ตอนที่ 154เมื่อเกิดช่วงวิกฤต

ต๭นที่154 เมื่อเกิดช่วงวิกฤต ไม่มีสายลมไม่มีพระจันทร์ไม่มีดวงดาวมีเพียงบรรยากาศที่อบอวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือด เหล่าองครักษ์ทั้ง10คนได้จุดไฟจนทำให้ในลานบ้านสว่างขึ้น3ศพที่นอนเรียงกันอยู่ตรงกลางลานบ้านเมื่อยืมแสงสว่างจากแสงไฟก็เห็นศพ3ศพที่นอนจมกองเลือดอยู่เห็นได้ชัดว่าทั้ง3คนนี้เพิ่งจะโดนฆ่าตาย ชายฉกรรจ์ร่างสูงที่สวมชุดสีดำคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหน้าเขาถือว่าดาบยาวเดินวนรอบศพ3ศพนั้นเมื่อพลิกดาบยาวนั้นก็สะท้อนเป็นใบหน้าของคน2-3คนเขามองไปแล้วเอ่ยขึ้นอย่างไม่ชอบใจนัก“นี่เป็นบ้านเล็กบ้านน้อยที่อู่เซวียนอ๋องเลี้ยงเอาไว้หรือ?ข้าว่าก็หน้าตางั้นๆยังสู้คุณหนูใหญ่ของพวกเรายังไม่ได้เลย” “ใช่แล้วขอรับคุณหนูใหญ่เอ่อไม่ใช่ตอนนี้ควรจะเรียกว่าพระชายาอู่เซวียนอ๋องพระชายาบอกว่านังจิ้งจอกนี่ใช้รูปร่างหน้าตาของตนเองไปยั่วยวนท่านอ๋องข้าคิดว่าสตรี2คนนี้ก็หน้าตางั้นๆพวกเราคงไม่ได้ฆ่าผิดคน?”องครักษ์ที่ยืนอยู่ข้างๆชายฉกรรจ์รู้สึกผิดปกติ ชายฉกรรจ์ชุดสีดำครุ่นคินไปพักหนึ่งแล้วมองไปรอบๆเรือนนี้“ว่ากันตามเหตุผลแล้วไม่น่าจะผิดพลาดเรือนแห่งนี้ถูกคนในเรือนก็มีเพียง3คนก็ถูกจริงด้วยเจ้าได้ถามมาจากพ่อค้าหนุ่มคนนั้นแล้วยามบ่ายเขาบอกไม่ใช่หรือว่าเห็นคนเหล่านั้นในเรือนหลังนี้?” เมื่อองครักษ์คนนั้นได้ยินก็รีบพาชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาชายหนุ่มคนนั้นได้สวมเครื่องแบบองครักษ์เต็มตัวเขาเดินมาตรวจสอบศพ3ศพที่อยู่ข้างๆทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที “ผิดแล้ว!ผิดแล้ว!คนเหล่านี้ไม่ใช่ที่ข้าเห็นเมื่อยามบ่าย!”คนผู้นั้นตกใจจนขาอ่อนฆ่าผิดคนไม่น่ากลัวเท่าไรเพราะพวกเขาเป็นคนของขุนนางใหญ่ที่อยู่ฝ่ายหน้าเรื่องที่ฆ่าคนเหล่านี้สามารถปกปิดได้แต่ว่าไม่สามารถทำตามคำสั่งของเจ้านายได้พวกเขาต้องโดนตำหนิแน่ ครั้งนี้คุณหนูใหญ่ตระกูลเซียวไม่ได้ให้พวกเขาลงมือแต่เป็นท่านใต้เท้า! ชายฉกรรจ์ชุดดำเองก็ตกใจจนถอยหลังไปก้าวหนึ่งพอมองไปรอบๆแล้วก็รู้สึกเคร่งขรึมไปชั่วขณะหนึ่งจากนั้นก็กัดฟันแล้วรับเอ่ยขึ้นทันที“พวกเจ้ามัวรออะไรอยู่รีบจัดการกับศพเหล่านี้เร็ว!หรือจะให้รอมาเจอหรือ?” ทันทีที่คนกลุ่มนั้นได้สติคืนมาก็รีบช่วยกันจัดการกับศพนั้นแต่พวกเขายังไม่ทันได้ลงมือก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังมาจากด้านนอกของลานบ้านดังขึ้นราวกับมีคนจำนวนไม่น้อยที่เดินมา ในช่วงที่ตื่นตระหนกอยู่นั้นก็เห็นคนหนึ่งเตะประตูใหญ่เข้ามาตามมาด้วยมือปราบอีก10กว่าคน “นี่คือเกิดคดีฆาตกรรมขึ้น!ให้จับคนที่เป็นฆาตกรให้หมดใต้เท้าสั่งมาว่าคดีฆ่าล้างตระกูลต้องสืบให้ถึงที่สุด!”มือปราบที่อยู่หน้าสุดเมื่อออกคำสั่งแล้วกลุ่มคนที่อยู่ด้านหลังก็วิ่งไปล้อมเหล่าองครักษ์นั้นไว้ ในลานบ้านเพิ่งจะมีเรื่องเกินขึ้นได้ไม่นานก็มีคนไปรายงานที่จวนอู่เซวียนอ๋องทันทีในห้องตำราได้จุดตะเกียงน้ำมันหลังโต๊ะตำราโม่จื่อเฟิงกำลังอ่านจดหมายลับฉบับหนึ่งเมื่อฟังคนที่นั่งคุกเข่าลงพื้นรายงานเสร็จสีหน้าของเขาก็มืดครึ้มลงจินมู่ที่อยู่ข้างๆอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม “ท่านอ๋องครั้งนี้องครักษ์ของใต้เท้าฝ่ายหน้าโดนมือปราบจับตัวไปแล้วดูเหมือนว่าเรื่องวุ่นวายแบบนี้จะกลายเป็นเรื่องใหญ่โชคดีที่แม่นางหลินกับคนของนางได้จากไปก่อนล่วงหน้ามิเช่นนั้นคนเหล่านั้นต้องตามไปถึงหน้าประตูแล้วทำร้ายแม่นางหลินอย่างแน่นอน” “จินมู่!”โม่จื่อเฟิงหันหน้าไปมองเขาอย่างเย็นชา“เจ้าหาข้ออ้างเพื่อหลีกเรื่องนางหนีไปงั้นหรือ?เจ้าคิดว่าเจ้าพูดมาเช่นนี้แล้วความโกรธของเปิ่นหวางจะลดลงหรือ?” จินมู่ตกใจจนคุกเข่าลงอยู่หน้าโต๊ะตำรา“ข้าน้อยไม่กล้าพ่ะย่ะค่ะ!” “ไม่กล้าแต่ก็ยังทำ”โม่จื่อเฟิงแค่นเสียงไปทีหนึ่ง“เจ้าคิดว่าหากคนที่อยู่ในเรือนเป็นนางจริงๆคนเหล่านั้นจะทำร้ายนางจริงๆหรือ?องครักษ์เงาเหล่านั้นเป็นคนที่เจ้าเลือกไปหรือว่าเจ้าจะลืมไปแล้ว?” “ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว!”จินมู่เหงื่อออกไปทั่วแผ่นหลังเมื่อเห็นว่าท่านอ๋องจะโกรธมากจริงๆดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะพูดเพื่อหลินซีนเยียนสักประโยคที่ไหนได้กลับโดนท่านอ๋องเปิดโปงออกมาแบบนี้ “เมื่อสำนึกผิดต้องไปรับโทษ”น้ำเสียงของโม่จื่อเฟิงดูราบเรียบแต่กลับทำให้จินมู่ตกใจจนเอาหัวโขกลงพื้นเขาติดตามโม่จื่อเฟิงมาหลายปีนอกจากเขาทำเรื่องที่สำคัญไม่ราบรื่นดีนักโม่จื่อเฟิงถึงจะสั่งให้เขาไปรับโทษแต่การลงโทษของโม่จื่อเฟิงคนทั่วไปไม่สามารถรับการลงโทษนั้นได้เขาจำครั้งแรกที่เขาโดนลงโทษได้ตอนนั้นเขานอนอยู่บนเตียงไปครึ่งเดือนกว่า จินมู่กัดฟันแล้วเอาหัวโขกพื้นเสียงดัง“ข้าน้อยจะรีบไปรับโทษเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ!” เมื่อเขาลุกขึ้นแล้วกำลังจะเดินออกไปข้างนอกโม่จื่อเฟิงก็แค่นเสียงหนึ่งที“ทำไมอยากจะโดนลงโทษเพื่อถอนตัวจากภารกิจตามหลินซีนเยียนกลับมาหรือ?คนที่เปิ่นหวางต้องการไม่เคยหนีพ้นเงื้อมมือได้ใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น!” ตอนที่โม่จื่อเฟิงเอ่ยคำพูดนี้ออกมากลิ่นอายสังหารก็แผ่ออกมาจากร่างของเขากลิ่นอายสังหารแบบนี้ทำให้จินมู่ตัวสั่นไม่หยุดท่านอ๋องอยากจะฆ่าหลินซีนเยียนหรือ? เขาตกใจไปสักพักหนึ่งแต่ก็กลับมาสงบลงอย่างรวดเร็วไม่ท่านอ๋องไม่มีทางฆ่าหลินซีนเยียนเขาเพียงฆ่าคนที่อยู่ข้างกายของนางทำให้นางรับรู้ถึงผลที่จะเกิดขึ้นเมื่อหนีไปจากเขา “ข้าน้อยไม่กล้าถอนตัวจากภารกิจข้าน้อยจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตามหาแม่นางหลินพ่ะย่ะค่ะ!”จินมู่ก้มหน้าลงทันที สายตาของโม่จื่อเฟิงราวกับมีดอันแหลมคมเขาโบกมือปัดตอบทำให้จินมู่ถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วรีบถอยหลังเดินออกไปจากห้องตำรา หลังจากที่พวกเขาจากไปในห้องตำราก็เงียบสงัดลงทันที โม่จื่อเฟิงจ้องมองไปที่แสงไฟจากตะเกียงน้ำมันใบหน้ากลับไม่มีความชั่วร้ายอำมหิตเช่นเมื่อครู่อีกแล้วแต่เป็นความกังวลใจที่คลุมเครือหากว่ามีคนเห็นเขาในตอนนี้ต้องไม่เชื่อว่าใบหน้าของอู่เซวียนอ๋องในตำนานก็สามารถเผยความเจ็บปวดเช่นนี้ออกมาได้ด้วย “ไม่ใช่แค่ตำแหน่งหรือ?เปิ่นหวางตกลงจะให้ตำแหน่งกับเจ้าแล้วไม่ใช่หรือ?ทำไมเห็นว่าตำแหน่งพระสนมยังต่ำไปหรือ?ตำแหน่งพระสนมไม่เอาอยากได้พระชายารอง?พระชายาเอก?”โม่จื่อเฟิงหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วกำมือชกไปที่ตะเกียงน้ำจนตกลงพื้นแต่ที่ไส้ตะเกียงยังคงมีไฟเผาไหม้อยู่ มือของเขาโดนลวกด้วยน้ำมันร้อนทำให้ด้านหลังมือของเขาเป็นรอยแดงแต่เขากลับมีสีหน้าเรียบเฉยเขาเดินไปยังริมหน้าต่างแล้วผลักมันหน้าต่างออก ท้องฟ้าด้านนอกหน้าต่างมืดสลัวแล้วสายตาของเขามองไปที่แสงไฟจากโคมไฟที่พริ้วไหวไปมาทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคืนงานสมรสของเขาขึ้นมาเขาเคยกอดเธอเข้านอนในค่ำคืนนั้นเขานอนหลับได้สบายอย่างมากนั่นเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นราวกับตอนนี้ยังคงอยู่ แต่ว่าเขาทำอะไรผิดไปกันแน่เห็นๆอยู่ว่าดวงตาคู่นั้นมาจ้องมาเขากลับทำให้นางต้องตกอยู่ในอันตรายแต่ว่าตอนนี้สิ่งเหล่านั้นมันไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้วนางหนีไปแล้ว! หนีไปโดยไม่รู้สึกอาลัยอาวรณ์กันเลยแม้แต่นิด! ลมหนาวพักเข้ามาเขาถึงจะหายใจได้สะดวกยิ่งขึ้น“สตรีที่ละโมบโลภมากเช่นนี้ดูเหมือนว่าเปิ่นหวางจะให้ท้ายเจ้ามากเกินไปแล้ว!” น้ำเสียงของเขาพัดหายไปกับสายลมหนาวไม่มีใครที่ได้ยินและยิ่งดังไปไม่ถึงหูของหลินซีนเยียน เขาไม่รู้ว่าเรือนในที่อยู่ด้านนอกจวนอ๋องที่มีกำแพงกั้นอยู่พระชายาอู่เซวียนอ๋องเซียวฉางเยว่ที่สวมชุดผ้าไหมสีแดงก็ยืนอยู่ริมหน้าต่างด้วยเพียงแต่ใบหน้าของนางตอนนี้เต็มไปด้วยความเกลียดชัง