ตอนที่ 149 แขกผู้มาเยือนกะทันหัน

ต๭นที่ 149 แขกผู้มาเยือนกะทันหัน เมื่อฟ้ามืดลง อู๋อี้ก็กลับมาแล้ว เขานำข่าวดีมาบอกหลินซินเยียน อู๋อี้ไม่ทำให้คนผิดหวังแน่นอน เขาทำให้คนขององค์รักษ์อาณาจักรตอนเหนือประทับใจแล้วถึงแม้ว่าจะไม่ใช่องค์รักษ์จริงๆแต่ก็เป็นมือขวาที่มีความสามารถที่สุดของหัวหน้าองค์รักษ์แล้ว นายทหารผู้ช่วยในกองบัญชาการบอกว่าสามารถไปพูดคุยกับท่านหัวหน้าองค์รักษ์ได้ ภายในวันพรุ่งนี้ต้องให้คำตอบที่แน่นอนกับพวกเขา อู๋อี้ตื่นเต้นมาก ความอยากอาหารก็ดีมากขึ้น เวลาอาหารค่ำเข้ากินข้าวไปทั้งหมดสามถ้วย เขามองเอ้อร์ยาอย่างตะลึง เอ้อร์ยาเจออู๋อี้ครั้งแรก เมื่อนั้นก็อ้าปากค้าง แต่ก็รู้สึกว่าคนนี้ช่างซื่อตรง ดังนั้นจึงมีความรู้สึกที่ดีกับอู๋อี้ขึ้นมาหน่อย กระทั่งหมอหลวงเฉิน ถึงแม้ว่าจะอยู่ที่นี่ชั่วคราว แต่ว่าเมื่อได้ทานข้าวที่ทำให้ตนพอใจ ก็กินไปชมเอ้อร์ยาไป เอ้อร์ยาก็หัวเราะอย่างเบิกบานใจ ถึงแม้ว่าหลินซินเยียนจะไม่สามารถลุกขึ้นได้ แต่เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะที่ดังมาจากโต๊ะกินข้าวข้างๆ ในใจของนางก็ตกลงสู่ความรู้สึกอบอุ่นที่ไม่ได้พบเป็นเวลานานแล้ว หลังจากอาหารมื้อค่ำผ่านไป ก็มีแขกที่ทุกคนไม่คาดคิดมาเยือน เวลานั้น อู๋อี้เพิ่งจะต่อเก้าอี้นวมในห้อง เขากลัวว่าหลินซินเยียนจะอบอ้าวจึงอุ้มนางไปนั่งรับลมที่ห้องโถง เอ้อร์ยาย้ายม้านั่งมาวางไว้ด้านหนึ่ง และเอาเม็ดแตงมาด้วยจานหนึ่ง หมอหลวงเฉินก็ไม่ได้ถือตัวนั่งแทะเม็ดแตงกับเอ้อร์ยา ผ่านช่วงแรกเริ่มของฤดูใบไม้ผลิมาแล้ว ดังนั้นช่วงกลางคืนจึงไม่หนาว กลับมามองบนท้องฟ้า นั้นเต็มไปด้วยดวงดาวทอแสงระยิบระยับอย่างไม่คาดคิด เหมือนเพชรที่แวววาวทำให้คนไม่สามารถละสายตาออกไปได้แม้แต่นิดเดียว หลินซินเยียนกำลังเงยหน้ามองดวงดาวบนท้องฟ้าด้วยความสบายใจ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงคนเคาะประตู “ดึกดื่นขนาดนี้แล้ว จะต้องเป็นหู่เอ๋อเด็กน้อยมาถูเม็ดแตงแน่เลย” เอ้อร์ยาพูดไปยิ้มไป เดินไปเปิดประตูก็เห็นหญิงสาวแปลกหน้าคนหนึ่ง ก็ตกใจ “แม่นางมาหาใครหรือ” “ข้ามาหาอู๋อี้” เสียงสบายๆดังมาจากหน้าประตู เมื่อสิ้นเสียงหลี่ถิงก็พาสาวใช้เดินเข้ามาด้านในแล้ว ด้านข้างของสาวใช้พกถุงใหญ่ๆมาด้วย เอ้อร์ยามองคนที่ไม่คำนึงถึงเรื่องยุมหยิมเดินตรงเข้ามาด้านในอย่างงงๆ ถึงได้สติกลับมา ก็เห็นคนที่เดินเข้ามานั้นเดินไปตรงหน้าของอู๋อี้แล้ว “ข้าเคยบอกแล้วว่าข้าจะมาหาพวกท่าน” หลี่ถิงยิ้มขณะพูดกับอู๋อี้ “.......”อู๋อี้เงียบไม่พูดจา มุมปากของหลินซินเยียนกระตุกขึ้นอย่างอดไม่ได้ คำพูดของนางนี้ มาหาพวกเขารึ คนมากมายอยู่ในที่แห่งนี้ เมื่อนางมาถึงก็เดินไปตรงหน้าอู๋อี้ทันที ในดวงตาของนางเห็นได้ชัดเจนเลยว่าต้องการจะมาหาอู๋อี้คนเดียว “เอ๋ เหตุใดท่านจึงไม่พูดอะไรเลย ข้ามาหาพวกท่าน ไม่ดีใจหรือ” หลี่ถิงไม่ค่อยพอใจกับท่าทีที่ไม่พูดไม่จาของอู๋อี้ หลินซินเยียนหัวเราะเสียงเบา เห็นอู่อี้ไม่พูดอะไรอยู่นางสองนานก็เลยรีบไกล่เกลี่ย “ดีใจสิ แม่นางหลี่มาหาพวกเรา พวกเราก็ต้องดีใจอยู่แล้ว ท่านว่าใช่หรือไม่ ศิษย์พี่” ถูกหลินซินเยียนเอ่ยชื่อเช่นนี้ อู๋อี้ก็กลอกตาใส่นางหนึ่งทีถึงจะไปพยักหน้าอย่างไม่ค่อยเต็มใจให้หลี่ถิง “แม่นางหลี่จะมาทำไมไม่บอกล่วงหน้าสักหน่อย.....” “มีอะไรต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้าด้วยรึ เวลากลางวันมีหรือข้าจะออกนอกประตูได้ ถ้าไม่ใช่ว่ากลางคืนท่านพ่อของข้าต้องไปร่วมงานสมรสของอู่เซวียนอ๋องแล้ว ตอนนี้ข้าคงหนีออกมาไม่ได้” ไม่รอให้อู๋อี้พูดจบ หลี่ถิงก็ขัดบทสนทนาของอู๋อี้ทันที หลังจากนั้นก็เดินนั่งเก้าอี้อยู่ตรงหน้าของเอ้อร์ยา กำเม็ดแตงขึ้นมาหนึ่งกำแล้วเริ่มแทะ คนที่มาเองแล้วทำท่าทางสนิทสนมทำให้คนทั้งหมดไม่ได้สติ จะมีแต่หลินซินเยียนคนเดียวเท่านั้นที่รับการมาแล้วทำท่าสนิทสนมของนางได้ นางพบเจอการจงใจทำที่สวยและนิ่มนวลของหญิงสาวโบราณ ถึงแม้ว่าจะเห็นนิสัยของหญิงสาวยุคปัจจุบันของหลี่ถิงเช่นนี้ นางจะรู้สึกไม่สนิทสนมไม่ชอบได้อย่างไร เพียงแต่ หลี่ถิงพูดถึงงานสมรสของอู่เซวียนอ๋องนั้นกลับทำให้ใจของนางดิ่งลึกลงไปโดยไม่รู้ตัว อู๋อี้เองก็ได้ยินคำพูดของนางที่พูดถึงงานสมรส ดังนั้นจึงย่นคิ้ว น้ำเสียงของเขาเย็นชา “เจ้าคนนี้ก็มาเยี่ยมแล้ว เจ้าควรกลับไปได้แล้วกระมัง” หลี่ถิงที่กำลังแทะเม็ดแตงอยู่จู่ๆก็ถูกเขาโมโหขึ้นเสียงใส่อย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ “อู๋อี้ เจ้าเป็นอะไรอยู่ดีๆมาโมโหไล่ข้ากลับ ข้าพูดอะไรผิดหรือ” “รู้ว่าพูดผิดก็ไม่นับว่าใช้ยารักษาไม่ได้แล้ว......” อู๋อี้พูดจบ หลี่ถิงได้ยินเช่นนั้นก็ลุกขึ้นยืน ความหมายนั้นดูแล้วเหมือนจะถูกยั่วโทสะเข้าให้แล้ว หลินซินเยียนรู้ว่าอู๋อี้นั้นกลัวว่าหลี่ถิงจะพูดถึงเรื่องงานสมรสของโม่จื่อเฟิงขึ้นมาจนทำให้นางไม่สบายใจ ดังนั้นจึงรีบไล่นางให้กลับไป แต่ว่า เรื่องนี้ก็เกิดขึ้นแล้ว ไม่ใช่ว่าคนที่เอ่ยถึงแล้วถ้าไม่เอ่ยเรื่องนี้ก็จะจางหายไป “ศิษย์พี่ แม่นางหลี่หวังดีตั้งใจที่จะมาเยี่ยมข้า ข้ากำลังกลุ้มใจไม่มีใครคุยเป็นเพื่อนข้า ไม่ง่ายเลยหนาที่จะมีคนพูดถูกคอเช่นนี้ ท่านอย่าให้โมโหแล้วเดินจากข้าไปสิ” หลินซินเยียนรีบพูด แล้วดึงแขนเสื้อของหลี่ถิงให้นางนั่งลง หลี่ถิงถลึงตาใส่อู๋อี้ทีหนึ่ง เค้นเสียงเย็น โมโหจนไม่หันไปมองเขาอีก แล้วก็หันหน้ามาพูดกับหลินซินเยียน “ยังดีที่แม่นางหลินเป็นคนดีไม่เหมือนท่อนไม่พวกนั้น ที่โมโหไม่เข้าเรื่อง พี่สาวหลิน ข้านำยาบำรุงที่บ้านมาให้จากนั้นแล้วท่านก็ตุ๋นดื่มบำรุงร่างกาย” สาวใช้รีบนำถุงใหญ่วางไว้บนโต๊ะหินในห้องโถง หลินซินเยียนหันไปมองหนึ่งทีก็ยิ้มออกมา “รบกวนแม่นางหลี่แล้ว” “อั้ยหยา เกรงใจข้าทำไมกัน เอ๋ ข้ามาได้สักพักหนึ่งแล้ว เหตุใดถึงยังไม่พบสามีท่านเลย” แต่เดิมหลี่ถิงก็แค่ต้องการจะหาเรื่องคุย ใครจะรู้ว่าคำพูดของนางที่เพิ่งพูดออกไป คนในห้องทั้งหมดก็มองมาทางนางอย่างมีความหมาย นายก็ค่อยๆกลืนน้ำลายอย่างแค้นใจ ทันใดนั้นนางก็รู้แล้วว่านางพูดอะไรผิดไป อู๋อี้กำลังโกรธเป็นฟืนไฟ แต่กลับได้ยินคำพูดนิ่มนวลของหลินซินเยียน “สามีของข้าวันนี้แต่งชายาเอก ไม่มีเวลามาสนใจข้า” “ชายาเอกหรือ” หลี่ถิงเสียงสูง ออกเสียงด้วยความตกใจมากว่า “อย่าบอกนะว่าท่านเป็น.....ของสามี” หลี่ถิงตกใจมากไป คิดแล้วเหมือนไม่คิดถามประเด็นออกมาเลย แต่ว่าคำพูดของนางเพิ่งจะพูดออกไป นางก็เกลียดปากที่พูดไม่คิดของนางเสียเลย ค่อยๆพูดว่า “เฮ้ยเฮ้ยเฮ้ย น่าตบปากของข้าเสียจริง มิน่าเล่าท่านพ่อถึงได้ชอบว่าข้าว่าพูดและทำเรื่องอะไร ไม่คิดหน้าคิดหลังไม่ได้พิจารณาอะไรเลย พี่หลินท่านอย่าโกรธข้าเลยนะ คิดว่าข้าไม่ได้พูดแล้วกัน” หลินซินเยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก็ส่ายหน้า “ไม่เป็นไร แต่ไหนแต่ไรข้าก็ไม่ใช่ชายาเอกของเขาอยู่แล้ว สนมของเขามากจนนับไม่ได้ นี่เป็นเรื่องจริงไม่มีอะไรจะต้องปฏิเสธ” หลี่ถิงมองไปทางนางอย่างเสียใจ แล้วก็มองไปทางอู๋อี้อย่างน้อยเนื้อต่ำใจ เห็นสีหน้าของอู๋อี้ดำคล้ำจนจะมีน้ำหยดออกมา กลัวจนกลับมาทำตัวเสงียมหงิม บรรยากาศภายในห้องนั้นเปลี่ยนเป็นความอึดอัด หลี่ถิงเป็นตัวการที่ก่อความหายนะ ตำหนิตัวเองและรู้สึกผิดระทมทุกข์ ดังนั้นนางก็ทนไม่ไหวจนต้องทำลายภาวะที่ทุกอย่างหยุดชะงักไป คิดแล้วคิดอีก นางก็เปลี่ยนแปลงหัวข้อสนทนา “อั้ยยะ พวกเราไม่พูดถึงเรื่องนี้กันดีกว่า พวกเรามาพูดถึงเรื่องที่คนทั้งเมืองให้ความสนใจในวันนี้กันดีกว่า ใช่แล้ว ก็คือเรื่องงานสมรสของอู่เซวียนอ๋อง ข้าเคยเจอแล้ว หน้าตาไม่เลว แต่ว่าบุคลิก....”