ตอนที่ 150 การมาเยือนของเขา

ต๭นที่ 150 การมาเยือนของเขา หลี่ถิงไม่เห็นว่ามีใครขัดจังหวะพูดของตัวเองเลยคิดว่าตัวเองประสบความสำเร็จในการเปลี่ยนหัวข้อสนทนาแล้ว ไม่คาดคิดเลยว่าเพราะว่าทุกคนตะลึง แต่อู๋อี้นั้นไม่รู้ว่าเพราะตะลึงหรือโกรธ เขาไม่พูดอะไรออกมาเลย “บุคลิกของเขานั้นก็ไม่เป็นอย่างไรหรอก พ่อของข้านะ ก่อนหน้านี้เคยจะส่งข้าเข้าจวนอู่เซวียนอ๋องแต่ว่าข้าหลี่ถิงไม่สามารถยอมให้เขาคลอบงำได้ตามอำเภอใจ ดังนั้นจึงแอบไปดูจวนอู่เซวียนอ๋อง ถึงตอนนี้ข้ายังจำได้ เมื่อข้าได้ยินอู่เซวียนอ๋องอยู่ที่หญิงนางโลม ก็โกรธจนแทบจะเป็นลมกลับไป เมื่อฟังอีก คุณพระ อู่เซวียนอ๋องนั้นเปลี่ยนผู้หญิงนอนด้วยทุกวัน.....เมื่อกลับมาถึงบ้านข้าถึงได้กลับมาร้องไห้กับพ่อจนแทบอยากผูกคอตาย นี่ถึงจะกำจัดความคิดเดิมของพ่อได้ ท่านว่า ข้าน่าสงสารหรือไม่” หลี่ถิงพูดเช่นนี้ก็รู้สึกคอแห้งขึ้นมาหน่อยเลยยืนขึ้นเดินไปยังโต๊ะหินแล้วรินน้ำให้ตัวเองหนึ่งแก้ว ดื่มไปครึ่งแล้วแก้วก็เห็นคนสองเดินเข้ามาในห้องโถง คนที่เดินนำเข้ามานั้นรูปงามเป็นหนึ่งไม่เป็นสอง แค่มองปราดเดียวก็ทำให้คนไม่สามารถมองข้ามได้ หลี่ถิงดื่มชาเข้าไปก็พ่นชาออกมา มองคนที่เดินเข้ามาตรงประตูเหมือนเห็นผี “ท่าน ท่าน ท่าน.......” นางพูดไปตั้งเยอะ คนในห้องโถงนั้นเตือนไม่ทัน เห็นคนที่อยู่ในเรื่องที่ตนเองกำลังเล่าอยู่ปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน ยังจะมีอะไรน่ากลัวกว่านี้อีกไหม คนที่เดินเข้ามา คือคนที่หลี่ถิงพูดถึงว่าเปลี่ยนผู้หญิงนอนด้วยทุกคน โม่จื่อเฟิง ดูแล้วเขาน่าจะดื่มเหล้าไปไม่น้อยเขาเดินเข้ามาในห้องโถงโดยมีจินมู่ประคองอยู่ หลี่ถิงไม่กล้าเชื่อสายตาตรงหน้า ดังนั้นจึงตบแก้มของตัวเอง “ดูแล้วไม่สามารถพูดลับหลังคนอื่นจริงๆ หรือว่าข้าละเมอ เหตุใดข้าจึงเห็นอู่เซวียนอ๋องเล่า” ครั้งนี้ คนทั้งหมดในห้องโถงใช้สายตาไร้คำพูดมองมาทางนาง แต่ว่าไม่มีใครมาแก้ไขสถานการณ์ให้นาง เข้ามาในห้องโถง โม่จื่อเฟิงที่กำลังเจ็บปวดหัวใจ ราวกับว่ามองไม่เห็นหลี่ถิง เดินผ่านหลี่ถิงตรงเข้ามาหาตรงหน้าของหลินซินเยียน หลังจากนั้นเขาก็ไม่สนใจสายตาของคนรอบๆเลย เขาอุ้มหลินซินเยียนเดินเข้าไปในห้อง ปากพร่ำว่า “ไม่ใช่ว่าให้เจ้านอนรักษาตัวอยู่ในห้องหรอกหรือ ดึกดื่นออกมาตากลมทำไม” หลินซินเยียนกระตุกมุมปาก มองรอบๆ มีลมเย็นที่ไหนเล่า แต่ว่า..... “ท่านอ๋อง วันเช่นนี้ ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร” หลินซินเยียนอดถามไม่ได้ โม่จื่อเฟิงอุ้มนางเดินไปข้างหน้า ไม่รู้ว่าเดินโซเซ มีกลิ่นเหล้าคละคลุ้งทั่วตัว ดูแล้วน่าจะดื่มเหล้ามาไม่ใช่น้อย “ถ้าหากว่าข้าพูดว่า ข้าคิดถึงเจ้าเล่า” เสียงของเขาไม่ดัง แต่ก็ไม่เบาเช่นกัน สามารถทำให้คนที่อยู่ในห้องได้ยินอย่างชัดเจน คนทั้งหมดตกตะลึงพูดไม่ออก เมื่อได้สติกลับมา โม่จื่อเฟิงก็อุ้มหลินซินเยียนเข้าห้องไปแล้ว และประตูห้องก็ถูกปิดไปแล้วด้วยเช่นกัน หลี่ถิงได้สติกลับมาทีหลังก็ลากแขนเสื้อของสาวใช้ “เจ้าพูดสิข้าตาลายใช่ไหม เหตุใดข้าจึงเห็นอู่เซวียนอ๋อง อีกทั้งยังอุ้มพี่หลินอีกด้วยรึ ยิ่งไปกว่านั้นคือ เขาพูดว่าคิดถึงพี่หลิน เจ้าพูดสิ เจ้าพูด ข้าบ้าไปแล้วสินะ” เอ้อร์ยาตกใจจนกลืนน้ำลาย “ท่านไม่ได้ตาลาย พวกเราเห็นกันหมด” “อะไรนะ” หลี่ถิงเอามือป้องปากเพื่อไม่ให้เสียงที่ตกใจของตัวเองดังออกไป นี่เป็นเรื่องจริงหรือ จริงหรือ จริงหรือ แต่อู๋อี้สีหน้าของเขานั้นดูไม่ได้มานานแล้ว เขาคำรามเสียงเย็น พูดอย่างเย็นชาว่า “มันก็เป็นแค่คำพูดที่หวานไพเราะที่ใช้หยอกล้อผู้หญิง ที่ผู้หญิงโง่เซ่อเหล่านี้ที่จะเชื่อ” เมื่อพูดประโยคนี้จบ อู๋อี้ก็ลุกขึ้นเดินกลับห้องของตนไป หมอหลวงเฉินส่ายหัว พร่ำไม่หยุดว่า “เวรกรรมจริงๆเวรกรรม” แล้วก็เดินตามกลับห้องไป สายตาของเอ้อร์ยานั้นจ้องมองไปทางห้องของหลินซินเยียน แล้วหันหน้าไปถามจินมู่ “ผู้บัญชาการจินมู่ เหตุใดท่านอ๋องจึงมาที่นี่ได้” เมื่อเอ่ยถึงตรงนี้ สีหน้าของมู่จินก็เต็มไปด้วยความอึดอัด “น่าจะเพราะดื่มไปเยอะ วันเช่นนี้ข้าราชการก็รบเร้าให้ดื่ม ไม่รู้ว่าท่านอ๋องเป็นอย่างไรเหมือนกัน ไม่ปฏิเสธเลย ดื่มไปหลายยกก็เป็นสภาพเช่นนี้แล้ว ข้าอยู่กับท่านอ๋องมาก็หลายปีแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นท่านอ๋องเมาเช่นนี้” “เช่นนั้นท่านว่าเมื่อดื่มเหล้าไปแล้วก็จะพรั่งพรูความจริงทุกอย่างออกมาจริงหรือไม่” สายตาของเอ้อร์ยาเป็นประกาย ยังคงตกตะลึงกับคำพูดที่โม่จื่อเฟิงบอกว่าคิดถึงหลินซินเยียน ถ้าหากว่าอู่เซวียนอ๋องนั้นจริงใจกับคุณหนูของตน เช่นนั้นคุณหนูของนางก็อาจจะมีอนาคตที่ดีในวันข้างหน้าก็ได้ “........” จินมู่เงียบไม่พูดไม่จา “น่าจะจริง” แท้จริงแล้ว เขารู้ว่าสำหรับโม่จื่อเฟิงแล้วหลินซินเยียนนั้นไม่เหมือนกับคนอื่นเลย “ข้าคิดออกแล้ว” จู่ๆหลี่ถิงก็ร้องเสียงตกใจขึ้นมาอีก นางถามเอ้อร์ยาอย่างตกใจว่า “คุณหนูของเจ้าคือผู้หญิงของอู่เซวียนอ๋อง เช่นนั้นเด็กที่อยู่ในท้องของนางนั่นก็คือลูกของเขาหรือ” นี่เป็นเรื่องส่วนตัวที่ร้ายแรง อู่เซวียนอ๋องที่เป็นหนึ่งในใต้หล้าไม่เพียงแต่มีบ้านเล็กแล้ว อีกทั้งในวันสมรสยังออกมาหาบ้านเล็ก อีกทั้งมีทายาทก่อนชายาอีก เอาง่ายๆเลยว่าน่ากลัวจนตายเลยละ ราวกับว่าจินมู่เพิ่งจะสังเกตเห็นหลี่ถิงที่พูดมาก แล้วถามเอ้อร์ยาหน้าเข้ม “นี่ใครอีกละ” ไม่รอเอ้อร์ยาแนะนำ หลี่ถิงก็ลงมือพูดเองเลย “ข้าชื่อหลี่ถิง เป็นเพื่อนของอู๋อี้ ข้ามาเยี่ยมพี่หลิน” จินมู่ย่นคิ้ว สายตาที่เฉียบคมของเขามองไปบนหน้าของหลี่ถิง มองตรงๆจนหลี่ถิงนั้นตกใจ “ไม่ว่าเจ้าจะเป็นใคร จัดการปากของตัวเองให้ดี มิเช่นนั้น ต่อให้เจ้าเป็นเจ้าหญิง พวกข้าก็ทำให้เจ้าปิดปากไปได้ตลอดกาล” เมื่อเผชิญหน้ากับการถูกคุกคาม หลี่ถิงไม่ได้โกรธ เพราะว่าเขาเป็นคนของอู่เซวียนอ๋อง แม้แต่พ่อของนางยังกลัวอู่เซวียนอ๋อง นางรู้ พวกเขาเป็นคนมีกำลัง ก็รีบพูดอย่างกลัวว่าจะรักษาหัวของตัวเองไว้ไม่ได้ “วางใจเถิด ข้าหลี่ถิงรับรองได้ว่าเรื่องนี้จะไม่ถูกแพร่งพรายออกไป และสาวใช้ของข้าด้วยนางไม่กล้าสร้างปัญหาแน่ ข้าจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับเพื่อพี่หลิน” จินมู่ปิดปากเงียบ แต่ว่าก็ตัดสินใจว่าจะไปตรวจสอบคนรอบๆตัวหลี่ถิงทั้งหมด นักแสดงนำทุกคนก็ออกไปหมดแล้ว หลี่ถิงเองก็ไม่อยากอยู่ต่อ ก็มองไปทางห้องของอู๋อี้อย่างอาลัยอาวรณ์ ถึงได้เดินคอตกถอยกลับไป ก่อนจะจากไปก็หันมากำชับกับเอ้อร์ยาอีกว่ากองยาบำรุงนั้นบางส่วนเป็นยาบำรุงร่างกายสำหรับผู้ชาย ให้เอ้อร์ยานำมาต้มให้อู๋อี้ดื่มด้วย ในห้องนอน หลังจากโม่จื่อเฟิงวางหลินซินเยียนลงบนเตียงแล้วเขาก็ถอดรองเท้าแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงข้างๆนาง เขาใช้มือดึงตัวนางเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเอง “หลินซินเยียน เจ้ายังไม่พูดเลยว่าเจ้าเชื่อหรือไม่” เขาพูดแล้ว เขาคิดถึงนาง แต่ว่าผู้หญิงน่าตายคนนี้กลับไม่ตอบรับใดใดทั้งสิ้น หลินซินเยียนกระตุกมุมปาก คำพูดเช่นนี้ถ้าพูดกับหญิงอื่นก็คงจะดีใจไปนานแล้ว แต่ว่า เวลานี้นางจะมาดีใจได้อย่างไร อย่าลืมสิ วันนี้เป็นวันมงคลสมรสใหญ่ เขาและคุณหนูตระกูลเซียวได้ไหว้ฟ้าดินต่อหน้าคนทั้งหมดแล้ว จากนาทีนั้น เขาก็เป็นสามีของคนอื่นไปแล้ว ในเมื่อเป็นสามีของคนอื่นแล้ว ต่อให้เขาพูดจาดีกว่านี้ แต่สำหรับนางแล้วมันจะมีความหมายอะไรอีกเล่า