ตอนที่ 147 เส้นทางร้องขอชีวิต

ต๭นที่ 147 เส้นทางร้องขอชีวิต อู๋อี้เองก็ตกใจมาก สามารถลากหมอหลวงใหญ่มาเป็นเด็กต้มยาได้ โม่จื่อเฟิงนั้นเป็นคนมีอิทธิพลอย่างที่เคยได้ยินผ่านหูมาจริงๆ คำพูดของหมอหลวงเฉินเหมือนตลับที่ถูกเปิดฝา ก็อดไม่ได้ที่จะบ่นต่อ “นึกถึงปีที่องค์จักรพรรดิยังมีชีวิตอยู่ ข้าไม่ต้องทำงานเป็นเด็กต้มยาแล้ว ไม่คิดเลยว่าแก่แล้วจะยังถูกอู่เซวียนอ๋องรังแกเช่นนี้ เพียงแต่ ท่านอู่เซวียนอ๋อง ข้าเองก็ยุแหย่ไม่ได้ จักรพรรดิยังต้องกลัวเล็กน้อย แต่ว่านะ ข้าเองก็ยังไม่เข้าใจ พูดไปแล้วศิษย์น้องของเจ้านั้นก็หน้าตาสะสวย แต่ก็ไม่ได้นับว่างามล่มเมือง วันหน้าจักรพรรดิมอบผู้หญิงให้กับอู่เซวียนอ๋อง ยังมีผู้หญิงที่สวยกว่านางมาก เหตุใดถึงไม่เห็นความใส่ใจของอู่เซวียนอ๋อง” “........” สำหรับคำบ่นของหมอหลวงเฉินนั้น อู๋อี้ทำได้เพียงยิ้มอย่างเก้อเขิน จะตอบรับเขาได้อย่างไร หมอหลวงเฉินพูดอย่างไม่มีข้อบกพร่อง สุดท้าย ก็ส่ายหัว “ดูแล้วเจ้าน่าจะหวังดีกับศิษย์น้องของเจ้าจริงๆ ฟังข้านะ รอจนถึงเมื่อนางรักษาตัวหายแล้ว แล้วรีบหาที่ที่อยู่ไกลจากตัวเมืองไปแล้วเปลี่ยนชื่อแซ่ซะ ไม่เช่นนั้นถ้ากลับมาแล้วชีวิตอาจจะหาไม่ได้ อย่างไรก็ตามในเมื่อเป็นคนที่ข้าช่วยชีวิตกลับมาแล้ว ข้าใช้แรงกำลังแล้ว ข้าไม่อยากให้สิ่งที่ข้านั้นทำไปนั้นผลสุดท้ายไม่มีความหมายใดใด” “ท่านหมอหลวงเฉิน ที่ท่านพูดนี้หมายถึง” อู๋อี้ประหลาดใจ ใจของเขาก็เริ่มเป็นกังวลขึ้นมา หมอหลวงเฉินเห็นเขาไม่เข้าใจก็พูดขึ้นอีก “เหตุใดเจ้าถึงไม่เข้าใจ อู่เซวียนอ๋องมีพระชายาที่ถูกต้องแล้ว เช่นนั้นก็จะมีแค่พระชายาเท่านั้นที่สามารถให้กำเนิดทายาทสวรรค์ได้ ถ้าศิษย์น้องของเจ้าให้กำเนิดลูกผู้หญิงก็ยังดี แต่ถ้าเป็นผู้ชาย พระชายาจะปล่อยไว้หรือ ตั้งแต่โบราณมาเรื่องทายาทนั้นมีลำดับขั้น ไม่อนุญาตให้ทายาทสวรรค์นั้นไม่สามารถมีพี่ชายได้” หมอหลวงเฉินพูดความความจริงใจ สำหรับอู๋อี้ที่ไม่ได้คิดถึงเรื่องในอนาคตอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว กลับเป็นการเตือนแรก ชั่วพริบตานั้น ร่างของเขาก็ตกตะลึงเพราะเข้าใจอย่างทะลุปรุโปร่ง หมอหลวงเฉินเห็นท่าทางของเขาเช่นนี้แล้วก็ส่ายหัว “เจ้านี่ไม่เข้าใจเรื่องของทายาทสวรรค์เลยสินะ จากที่ข้าดูนะ เจ้าเป็นคนที่ไม่สามารถปกป้องคนอื่นได้” หลังจากพูดจบเขาก็ก้มหน้าลงเคี่ยวยาต่อไป อู๋อี้ยืนตะลึงอยู่อย่างนั้น แม้แต่ซุปที่ต้มอยู่ในหม้อก็ลืมไปจนหมอสิ้น ถ้าหากหมอหลวงเฉินไม่เรียกเอาไว้ “ซุปข้นแล้ว” เขาถึงจะค่อยๆได้สติกลับมา ฟ้าค่อยๆมืดลง ตะเกียงไฟในห้องไม่ได้ถูกจุด ดังนั้นทั้งห้องจึงตกอยู่ภายใต้ความมืดสนิท อู๋อี้ใช้มือขวาถือซุป มือซ้ายถือยา ใช้หลังดันเปิดประตูห้องของหลินซินเยียนแล้วเดินเข้าไป เขาช่วยประคองตัวหลินซินเยียนให้ลุกขึ้นนั่ง หลังจากนั้นก็ยื่นชามยาให้ หลินซินเยียนไม่ต้องให้เขาบังคับกินยา เมื่อรับยามานางก็ดื่มจนเกลี้ยง อู๋อี้รับชายยามาก็ยื่นถ้วยซุปให้นางเหมือนตอนแรก “ซุปข้นไปหน่อย เจ้ากินแก้ขัดไปก่อนนะ เจ้าก็รู้แต่ไหนแต่ไรข้าไม่ชำนาญในเรื่องงานครัวเลยแม้แต่น้อย” “ไม่เป็นไร” หลินซินเยียนยิ้มอย่างอบอุ่น ค่อยๆดื่มซุป สีหน้าของนางไม่ได้แสดงความรังเกียจเลยแม้แต่น้อย อู๋อี้มองหลินซินเยียนดื่มซุปเช่นนี้ สีหน้าของเขากลับแสดงความห่วงใย คิดอยู่นาน เขาก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถาม “ศิษย์น้อง เจ้าเคยคิดจะหนีไปจากโม่จื่อเฟิงหรือไม่” หลินซินเยียนเงยหน้า มองไปทางเขาอย่างแปลกใจ หลังจากนั้นแววตาที่สื่อออกมาของนางก็มืดลง “มีหรือข้าจะไม่เคยคิดมาก่อน เพียงแต่ข้าไม่มีอิสระก็เท่านั้น ไม่ต้องพูดถึงว่าเราต้องพึ่งพิงแรงกำลังของเขาในการออกตามหาศิษย์พี่ที่ร่วงตกลงไปก่อน นั่นคืออำนาจของเขาที่มีอยู่ใต้หล้า ข้าจะหนีเขาไปได้ที่ไหนหรือ” “เพียงแต่ วันพรุ่งนี้เขาจะแต่งงานแล้ว ดูแล้วชายาของเขาดูแล้วเจ้าจะเป็นได้ไม่ง่าย เมื่อถึงเวลา.....” ความหมายของอู๋อี้นั้น หลินซินเยียนเข้าใจดี แต่นางจะมีทางหนีทีไล่ให้เลือกที่ไหนเล่า “ข้ารู้ว่าวันพรุ่งเขาจะต้องแต่งงาน ขนาดข้าไม่มีลูก นางก็อาจจะไม่ยอมปล่อยข้าไป มิหนำซ้ำข้ายังมีลูกแล้ว ตอนนี้ก็หวังได้แค่เพียงว่าโม่จื่อเฟิงจะสามารถปกป้องเราสองแม่ลูกได้ก็เท่านั้น” นำความหวังของตัวเองไปฝากไว้กับชายคนหนึ่ง ร่างนี้นี่ตกอยู่ในสภาวะที่น่าเศร้าอย่างถึงที่สุด “ถ้าหากเขาปกป้องไม่ได้เล่า” อู๋อี้ถามด้วยความเป็นห่วง หลินซินเยียนเงียบลง ประโยคนี้เป็นคำถามที่นางเองก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี “ศิษย์น้อง พวกเราหนีกันเถอะ ถ้าหากแม้แต่ชีวิตตัวเองยังปกป้องไม่ได้ พวกเราจะเอาชีวิตที่เหลือไปช่วยศิษย์พี่ได้อย่างไร” อู๋อี้กัดฟันพูด “ศิษย์พี่.....มีวิธีแล้วหรือ” นัยน์ตาของหลินซินเยียนมีความหวัง อู๋อี้ลังเลอยู่พักหนึ่งถึงจะพูด “ก็ไม่นับว่าเป็นวิธีหรอก เพียงแค่มีโอกาสก็เท่านั้น เจ้ารู้อาวุธเล่ห์กลทุกอย่างของหอแห่งความลับ คนที่มาผลิตอาวุธที่หอแห่งความลับนั้นไม่ใช่เพียงแค่คนที่มาจากอาณาจักรหนานเยว่ ครึ่งปีก่อน หัวหน้าองค์รักษ์ของอาณาจักรตอนเหนือได้มาที่หอแห่งความลับเพื่อจะผลิตอาวุธ บอกว่าจะมารับครึ่งปีให้หลัง อาวุธนั้นคือสิ่งที่พวกเราสามพี่น้องผลิต ดังนั้นพิมพ์เขียวของอาวุธนั้น ข้าสามารถวาดขึ้นมาได้ ” เมื่อฟังมาถึงตรงนี้หลินซินเยียนก็ตาเป็นประกาย นางจับแขนของอู๋อี้แน่น รีบพูดว่า “ข้าเข้าใจแล้ว โดยทั่วไปแล้ว คนใหญ่โตเช่นนี้ไม่สามารถเดินทางไปยังอาณาจักรอื่นได้ตามอำเภอใจ แต่ถ้าเขาเดินทางไปรับอาวุธที่พื้นที่อื่นก็จะต้องเดินทางมายังอาณาจักรหนานเยว่ แต่ปัจจุบันนี้ ข้ออ้างที่ดีที่สุดในการที่จะมาอาณาจักรหนานเยว่ที่ดีที่สุดของเขาก็คือการมาร่วมงานสมรสของอู่เซวียนอ๋อง ดังนั้น วันพรุ่งคืองานสมรสใหญ่ของอู่เซวียนอ๋อง เช่นนั้นหัวหน้าองค์รักษ์ของอาณาจักรตอนเหนือก็จะต้องมาแน่” “ศิษย์น้องเฉลียวฉลาดเสียจริง” อู๋อี้พยักหน้าหัวเราะไป “ข้าหมายความเช่นนั้นแหละ ถ้าหากว่าข้าได้ไปคบค้าสมาคมกับองค์รักษ์นี้ หลังจากนั้นก็นำพิมพ์เขียวไปเป็นเงื่อนไขนำไปแลกเปลี่ยนกับการที่ให้เขาพาข้าไปจากอาณาจักรหนานเยว่ เช่นนั้นอาจจะเป็นโอกาสเพียงน้อยนิดของพวกเราก็ได้” หลินซินเยียนคิดแล้วก็กำชับอีกว่า “เช่นนั้นศิษย์พี่ พรุ่งนี้ท่านจะต้องระวังหน่อย จะให้โม่จื่อเฟิงสังเกตเห็นไม่ได้เด็ดขาด” อู๋อี้รับชามเปล่าที่อยู่ในมือนางมา “วางใจเถิด ข้าจะระวัง อีกอย่าง วันพรุ่งเป็นวันสมรสใหญ่ของโม่จื่อเฟิง เขาคงจะไม่มีเวลามาสนใจเรื่องเล็กๆเช่นนี้หรอก” หลังจากอู๋อี้ถือถ้วยเปล่าเดินออกไป ภายในห้องก็ก็เงียบลงอีก หลินซินเยียนนอนอยู่บนเตียง มองเปลวเทียน ความรู้สึกอดไม่ได้ที่จะเพ้อคิดไปไกล ในสมองของนางก็คิดถึงคำพูดของโม่จื่อเฟิงขึ้นมา ที่เขาพูดว่า เขาชอบนางแต่ก็คือแค่ชอบ ชอบหรือ.......หลินซินเยียนหัวเราะเยาะออกมาอย่างอดไม่ได้ นางลูบท้องน้อยของตนอย่างแผ่วเบา สะอื้นเล็กน้อยแล้วพูดว่า “ก็ต้องลำบากเจ้าแล้วละลูก เกิดมาก็ไม่มีพ่อ......แต่ว่าเจ้าไม่ต้องเสียใจไปนะ แม่จะรักเจ้าให้มากขึ้นแน่นอนเจ้าจะได้รับความรักจากพ่อรวมกันให้เจ้า ดังนั้น เจ้าจะต้องตั้งใจ....” เช้าตรู่ของวันที่สอง อู๋อี้ก็เปลี่ยนชุดเป็นชุดตัวยาวสีเทา ถึงแม้ว่าหลินซินเยียนจะไม่สามารถลุกขึ้นได้ นางก็ยังเรียกอู๋อี้มาที่เตียงแล้วใช้เครื่องสำอางตกแต่งใบหน้าให้เขาก่อนที่จะให้เขาออกจากประตูไป อู๋อี้นำพิมพ์เขียวที่วาดตั้งแต่เมื่อคืนติดตัวไปด้วย แล้วมายังจวนอู่เซวียนอ๋อง เขาสั่งน้ำจับเลี้ยงอยู่ที่ร้านน้ำชาที่อยู่ใกล้กับจวนอู่เซวียนอ๋องมากที่สุด แล้วสังเกตสถานการณ์ที่ประตูจวนอู่เซวียนอ๋อง สมแล้วที่เป็นงานสมรสของตระกูลใหญ่อย่างจวนอู่เซวียนอ๋องและข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ ยังเช้าตรู่อยู่เลยก็มีคนเดินเข้าจวนอู่เซวียนอ๋องเป็นระลอกๆ อีกทั้งยังเป็นคนที่มีตำแหน่งสูงและมีอำนาจมากของเมืองนี้ทั้งนั้น