ตอนที่ 152 เตรียมหนี

ต๭นที่ 152 เตรียมหนี คำพูดของหลินซีนเยียน อู๋อี้ย่อมเข้าใจเป็นอย่างดีว่า ชีวิตคนเราไม่สามารถมีชีวิตอยู่เพื่อตนเอง การเกิดมาเป็นคนนั้นก็เพื่อมีชีวิตอยู่เพื่อคนที่เราเป็นห่วง คนอยู่ข้างๆเรา ไม่ว่าอะไรก็มักจะเลือกทำในสิ่งที่ไม่สามารถเลือกได้ บางที นี่อาจจะเป็นความแตกต่างระหว่างคนกับสัตว์ เพราะคนรู้จักการเสียสละ รู้ที่จะเลือก เรื่องที่เตรียมหนี มีเพียงหลินซีนเยียนกับอู๋อี้เท่านั้นที่รู้ เอ้อร์ยาไม่ได้รู้เห็นอะไรในเรื่องนี้ เพราะกว่าจะแหวกหญ้าให้งูตื่น โชคดีที่หมอหลวงเฉินมีนิสัยตรงไปตรงมา เขาเพียงแค่สนใจเรื่องต้มยาเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นไม่ค่อยสนใจ ดังนั้นจึงไม่รู้ถึงความผิดปกติของอู๋อี้กับหลินซีนเยียน 2-3 วันนี้หลินซีนเยียนเอาแต่นอนอยู่บนเตียง และหมอหลวงเฉินก็ค่อยดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี ทำให้ร่างกายฟื้นฟูขึ้นมาก แม้จะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้มาก แต่แค่ออกมาเดินเล่นก็คงไม่มีปัญหาใหญ่อะไรมาก แสงแดดในยามบ่ายทำให้รู้สึกเกียจคร้าน เอ้อร์ยายกเก้าอี้ไปนั่งแทะเม็ดก๋วยจี๊แล้วอาบแดดกับหลินซีนเยียนอยู่ในลานบ้าน 2-3 วันนี้หมอหลวงเฉินอยู่ที่นี่ เริ่มรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว ยามเช้าได้บอกว่าจะเตรียมกลับวัง หลินซีนเยียนเพียงเอ่ยอย่างสุภาพกับเขา แต่ไม่ได้เอ่ยให้เขารั้งอยู่ต่อ ตอนที่ทั้งสองคนกำลังอาบแดดอยู่ หมอหลวงเฉินก็เก็บข้าวเก็บของใส่ถุงผ้าของตนเองเสร็จแล้ว ก่อนที่จะจากไปก็ได้เอ่ยกำชับก่อน แต่หลังที่จะไปนั้นก็ได้นั่งลงทานข้าวก่อน เพราะ 2-3 วันนี้ได้ถูกใจรสชาติฝีมือการทำอาหารของเอ้อร์ยาแล้ว เอ้อร์ยายิ้มแล้วเอามือปิดปาก สำหรับหมอหลวงที่มีนิสัยเรียบง่ายและเป็นกันเอง ไม่มีใครที่จะไม่ชอบ “ เอ้อร์ยา 2 วันนี้เจ้าต้องระมัดระวังให้มาก ไม่ว่าจะยามฟ้าสางหรือยามมืดค่ำ หากว่ามีคนแปลกหน้ามาเจ้าต้องคอยตื่นตัวอยู่ตลอดเวลา ” หลังจากที่หมอหลวงเฉินจะจากไป หลินซีนเยียนก็ได้เอ่ยกับเอ้อร์ยา “ คุณหนู จะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?” เอ้อร์ยาไม่เข้าใจ หยุดแทะเม็ดก๋วยจี๊ไปครู่หนึ่ง หลินซีนเยียนพยักหน้า “ ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว คนของเซียวฉางเยว่ใกล้จะหาที่อยู่ของเราเจอแล้ว หากว่าถูกพวกนางหาเจอ เกรงว่าจะไม่เกิดเรื่องวุ่ยวายอะไร แต่เจ้าต้องจำเอาไว้ ไม่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น อย่างแรกเจ้าต้องรักษาชีวิตตนเองแล้ววิ่งเอาตัวรอดก็พอ ” เมื่อฟังที่เธอพูด เอ้อร์ยาก็ไม่มีกะจิตกะใจแทะเม็ดก๋วยจี๊อีกแล้ว “คุณหนู ข้าคิดอยากจะรักษาชีวิตของตนเองที่ไหนกัน ต้องรักษาชีวิตท่านก่อนสิ ข้าเอ้อร์ยาแขนขาล้วนหยาบกระด้างหมดแล้ว แผลนิดหน่อยคงไม่เป็นไร....” ตอนที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่ ก็ได้ยินเสียงของพ่อค้าขายขนมดังขึ้นจากด้านนอกลานบ้าน คล้ายกับขายน้ำตาลข้าวมอลต์อะไรสักอย่าง เมื่อเอ้อร์ยาได้ยินเข้า ดวงตาก็สว่างขึ้น โดยปกติเอ้อร์ยาชอบกินของหวานอยู่แล้ว ไม่รอให้หลินซีนเยียนเอ่ยห้ามอะไร นางก็วิ่งออกไปที่หน้าประตูแล้ว “พ่อค้า ขายน้ำตาลข้าวมอลต์อะไรหรือ ขอให้ข้าดูหน่อย” พอเอ้อร์ยาเดินออกไป พ่อค้าก็เลือกของในหามให้ พ่อค้าคนนั้นอายุไม่มากเท่าไร ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาส่งสินค้าให้เอ้อร์ยาแล้วก็มองเข้าไปในลานบ้านแวบหนึ่ง ตอนที่เห็นหลินซีนเยียนเข้า ดวงตาก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที “เจ้ามองอะไรหรือ?” เอ้อร์ยามองตามสายตาของเขา สีหน้าก็เริ่มไม่สู้ดีนัก “เจ้าจ้องคุณหนูของข้าทำไมหรือ!” “มะ ไม่ใช่ แค่รู้สึกว่างดงาม ข้าไม่เคยเห็นคนที่งดงามเช่นนี้มาก่อน”พ่อค้ารีบก้มหน้าทันที รับเงินจากเอ้อร์ยาก็เก็บของแล้วเดินจากไป เอ้อร์ยาถือน้ำตาลข้าวมอลต์แล้วเดินกลับเข้าบ้าน หลังจากที่ปิดประตูแล้วก็ได้ยินเสียงถอนหายใจของหลินซีนเยียน “คุณหนู เป็นอะไรหรือ?” หลินซีนเยียนส่ายหน้า “ไม่มีอะไร น่าจะหลบต่อไปไม่ได้แล้ว จริงด้วย ศิษย์พี่ของข้าล่ะ?” “คุณชายอู๋ออกไปตั้งแต่เมื่อเช้า ก็ไม่ได้พูดว่าจะที่ไหน”เอ้อร์ยาส่ายหน้า แล้วกัดน้ำตาลข้าวมอลต์ไปคำหนึ่ง จากนั้นก็ส่งให้หลินซีนเยียนอีกก้อน หลินซีนเยียนโบกมือปัด เธอไม่ชอบกินของหวานอยู่แล้ว แล้วตอนนี้ก็ไม่มีอารมณ์กินด้วย เธอเพียงหวังว่าคนของหัวหน้าองค์รักษ์แคว้นเป่นหมิงก็รีบมา หากช้ากว่านี้ เกรงว่าจะหนีไปลำบาก ในยามพลบค่ำ อู๋อี้ก็กลับมา ตอนที่กลับมาก็ได้พาอีก 3 คนมาด้วย ผู้หญิง 2 คน ผู้ชาย 1 คน เมื่อมองดูแล้วรูปร่างคล้ายๆกับพวกเธออย่างมาก หลินซีนเยียนที่กังวลใจอยู่ก็ผ่อนคลายลงไปครึ่ง “ ศิษย์พี่ ไปคืนนี้เลยหรือไม่?” อู๋อี้พยักหน้า “ อื้ม คนแถวนี้ล้วนถูกคนของหัวหน้าองค์รักษ์แคว้นหลอกหมดแล้ว พวกเรามีเวลาแค่ครึ่งชั่วยามในการเริ่มทำตามแผนการ ” “พวกเราจะไปหรือ? ไปไหนหรือ? ” เมื่อเอ้อร์ยาได้ยินก็ตกใจขึ้นมาทันที หลินซีนเยียนตบบ่าของเธออย่างปลอบใจแล้วเอ่ย “ พวกเราต้องไปจากแคว้นหนานเยว่ เอ้อร์ยา เจ้าเต็มใจจะไปกับพวกเราหรือไม่?” “ไปหรือ?”เอ้อร์ยาคล้ายกับไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็รีบพยักหน้าลงอย่างทันที “ แน่นอว่าเต็มใจ! คุณหนูไปไหน ข้าก็ไปที่นั่น!” “ ข้ารู้อยู่แล้วว่าเอ้อร์ยาต้องไปกับพวกเรา เช่นนั้นก็ดี ตอนนี้อย่าเพิ่งถามอะไร พวกเรารีบเตรียมตัวกันเถอะ เจ้าไปเก็บของที่จำเป็น เสื้อผ้าไม่ต้องเอาไปเยอะ แค่นำไปซักเปลี่ยนก็พอแล้ว”หลินซีนเยียนกำชับอีกครั้ง เอ้อร์ยาพยักหน้า แล้วกลับไปที่ห้องทันที เมื่อเดินไป 2 – 3 ก้าวก็หยุดคล้ายอยากนึกอะไรขึ้นได้ แล้วหันกลับมาเอ่ยถามอย่างลำบากใจ “ แล้วพวกเราต้องเอ่ยลาสะใภ้เหล่าหลี่กับหลี่หลงหรือไม่? หากไปแบบนี้แล้ว พวกเขาคงไม่....” “ไม่ คนเคลื่อนไหวมากอาจจะไม่สะดวกเท่าไร ตอนนี้ตระกูลหลี่มีเพียงหลี่หลงคนเดียวที่คอยรับแบกอยู่ เขาไม่สามารถไปได้ หากในภายภาคหน้ามีวาสนา ต้องได้เจอกันอีกแน่นอน” เอ้อร์ยาพยักหน้า แล้วเดินกลับไปเก็บของที่ห้อง 3 คนที่อู๋อี้พากลับมาด้วยก็ได้แยกกันสังเกตการเคลื่อนไหวและพฤติกรรมของพวกเธอแล้ว 3 คนนี้เก่งกาจมาก ไม่ทันไรก็สามารถเลียนแบบพวกเธอได้แล้ว หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม อู๋อี้ที่ปลอมตัวเป็นเด็กรับใช้และหลินซีนเยียนกับเอ้อร์ยาที่ปลอมเป็นสาวใช้ก็เดินออกมาที่หน้าประตู ที่หน้าที่ประตูได้มีรถม้ามาจอดรออยู่แล้ว คนบังคับรถเป็นชายชราสวมหมวกหญ้าปกปิดใบหน้า เพียงได้ยินเสียงแหบแห้งของเขา “ รีบเร่งหน่อย คนของอู่เซวียนอ๋องถ่วงเวลาได้ไม่นานนัก ” อู๋อี้ขานตอบ แล้วรีบประคองหลินซีนเยียนกับเอ้อร์ยาขึ้นไปบนรถม้า จากนั้นตนเองก็ขึ้นตามไป เมื่อล้มรถหมุนเคลื่อนตัวออก ด้วยความรวดเร็วของรถม้า ผ่านไปไม่นานในตรอกซอยนั้นก็ได้หายไปแล้ว ในเรือนบ้านเล็กๆนั้น คนที่ปลอมตัวเป็นอู๋อี้ก็ได้เดินกลับเข้าห้องไปราวกับอ่านตำราอยู่ข้างๆหน้าต่าง ส่วนคนที่ปลอมตัวเป็นหลินซีนเยียนก็กลับไปที่ห้อง ภายในห้องนั้นได้จุดไฟสลัวๆ แสงไฟพลิ้วไหวไปมาปรากฏเป็นเงาของนาง ส่วนคนที่ปลอมตัวเป็นเอ้อร์ยาก็เข้าไปทำอาหารในห้องครัว ทุกอย่างราวกับไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เพียงแค่ค่ำคืนนี้ได้กำหนดให้เป็นคืนที่ยาวนานและยากที่จะหลับตาลง