ตอนที่ 144 ผิดหวังหรือว่าหมดหวัง

ต๭นที่ 144 ผิดหวังหรือว่าหมดหวัง อู๋อี้ยังไม่ทันพูดจบก็เห็นโม่จื่อเฟิงย่นคิ้ว และพูดเสียงเย็นว่า “เหตุใดจึงมีคนบ้าเช่นนี้เข้ามาได้ กล้าไม่เจียมตัวอยู่หน้าประตูวังอีกรึ” เขาหันไปคำรามใส่องค์รักษ์หน้าประตูอีก “พวกเจ้าทำเรื่องอะไรกัน” องครักษ์ได้ยินเช่นนั้นก็รีบคุกเข่าสำนึกผิด พวกเขากลัวจนตัวสั่นไปหมด พริบตาถัดไป ทั้งตัวของอู๋อี้ก็รู้สึกเย็นวาบ เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเวลานี้โม่จื่อเฟิงจะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเขา ไม่ยอมให้เขาพูดจนจบเลย ในใจของโม่จื่อเฟิงนั้น หลินซินเยียนนั้นคงจะไม่มีความหมายอะไรเลยจริงๆ อู๋อี้ปวดใจ สีหน้าของเขาขาวซีด เขาชี้หน้าของโม่จื่อเฟิง เขาพูดไม่ออก เขายังมองเห็นเซียวจุนมองมาทางนี้อย่างสงสัย ทันใดนั้นเขาก็ยิ้ม คงจะเป็นเพราะอยู่ต่อหน้าคนที่กำลังจะเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน โม่จื่อเฟิงจะยอมให้สาวใช้อุ่นเตียงของเขาเปิดโปงได้อย่างไร ยิ่งสาวใช้อุ่นเตียงคนนั้นยังตั้งครรภ์อีกด้วย เขายินดีเหลือเกิน ยังดีที่วันนี้คนที่มาตามหาคนที่จวนอู่เซวียนอ๋องเป็นเขาไม่เป็นหลินซินเยียนที่มา ถ้าหลินซินเยียนมาสถานการณ์เช่นนี้คงบีบรัดหัวใจมากเกินไป “ยืนงงทำไมเล่า ยังไม่ไล่เขาไปอีกรึ” โม่จื่อเฟิงกวาดตามององค์รักษ์เหล่านั้น พวกเขาจึงรีบลุกขึ้นไล่อู๋อี้ องครักษ์เหล่านี้รับแรงโทสะของโม่จื่อเฟิงที่นี่ ดังนั้นจึงอยากจะลงโทษอู๋อี้เป็นธรรมดา ดังนั้นจึงมีท่าทีที่เลวร้ายต่ออู๋อี้มากขึ้น พวกเขารีบชักมีดยาวที่เหน็บอยู่ที่เอวออกมาหมายจะฟันอู๋อี้ อู๋อี้ต่อสู้ไม่เป็นเขาจึงทำได้แค่ถอยหลังเรื่อยๆ ตาของเขาเห็นมีดยาวขององค์รักษ์คนหนึ่งกำลังจะตัดแขนของเขา เสียงเรียบๆของโม่จื่อเฟิงก็ดังขึ้น “พรุ่งนี้จะเป็นวันมงคลใหญ่ของข้า อย่างไร พวกเจ้าอยากให้ข้าเห็นเลือดที่หน้าประตูวังหรือ” เหล่าองค์รักษ์ได้ยินเช่นนั้นไหนเลยจะกล้าลงมีด ทำเพียงแค่อดทนวางมือลง เมื่ออู๋อี้ใกล้จะถอยออกไปด้านนอกราวสิบจั๊งแล้ว องค์รักษ์เหล่านั้นถึงได้หยุด อู๋อี้โกรธจนตาแดงก่ำ ยกมือขึ้นชี้หน้าโม่จื่อเฟิง สุดท้ายก็ไม่พูดอะไรแล้วหมุนตัวเดินจากไป เพียงแต่ด้านหลังของเขานั้นมองดูแล้วช่างเว้งว้างเหลือเกิน หลังจากที่อู๋อี้กลับมาถึงโรงหมอแล้ว ท่านหมอใหญ่เห็นเขายังคงกลับมาแค่คนเดียว สีหน้าของเขาก็เข้มขึ้น “เหตุใดจึงไม่มีคนมาด้วย นี่ จะทำอย่างไรกันดีนี่” อู๋อี้หน้าแดงก่ำ เครียดจนพูดไม่ออก ทำได้แค่เพียงมองไปยังม่านบังลมอย่างกระวนกระวาย แม่นางชุดชมพู หลี่ถิงทนดูต่อไปไม่ไหวจึงหยิบตั๋วเงินออกมาจากอกเสื้อแล้วมอบให้กับท่านหมอ “ท่านหมอ ไม่อย่างนั้นให้ข้าส่งคนไข้กลับไปเถิด ข้าเองก็เป็นผู้หญิงไม่น่ามีปัญหาหรอก” ท่านหมอผลักตั๋วเงินของนางออก “นี่ไม่ใช่เรื่องของตั๋วเงิน เปิดโรงหมอนั้นจะต้องตั้งอยู่อย่างสงบสุขเท่านั้น ถึงแม้ว่าท่านจะเป็นผู้หญิง แต่ก็ไม่ใช่คนในบ้านพ่อแม่ของนาง ท่านพานางกลับไปเช่นนี้ สำหรับท่านเองนั้นก็ไม่ดีเช่นกัน เป็นการกวักมือเรียกความหายนะเข้าหาตัว แม่นาง ท่านอย่า..........” “เช่นนั้นเอาอย่างนี้ไหม ข้ากับคนไข้ที่อยู่ข้างในนั้นผูกพันกันเป็นพี่น้องร่วมสาบาน เช่นนี้ข้าก็ถือว่าเป็นคนในครอบครัวนางแล้วนะสิ แล้วก็ไม่ได้ขัดข้อต้องห้าม” หลี่ถิงเปิดปากคลี่ยิ้มแล้วนำตั๋วเงินยัดใส่มือของหมอ ท่านหมอกำตั๋วเงินลังเลอยู่สักพักถึงจะพยักหน้า หลี่ถิงรีบเดินไปทางด้านหลังม่านกันลมแต่กลับถูกสาวใช้ที่อยู่ด้านหลังดึงตัวไว้ “คุณหนู ท่านยังเป็นผู้หญิงที่ยังไม่ได้ออกเรือน การหลบเลี่ยงเช่นนี้เชื่อดีกว่าไม่เชื่อนะเจ้าคะ ท่านอย่าเข้าไปเลย” หลี่ถิงปัดมือของนางออก “ได้ คำพูดพวกนี้เจ้าพูดจบแล้ว ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าเจ้ากลัวว่าข้าจะก่อเรื่องหรอกหรือ ตอนนี้ข้ากำลังรับผิดชอบเรื่องที่ข้าก่อเอาไว้ เจ้าก็ยังไม่ยินดีอีก เอาละ ข้ารู้ว่าอะไรดีไม่ดี ไม่ต้องพูดแล้ว” สาวใช้ขวางนางไว้ไม่ได้จึงได้แต่กัดฟันแล้วเดินตามนางเข้าไป หลังจากที่ทั้งสองคนเดินเข้าไปหลังม่านกันลมแล้วก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง กลับปรากฎสีหน้าที่เศร้ารันทด ดวงตาเปล่าเปลี่ยวของหลินซินเยียนมองไปทางหนึ่ง จนกระทั่งทั้งสองคนเดินเข้ามานางถึงได้ค่อยๆหันหน้ามา แต่ว่าเคลื่อนไหวเบาๆ น้ำตาของนางก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ถึงแม้ว่านางจะได้รับบาดเจ็บ แต่ว่าตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้นั้นมีสติ นางรู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง และรู้ว่าก่อนหน้านี้อู๋อี้ได้ออกไปแล้ว นางยิ่งรู้ได้เลยว่าอู๋อี้ไปที่จวนอู่เซวียนอ๋องมาแล้ว แต่โม่จื่อเฟิงนั้น ไม่มา สุดท้ายแล้ว ในใจของเขานั้นนางก็เป็นได้แค่เครื่องระบายความปรารถนาก็เท่านั้น นางไม่ได้ผิดหวัง แต่นางหมดหวัง เป็นนางที่ไม่เจียมตัวที่กอดความหวังที่มีต่อผู้ชายอย่างเขาไว้ นางปิดตาลง มือของนางค่อยๆลูบบนท้องน้อยของตัวเองอย่างเบามือ ในนั้นมีชีวิตหนึ่งที่กำลังเติบโตอย่างมั่นคง แต่เดิม นางไม่เคยมีความคิดจะคลอดลูกของโม่จื่อเฟิงเลย ดังนั้นครั้งที่แล้วที่นางมีครรภ์แต่กลับถูกกุ้ยมามาเคี่ยวกรำจนแท้ง ถึงแม้ว่านางจะรู้สึกเจ็บปวดไม่สบายตัวแต่ว่าจากก้นบึ้งของหัวใจนางกลับมาความสุขเล็กๆเกิดขึ้น อย่างน้อยที่สุด นางก็จะได้ไม่ต้องให้เด็กคนนี้ที่ตั้งแต่เกิดมาก็ใช้ชีวิตอย่างน่าสงสาร แต่ครั้งนี้ มีชีวิตน้อยๆมาถึงแล้ว นางถึงกับต้องยอมแพ้เขาอีกหรือ ไม่ นางทำไม่ได้ นางเพิ่งจะเสียผู้เฒ่าเยว่อาจารย์ที่นางใกล้ชิดไปแล้ว นางไม่สามารถเสียเด็กคนนี้ไปได้อีก บางทีสีหน้าของนางนั้นอาจจะดูโศกเศร้าอาดูร ทำให้หลี่ถิงและสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างเตียงเห็นอารมณ์และสีหน้าของนาง ทั้งสองคนจ้องมาที่นาง พลอยติดความเศร้าโศกของนางไปด้วย คล้ายว่าน้ำตาไหลทะลักออกมา “พี่สาว ท่านอย่าเสียใจเลย เด็กก็รักษาไว้ได้แล้วนะ” หลี่ถิงรีบส่งเสียงปลอบโยนนาง หลินซินเยียนได้สติกลับมา ลืมตา แล้วจึงยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำตา นางมองไปทางด้านหลังม่านกันลมแล้วกัดริมฝีปากล่าง พูดเสียงเบากับหลี่ถิง “อย่าบอกศิษย์พี่ของข้าว่าข้าร้องไห้” หลี่ถิงตกใจแต่ก็พยักหน้า ภายใต้การประคองของหลี่ถิงและสาวใช้ หลินซินเยียนถึงได้ค่อยๆเดินออกมาหลังม่านกันลม นางก็ได้เห็นสีหน้าที่วิตกกังวลของอู๋อี้ ถึงได้คลี่ยิ้มจางๆ “ศิษย์พี่ ข้าไม่เป็นไร ท่านไม่ต้องเป็นกังวล” “อืม” อู๋อี้ขานรับ เวลานั้น เสียงของเขาสะอึกสะอื้น ถ้าไม่ใช่ชายที่มีจิตใจเด็ดเดี่ยวหลั่งเลือดไม่หลั่งน้ำตา ที่น่ากลัวคือเขานั้นก็น้ำตาร่วงได้เช่นกัน ต่อให้ถึงเวลาเช่นนี้ ผู้หญิงคนนี้กลับยังคงยิ้ม นางเพียงแค่ต้องการให้เขาไม่เป็นกังวลใช่หรือไม่ เขาไม่เป็นกังวลได้แต่เขาไม่ปวดใจไม่ได้ “หน้าประตูมีรถม้าของข้า พวกเราขึ้นรถม้ากันก่อนเถิด แล้วค่อยไปส่งพวกท่านกลับไป” หลี่ถิงพูดกับอู๋อี้ อู๋อี้เห็นหลี่ถิงช่วยเหลืออย่างมีน้ำใจ มุมมองที่เขามีต่อนางก็เปลี่ยนไป หลังจากพยักหน้าใจนางแล้วถึงจะถือของของตัวเองตามขึ้นไป หลี่ถิงและสาวใช้ประคองหลินซินเยียนขึ้นรถม้า อู๋อี้นั่งอยู่ด้านนอกกับคนขับรถม้า ในรถม้า หลี่ถิงมองหน้าของหลินซินเยียนไม่วางตา “พี่สาว ท่านสวยมากเลย” หลินซินเยียนที่ก่อนหน้านั้นก้มหน้า เมื่อได้ยินคำพูดของนางแล้วถึงได้เงยหน้าขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้แล้วปรากฏรอยยิ้มจางๆ แต่ก็ไม่ได้ตอบกลับ หลี่ถิงก็ไม่ได้ถือสาความเย็นชาของนาง เข้าใจว่านางกำลังโกรธที่ตัวเองทำให้นางบาดเจ็บ จึงรีบเอ่ยปากขอโทษ “พี่สาว ก่อนหน้านี้ข้าไม่ได้ตั้งใจชนท่านจริงๆ ข้าไม่ดูตาม้าตาเรือเอง ท่านอย่าโกรธข้าเลยได้ไหม”