไปแล้ว หลินซินเยียนก็ยังนั่งอยู่ในห้องโถงสักพักถึงจะกลับไปห้องนอน นางทำแค่เพียงนอนเอนอยู่บนเตียงแต่ก็นอนไม่หลับอยู่นาน จนกระทั่งถึงเที่ยงคืนนางก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่โซซัดโซเซ นางลุกขึ้นมองเห็นอู๋อี้เดินกลับมา นางถึงได้วางใจกลับไปนอนบนเตียงเช่นเดิม ครั้งนี้ประเดี๋ยวเดียวนางก็นอนหลับลึกแล้ว เช้าตรู่วันที่สอง ทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องของเมื่อคืนวาน หลังจากที่หวีผมล้างหน้าเสร็จก็ออกจะบ้านไปด้วยกัน เตรียมไปเลือกซื้อของใช้ที่จำเป็น ถือโอกาสมองหาว่ามีร้านที่เหมาะจะมาเปิดร้านช่างเหล็กไหม หลังจากทั้งสองคนเดินมาบนถนนก็พบว่าถนนในวันนี้นั้นต่างจากอดีต เห็นได้ชัดเลยว่าเทศกาลปีใหม่ได้ผ่านไปนานแล้ว แต่ว่าร้านค้าและประตูบ้านของคนทั่วไปก็ยังแขวนโคมไฟสีแดงอยู่ เพียงแต่ถนนหนทางนี้นั้นถูกเก็บกวาดแล้ว ดูแล้วสะอาดตาและเรียบร้อย อู๋อี้ไม่เคยมาเมืองเฟิ่งซีมาก่อน ถึงแม้ว่าเมื่อคืนจะออกมาดื่มเหล้า แต่ว่ากลางคืนกลับมองเห็นไม่ชัดเจน วันนี้ทั้งวันเมื่อมองไปก็ตกใจอย่างเลี่ยงไม่ได้ “เมืองเฟิ่งซีนี้สมควรแล้วที่เป็นเมืองหลวง ปิติยินดีคึกครื้นกลับสะอาดเรียบร้อย ดีกว่าเมืองอื่นๆตั้งเยอะ” “เมื่อก่อนไม่ใช่เช่นนี้นะ ดูเหมือนว่าวันนี้จะมีเรื่องพิเศษ” หลินซินเยียนเองก็ยังสงสัย เดินคุยกับอู๋อี้ไปและก็เดินเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าร้านหนึ่ง ในมือของทั้งสองคนมีกระเป๋าใหญ่กระเป๋าเล็ก ดูก็รู้เลยว่าต้องการจะมาซื้อของ เจ้าของร้านก็ตาดีรีบเข้ามาแนะนำสินค้าของตนอย่างเป็นมิตร ได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคนก็อดไม่ได้ที่จะถือโอกาสแนะนำให้ทั้งสองคนไม่สับสนวุ่นวาย “ทั้งสองท่านไม่ได้มาเมืองเฟิ่งซีนี้นานแล้วใช่หรือไม่ อีกไม่นานเมืองเฟิ่งซีก็จะมีงานใหญ่ ดังนั้นถนนสายนี้ถึงได้สดใสมีแสงแพรวพราว เมื่อวานนี้ได้รับการประกาศทีละบ้านทีละบ้าน ถนนสายนี้จะต้องจัดแต่งให้เหมือนตอนปีใหม่ ขุนนางมีคำสั่ง พวกเราคนธรรมดาไหนเลยจะกล้าปริปาก” เจ้าของร้านพูดไป หลินซินเยียนก็หยิบชุดยาวสีครามขึ้นมาหนึ่งชุด นางเอาชุดมาเทียบกับตัวของอู๋อี้ “ศิษย์พี่ ข้าว่าท่านใส่สีนี้ดูไม่เลวเลย ท่านอยากลองหน่อยไหม” ราวกับว่านางไม่ได้ยินคำพูดของเจ้าของร้าน สีหน้าเหมือนไม่ได้สนใจ “ใช่แล้ว ข้าว่าคุณชายคนนี้สวมชุดนี้จะต้องออกมาดูดีแน่นอน ฮูหยินมีสายตาเฉียบคมจริงๆ” เจ้าของร้านรีบพูดหัวข้อสนทนาอย่างกระตือรือร้น รีบให้เสี่ยวเอ่อช่วยอู๋อี้ถือของ แล้วให้อู๋อี้ไปลองชุด เสียงของเจ้าของร้านที่ว่า “ฮูหยิน” ทำให้หลินซินเยียนรู้สึกอึดอัด อยากจะอธิบาย แต่เห็นอู๋อี้รับเสื้อที่อยู่ในมือไปแล้ว “ข้าไปลองหน่อย” อู๋อี้ไม่ได้อธิบายให้เจ้าของร้านฟัง หลินซินเยียนก็อุ่นใจ แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แม่นางคนหนึ่งที่ยังไม่ได้แต่งงานเลือกเสื้อผ้าแทนผู้ชาย ตนเองก็คิดว่าเป็นเรื่องที่ผิดมารยาท แต่ว่าสำหรับคนที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องเร่งด่วนนั้น อธิบายให้เข้าใจให้กลุ้มอกกลุ้มใจไปทำไมก็ยิ่งทำให้คนอื่นเหยียดหยามอีกนะหรือ อู๋อี้กำลังปกป้องนาง นางเข้าใจได้ อู๋อี้เปลี่ยนชุดออกมาเร็วมาก เขาสวมชุดตัวยาวสีครามออกมาได้เหมาะพอดีมาก เหมาะกับนิสัยของเขาด้วย ทั้งจัดการเงียบๆและมั่นคง “โอ้โฮ ท่านชายสวมชุดนี้แล้วดูดีมาก รูปหล่อ สามารถนำท่านไปเปรียบกับอู่เซวียนอ๋องเจ้าบ่าวในวันพรุ่งนี้ได้เลยนะเนี่ย” เจ้าของร้านพูดอย่างคล้อยตามจนยิ้มตาหยี