ตอนที่ 143 ข้อต้องห้าม

ต๭นที่ 143 ข้อต้องห้าม ช่วงเวลาแห่งการรอคอยนั้นเจ็บปวดเหลือเกิน โดยเฉพาะช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเช่นนี้ อู๋อี้เดินไปเดินมาอยู่ในโรงหมอ เขาจำไม่ได้แล้วว่าตนเองเดินอยู่นอกฉากกั้นไปกี่รอบแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ดีกว่าทำเช่นนี้ไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่ว่าเขาก็ไม่รู้วิธีที่จะทำให้ตัวเองหยุดเดินได้เช่นกัน “ท่านอย่าเพิ่งกังวลไปเลย ข้าว่านางจะต้องไม่เป็นอะไรหรอก......” แม่นางชุดชมพูพูดอย่างขี้ขลาด ดวงตาของนางมองอู๋อี้เดินวนไปมาจนตาลายแล้ว อู๋อี้หันกลับมาถลึงตาใส่นาง ไม่แยแสนางแม่แต่น้อย แม่นางเสื้อชมพูรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ ดวงตาคู่นั้นสดใสแวววาวขณะมองนาง เห็นได้ชัดว่าโมโหนาง แต่ไม่กล้ายั่วโมโหเขาตอนนี้ เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วยาม ในที่สุดท่านหมอก็ออกมา เขาเดินไปล้างมือที่กะละมังถึงจะพูดกับอู๋อี้ว่า “ครั้งนี้นับว่าโชคดี ในที่สุดก็รักษาเด็กเอาไว้ได้แล้ว แต่ว่าสองสามวันนี้จะต้องพักผ่อนอยู่แต่ในห้องนอนเท่านั้น พลิกตัวไปมาก็ไม่ได้เด็ดขาดหนา” “ขอบคุณท่านหมอมาก” อู๋อี้ถึงได้ผ่อนลมหายใจออกมา รีบจะเดินเข้าไปทางฉากกั้น เพิ่งจะเดินไปถึงฉากกั้นก็ถูกท่านหมอเรียกไว้ก่อน “ข้าเพิ่งได้ยินท่านเรียกคนไข้ว่าศิษย์น้อง ท่านเป็นสามีของคนไข้คนนั้นหรือไม่” “ข้า......” อู๋อี้มีสีหน้าลำบากใจ สุดท้ายก็ส่ายหน้า “เช่นนั้นท่านก็ไม่สามารถเข้าไปได้ ผู้หญิงคนนี้มีเลือดออกนั้นเป็นสิ่งที่ต้องห้ามมากที่สุด นอกจากสามีของตนเองและสมาชิกในครอบครัวที่เป็นผู้หญิงแล้วนั้นให้ผู้อื่นพบเจอนั้นไม่ค่อยดี ท่านให้นางพักอยู่ที่นี่ก่อนเถิด ท่านรีบไปบอกคนที่บ้านนางให้มารับนะ”ท่านหมอคนนั้นประสานมือไปพูดไป แม่นางชุดชมพูที่ได้ยินอยู่ข้างๆนั้นเมื่อเห็นอู๋อี้ส่ายหัวแล้ว นัยน์ตาของนางก็ฉายแสงสดใสแวบหนึ่ง อู๋อี้ได้ยินท่านหมอพูดเช่นนี้แล้วก็รู้สึกอับจน กัดฟัน เขาทิ้งตัวลงบนพื้นแล้วทำท่าของร้องท่านหมออยู่จริงใจว่า “ท่านหมอ พวกเราเป็นคนไม่มีการศึกษา เรื่องพวกนี้พวกเราไม่ถือ ให้ข้าส่งนางกลับไปเถิด” “ไม่ได้ เจ้าไม่ถือแต่ข้าถือ ข้าเป็นคนรักษานาง ถ้าหากว่าข้าส่งนางให้ไปกับคนนอกแล้วก็เหมือนเป็นการชนนางให้เจ็บเช่นกัน โรงหมอของข้านี้เปิดมาเป็นระยะเวลานานมากแล้ว ไม่สามารถปนเปื้อนเรื่องเคราะห์ร้ายเช่นนี้ได้ ท่านรีบไปพาคนที่บ้านนางมา ข้าช่วยท่านดูแลนางเอง” ท่านหมอส่ายหัว ยกมือกั้นอู๋อี้ที่พยามจะเข้าไปในฉากกั้น อู๋อี้เห็นท่าทีที่แน่วแน่ของท่านหมอแล้วจึงถอนใจแล้วยอมถอยหลัง “เช่นนั้นก็ได้ งั้นข้าจะไปหาคนมา รบกวนท่านหมอช่วยดูแลศิษย์น้องของข้าด้วย” ราวกับว่าเขาไม่ค่อยวางใจ แล้วหันหลังกลับไปมองตาของแม่นางชุดชมพูอีก “เหตุใดถึงยังอยู่ที่นี่อีก” แม่นางชุดชมพูถูกเขาถลึงตาใส่เช่นนั้นอีกก็ขลาดกลัวจนทำท่าเหมือนจะร้องไห้อีก “ข้าอยู่นี่เพราะข้าเป็นกังวลอย่างไรเล่า ไม่เช่นนั้นข้าอยู่ดูแลนางที่นี่ก็ได้ ท่านวางใจเถิด มีข้าอยู่ไม่มีใครกล้ามารังแกศิษย์น้องของท่านได้หรอก ข้าเป็นลูกสาวคนโตของขุนนางตระกูลหลี่กรมโยธาธิการ หนีพระได้ไม่หนีวัดวาอาราม ข้ารับผิดชอบได้ ไม่มีทางปัดความรับผิดชอบแน่นอน ” อู๋อี้มองนางอย่างเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง หลังจากจดจำใบหน้าของงนางอย่างพินิจพิเคราะห์แล้วเขาก็จ้ำอ้าวจากไป นอกจากโรงหมอแล้วก็เป็นที่อยู่ของจวนอู่เซวียนอ๋องนี่แหละที่อู๋อี้รู้ ด้วยกลัวจะเสียเวลาเขาจึงตั้งใจที่จะเช่ารถม้า เมื่อเขาใกล้จะถึงจวนอู่เซวียนอ๋องก็ใช้เวลาไปแล้วครึ่งชั่วโมง วันนี้ที่จวนอู่เซวียนอ๋องค่อนข้างจะคึกคัก คงจะเป็นเพราะกำลังเตรียมงานแต่งในวันพรุ่งนี้ ประตูใหญ่ทั้งสองข้างถูกแขวนด้วยโคมไฟสีแดง บนประตูยังมีป้ายอักษรมงคลตัวใหญ่ๆตั้งอยู่ด้วย ประตูใหญ่ถูกเปิดออก ก็มีเด็กรับใช้และสาวใช้กำลังทำความสะอาดอยู่ แม้แต่อิฐและกระเบื้องยังถูกเช็ดเสียจนสะอาดวับ เมื่ออู๋อี้ลงมาจากรถม้าเห็นภาพนี้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเข้มขึ้นอย่างอดไม่ได้ หัวใจของเขารู้สึกเจ็บปวดใจแทนหลินซินเยียน เขาเดินขึ้นบันไดไป ประสานมือเคารพผู้รักษาประตู “ท่านพี่องค์รักษ์ รบกวนท่านไปแจ้งท่านอ๋องให้หน่อยได้หรือไม่ ข้าชื่ออู๋อี้ ศิษย์น้องของข้าชื่อหลินซินเยียน ตอนนี้เกิดเรื่องกับศิษย์น้องของข้า รบกวนท่านอ๋องไปช่วยเหลือหน่อย” อู๋อี้ที่โตมาในหอแห่งความลับตั้งแต่ยังเด็ก ถึงแม้ว่าสติปัญญาจะโดดเด่นกว่าคนอื่น แต่ทว่าสำหรับในสังคมนี้เขากลับคิดตื้นมากไปหน่อย เขาคิดว่าเพียงแค่เขามีมารยาทมากพอ กิริยาดี คนอื่นก็จะต้องปฏิบัติดีกับเขาเช่นนั้น แต่ว่าเมื่อองค์รักษ์ได้ยินที่เขาพูดเช่นนั้นก็รีบผลักเขาลงบันไดไป “คนเกะกะวุ่นวายอะไรเนี่ย เจ้าทำเช่นนี้ยังจะมาขอความช่วยเหลือจากท่านอ๋องอีกรึ ยังไม่วิ่งแจ้นไปส่องกระจกดูอีก ทุกคนที่มาหาท่านอ๋อง ถ้าท่านอ๋องไปช่วยเหลือ ท่านอ๋องจะยุ่งขนาดไหน ไป ไป ไป รีบไปให้พ้นเลยนะ ถ้ายังมาก่อกวนอีกข้าจะตีขาเจ้าให้หักเลย” อู๋อี้ตกตะลึง ไม่คิดเลยว่าเมื่อมาถึงแล้วจะถูกปิดประตูใส่หน้าเช่นนี้ แต่ว่าหลินซินเยียนยังคงรอเขาอยู่ที่โรงหมอ เขาจะกลับไปเช่นนี้ได้อย่างไร เขาเดินขึ้นบันไดไปอีกครั้ง เขามีท่าทีนอบน้อมมากขึ้น “พี่ชาย พวกข้ารู้จักท่านอ๋องจริงๆ ขอรบกวนท่านแจ้งท่านอ๋องให้หน่อย อีกอย่างศิษย์น้องของข้านั้นเป็นผู้หญิงของท่านอ๋อง ถ้าหากยังเสียเวลาอยู่ เกิดเรื่องกับศิษย์น้องของข้า ถึงเวลานั้นคงไม่พ้นความรับผิดชอบของพวกเรา” “ผู้หญิงของท่านอ๋องหรือ” องค์รักษ์คนนั้นยิ้มเย็น เงยหน้าหัวเราะ “เจ้าว่าอย่างไรนะ แต่ไหนแต่ไรท่านอ๋องก็เที่ยวผู้หญิงอยู่แล้ว อย่างไรเล่า เมื่อเห็นท่านอ๋องกำลังจะแต่งพระชายา ไม่ยินยอมรึ ต้องการจะมาก่อกวนรึอย่างไร ข้าจะบอกให้นะ ไม่มีทางหรอก วันนี้มีผู้หญิงหลายคนแล้วที่มาร้องไห้อยู่ที่หน้าประตู เจ้าเป็นคนที่สี่ จะต้องไม่ใช่คนสุดท้ายในวันนี้แน่ รีบไปซะ ของเล่นอะไรกัน ท่านอ๋องก็เล่นผู้หญิงมาแล้วหลายคน” อู๋อี้ไม่คิดเลยว่าจะเกิดสถานการณ์เช่นนี้ได้ เขาเดินถอยลงบันไดอย่างโซซัดโซเซ ช่วงเวลาที่เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เพียงแต่ใจของเขานั้นกลับเจ็บปวดอย่างโหดเหี้ยมนั้น เขาก็ถลึงตามองอักษรสีแดงตัวใหญ่นั้น ทันใดนั้นเขาก็ยิ้มเย็นออกมา ศิษย์น้องของเขาได้รับการดูถูกจากคนจำนวนมาก รอเวลาผ่านไป เขาจะต้องขอนางแต่งงานอย่างถูกต้องให้ได้ ขณะที่อู๋อี้ไม่รู้ว่าจะวางแผนอย่างไรนั้น ประตูของจวนอู่เซวียนอ๋องก็ถูกเปิดออก มีคนเดินออกมากลุ่มหนึ่ง แต่ผู้นำคนนั้นคาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นอู่เซวียนอ๋อง โม่จื่อเฟิง ด้านหลังของเขามีคนกลุ่มหนึ่งเดินตาม ดูแล้วไม่น่าเป็นคนในจวน “ท่านอ๋อง ท่านไม่ต้องไปส่งหรอก ผ่านวันพรุ่งไปพวกเราก็จะเป็นคนบ้านเดียวกันแล้ว คนบ้านเดียวกันไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้หรอก ขั้นตอนนี้และประเพณีพวกเราตรวจสอบแล้ว จะต้องไม่มีปัญหาเกิดขึ้นแน่ เพื่องานแต่งใหญ่ในวันพรุ่งนี้ ท่านจะต้องมีเรื่องให้ยุ่งแน่ ข้าไม่รบกวนท่านแล้วกัน” วัยรุ่นที่อายุประมาณยี่สิบกว่าปีที่ยืนอยู่ข้างๆโม่จื่อเฟิง สวมชุดสีแดงปักดิ้นสีทอง ยามที่พูดนั้นบนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม คนผู้นี้คือคุณชายใหญ่ตระกูลเซียวเป็นแน่ เป็นขุนนางกรมข้าราชการพลเรือนของราชวงศ์นี้ เป็นขุนนางที่อายุน้อยที่สุดของทั้งหกกรม “รบกวนท่านขุนนางแล้ว เช่นนั้นข้าส่งเท่านี้นะ จินมู่ เจ้าส่งท่านขุนนางแทนข้าด้วย” ใบหน้าของโม่จื่อเฟิงเพียงแค่ยิ้มจางๆ เขาพูดคำพูดที่ดูเป็นมารยาทแต่ดูเหมือนว่าไม่ได้มีใจจะไปส่ง “รับทราบ” จินมู่รับคำสั่ง รีบไปเดินนำทางท่านขุนนาง อู๋อี้เห็นโม่จื่อเฟิงแล้วก็รีบเดินไปด้านหน้าเขา “ท่านอ๋อง ศิษย์น้องของข้าได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้อยู่ที่โรงหมอ ถึงแม้ว่าตอนนี้หมอจะตรวจและรักษาแล้ว แต่ว่าสุดท้ายก็มีเลือดออก ถึงแม้ว่าจะรักษาเด็กไว้ได้แล้วแต่ว่าไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้ง่ายๆ ท่านหมอบอกว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องต้องห้าม จะต้องเป็นสามีของนางเท่านั้นที่จะไปรับนางได้ หรือไม่ก็ต้องรอคนในบ้านนางไปรับ ดังนั้นข้าจึงอยากจะเชิญท่านไป.....”